Του Κωστή Γιούργου«Δυστυχώς η Γερμανία έχει έναν υπουργό Εσωτερικών που η μειωμένη αίσθηση των αναλογιών την οποία διαθέτει εμπνέει ανασφάλεια μάλλον παρά ασφάλεια», έγραφε η Suddeutsche Zeitung αρχές Ιουλίου 2007, αναφερόμενη σε πρόσφατη συνέντευξη του εν λόγω υπουργού. «Μιλά ως εάν η Γερμανία να μπορεί να είναι ασφαλής μόνο [...] με τη μετάλλαξή της από συνταγματικό κράτος δικαίου σε καθεστώς όπου το έκνομο αντικαθιστά τον νόμο. Κάνει λόγο για σύνεση και εισηγείται το άκρως αντίθετο... Αποδοκιμάζει το Γκουαντάναμο, αλλά μιλά ως εάν η γκουανταναμοποίηση του γερμανικού νομικού συστήματος να αποτελεί άμεση ανάγκη».
Αλλά, τι ακριβώς είχε εισηγηθεί στη συνέντευξή του εκείνη ο τότε υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας; Το διευκρίνισε, λίγο αργότερα, ο αρθρογράφος του διαδικτυακού Spiegel OnLine: «Πρέπει, είπε [ο υπουργός], να αναρωτηθούμε αν το συνταγματικό καθεστώς μας επαρκεί για την αντιμετώπιση των νέων απειλών. Θα πρέπει να εξεταστούν μέτρα όπως η προληπτική σύλληψη υπόπτων για τρομοκρατία, η χρησιμοποίηση του γερμανικού στρατού σε επιχειρήσεις στο εσωτερικό, η συστηματική διαδικτυακή παρακολούθηση των υπόπτων εν αγνοία τους, ακόμη και στοχευμένες δολοφονίες τρομοκρατών».
Αν τα παραπάνω, ίσως λόγω και της χρονικής απόστασης, δεν ακούγονται ανησυχητικά για το τι μπορεί να επιφυλάσσουν στη δημοκρατία οι κυρίαρχες ελίτ, το όνομα του υπουργού αρκεί για να τα αποκαταστήσει ως τέτοια – στη δυσοίωνη, επί πλέον, σκιά που ρίχνει στο σήμερα η τραγωδία στο εορταστικό κέντρο του Βερολίνου το βράδυ της περασμένης Δευτέρας: Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, υπουργός Εσωτερικών της κ. Μέρκελ το 2007, πριν από τη μετακίνησή του, το 2009, στο υπουργείο Οικονομικών. Μετακίνηση που έγινε, υποθέτουμε, σε αναγνώριση των ενστάσεών του (στο όνομα της αντιτρομοκρατίας) για τη συνταγματική νομιμότητα από τη θέση του υπουργού Εσωτερικών τότε, αλλά και της περιφρόνησης που ο κ. Σόιμπλε προεξοφλούνταν ότι θα επεφύλασσε, ως υπουργός Οικονομικών πλέον, στην ιδέα μιας αλληλέγγυα ενωμένης Ευρώπης και, κατά συνέπεια, σε όποιον δεν συμμορφώνεται με τους σχεδιασμούς γερμανοποίησής της.
Ένα βεβαρυμένο παρελθόνΣτη μετακίνηση του κ. Σόιμπλε από το υπουργείο Εσωτερικών σε εκείνο των Οικονομικών σημειώνεται η μετάβαση από το πολιτικό του παρελθόν στο πολιτικό του μέλλον. Μεταφέροντας στις αποσκευές του ένα παρελθόν αντιπαράθεσης με τη συνταγματική νομιμότητα εντός της χώρας του, ο κ. Σόιμπλε βρίσκεται σήμερα να διανύει από θέση ισχύος το μέλλον του ως πολιτικός αποφασισμένος να περιφρονεί κατά το δοκούν τα συμπεφωνημένα μεταξύ εταίρων στην Ευρώπη. Όσα συμβαίνουν σήμερα στις εξελίξεις για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους, της αξιολόγησης και της ποσοτικής χαλάρωσης, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η επιμονή και τα προσκόμματα του κ. Σόιμπλε δεν έχουν να κάνουν με τις εκλογές στη χώρα του τον προσεχή Σεπτέμβριο όσο, κυρίως, με την επιθυμία της Γερμανίας να προλειάνει το έδαφος για μια νομισματική ένωση απαλλαγμένη από τους «απείθαρχους» του ευρωπαϊκού Νότου και την «επιπόλαιη» εμμονή τους στα στοιχειώδη της δημοκρατίας, αρχής γενομένης από τον αδύναμο κρίκο που λέγεται Ελλάδα. Αυτό τουλάχιστον προδίδει η πρόσφατη αναθέρμανση των απειλών για Grexit.
Έρχονται να το επιβεβαιώσουν τα όσα προ ημερών αποκάλυψε μιλώντας στην επιτροπή της Βουλής για το δημόσιο χρέος, ο κ. Βενιζέλος. Κατά τα λεγόμενα του πρώην προέδρου του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργού Οικονομικών, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών του είχε προτείνει «δύο φορές τουλάχιστον» την εθελούσια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Ότι ο κ. Σόιπλε είχε πλήρη επίγνωση –και ψυχρή προμελέτη– των δραματικών συνεπειών που θα είχε μια τέτοια εξέλιξη αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, όπως είπε ο κ. Βενιζέλος, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών αναγνώρισε ότι θα προκληθεί μεγάλη ανθρωπιστική κρίση, και γι’ αυτό δεσμεύτηκε για ένα πακέτο βοήθειας, «όχι μεγάλο, κάποια δισεκατομμύρια ευρώ», και για ένα «αεροπορικό καραβάνι», μια «αερογέφυρα», η οποία θα έλυνε προβλήματα νοσοκομείων, σχολείων, παιδικών σταθμών, τροφοδοσίας. «Κάποια δισεκατομμύρια ευρώ», «μια αερογέφυρα», «προβλήματα τροφοδοσίας»... Για όσους δεν κατάλαβαν ακόμη, πρόκειται για στυγνή παραδοχή πρόκλησης μιας ανθρωπιστικής τραγωδίας «αφρικανικής κλίμακας» σε μια χώρα στον πυρήνα της ενωμένης Ευρώπης. Διάλυσης των θεμελίων της κρατικής συγκρότησης. Επισιτιστικής κρίσης συγκρίσιμης με εκείνη της γερμανοκρατούμενης Αθήνας το μαύρο χειμώνα του 1941-42.
Αν, παραφράζοντας τη γνωστή ρήση«Μια γυναίκα χωρίς παρελθόν είναι μια γυναίκα χωρίς μέλλον», συμφωνήσουμε ότι και «Ένας πολιτικός χωρίς παρελθόν είναι ένας πολιτικός χωρίς μέλλον», πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κ. Σόιμπλε μπορεί, επειδή έχει πολιτικό παρελθόν, να έχει και πολιτικό μέλλον. Μόνο που, όπως και για την περίπτωση των γυναικών με παρελθόν, υπάρχει και για τη δική του περίπτωση του ένα όριο, που η υπέρβασή του ακυρώνει την εξίσωση. Ο πολιτικός κ. Σόιμπλε πλησιάζει αυτό το όριο επικίνδυνα για το μέλλον του. Όσο και αν εμφανίζεται σήμερα παντοδύναμος, έχει τρωτά σημεία. Θα αρκεστούμε σε δύο από αυτά. Το πρώτο είναι η ετυμηγορία της κάλπης στις προσεχείς γερμανικές εκλογές, άδηλη προς το παρόν. Το δεύτερο είναι η τεράστια ευθύνη που θα επωμιστεί η Γερμανία αν αποδεχτεί έμπρακτα –όπως φαίνεται να τις υπαγορεύουν οι φιλοδοξίες της– το ρόλο του «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου» στον οποίο την προέτρεψε τον περασμένο μήνα στο Βερολίνο, δια στόματος Μπαράκ Ομπάμα, ένα σημαντικό κομμάτι της ιθύνουσας τάξης των ΗΠΑ.
Αλλά, ως επικεφαλής ποιάς Ευρώπης θα διαχειριστεί αυτό το δυσβάστακτο ρόλο η Γερμανία; Μιας Ευρώπης διαλυμένης, με υπαιτιότητα του δίδυμου Σόιμπλε-Μέρκελ;
•