«Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ»Στο φαύλο κύκλο του ψέματος Του Στράτου ΚερσανίδηΤο πρώτο βήμα, σε κάθε περίπτωση, είναι πολύ σημαντικό. Θυμάμαι το μύθο με τους δύο δρόμους: της Αρετής και της Κακίας. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος, εν προκειμένω ο Ηρακλής, πρέπει να αποφασίσει ποιον θα ακολουθήσει. Ύστερα γίνεται το πρώτο, αποφασιστικό βήμα, το οποίο θα καθορίσει εν πολλοίς τη μελλοντική πορεία των πραγμάτων. Ως νέος Ηρακλής, ο Ματιέ Βασέρ, ο ήρωας της ταινίας «Ο συγγραφέας» (Un homme ideal) του Γιαν Γκοζλάν, ταλαντεύεται και τελικά αποφασίζει. Επιλέγει το δρόμο ο οποίος θα τον οδηγήσει μέσα σε έναν λαβύρινθο από τον οποίο δεν μπορεί να αποδράσει.
Ο Ματιέ εργάζεται σε μια εταιρεία καθαρισμού, όμως το κρυφό του όνειρο είναι να γίνει συγγραφέας. Τον βλέπουμε απογοητευμένο να λαμβάνει μία απορριπτική επιστολή από κάποιον εκδοτικό οίκο στον οποίο έστειλε το τελευταίο του χειρόγραφο. Ύστερα έρχεται η στιγμή που θα αλλάξει τα πάντα στη ζωή του. Καθώς καθαρίζει ένα σπίτι που πρόκειται να πουληθεί, ανακαλύπτει ανάμεσα στα πράγματα του προηγούμενου ένοικου, ο οποίος έχει πεθάνει, ένα χειρόγραφο. Είναι το ημερολόγιο του ηλικιωμένου άνδρα ο οποίος πολέμησε στην Αλγερία. Ο Ματιέ το παίρνει στο σπίτι του, το διαβάζει και μπαίνει σε σκέψεις. Είναι η στιγμή της απόφασης. Η στιγμή που θα κάνει το πρώτο βήμα προς τη μία ή την άλλη πλευρά. Ανοίγει το ημερολόγιο του παλιού πολεμιστή κι αρχίζει να το αντιγράφει. Όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους.
Το βιβλίο του νεαρού συγγραφέα Ματιέ Βασέρ, γίνεται μεγάλη επιτυχία. Η Αλίς γοητεύεται από τον ταλαντούχο συγγραφέα και σύντομα παντρεύονται. Ζουν με τους γονείς της στην παραθαλάσσια βίλα της οικογένειας και εκεί ο Ματιέ προσπαθεί να γράψει πιεζόμενος από τον εκδότη του. Και τότε εμφανίζεται ένας άνδρας ο οποίος γνωρίζει την αλήθεια. Η ζωή του Ματιέ κινδυνεύει να καταρρεύσει. Ο κύκλος του ψέματος έχει ανοίξει. Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν, όταν θα αρχίσουν οι φόνοι. Ο Ματιέ βρίσκεται εγκλωβισμένος και μόνον ένας τρόπος απόδρασης υπάρχει. Κι αυτή τη φορά είναι μονόδρομος.
Συγκλονιστικό θρίλερ με δυνατές δόσεις σασπένς. Ο Γιαν Γκοζλάν δημιουργεί ατμόσφαιρα που θυμίζει Χίτσκοκ αλλά και Σαμπρόλ. Ο πολύ καλά δομημένος χαρακτήρας του Ματιέ, αντιπροσωπεύει τον άνθρωπο της κατώτερης κοινωνικής τάξης ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει κάτι άλλο από αυτό που είναι. Κι αν η φιλοδοξία για την επιτυχία είναι θεμιτή, η επιλογή του δρόμου προς αυτήν αποδεικνύεται ακανθώδη��. Γιατί η αναζήτηση της ταυτότητας τον οδηγεί τελικά στην πλαστογράφηση του εαυτού του και στην εμφάνιση κάποιου που δεν είναι.
Οι θεατές παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα την πορεία του Ματιέ. Ίσως επειδή είναι ένας άνθρωπος που θέλει να πετύχει, να πάει μπροστά, που αγαπά την Άλις, η οποία αρχικά είναι άπιαστο όνειρο γι’ αυτόν. Γιατί, εν τέλει, θέλει θα ξεφύγει από τη φτώχεια, την αφάνεια, την ανωνυμία. Για να οδηγηθεί τελικά εκεί από όπου θέλησε να ξεφύγει.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΕΚΕΙΝΗ»Επικίνδυνα παιχνίδια Ενα από τα πιο συνηθισμένα θέματα που απασχολούν τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Επειδή τίποτε δεν είναι δεδομένο στο πλέγμα αυτών των σχέσεων, πάντοτε υπάρχουν εκπλήξεις και απρόοπτα που έχουν να κάνουν με τους ίδιους τους ανθρώπους, την προσωπικότητα και την ψυχοσύνθεση του καθενός.
Η Μισέλ είναι διευθύντρια σε μια εταιρεία ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Είναι χωρισμένη, διατηρεί ερωτικές σχέσεις με τον άνδρα της καλύτερης φίλης της, ο πατέρας της είναι στη φυλακή καταδικασμένος για φόνο, διαφωνεί με τη μητέρα της η οποία σκοπεύει να παντρευτεί με έναν νεότερό της άνδρα και μια μέρα ένας μασκοφόρος άνδρας εισβάλλει στο σπίτι και την βιάζει. Δεν καταγγέλλει το περιστατικό στην αστυνομία και αποφασίζει να ανακαλύψει μόνη το βιαστή της. Ένα επικίνδυνο παιχνίδι θα ξεκινήσει καθώς ο μασκοφόρος εισβάλλει ξανά στο σπίτι της και η Μισέλ παρασύρεται στη δίνη ενός εκδικητικού πάθους.
Διάβασα κάπου πως η ταινία «Εκείνη» (Elle) είναι η καλύτερη ταινία του Πολ Βερχόφεν. Δεν ξέρω εάν είναι έτσι, αλλά θα συμφωνήσω πως πρόκειται για μια ταινία η οποία δεν πρόκειται να περάσει απαρατήρητη. Καταρχάς η ηρωίδα του Βερχόφεν, η Μισέλ, την οποία υποδύεται η εκπληκτική Ιζαμπέλ Ιπέρ, είναι ένας χαρακτήρας που αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Γιατί όλα όσα συμβαίνουν γύρω της, στο άμεσο οικογενειακό, φιλικό και επαγγελματικό της περιβάλλον, τα αντιμετωπίζει με τρόπο ψυχρό, αποστασιοποιημένο. Το αποκορύφωμα της στάσης της είναι ο βιασμός τον οποίο αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο. Χωρίς να εξωτερικεύσει τα αισθήματά της, συνεχίζει κανονικά τη ζωή της. Ο Πολ Βερχόφεν λέει: «Είναι μια ιστορία, δεν είναι αληθινή ζωή ούτε μια φιλοσοφική άποψη για τις γυναίκες! Αυτή η συγκεκριμένη γυναίκα αντιδρά μ’ αυτό τον τρόπο, χωρίς να σημαίνει ότι όλες οι γυναίκες αντιδρούν έτσι ή ότι θα έπρεπε να αντιδρούν έτσι. Αλλά η Μισέλ το κάνει».
Ο τρόπος με τον οποίο ο Βερχόφεν οικοδομεί το χαρακτήρα της Μισέλ αλλά και τους υπόλοιπους χαρακτήρες και μέσα στο πλέγμα σχέσεων στο οποίο κινούνται είναι σαγηνευτικός. Η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών, δημιούργησε αίσθηση στο κοινό και τους κριτικούς, όχι άδικα όπως αποδεικνύεται. Είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα «Ωχ!» (Oh!), του Φιλίπ Ντιζάν.
Στρά. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ Προβάλλονται επίσης οι ταινίες:«Το κορίτσι του τρένου» (The girl of the train) του Τέιτ Τέιλορ: Η Ρέιτσελ κάθε μέρα περνά με το τρένο μπροστά από το παλιό της σπίτι, όπου ζει ο πρώην άντρας της με τη νέα του οικογένεια. Λίγο παρακάτω βλέπει μια άλλη ευτυχισμένη οικογένεια και βασανίζεται από την κατάθλιψη για την κατάντια της δικής της ζωής. Όταν εξαφανίζεται η γυναίκα του ζευγαριού αυτού η Ρέιτσελ πιστεύει πως εμπλέκεται στην υπόθεση. Θρίλερ μυστηρίου.
«Μην ανασαίνεις» (Don’t breath) του Φέντε Αλβάρεζ: Η Ρόκι, ο Άλεξ και ο Μάνι ζουν στο Ντιτρόιτ. Ονειρεύονται να ξεφύγουν από τη φτώχεια και αποφασίζουν να ληστέψουν ένα σπίτι που μένει ένα τυφλός βετεράνος του Ιράκ. Εισβάλλουν στο σπίτι και εκεί θα έλθουν αντιμέτωποι με τον απόλυτο τρόμο.
«24 εβδομάδες» (24 wochen) της Αν Ζοχρά Μπερασέντ: Ένα ζευγάρι ανακαλύπτει πως το παιδί που κυοφορεί η γυναίκα, ενδέχεται να πάσχει από σύνδρομο Ντάουν. Τότε μπαίνει το δίλημμα, για το εάν θα προχωρήσουν ή όχι σε έκτρωση.
«Η τελευταία παραλία» (L’ ultima spiaggia) των Θάνου Αναστόπουλου και Νταβίντε Ντελ Ντεγκάν: Υπάρχει μια παραλία στην Τεργέστη όπου ένας τοίχος τριών μέτρων χωρίζει τους άνδρες από τις γυναίκες. Ένα θαυμάσιο ντοκιμαντέρ που με αφορμή την παραλία μιλά για τα σύνορα και τις διακρίσεις.
«Η τρελή χαρά» (La pazza gioia) του Πάολο Βίρτζι: Η Μπεατρίς υποστηρίζει πως είναι δισεκατομμυριούχος, αριστοκρατικής καταγωγής. Η νεαρή Ντονατέλα, σημαδεμένη από τατουάζ, είναι κλειδωμένη στον κόσμο της. Οι δυο τους φιλοξενούνται στη Βίλα Μπόντι, μια ψυχιατρική κλινική. Μια ευαίσθητη ταινία για την αγάπη, τη φιλία και την αναζήτηση της ευτυχίας.
«Un condor» του Γιάννη Κολόζη: ΄Ενα ντοκιμαντέρ για τον Σέρτζιο Κοντρέρας, έναν άνθρωπο που στα 17 του αναγκάστηκε να φύγει μακριά από τη Χιλή της χούντας, να αυτοεξοριστεί και να ζήσει τη δική του μεγάλη περιπέτεια.
«Πελαργοί» (Storks) των Νίκολας Στόλερ, Νταγκ Σουίτλαντ: Ο Τζούνιορ είναι ο καλύτερος πελαργός πωλητής και πρωταγωνιστεί σε αυτήν την οικογενειακή ταινία κινουμένων σχεδίων.
«The neon demon» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν: Η Τζέσι φιλοδοξεί να κάνει καριέρα μοντέλου. Έτσι μετακομίζει στο Λος Άντζελες. Εκεί όμως μια ομάδα γυναικών, οι οποίες έχουν εμμονή με την ομορφιά, θα καταβροχθίσουν τα νιάτα και τη ζωντάνια της. Μια ταινία τρόμου, ένα ψυχολογικό θρίλερ που διεισδύει στο φαύλο κύκλο της ομορφιάς.
«Η βάση των νεκρών» (Baza ludgi umarlych) του Τσέσλαβ Πετέλσκι: Παράνομοι και δυσπροσάρμοστοι άνθρωποι ζουν σε ένα δάσος στη νοτιο-ανατολική Πολωνία. Η περιοχή λέγεται Βάση των Νεκρών. Η κατάσταση στην περιοχή γίνεται έκρυθμη επειδή οι περίεργοι κάτοικοι αντιδρούν και ένας άνδρας στέλνεται για να ηρεμήσει τα πνεύματα. Πολωνική ταινία του 1959.
Σινεφίλ