Αγαπητοί σύντροφοι,Στις 16.10.2016 δημοσιεύσατε ένα κείμενο - προσωπική επίθεση εναντίον μου του σ. Β. Σκλιά, της Ο.Μ. Λουξεμβούργου, το οποίο διαστρεβλώνει βάναυσα την αλήθεια, χωρίς να ζητήσετε προηγουμένως και την απολογία του «κατηγορουμένου». Ο σύντροφος, αφού καταγράφει την αντίθεσή του στην κατάργηση του Δικαστηρίου Δημόσιας Διοίκησης και στο διπλασιασμό του αριθμού των δικαστών του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με εγκαλεί, ούτε λίγο ούτε πολύ, επειδή «η GUE καταψήφισε ή απείχε στα μουγκά, με μια ύποπτη διακριτικότητα, αντί να αντιταχθεί ηχηρά με το δικό της σκεπτικό σ’ αυτή τη θεσμική εκτροπή. Και να συμπαρασύρει και άλλους με ένα λόγο ευρωπαϊκό, αντιτάσσοντας την κοινοτική στη διακυβερνητική μέθοδο».
Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι η ευρωομάδα της Αριστεράς λειτουργεί συλλογικά, με συχνότατες συνεδριάσεις της ολομέλειάς της και ότι στα πλαίσια αυτής της λειτουργίας αποφάσισε να μην ζητηθεί χρόνος ομιλίας πάνω στο συγκεκριμένο θέμα για κανένα μέλος της (επειδή άλλα θέματα της ημερήσιας διάταξης του Ευρωκοινοβουλίου θεωρήθηκαν σημαντικότερα, ώστε να διατεθεί εκεί ο χρόνος). Έτσι, δεν ικανοποιήθηκε το δικό μου αίτημα να λάβω τον λόγο ως συντονιστής της GUE στην Επιτροπή Νομικών Θεμάτων του Ευρωκοινοβουλίου. Το μόνο που μου απέμενε ήταν να καταθέσω γραπτή δήλωση στα πρακτικά του Ευρωκοινοβουλίου, εξηγώντας τους λόγους της καταψήφισης της συγκεκριμένης πρότασης, πράγμα που έκανα. Όσο για τη γόνιμη φαντασία του συντρόφου, να με κατηγορεί ότι δεν συμπαρέσυρα και άλλους(!), σαν οι ευρωβουλευτές των άλλων ομάδων να είναι ανήλικοι και να μπορούμε να τους «παρασύρουμε», αυτή θα τη ζήλευε και ο Βυσίνσκι.
Παραπέρα ο σύντροφος, ενώ ομολογεί ότι με «ενημέρωνε τακτικά και εμπεριστατωμένα» για το θέμα (δηλαδή ότι διέθεσα όλο τον αναγκαίο χρόνο και προσοχή για διάλογο μαζί του), με κατηγορεί ότι τελικά λειτούργησα ως «αυτόνομη αρχή», αντί να «στηρίζομαι σε συντρόφους συνδικαλιστές, που γνωρίζουν το χώρο τους και το αντικείμενό τους». Με άλλα λόγια ο σύντροφος εννοεί ότι οι εκλεγμένοι ευρωβουλευτές πρέπει να ακολουθούν ευπειθώς τις απόψεις των συνδικαλιστών των διοικητικών υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μάλιστα όχι απλά στο τι θα ψηφίσουν, αλλά και πώς και πόσο θα αιτιολογήσουν την ψήφο τους (αφού μόνο οι συνδικαλιστές «γνωρίζουν» π.χ. για τα δικαστήρια της Ένωσης, ενώ οι ευρωβουλευτές προφανώς αγνοούν, έστω κι αν συμβαίνει να είναι επιστήμονες νομικοί).
Αν όμως αυτό είναι ένα αριστερό και προοδευτικό πρότυπο λειτουργίας, τότε τίθεται εύλογα το ερώτημα σε τι εξυπηρετεί η διαδικασία της εκλογής και μήπως θα ήταν προτιμότερο να υποκαταστήσουμε τους εκλεγμένους με αντιπροσωπεία συνδικαλιστών. Πληροφοριακά πάντως, τούτο είναι μια παλιά ιδέα που την υλοποίησε στην πράξη ο Μουσολίνι με το «νόμο» της 19.01.1939, ο οποίος κατάργησε τις εκλογές και τοποθέτησε το «Εθνικό Συμβούλιο των Συντεχνιών» (δηλ. των φασιστοκρατούμενων συνδικάτων) στη θέση της Βουλής.
Εύγε και εις ανώτερα.
Κώστας Χρυσόγονος Ευρωβουλευτής ΣΥΡΙΖΑ