Οποιος παρακολουθούσε την αρθρογραφία στα συστημικά μέσα ενημέρωσης όλο το προηγούμενο διάστημα, θα διαπίστωνε εύκολα πως το ενδιαφέρον τους, για την πορεία του δεύτερου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εφάμιλλο, αν όχι μεγαλύτερο, με αυτό των μελών του κόμματος. Ανάμεσα στην ιδιαίτερα πλούσια αρθρογραφία, που πάντα παρουσιαζόταν με κίτρινες και παραπολιτικές αποχρώσεις, διάφοροι αρθρογράφοι καλούσαν την ηγεσία του κόμματος και της κυβέρνησης να πραγματοποιήσει την πολυπόθητη επανεκκίνηση του κόμματος, μακριά από τις παλιές στρεβλώσεις και αγκυλώσεις. «Οι ανάγκες της κυβέρνησης ξεπερνούν τις ιδεοληψίες του παρελθόντος»· αυτή η φράση συμπυκνώνει το περιεχόμενο της νουθεσίας του αντιπάλου προς την κυβέρνηση και το ίδιο το κόμμα.
Έλλειψη «πραγματισμού»
Η μεθοδολογία που ο αντίπαλος εφαρμόζει, είναι πλέον γνωστή. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, όταν τα κόμματα εξουσίας αδυνατούσαν να εφαρμόσουν τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, είτε επικαλούνταν την καταστροφή που οι προηγούμενες κυβερνήσεις προκάλεσαν, είτε προσέτρεχαν στην αφήγηση περί αναγκαίου ρεαλισμού της διοίκησης. Φυσικά, η έννοια του ρεαλισμού, υποκρύπτει την ουσία των ταξικών κοινωνιών, δηλαδή τη σύγκρουση μεταξύ ανταγωνιστικών κοινωνικών τάξεων, μεταξύ των από πάνω και των από κάτω. Ο ρεαλισμός, που οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ επεδείκνυαν και επικαλούνταν, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από την επιλογή υιοθέτησης και εξυπηρέτησης των κυρίαρχων συμφερόντων, των συμφερόντων των λίγων και των ημετέρων.
Ο αντίπαλος σήμερα προσπαθεί να εφαρμόσει με την ίδια μεθοδολογία, το ίδιο σχέδιο και σε εμάς. Προσπαθεί να αποδείξει πως αυτό που εν τέλει μας οδήγησε στην ήττα του περασμένου καλοκαιριού είναι η έλλειψη ρεαλιστικής προσέγγισης ή «πραγματισμού», όπως συνηθίζουν να λένε, για την ελληνική πραγματικότητα και το διεθνή συσχετισμό. Εντέχνως αποκρύπτουν, όμως, μια σειρά παραγόντων που οδήγησαν την χώρα πλήρως ανοχύρωτη απέναντι στους εκβιασμούς των δανειστών. Σε μια προσπάθεια αναμόρφωσης της ιστορίας, πολλοί φαίνεται να ξεχνούν πως το 2012 το χρέος της χώρας πέρασε στα ευρωπαϊκά κράτη, διασώζοντας τις τράπεζες, να ξεχνούν τις καταστροφικές συνέπειες του πρώτου μνημονίου (περί τα 60 δισ. μέτρα), να ξεχνούν πως διέλυσαν τον ελεγκτικό μηχανισμό του κράτους, ώστε η ασυδοσία απέναντι στην εργασία να γίνει καθεστώς.
Όπως ορίζουν οι κοινωνικές ανάγκεςΟ κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε και μέσα από τη συνεδριακή διαδικασία, φαίνεται έτοιμος και διατεθειμένος, ακόμα και μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο που δανειστές και ελληνική αστική τάξη επιβάλλουν, να μείνει και να αγωνιστεί. Ακόμα και αν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές για εμάς, ακόμα και αν ο συσχετισμός παραμένει αρνητικός. Δεν είναι διατεθειμένος μπροστά σε αυτή την υποχώρηση, που γίνεται σε τακτικό επίπεδο στο κομμάτι της διαπραγμάτευσης, να απεμπολήσει στοιχεία και χαρακτηριστικά που οικοδόμησε με τη παρουσία του στα κινήματα και τους αγώνες. Δεν είναι διατεθειμένος να ανεχθεί και να γίνει συμμέτοχος σε έναν τρόπο άσκησης πολιτικής, που περισσότερο προσιδιάζει σε αστικού τύπου κόμμα, παρά σε αριστερό κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση.
Η νέα μέρα που ξημερώνει, οφείλει να είναι μια διαδικασία βίαιης ωρίμανσης για το κόμμα. Όχι με τον τρόπο που οι αντίπαλοί μας την εννοούν, αλλά με τον τρόπο που οι κοινωνικές ανάγκες και η πραγματικότητα ορίζουν. Πρέπει μετά το περσινό σοκ, να ξαναβρεθούμε στο πλευρό του κόσμου της εργασίας, να σταθούμε ξανά αλληλέγγυοι στο κόσμο που υποφέρει από τα έξι χρόνια καταστροφής, να δώσουμε πνοή στα αυτοδιοικητικά μας σχήματα. Να απαντήσουμε και να δράσουμε με ένα νέο μοντέλο δουλειάς και οργάνωσης, που δεν θα μας απομακρύνει από το στόχο μας, αλλά παράλληλα θα δίνει τα απαιτούμενα αποτελέσματα, που τόσο έχουμε ανάγκη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανάγκη ούτε από καλοθελητές ούτε από δόση ρεαλισμού, έχει ανάγκη από σχέδιο, μαχητικότητα και σύνδεση με τη κοινωνία και τα στρώματα που εκπροσωπεί. Όσον αφορά το τελευταίο, αυτό περνάει μέσα και από την δεύτερη αξιολόγηση και την μάχη για την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων στη διαλυμένη Ελλάδα των μνημονίων.
Κυριάκος Δημάγγελος