Θετική απόφαση με σολομώντεια προβολή από τα ΜΜΕ
Του Αντώνη ΡουπακιώτηΗ ΑΓΕΤ Ηρακλής προσέφυγε ενώπιον του Σ.τ.Ε κατά απόφασης του υπουργού Εργασίας, Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, επειδή δεν δέχθηκε, προφανώς ως αντίθετο, το Ν. 1387/1983 περί ομαδικών απολύσεων σχέδιο της εταιρείας για κλείσιμο του εργοστασίου της στη Χαλκίδα και κατάργηση 236 θέσεων εργασίας.
Το Σ.τ.Ε., πριν εκδώσει οριστική απόφαση στην αίτηση αυτή, υπέβαλε, όπως προβλέπεται κατά νόμο, δίδυμο προδικαστικό ερώτημα προς το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Δ.Ε.Ε πρώην Δ.Ε.Κ.): α) εάν «η διοικητική έγκριση όπως προβλέπει ο Ν. 1387/1983 από το υπουργείο Εργασίας προκειμένου να εφαρμοσθεί σχέδιο όπως στην κρινόμενη περίπτωση της ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ για κλείσιμο του εργοστασίου της και την απόλυση 236 εργαζομένων είναι σύμφωνη με την 98/59 κοινοτική - ενωσιακή Οδηγία για τις ομαδικές απολύσεις» και β) σε περίπτωση αρνητικής απάντησης του Δ.Ε.Ε., το Σ.τ.Ε. «ερωτά εάν η εθνική ρύθμιση μπορεί παρά ταύτα να κριθεί συμβατή με το δίκαιο της Ένωσης, δεδομένου ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει οξεία οικονομική κρίση και ιδιαίτερα αυξημένη ανεργία».
Το Δ.Ε.Ε ως προς το πρώτο και μείζονος θεσμικής αξιολόγησης όσο και πρακτικής σημασίας για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας ζήτημα, δέχθηκε ότι η προβλεπόμενη έγκριση από τον υπουργό Εργασίας του σχεδίου για ομαδικές απολύσεις δεν προσκρούει στην κοινοτική - ενωσιακή νομοθεσία και αυτό, πρέπει να παρατηρηθεί, είναι μια νομολογιακή συμπλήρωση του ενωσιακού και εθνικού κεκτημένου, προς όφελος των εργαζομένων. Να προστεθεί, μάλιστα, ότι με την απόφασή του αυτή το Δ.Ε.Ε διαφοροποιήθηκε σε σημαντικό τουλάχιστον βαθμό από τη σχετική πρόταση του Εισαγγελέα του δικαστηρίου αυτού.
Ως προς το δεύτερο ερώτημα που τέθηκε από το Σ.τ.Ε, το Δ.Ε.Ε., ως διαφαίνεται, εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον του να συνδέσει τις δεσμεύσεις περί ομαδικών απολύσεων με την ελευθερία εγκατάστασης επιχειρήσεων στην Ελλάδα, νομολόγησε, ότι κατ’ αρχάς είναι ενδεχόμενο η ρύθμιση του ν. 1387/1983 να δημιουργήσει περιορισμό της ελευθερίας εγκατάστασης, ωστόσο μπορεί ο περιορισμός αυτός «να δικαιολογηθεί», αλλά από επιτακτικούς λόγους γενικού συμφέροντος, όπως είναι η προστασία των εργαζομένων ή η αύξηση της απασχόλησης και των προσλήψεων.
Ωστόσο το Δ.Ε.Ε κρίνει ότι, ενώ η επίκληση εν γένει του συμφέροντος της εθνικής οικονομίας δεν γίνεται δεκτή, αντιθέτως «όσον αφορά τα κριτήρια της κατάστασης της επιχείρησης και τις συνθήκες της αγοράς εργασίας μπορεί να γίνει δεκτό κατ’ αρχήν ότι σχετίζονται με την προστασία των εργαζομένων και της απασχόλησης που αποτελούν θεμιτούς σκοπούς γενικού συμφέροντος».
Έτσι για να αποφευχθούν ενδεχόμενες υπερβάσεις ως προς την τήρηση του δικαιϊκού πυρήνα της Οδηγίας 98/59, το Δ.Ε.Ε συνιστά να είναι σαφή και αυστηρότερα προσδιορισμένα τα κριτήρια αυτά. Τη σχετική τροποποίηση του Ν. 1387/83 ως προς το επιμέρους αυτό ζήτημα εκτιμώ ότι θα προωθήσει το υπουργείο Εργασίας, χωρίς να αλλοιώνεται το πλαίσιο προστασίας των εργαζομένων από ομαδικές απολύσεις. Οι κρίσεις αυτές του Δ.Ε.Ε επ’ ουδενί μειώνουν την παραδοχή του ως προς το πρώτο ερώτημα και την ενίσχυση κατά συνέπεια της ελληνικής κυβέρνησης με τους διαπραγματευτές ως προς το ζήτημα των ομαδικών απολύσεων, από την οποία διαπραγμάτευση θα κριθεί τελικώς και το επίμαχο αυτό ζήτημα.
Κατά τα άλλα το Δ.Ε.Ε έκρινε με την απόφασή του ως προς το παραπάνω προδικαστικό ερώτημα που τέθηκε από το Σ.τ.Ε., ότι αυτό είναι αρμόδιο - με βάση τις παραδοχές της απόφασης του Δ.Ε.Ε- να κρίνει την ένδικη διαφορά μεταξύ της ΑΓΕΤ Ηρακλής και υπουργού Εργασίας.
Κατά συνέπεια η απόφαση του Δ.Ε.Ε εκτιμώ ότι είναι ιδιαιτέρως θετική για το εύρος ισχύος της Ν. 1387/83 περί ομαδικών απολύσεων, ως προς τον τρόπο, δε, που επιλέχθηκε να αξιολογηθεί και προβληθεί αυτή από κάποιους θεσμικούς παράγοντες αλλά και Μ.Μ.Ε., νομίζω ότι δεν πρόκεται για σολομώντεια λύση αλλά για σολομώντεια προβολή της.
•