Θέλω να απασχολήσω το συνέδριο με ένα θέμα που αφορά τη θέση της κυβέρνησης και των ευρωβουλευτών του κόμματος στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, σε σχέση με το κόμμα και τα συνδικάτα. Και το τι Ευρώπη θέλουμε.
Η μεταρρύθμιση της ευρωπαϊκής δικαιοσύνης, που στην Ελλάδα πέρασε στα ψιλά, είναι ένα ακόμα παράδειγμα εκβιασμού και πραξικοπήματος. Το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης περιλάμβανε τρία δικαιοδοτικά όργανα: το Δικαστήριο, το Γενικό Δικαστήριο και το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης. Το τελευταίο ήταν ένα ειδικευμένο δικαστήριο, που εκδίκαζε υπαλληλικές διαφορές. Δεν υπάρχει πια. Καταργήθηκε.
Και εδώ να πιάσουμε το κουβάρι από την αρχή: Σύμφωνα με τις Συνθήκες, η αρχή της διάκρισης των εξουσιών δεν ισχύει. Ισχύει η σύγχυση των εξουσιών. Τους δικαστές τούς ορίζουν τα κράτη μέλη με εξαετή ανανεώσιμη θητεία. Δηλαδή, η εκτελεστική εξουσία διορίζει τη δικαστική. Μετά την εξαετία, μπορεί η κάθε κυβέρνηση, άμα θέλει, να ανανεώσει τη θητεία του δικαστή της ή να βάλει άλλον. Έπειτα, η δικαστική εξουσία μπορεί, για θέματα που την αφορούν, να αναλαμβάνει «νομοθετική πρωτοβουλία», υποκαθιστώντας την Κομισιόν. Έτσι οι δικαστές γίνονται και νομοθέτες. Αυτό ακριβώς συνέβη στην περίπτωσή μας. Το Δικαστήριο, επικαλούμενο φόρτο υποθέσεων, ζήτησε να αυξηθεί ο αριθμός των δικαστών του τελευταίου κατά δώδεκα.
Οι Μόνιμες Αντιπροσωπείες των κρατών μελών στις Βρυξέλλες αδυνατούσαν να συμφωνήσουν για το πώς θα μοιράζονταν 12 θέσεις σε 28 κράτη μέλη. Ακόμα πιο προβληματικό έβρισκαν το πώς θα μοιράζονταν οι επτά δικαστές του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης, αφού δεν είχε κάθε κράτος μέλος τον «δικό του». Έτσι λοιπόν, ο πρόεδρος του Δικαστηρίου κ. Σκουρής, -παρ’ ολίγον Παπαδήμος και διαπρύσιος κήρυξ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα- σε συνεννόηση με την Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία, άλλαξε παράνομα, στα μισά της νομοθετικής διαδικασίας, την πρόταση. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια! Να καταργηθεί το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης και να διπλασιαστούν τα μέλη του Γενικού Δικαστηρίου, δηλαδή 56 δικαστές. Έτσι, κάθε κράτος μέλος θα έχει τους δύο «δικούς του» δικαστές, και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι. Ο κ. Σκουρής έπεισε και τον κ. Σόιμπλε, ο οποίος είχε κάποιους δισταγμούς, ως προς τη δημοσιονομική δαπάνη, φυσικά. Τελικά, η διόγκωση των δαπανών για τους δικαστές θα μετριασθεί χάρη σε περικοπές εις βάρος του προσωπικού, φυσικά.
Εδώ, υπάρχει ένα συνταγματικό πραξικόπημα, αφού η Συνθήκη επιτρέπει τη σύσταση και όχι την κατάργηση ειδικευμένων δικαστηρίων. Αλλά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όσοι έχουν το πάνω χέρι θεωρούν περιττή τη διάκριση πρωτογενούς και παραγώγου δικαίου. Έτσι το Δικαστήριο έγινε πρόθυμα ο πολιορκητικός κριός του Συμβουλίου για να περάσει τη μεταρρύθμιση στο Ευρωκοινοβούλιο. Όπως και έγινε, με εξασφαλισμένη την πλειοψηφία των ομάδων ΕΛΚ, Σ&Δ (πλην μερικών ανταρτών) και Πράσινων.
Η στάση της ΕυρωαριστεράςΗ Ευρωαριστερά (GUE) (αρμόδιος ο σ. Κ. Χρυσόγονος) δεν υποστήριξε μεν την πρόταση, αλλά ούτε και κατέγραψε τα αίτια της διαφωνίας της. Σε συνέντευξή του στην Αυγή ο σ. Κώστας Χρυσόγονος είπε: «Το προέχον για εμάς δεν είναι η αύξηση του αριθμού των δικαστών, […] αλλά η ενίσχυση των εγγυήσεων δικαστικής ανεξαρτησίας.» Μήπως η «αύξηση του αριθμού των δικαστών» δεν ήταν ακριβώς η ενίσχυση της εξάρτησης της δικαστικής από την εκτελεστική εξουσία, αφού κάθε κυβέρνηση θα διορίζει τους «δικούς της» δικαστές και μετά θα τους χρησιμοποιεί στο πλαίσιο της νομοθετικής λειτουργίας;
Παρ΄ όλον ότι τον ενημέρωνα τακτικά και εμπεριστατωμένα για όλες τις εξελίξεις και για τις θέσεις του συνδικάτου μου, ο σ. Χρυσόγονος παρέμεινε σταθερός στην άποψή του, ότι, αφού το κλήμα είναι στραβό, ας το φάει ο γάιδαρος …
Η GUE καταψήφισε ή απείχε στα μουγκά, με μια ύποπτη διακριτικότητα, αντί να αντιταχθεί ηχηρά με το δικό της σκεπτικό σ’ αυτή την θεσμική εκτροπή. Και να συμπαρασύρει και άλλους με ένα λόγο ευρωπαϊκό, αντιτάσσοντας την κοινοτική, στη διακυβερνητική μέθοδο. Και να μην χαρίσει την αντίσταση στο πραξικόπημα στην άκρα και τη λαϊκίστικη δεξιά.
Άλλη μια χαμένη ευκαιρία για την Αριστερά και άλλη μια οπισθοδρόμηση για την Ευρώπη. Και αυτό θα γίνεται όσο οι εκλεγμένοι με τις πλάτες της Αριστεράς αυτοαναγορεύονται σε ανεξάρτητη αρχή, αντί να στηρίζονται σε συντρόφους συνδικαλιστές, που γνωρίζουν τον χώρο τους και το αντικείμενό τους.
Βασίλης ΣκλιαςΟΜ ΛουξεμβούργουΕκπρόσωπος Union Syndicale Fédérale