Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου συγγενείς, φίλοι και συναγωνιστές είπαν το τελευταίο αντίο στον Ανδρέα Ξυφτίλη, παλαίμαχο δημοσιογράφο, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης και των δημοκρατικών αγώνων.
Ο Ανδρέας έφυγε σε ηλικία 90 ετών. Από πολύ νωρίς μπήκε στον αγώνα, οργανώθηκε στην ΕΠΟΝ. Για τη δράση του αυτή συνελήφθη, βασανίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο από το στρατοδικείο του Πειραιά το καλοκαίρι του 1949. Η δίκη αυτή έμεινε ιστορική για τις βαριές ποινές στους 16 ΕΠΟνίτες (Θανάση Γκανά, Γιώργο Γιωτόπουλο, Μπάμπη Ευσταθιάδη, Νίκο Καρρά, Αχιλλέα Λαγουρό, Νικήτα Μαραγκό, Τάκης Μπενά, Ανδρέα Ξυφτίλη, Χρήστο Παπαγιαννάκη, Φάνη Πασπαλιάρη, Άννα Τεριάκη, Μάνθο Τσιμπουκίδη, Βέρα Τσιμπουκίδου και Πάτρα Χατζησάββα). Οι ποινές δεν εκτελέστηκαν. Ο Ανδρέας κρατήθηκε στις φυλακές επτά χρόνια. Μετά την αποφυλάκισή του, το 1956 άρχισε να εργάζεται στην «Αυγή», αρχικά στο κοινωνικό-εργατικό τομέα. Με την ιδιότητά του αυτή τον έβρισκε κανείς, στο Δημοκρατικό Συνδικαλιστικό Κίνημα (ΔΣΚ), το ΕΚΑ, τα διαγραμμένα σωματεία και κυρίως στις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων: τραμβαγέρηδων, τυπογράφων, τσαγκαράδων, οικοδόμων…
Ο Ανδρέας με τα ρεπορτάζ και τα άρθρα του κατέγραφε και ανέλυε τις κοινωνικές κινητοποιήσεις την κρίσιμη μετεμφυλιακή δεκαετία (τα γραφτά του αποτελούν πολύτιμο υλικό για τους νέους που θέλουν να μελετήσουν την εποχή εκείνη). Πέραν, όμως, από την ενασχόληση του αυτή, ο Ανδρέας βρέθηκε παντού όπου είχε ανάγκη η εφημερίδα. Κάλυψε τις μεγάλες κινητοποιήσεις των αγροτών στη Θεσσαλία, Στερεά, Ήπειρο κ.λπ. στο τέλος της δεκαετίας του ’50 αρχές του ’60. «Δεν ήταν μόνο δημοσιογράφος, αλλά και φίλος των ανθρώπων του μόχθου και συνάμα οργανωτής και καθοδηγητής», όπως ανέφερε ο Θ. Γραβιάς που τον πρωτογνώρισε στην Άρτα.
Τέλος, όπως σημειώνει η ΕΣΗΕΑ: «ο Ανδρέας ως δημοσιογράφος έζησε από πολύ κοντά όλα τα μεγάλα γεγονότα εκείνης της εποχής, όπως τις πορείες ειρήνης, τη δολοφονία Λαμπράκη, τα Ιουλιανά κ.ά». Μετά τη δικτατορία της 21ης Απριλίου ο Ανδρέας διέφυγε με την οικογένειά του στη Σουηδία. Πήρε ενεργό μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Το 1974 επέστρεψε στην Ελλάδα και δούλεψε στην «Αυγή» που κυκλοφόρησε, εκφράζοντας την ανανεωτική αριστερά (ΚΚΕ Εσωτ.). Σύντομα, όμως, ξαναγύρισε στην Στοκχόλμη και εργάστηκε στη σουηδική ραδιοφωνία, στην εκπομπή «Σήμερα».
Το 1980 επέστρεψε στην Ελλάδα και εργάστηκε στις εφημερίδες «Βήμα» και «Νέα». Στις αρχές του 1981, ο τότε διευθυντής της «Αυγής» Γρηγόρης Γιάνναρος (που έφυγε πολύ νωρίς από κοντά μας), με τον Μπάμπη Δρακόπουλο του πρότειναν να αναλάβει την ευθύνη του αρχισυντάκτη της «Αυγής». Ο Ανδρέας σαν έτοιμος από καιρό με πάθος, γνώση και συνέπεια στρώθηκε στη δουλειά, «έβαλε χέρι», όπως έλεγε να αντιμετωπίσει η ιστορική εφημερίδα της ανανεωτικής αριστεράς τα δύσκολα προβλήματα.
Σχεδόν κάθε βράδυ, για τρία χρόνια, βρισκόταν στη Γερανίου για την πρώτη σελίδα –και όχι μόνο. Είχε κερδίσει την εκτίμηση και την αγάπη όλων των δημοσιογράφων και τυπογράφων, που τον αναγνώριζαν σαν δάσκαλο τους.
Ο Ανδρέας ήταν και άνθρωπος με ευρύτατους ορίζοντες. Από τα χρόνια της φυλακής είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις ανθρωπιστικές μελέτες. Έτσι δεν είναι τυχαίο που το 1960 εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο «Η ελληνική μυθολογία». Τα χρόνια της παραμονής του στη Στοκχόλμη μελέτησε συστηματικά και σχεδίασε τις εργασίες του. Μετά τη συνταξιοδότησή του ξαναβρέθηκε στη Στοκχόλμη και τις ολοκλήρωσε. Εξέδωσε τα βιβλία του: «Το τέλειον κράτος», «Η νύχτα των ερπετών» (1987), «Μυθικοί κώδικες» (1989), «Ο βιασμός της Θεάς» (1992, «Κυνηγοί της Αθανασίας» (1996), «Ηράκλειτος» (1997). Να σημειώσουμε ακόμα ότι μετέφρασε από τα Σουηδικά το μυθιστόρημα «Αγάπη» του Θοδωρή Καλλιφατίδη, εκδ. Γαβριηλίδη, (2004). Η «Εποχή» εκφράζει τα συλλυπητήριά της στη σύντροφό του Τασία και τα παιδιά του Γιώργο και Κατερίνα.
Μ. Κ.