«Η συμφωνία του Ιούλη είναι σαφής και όπως εμείς την τηρούμε -αψηφώντας το κόστος- έτσι και απαιτούμε να τηρηθεί από τους εταίρους μας. Θέλω να καταστήσω σαφές, η αόριστη προτροπή “κάντε εσείς τα μαθήματά σας και βλέπουμε” δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Ταυτόχρονα με τη δεύτερη αξιολόγηση θα κλείσουν και τα μέτρα για την απομείωση του χρέους. Ταυτόχρονα θα μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση. Δεν υπάρχει θα δούμε. Ταυτόχρονα».
Οξύς και κατηγορηματικός από το βήμα του 2ου συνεδρίου ο σ. Αλέξης Τσίπρας και θα δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Αν μας επιτρεπόταν να αλλάξουμε κάτι, θα λέγαμε «υπομένοντας» και όχι αψηφώντας το βαρύ κόστος.
Όμως, η σαφής τοποθέτηση δεν προϋποθέτει και ένα πολιτικό σχέδιο; Τι θα ακολουθήσει αν δεν; Αυτό δεν έπρεπε να αποτελέσει βασικό ερώτημα του συνεδρίου; Το βασικό θέμα συζήτησης και της Δευτέρας και της Τρίτης και της κάθε ημέρας έως την κρίσιμη ώρα; Τις ερμηνείες τους γι’ αυτήν τη δήλωση οι πολιτικοί μας αντίπαλοι ήδη τις κάνουν. Εμείς, όμως, πώς θα δουλέψουμε;
Μας επιτρέπεται να ξεχάσουμε την απογοήτευση, την αποσυσπείρωση και την αδράνεια (κάθε φορά που οι βεβαιότητές μας ελλείψει γραμμής άμυνας υποχωρούσαν), οι οποίες κατέκλυζαν τις γραμμές μας;
Απορία 2ηΣτο 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ η ανάγκη για ουσιαστική συζήτηση και προετοιμασία για τα μελλούμενα εκτονώθηκε με την άνευ μεγάλης σημασίας συζήτηση για τον ακριβή χρόνο διάλυσης της κάθε αδιάλυτης συνιστώσας. Ο Ιούλης του 2015 με τα δραματικά πολιτικά του επίδικα θρυμμάτισε και την εικόνα των συμπαγών και δογματικά αμετακίνητων δομών και σχημάτων και διχοτόμησε ή και τριχοτόμησε στη συντριπτική τους πλειοψηφία τις συνιστώσες. Καμία δεν κατάφερε να παραμείνει αρραγής.
Το μύθο του 2ου συνεδρίου, τώρα που οι συνιστώσες δεν υπάρχουν πλέον, για κάποιους φαίνεται πως θα αποτελέσουν οι τάσεις. Και μάλιστα οι τάσεις και με χαρακτηριστικά ιδεολογικών ρευμάτων, με ανοιχτές διαδικασίες, διαφάνεια και αρμονική κομματική λειτουργία.
Τι είναι άραγε αυτό για το οποίο προσπαθούν να μας πείσουν; Ότι για παράδειγμα αποτελούν κίνδυνο για το κόμμα οι «53»; Ότι τα μέλη και τα στελέχη, που ακολουθούν το ρεύμα αυτό, διαθλούν τις θέσεις του κόμματος; Και αδυνατούν να κατανοήσουν και να υπερασπιστούν με ενιαίο τρόπο τις αποφάσεις του; Μήπως για το ότι ο Τσακαλώτος στο Οικονομικών, ο Δρίτσας στο Ναυτιλίας, η Φωτίου στην Κοινωνική Αλληλεγγύη, ο Χαρίτσης στη Διαχείριση των Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων, υπουργοί που συνυπέγραψαν το κείμενο των «53» ή και άλλοι που αισθάνονται εγγύτητα, αδυνατούν να εφαρμόσουν τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς; Ή μήπως ισχυρίζεται κάποιος ότι αναξιοκρατικά και για λόγους επιβολής συσχετισμών, λόγω τάσης, κατέχουν τα αξιώματα που κατέχουν;
Φαίνεται ότι ούτε σαν κακόγουστο αστείο δεν μπορεί να ακουστεί. Γι’ αυτό μόνο με άγνοια ή με αφέλεια ή ίσως και σκοπιμότητα εξηγείται αυτή η «ανησυχία». Η ύπαρξη ιδεολογικών ρευμάτων και τάσεων πρέπει να μας φοβίζει; Ιδιαίτερα τη στιγμή που ο κίνδυνος προσωπικές φιλοδοξίες και παραγοντισμοί να φτιάξουν προσωπικούς μηχανισμούς και αδιαπέραστα συστήματα, πιθανόν ενεδρεύει;
Απορία 3η«Πρωταρχικό καθήκον των Οργανώσεων Μελών του ΣΥΡΙΖΑ και των φίλων είναι κατ’ αρχήν να ενημερώνονται για το κυβερνητικό έργο και κατόπιν να οργανώσουν και να προσανατολίσουν την δράση τους και την επικοινωνιακή μας πολιτική, έτσι ώστε να δημοσιοποιείται το έργο αυτό, καθώς και η μεγάλη προσπάθεια της Κυβέρνησης και του Πρωθυπουργού» (από το κείμενο συμβολής 40 συντρόφων και συντροφισσών προσκείμενων στην «Πλατφόρμα 2010» για το 2ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ).
Ορίστε, λοιπόν, το πρωταρχικό καθήκον, ίσως και το μοναδικό, αφού όσο κι ψάξει κανείς παρακάτω αλλά και προηγουμένως, έτερο καθήκον και υποχρέωση για τα μέλη του κόμματος δεν υπάρχει, ούτε καν δευτερεύον, έστω και να υπονοείται, στο αρκετά αναλυτικό κείμενό τους.
Την απορία μας δημιουργεί, αλλά και εντείνει, το γεγονός ότι ανάμεσα στις 40 υπογραφές υπάρχουν υπογραφές ανθρώπων με έντονη και διαρκή παρουσία σε κοινωνικά πεδία και κινήματα καθώς και γνώση πρακτική, αλλά και θεωρητική για έννοιες όπως αυτονομία των κοινωνικών χώρων, οργανωμένα κοινωνικά μέτωπα και συμμαχίες, ίσως τώρα και η συζήτηση για τον απαραίτητο βαθμό αυτονομίας του κόμματος από την κυβέρνηση. Τι να υποθέσει κανείς, βιαστικό κείμενο ή βιαστικές υπογραφές;
Απλός Συριζαίος