Θα την ονόμαζα αν είχα ποιητική διάθεση ένα γκρίζο σύννεφο και στο βάθος ανατέλλει ο ήλιος και ροδίζει ο ουρανός.
Το Σάββατο το πρωί, λοιπόν, υπήρξαν δύο στιγμές που συναντώνται κατά κάποιο τρόπο η ομιλία του υπουργού Μεταναστευτικής πολιτικής κ. Μουζάλα και η παράλληλη συνεύρεση των συντρόφων που δουλεύουν στα κινήματα αλληλεγγύης στις δύσκολες περιοχές. Εκεί που σε στιγμή αυτοκριτικής ο κ. Μουζάλας είπε «δεν τα έχουμε κάνει όλα καλά, στη Μυτιλήνη, έξω από την Λάρισα στο Ωραιότατο, σε χωριά και απομονωμένες περιοχές των Ιωαννίνων και αλλού». Ο κ. Μουζάλας καταχειροκροτήθηκε. Στην άλλη αίθουσα η συγκίνηση και τα δάκρυα, αν τα αφήναμε, θα σχημάτιζαν μια λίμνη όπου θα χανόταν ο ήχος των χειροκροτημάτων. Ο κ. Υπουργός, αφού μας είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε και ο ΣΥΡΙΖΑ είστε εσείς, μας πέταξε «να πάρουμε μια σκούπα να σκουπίσουμε» -νομίζω ότι απευθυνόταν στο Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ- και στο τέλος μας απείλησε ότι «τώρα τέρμα οι μαγκιές».
Αυτοί οι μάγκες και οι μάγκισες κράτησαν το προσφυγικό ψηλά όλα τα χρόνια και πριν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά. Τα Κοινωνικά Ιατρεία η ΑγΟ, σύντροφοι, αλληλέγγυα κινήματα και πολίτες, σε όλη την Ελλάδα στάθηκαν δίπλα στους πρόσφυγες, το κίνημα αλληλεγγύης γιγαντώθηκε και αυτό είναι το πιο πρωτόγνωρο, κ. Υπουργέ. Ανοργάνωτοι στην αρχή μέσα στην κρίση και εμείς να μετράμε τα λεφτά που μειωνόταν κάθε τόσο κι άλλο, αλλά με πείσμα κα πίστη στην ανθρωπιά και αλληλεγγύη μεταξύ μας γιγαντώθηκε ένα κίνημα, που βοήθησε όσο μπορούσε, απλώθηκε όσο μπορούσε, σε γειτονιές, σε περιοχές παντού, ξεπέρασε τα όρια της Ελλάδας ήρθαν αλληλέγγυοι από την Ευρώπη, Ισπανία, Γερμανία, Η. Βασίλειο, Πορτογαλία, Γαλλία… μέσα μου έλεγα είναι κάτι σαν τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.
Και λούφαξε η ΧΑ και συνοδοιπόροι της δεν τολμούσαν που να βγουν και τι να πουν, όταν έβλεπαν γιαγιούλες να πλέκουν σκουφάκια για παιδιά, να πηγαίνουν λίγο γάλα και ό,τι μπορούσε ο καθένας να δώσει από το υστέρημα του.
Όταν βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ και βγήκε η υπουργός κα Χριστοδουλόπουλου και ξεκαθάρισε έτσι απλά τι σημαίνει πρόσφυγας και έφυγε από το λεξιλόγιο της τηλεόρασης ο όρος λαθρομετανάστης, ένιωσα υπερήφανη. Όταν, όμως, άρχισαν οι περίφημοι κύκλοι να λένε τι γυρεύουν οι ξένοι εδώ και να ο Γερμανός με το μαχαίρι, ξεχνούσαν να πουν ότι έκοβε κρεμμυδάκια, και να οι Ισπανοί που κάνουν λαθρεμπόριο ανθρώπων, επειδή έμπαιναν στη θάλασσα για να σώσουν, άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια… Σιγά σιγά κι εμείς οι μάγκες, που είχαμε σκούπα στο χέρι, έπρεπε να περιοριστούμε, δεν είχαμε την πιστοποίηση, το ότι είχαμε την ψυχή δεν μετρούσε. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό παρακολουθήσαμε συμπεριφορές ανήκουστες. Αλλά όσο κουραζόμαστε και περιοριζόμαστε εμείς, τόσο έβγαινε από τη γωνιά ο ρατσισμός και ο φασισμός έβρισκε χώρο πάλι….
Γυρίζω, όμως, στην παράλληλη συνάντηση όπου οι αλληλέγγυοι έχουν κουραστεί αλλά δεν το βάζουν κάτω. Αυτοί και αυτές είναι για μένα ο ΣΥΡΙΖΑ… Θα διηγηθώ μια εικόνα:
Υπάρχει συντρόφισσα κάπου στον Βορρά που έχει αυτοκίνητο και πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στη μεγάλη πόλη, για να εξυπηρετεί θέματα μεταναστών που είναι σε ένα στρατόπεδο απομονωμένο. Κάποια γυναίκα θα γεννήσει έρχεται την παίρνει την πάει στο νοσοκομείο, γεννά, θα την γυρίσει μετά από μερικές μέρες. Θέλουν να την ευχαριστήσουν και την καλούν σε τραπέζι. Ο φύλακας στην είσοδο του στρατοπέδου της απαγορεύει την είσοδο... Ξαφνικά, όταν όλα τα χρόνια τρέχαμε, γίναμε επικίνδυνοι… Τι έκαναν, λοιπόν, οι πρόσφυγες; Έβγαλαν το τραπέζι και τα φαγητά έξω και της έκαναν το τραπέζι εκτός στρατοπέδου.
Τη συνάντηση αυτή παρακολούθησε μια φίλη ψυχαναλύτρια, που επί δύο ώρες άκουσε να διηγούνται την αγωνία τους, την απελπισία τους που δεν υπάρχει αυτί να τους ακούσει και εντυπωσιάστηκε. Μου έστειλε τις σκέψεις της τις οποίες προσθέτω σχεδόν αυτολεξεί.
Οι εθελοντές όλα αυτά τα χρόνια έχουν δώσει την ψυχή τους. Αυτή η αλληλεγγύη είναι κάτι το εξαιρετικό. Εάν δεν τους αφήνουν να συνεχίσουν το έργο τους, θα τους δημιουργήσει μεγάλη ματαίωση. Εάν γίνει κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει θυμό, δυσπιστία και ένα ιδεολογικό κενό. Που θα αποτρέψει και τους ανθρώπους που δεν ανήκουν στην αριστερά να πιστέψουν σε ένα καινούργιο νόημα που όλοι χρειαζόμαστε για να υπάρχουμε: Να πιστεύουμε στην αλληλεγγύη των λαών. Το «όλοι μαζί», που είναι ένα σύνθημα της αριστεράς, θα καταρρεύσει. Γι’ αυτό δεν μπορούν να αποκλείουν ανθρώπους που έδωσαν τόσα πολλά. Αν σταματήσουν να είναι ενεργοί οι εθελοντές θα νιώσουν μεγάλη λύπη. Στο κάτω κάτω, η αλληλεγγύη είναι ένα βασικό στοιχείο της αριστεράς. Ξεκίνησαν να προσφέρουν γιατί πιστεύουν στην ισότητα, την ελευθερία, τη διαλεκτική σχέση των λαών και δημιουργούν μια νέα βάση για ένα καινούργιο νόημα.
Ψυχή και νόημα, λοιπόν, ας το σκεφτούμε λιγάκι.
Ελέγκω Μανουσάκη