Του Θάνου ΧατζόπουλουΟλοένα και περισσότερο η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών θυμίζει το σενάριο της παλιάς τηλεοπτικής σειράς «Δυναστεία». Έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας σαπουνόπερας. Επιχειρηματίες κάθε διαλογής και ηθικού αναστήματος, δολοπλοκίες, εκβιασμούς, συνεχείς ανατροπές της πλοκής, «καλούς» που γίνονται «κακοί» για να αποδειχθεί στο τέλος ότι η μεταστροφή τους οφειλόταν σε θαμμένο μυστικό από το παρελθόν κ.λπ. Μόνο ερωτικές αντιζηλίες και τρυφερά ειδύλλια δεν είδαμε, αλλά καθώς φαίνεται το σήριαλ θα προβάλλεται για πολλές σαιζόν ακόμη οπότε μπορεί να προκύψουν κι αυτά.
Το ερώτημα όμως είναι τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πολιτική της Αριστεράς ή, για να χρησιμοποιήσουμε μια λιγότερο βαρύγδουπη έκφραση, αν μια νέα έκδοση της «Δυναστείας» πασπαλισμένη με πολλές εξαγγελίες για μάχη κατά της διαπλοκής και το τέλος των «τζαμπατζήδων» ήταν το καλύτερο που μπορούσε να κάνει μια κυβέρνηση που στηρίζεται από δυνάμεις και σε οράματα της Αριστεράς.
Η απάντηση είναι πως όχι μόνο μπορούσε και έπρεπε να τα πάει καλύτερα αλλά, ακόμη χειρότερα, ο τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα έδειξε πως δεν σκόπευε να πάει και πολύ μακριά.
Πολιτική επιλογήΔεν εξηγείται αλλιώς γιατί επέλεξε από την αρχή αντί να επιχειρήσει μια βαθιά μεταρρυθμιστική τομή στο νευραλγικό χώρο των ΜΜΕ (αυτό άλλωστε δεν είναι η πολιτική του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό;) να αντιγράψει το νόμο Ρουσόπουλου αποψιλωμένο μάλιστα από τις εκείνες τις διατάξεις (βλ. βασικός μέτοχος) που είχαν προκαλέσει τη σφοδρή αντίδραση του καρτέλ των εκδοτών και της Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της ΕΕ.
Η μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δίνεται έλεγαν κάποιοι παλιότεροι και η κυβέρνηση δεν έδωσε αυτή τη μάχη. Δεν πρόκειται για δειλία, αλλά για πολιτική επιλογή που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με προσφυγή στις ευρωκομμουνιστικές παραδόσεις.
Η κυβέρνηση ήταν που επέλεξε από το φόβο του βέτο της Κομισιόν να αφαιρέσει από το νόμο οποιαδήποτε ρύθμιση για έλεγχο των κεφαλαίων των μιντιακών επιχειρήσεων και των ιδιοκτητών μέσω των νόμιμων για το ευρωπαϊκό κεκτημένο offshore. Ας κατέθετε μια τέτοια ρύθμιση και ας έπαιρνε το ρίσκο να την μπλοκάρουν οι «θεσμοί» και τα «συμφέροντα». Δεν το έπραξε και προτίμησε να πλαγιοκοπήσει τη διαπλοκή με δικαστικές διώξεις και παρασκηνιακή ενθάρρυνση να μπουν στο παιχνίδι νέοι παίκτες, ώστε να αποκτήσει «κάποια φιλικά Μέσα Ενημέρωσης» επειδή τα ήδη υπάρχοντα είναι «όλα εναντίον της», όπως δήλωσε με περίσσιο κυνισμό ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ κάθε μέρα το Μαξίμου εκδίδει δύο-τρεις ανακοινώσεις απαντώντας σε «ρεπορτάζ» του Star και του Alpha για τα βοσκοτόπια και τις τσιπούρες γι’ αυτή την δήλωση, που «ρίχνει νερό στον μύλο της αντίδρασης», σιωπή.
Αδειούχοι, αλλά ανεξέλεγκτοιΑγνοούμε τι υπάρχει στο μυαλό οποιουδήποτε επιχειρηματία, ούτε διαθέτουμε «αποκλειστικές πληροφορίες» για το «μεγάλο κόλπο του Κοντομηνά», τις ηχηρές «τηλεοπτικές μετεγγραφές του Μαρινάκη» και το πότε και αν θα γίνει η «συνάντηση Βαρδινογιάννη-Σαββίδη που έχουν εξαιρετική σχέση, όπως επιβεβαιώνουν και οι δύο πλευρές με τον ρωσοπόντιο επιχειρηματία να βασίζει σε μεγάλο βαθμό τα τηλεοπτικά του σχέδια στη στήριξη της ιδιοκτησίας του STAR και την πλευρά Βαρδινογιάννη να βλέπει θετικά το ενδεχόμενο της συνεργασίας» (αποσπάσματα από δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών).
Είναι όμως γεγονός αναμφισβήτητο πως η κυβέρνηση έφτιαξε έναν διαγωνισμό που χωρούσε μόνο επιχειρηματίες με χοντρό πορτοφόλι χωρίς να ενδιαφέρεται πού και πώς βρήκαν τα χρήματά τους (αλλιώς θα νομοθετούσε τον εξονυχιστικό έλεγχο της προέλευσης των κεφαλαίων πριν από τη δημοπρασία), ενώ υπάρχουν αποχρώσες ενδείξεις πως βολιδοσκόπησε και άλλους επιχειρηματίες πέρα από τους δέκα αρχικά υποψηφίους αν ενδιαφέρονται να γίνουν καναλάρχες.
Ήταν επίσης πολιτική επιλογή να γίνει ο διαγωνισμός πάση θυσία παραμερίζοντας το υπάρχον αλλά αποδυναμωμένο ΕΣΡ με τη δικαιολογία ότι δεν συναινούσε η ΝΔ. Έτσι και στο καινούργιο τηλεοπτικό τοπίο δεν θα υπάρχει ρυθμιστική αρχή για να ελέγχει τι θα εκπέμπουν τα κανάλια και κατά πόσο τηρούν τη δεοντολογία. Οι τέσσερις μπορεί να πλήρωσαν ακριβά τις άδειες, αλλά θα είναι και τυπικά ανεξέλεγκτοι.
Είναι η ίδια η κυβέρνηση που χαλάρωσε προς όφελος των επιχειρηματιών τις ρήτρες για το μίνιμουμ προσωπικού που πρέπει να απασχολούν στα κανάλια τους. Είναι οι αρμόδιοι υπουργοί που ακόμη και σήμερα καλλιεργούν τη σύγχυση με τις δηλώσεις τους. Πότε οι άδειες είναι τέσσερις αλλά μπορεί να γίνουν πέντε αν…, τη μια θα γίνει, την άλλη δεν θα γίνει διαγωνισμός για άδειες θεματικού περιεχομένου και περιφερειακούς σταθμούς, για να φθάσουμε από το «μην προτρέχετε για το πόθεν έσχες του Καλογρίτσα» την προπερασμένη Τετάρτη στο «ο αποκλεισμός του από το διαγωνισμό είναι η απόδειξη ότι η κυβέρνηση δεν έχει κολλητούς » την περασμένη Δευτέρα. Έξυπνο το επιχείρημα αλλά το ζητούμενο είναι άλλο: γιατί η κυβέρνηση δεν προστάτευσε τη διαδικασία από «αεριτζήδες με τρύπιο πόθεν έσχες», αν όντως είναι έτσι τα πράγματα, και γιατί επέτρεψε να την κατηγορούν, με αφορμή τον Καλογρίτσα, ότι στήνει «νέα διαπλοκή» ο Αλαφούζος και ο Κοντομηνάς που ελέγχονται για φοροδιαφυγή δεκάδων εκατομμυρίων από το ΚΕΦΟΜΕΠ; Αν ο Μαρινάκης καταδικαστεί στο Κακουργιοδικείο για την υπόθεση των στημένων στο ποδόσφαιρο θα διοικεί το κανάλι μέσω παρένθετων προσώπων εκμεταλλευόμενος τα κενά του νόμου και την πολιτική της αποφυγής συγκρούσεων που φαίνεται να είναι πλέον ο πυρήνας της κυβερνητικής πολιτικής;
Η κυβέρνηση είναι αυτή που έδωσε το δικαίωμα στον Μαρινάκη και τον Αλαφούζο να ζητούν ανταλλάγματα από τώρα για τα λεφτά που θα δώσουν. Στις συναντήσεις που είχαν με τον Ν. Παππά την Παρασκευή όπως μας πληροφορούν «καλά ενημερωμένες πηγές» (δηλαδή οι ίδιοι οι καναλάρχες) ζήτησαν να κλείσουν αμέσως οι σταθμοί που δεν αδειοδοτήθηκαν για να κερδίσουν μεγαλύτερο μερίδιο της διαφημιστικής πίττας.
ΕγκλωβισμένηΗ επίθεση που εξαπέλυσαν τα κανάλια ήταν αναμενόμενη αλλά δεν θα απειλούσε τη συνοχή της κυβέρνησης που αναγκάζεται να καταφεύγει στο άλλοθι (γιατί καταντάει άλλοθι και φενάκη από ένα σημείο και πέρα) του «κοίτα ποιος μιλάει» αν είχε φροντίσει να φέρει την αντιπαράθεση στο δικό της γήπεδο.
Επέλεξε συνειδητά να πέσει στο λάκκο με τα γουρούνια και τώρα λερώνεται από τη λάσπη. Τα γουρούνια δεν νοιάζονται, αυτό είναι το περιβάλλον τους, και όταν σε δουν ανεξίτηλα λεκιασμένο θα πουν: είδατε και αυτοί ίδιοι με μας είναι και τα ίδια κάνουν.
Εγκλωβισμένη σε αυτήν την πολιτική που δεν είναι προϊόν ερασιτεχνισμού, αλλά στενού πολιτικού ορίζοντα που καμιά σχέση δεν έχει με τον δημοκρατικό δρόμο (καταλαβαίνετε πιστεύω γιατί έχω κολλήσει σ’ αυτό) σκάβει μόνη της το λάκκο της. Όχι ως κυβέρνηση, αφού πιθανότατα θα εξαντλήσει την τετραετία, αλλά ως κυβέρνηση που θα ήθελε να αφήσει ένα βαθύ αριστερό αποτύπωμα στο κοινωνικό σώμα. Με ήττες, λάθη και πισωγυρίσματα, αλλά χωρίς να χάσει την ψυχή της.
Αν η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου μάς πλήγωσε βαρύτατα αλλά επέτρεψε σε αρκετούς από μας να μαζέψουν όσο κουράγιο τους απέμεινε και να συνεχίσουν να παλεύουν, αυτό εδώ είναι το θανάσιμο χτύπημα. Γιατί πρόκειται για ήττα εντός έδρας και όχι για πραξικόπημα της τρόικας.
Βγάζουν την ουρά τους απέξωΟπως είχαν προαναγγείλει, οι καναλάρχες θα χρησιμοποιήσουν όλα τα βέλη που έχουν στη φαρέτρα τους. Από τις «αποκαλύψεις» έως τις δικαστικές προσφυγές εντός και εκτός συνόρων. Ο νομικός εκπρόσωπος του Star μέτρησε κοιτώντας καρέ καρέ το υλικό από τις κάμερες στο κτίριο της Γραμματείας Ενημέρωσης πόσα δευτερόλεπτα και με ποιον (!) πέρασε ένας από τους διεκδικητές στην τουαλέτα(!), αγωγές κατατίθενται η μία από την άλλη, τα λόμπι των Βρυξελλών πιέζουν την Κομισιόν να παρέμβει. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα όλοι περίμεναν την απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας. Όμως ο δικαστές πέταξαν την καυτή πατάτα ξανά στην κυβέρνηση. Η αναβολή της συζήτησης μετά από μια «επεισοδιακή», σύμφωνα με κάποιες διαρροές, συνεδρίαση μιας ώρας μάλλον είναι ένα σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση: μην φορτώνετε στις πλάτες των δικαστών ένα μείζον πολιτικό ζήτημα. Εσείς δημιουργήσατε αυτό το κουβάρι, εσείς να το ξεμπλέξετε. Οπότε και από αυτήν την πλευρά η κυβέρνηση βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Πρέπει να δώσει μόνη της τη λύση χωρίς να περιμένει τι θα αποφανθούν τα δικαστήρια.