Του Κωστή ΓιούργουΑκόμη και εκείνοι που, όπως ο υπογράφων, νομίζαμε ότι είχαμε ακούσει τα χειρότερα από στόματος του προέδρου της ΝΔ όταν, λίγο μετά την ανάρρησή του στην αρχηγία, τον ακούσαμε να χαρακτηρίζει «αδαή πλειοψηφία» του πολίτες που εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους στην Αριστερά, μείναμε άναυδοι από το χαμηλότατο επίπεδο της γλώσσας που χρησιμοποίησε το βράδυ της Δευτέρας στη Βουλή, κατά την εκτός ημερησίας διατάξεως συζήτηση για τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Άναυδοι και διερωτώμενοι αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πραγματικά πιστεύει ότι υπηρετούν τον ίδιο προσωπικά, ως πολιτικό υποκείμενο, αλλά και το κόμμα του, στην απεύθυνσή του σε νοήμονες πολίτες, οι χυδαιολογίες στις οποίες επιδόθηκε στη μάταιη προσπάθειά του να κατεβάσει το επίπεδο της αντιπαράθεσης από αναμέτρηση θέσεων και επιχειρημάτων σε ανταλλαγή υβριστικών χαρακτηρισμών.
Κατά πάσα πιθανότητα, ο κ. Μητσοτάκης αγνοεί ότι ανάμεσα σε αυτά που ξεχωρίζουν τον πραγματικό ηγέτη από τις απομιμήσεις είναι και το ότι ποτέ δεν κατεβαίνει στο επίπεδο αυτών που τον προσβάλουν χυδαία. Διαφορετικά δεν εξηγούνται οι επανειλημμένες, άκαρπες προσπάθειές του να κατεβάσει την αναμέτρηση στο ύψος του δικού του ηθικού αναστήματος. Όπως όταν, σε μια αποστροφή του λόγου του, επέτρεψε στην περίφημη αστική αγωγή του να παρεκτραπεί, προσβάλλοντας με χυδαίο τρόπο τη νοημοσύνη και τη μόρφωση του πρωθυπουργού, λέγοντας αυτολεξεί: «...αναφέρομαι σε σύνθετες έννοιες που είναι λογικό να μην καταλαβαίνουν κάποιοι». Σπεύδοντας μάλιστα, προς διευκρίνηση του ποιοι είναι αυτοί οι «κάποιοι», να συγκρίνει τα «τρία πτυχία που πήρε σε επτά χρόνια» με το ένα πτυχίο του πρωθυπουργού, που, όπως είπε, «έκανε δέκα χρόνια να το πάρει». Μετά από αυτά, φράσεις όπως, «ταυτότητά σας γράφει ότι είστε ο πιο ψεύτης, ο πιο ανίκανος και ο πιο αποτυχημένος πρωθυπουργός αυτής της χώρας», ή, «Δεν αξίζει στην Ελλάδα να είναι ο κ. Τσίπρας πρωθυπουργός», συνιστούν πλημμέλημα.
Πώς χτίζεται το ήθος;Είναι να το ’χει ο άνθρωπος, λέει ο λαός. Οι επιστήμες του ανθρώπου –η κοινωνική ανθρωπολογία, η κοινωνική ψυχολογία– το λένε ήθος. Πρόκειται για το ίδιο πράγμα. Είναι «ο αρχαιοελληνικός «δαίμων» καθενός μας, κάτι σαν –αλλά πιο ευρύ από– τον χαρακτήρα μας», [1] χτισμένο εντός μας αργά, αδιόρατα, «στην οικογένεια, τη γειτονιά, το σχολείο...». Οικογένεια, γειτονιά, σχολείο. Πόσο συνέβαλαν στο χτίσιμο του ήθους που προδίδει ο λόγος του κ. Μητσοτάκη; Η οικογένεια; Το αφήνουμε στην κρίση σας... Η γειτονιά; Καθόλου, αφού κανείς πορφυρογέννητος δεν έπαιξε ποτέ στις γειτονίες των δικών μας παιδικών χρόνων... Το Κολέγιο Αθηνών; Το Χάρβαρντ; Το Στάνφορντ; Όσο χρειάζεται για να γίνεις δεκτός στο κλαμπ των ελίτ, για να μπορείς να ανεμίζεις τα πτυχία σου την «αδαή πλειοψηφία»... Όλα αυτά μαζί; Σίγουρα...
Από τις ίδιες αυτές σελίδες είχαμε αναρωτηθεί, αρχές καλοκαιριού, όταν το υπερτιμημένο κίνημα των «Παραιτηθείτε» κλατάρισε άδοξα, απόγευμα 15 Ιουνίου στην πλατεία Συντάγματος, ποιες κινήσεις αναθέρμανσης της σύγκρουσής της με την κυβέρνηση της αριστεράς θα επέλεγε η δεξιά του κ. Μητσοτάκη με τις πρώτες ψύχρες του φθινοπώρου. Έχοντας τώρα λάβει την απάντηση, αναρωτιόμαστε αν το παραλήρημα εγωπάθειας, ψευδολογίας και χυδαιότητας θα έχει συνέχεια, και ποια. Η τακτική των προσωπικών επιθέσεων και των προσβολών της προσωπικότητας του αντιπάλου σπάνια αρκείται στην άσκοπη επανάληψη, χωρίς να προσβλέπει κάπου. Στη βεβαιότητα, ας πούμε, μιας επερχόμενης εκτροπής, από την οποία θα επωφεληθεί. Όμως όχι, ο κ. Μητσοτάκης δεν προσβλέπει σε κάτι τέτοιο, αν και προς στιγμή ήλπισε σε ένα κυβερνητικό «ατύχημα» στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Ο κ. Μητσοτάκης αποβλέπει στην υπονόμευση της πολιτικής μέσω της απαξίωσης συλλήβδην των πολιτικών στις συνειδήσεις των πολιτών. Αποβλέπει στην εμπέδωση της ιδέας ότι κανείς πολιτικός δεν είναι αδιάφθορος, ότι και μόνη η εμπλοκή στην πολιτική συνεπάγεται διαπλοκή και διαφθορά. Ότι, σε τελική ανάλυση –κι αυτό είναι το άκρως πιο επικίνδυνο– η δημοκρατία, ταυτόσημο της πολιτικής, είναι συνώνυμο της διαφθοράς.
Όλοι κάτι διδαχτήκαμε από τη συζήτηση των αρχηγών των κομμάτων τη Δευτέρα στη Βουλή. Ο κ. Μητσοτάκης και οι λογογράφοι του άραγε διδάχτηκαν κάτι ακούγοντας τον πρωθυπουργό να καταρρίπτει μια προς μια τις χυδαιότητες περί διαφθοράς εναντίον του Σταθάκη, του Κατρούγκαλου, του Φλαμπουράρη; Κατάλαβαν το μέγεθος της ανεπάρκειάς τους ακόμη και στο είδος της αντιπολίτευσης που διάλεξαν να κάνουν, όταν άκουσαν το πρωθυπουργό να τους πιάνει από το αυτί για τον Εύοσμο;
Η τεκμηριωμένη ενημέρωση που ο Αλέξης Τσίπρας κατέθεσε ακαριαία στην ολομέλεια κατά την συζήτηση για τη διαφθορά και τη διαπλοκή την περασμένη Δευτέρα στη Βουλή, ότι, δηλαδή, δεν εκπλειστηριάζονται εργατικές κατοικίες στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης –όπως με σπαραξικάρδιο φιλοπρολεταριακό ζήλο θρηνολογούσε λίγο νωρίτερα στην αγόρευσή του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης–, διότι, απλούστατα, στον Εύοσμο δεν υπάρχουν εργατικές κατοικίες, δεν αποκατέστησε απλώς τα πράγματα. Ο Εύοσμος ήταν η καθαρή απάντηση στην πνιγηρή δυσοσμία της αντιπολιτευτικής τακτικής, για την οποία εγκαλούν τον κ. Μητσοτάκη πολλοί, ακόμη και μέσα στο κόμμα του.
____
1. Κώστας Δουζίνας, «Τι είναι το αριστερό ήθος;», Εφημερίδα των Συντακτών, 19.10.2015