Είναι γεγονός πως οι συνθήκες μέσα στις οποίες, παρά την αισιοδοξία μεγάλου μέρους της ηγετικής ομάδας, ανέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση της χώρας, κάθε άλλο από ευνοϊκές ήταν. Οι αρνητικοί συσχετισμοί, οι πιέσεις και οι εκβιασμοί ανάγκασαν τελικά την κυβέρνηση σε συνθηκολόγηση και υπογραφή του 3ου μνημονίου.
Η ήττα προκάλεσε μούδιασμα στον κόσμο της Αριστεράς, αλλά και στις λαϊκές μάζες, που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον. Οι οργανώσεις του κόμματος το διάστημα μετά την υπογραφή και τη διάσπαση σε μεγάλο βαθμό αδρανοποιήθηκαν. Περιορίστηκαν σε ρόλο διαμεσολαβητή αιτημάτων πολιτών - κοινωνικών ομάδων ή αμήχανου παρατηρητή κυβερνητικών επιλογών, οι οποίες σε αρκετές των περιπτώσεων χαράχτηκαν ερήμην των κομματικών οργάνων. Κι αν ασφαλώς το κόμμα δεν συγκυβερνά, εντούτοις σε βασικά ζητήματα, που άπτονται της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ ως αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος, επιβάλλεται ο διάλογος ανάμεσα σε κυβέρνηση, κοινοβουλευτική ομάδα και κόμμα.
Κόμμα χειραφετημένων πολιτώνΈνα ενδιαφέρον σημείο του προσυνεδριακού διαλόγου είναι το ζήτημα του «ανοίγματος» του κόμματος στην κοινωνία, αφού όπως αφήνεται να εννοηθεί, ο υφιστάμενος κομματικος μηχανισμος (το περίφημο πια 3%) με τις πρακτικές του και την περιχαράκωσή του δεν επιτρέπει το μπόλιασμα του ΣΥΡΙΖΑ με νέες ιδέες. Παραβλέπεται, όμως, πως αυτό το 3% με τις ιδέες και τους αγώνες του κατάφερε να εμπνεύσει και να δημιουργήσει, κι αυτό μεταξύ άλλων παραγόντων, τις συνθήκες για τις συνεχόμενες εκλογικές νίκες του ΣΥΡΙΖΑ.
Κι αν ο αριθμός των κομματικών μελών δεν αντιστοιχεί με την κοινωνική δυναμική που διαθέτει (διέθετε;;;) ο ΣΥΡΙΖΑ, κι αν το κόμμα έχει ανάγκη νέων στελεχών, κυρίως νεότερων ηλικιακά, δεν πρέπει να οδηγηθούμε σε μια μαζική εγγραφή νέων μελών, χωρίς ποιοτικά κριτήρια, η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε αλλοίωση της φυσιογνωμίας του κόμματος. Αιτούμενο δεν είναι η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα - σούπα, αλλά σε ένα κόμμα χειραφετημένων, ενεργών κι αλληλέγγυων πολιτών, που θα αγωνίζονται με ανιδιοτέλεια για τις ιδέες και τα οράματα της Αριστεράς (εκτός αν η φράση «άνοιγμα του κόμματος» υποκρύπτει συμπράξεις και συνεργασίες με παράγοντες είτε της κεντρικής, είτε της τοπικής πολιτικής σκηνής, από τις οποίες, όμως, δεν είχαμε και πάντα τις καλύτερες των εντυπώσεων).
Στο 2ο συνέδριο οφείλουμε και μπορούμε να ενισχύσουμε τη δημοκρατική λειτουργία του κόμματος, το οποίο με βάση την ιστορική παράδοση της Αριστεράς και τις αξίες της θα είναι πραγματικά, και όχι μόνο κατ’ όνομα, κόμμα των μελών. Η ευόδωση αυτού του στόχου δε χρειάζεται ωραία λόγια και περισπούδαστες αναλύσεις, αλλά συντροφικότητα, αίσθηση ευθύνης και ειλικρίνεια μεταξύ μας. Οι παραγοντισμοί και οι προσωπικές πολιτικές δεν έχουν θέση στο κόμμα μας, δεν συνάδουν με τις αξίες και τις αρχές της Αριστεράς.
Κοινά σημεία παρέμβασης και δράσηςΗ εφιαλτική πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη, με την άνοδο της ακροδεξιάς και την αδιάκοπη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, μας «υποχρεώνει» σε κοινό βηματισμό με τους Σοσιαλιστές και τους Πράσινους, με διακριτές όμως τις πολιτικές και ιδεολογικές μας διαφορές και πάντα με τους συντρόφους μας του ΚΕΑ, ώστε να δημιουργηθεί ένα κοινό μέτωπο για το σταμάτημα της λιτότητας και του εθνικισμού. Γνωρίζουμε το ρόλο της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και τη συμπόρευσή της με νεοφιλελεύθερες δυνάμεις, καθώς και τη στάση που κράτησαν κυβερνήσεις, που ανήκουν στον πολιτικό αυτό χώρο στο προσφυγικό, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε κοινά σημεία παρέμβασης και δράσης για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας.
Το 2ο συνέδριο του κόμματός μας μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα νέο ξεκίνημα, βασιζόμενο στις συλλογικά επεξεργασμένες θέσεις και προτάσεις μας, ώστε με σύμμαχο την κοινωνία να ανατρέψουμε, κι όχι απλά να διαχειριζόμαστε καλύτερα από τους προηγούμενους, τις επιβαλλόμενες από τους δανειστές πολιτικές, προχωρώντας έτσι στο δημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας μας.
Μανόλης Καβαδάκηςμέλος ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Κω εκπαιδευτικός manoliskav@gmail.com