Ο Βίλχελμ Κάιτελ υπογράφει την άνευ όρων συνθηκολόγηση της Βέρμαχτ, τελεσίδικη επικύρωση της γερμανικής ήττας.Του Κωστή ΓιούργουΈτος 1942, μεσούντος του πολέμου. Δημοσιεύεται μελέτη του υπουργού Οικονομικών της ναζιστικής Γερμανίας, Βάλτερ Φουνκ, με τίτλο «Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα», ένα σχέδιο ενοποίησης της Ευρώπης υπό τον έλεγχο της Γερμανίας.
8 Μαΐου 1945. Η άνευ όρων συνθηκολόγηση της Βέρμαχτ, τελεσίδικη επικύρωση της γερμανικής ήττας.
Αύγουστος 1945. Συμφωνία του Πότσνταμ. Οι νικητές (ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, Σοβιετική Ένωση) αποφασίζουν την πλήρη αποστρατιωτικοποίηση της Γερμανίας.
12 Μαρτίου 1947. Ο αμερικανός πρόεδρος Χάρι Τρούμαν υπόσχεται γενναία οικονομική ενίσχυση στα ευρωπαϊκά κράτη που θα «αντιστέκονταν σε απόπειρες καθυπόταξης από οπλισμένες μειοψηφίες ή από ξένες πιέσεις». Υλοποίηση της υπόσχεσης μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ.
Ιούλιος 1947. Ιδρύεται η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία», για τη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ. Οι όροι υπαγωγής τίθενται μονομερώς από την Ουάσινγκτον, με όπλο το μπλοκάρισμα των πιστώσεων: καταστολή της εξ ανατολών απειλής και έμμεση περιστολή της ανεξαρτησίας των δικαιούχων κρατών.
Απρίλιος 1949. Επαναπροσανατολισμός της αμερικανικής πολιτικής στην Ευρώπη στην κατεύθυνση της αναμέτρησης με τη Σοβιετική Ένωση. Υπερίσχυση των απόψεων περί αναθεώρησης των αποτελεσμάτων του πολέμου και πλήρους εξίσωσης της Γερμανίας με τα άλλα δυτικοευρωπαϊκά κράτη. Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, Δανία, ΗΠΑ, Ισλανδία, Ιταλία, Καναδάς, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Ολλανδία και Πορτογαλία συνομολογούν στην Ουάσινγκτον την ίδρυση του ΝΑΤΟ.
23 Μαΐου 1949. Συστήνεται η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και αναγνωρίζεται από τη Δύση. Ένα μήνα νωρίτερα, ο «εν αναμονή» καγκελάριος Κόνραντ Αντενάουερ, χαρακτήριζε ως «πρωταρχική υποχρέωση ενός δυτικογερμανικού κράτους την πλήρη ένταξη στο ΝΑΤΟ».
Έτος 1950. Ο Τζων Φόστερ Ντάλλες, υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, εκ των αρχιτεκτόνων του Ψυχρού Πολέμου και υπέρμαχος της ανάθεσης στη Δυτική Γερμανία ρόλου προμαχώνα της Δύσης έναντι της Ανατολής, γράφει: «Η Δυτική Γερμανία μπορεί να είναι ένα μεγάλο ατού στα χέρια της Δύσης». Αποκαλύπτει, μάλιστα, το μεγάλο ζητούμενο: «Φέρνοντας την Ανατολική Γερμανία στην κυριαρχία της Δύσης, [η Γερμανία] μπορεί να αποκτήσει δεσπόζουσα στρατηγική θέση στην κεντρική Ευρώπη...». Ο αντίπαλος της Δύσης δεν είναι πλέον η Γερμανία. Ουάσινγκτον και Λονδίνο παραπέμπουν στις καλένδες τους ενδοιασμούς της Γαλλίας κυρίως, αλλά και άλλων, για τους κινδύνους από την επανεξοπλισμό της Γερμανίας.
5 Μαΐου 1955. Η Δυτική Γερμανία εντάσσεται στο ΝΑΤΟ.
25 Μαρτίου 1957. Βέλγιο, Δυτική Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία, τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα υπογράφουν στη Ρώμη τη συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), στην οποία εκχωρούν το κυριαρχικό δικαίωμα της δασμολογικής πολιτικής...
14 Ιανουαρίου 1963. Κατηγορηματική δήλωση του γάλλου προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ: «Η είσοδος της Μεγάλης Βρετανίας και άλλων χωρών στην Κοινή Αγορά θα άλλαζε εξ ολοκλήρου το χαρακτήρα της ΕΟΚ, όπως την φαντάστηκε η Γαλλία. Μια Ευρώπη επτά ή έντεκα ή δεκαοκτώ χωρών θα ισοδυναμεί με κολοσσιαία ατλαντική κοινότητα υπό την εξάρτηση και τον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών». Όταν, τρεις μέρες αργότερα, η Γαλλία πρόβαλε βέτο στη συνέχιση των διαπραγματεύσεων, ο βρετανικός τύπος φόρεσε πλερέζες: «Όλα τέλειωσαν», «Η Γαλλία αποκλείει τη Βρετανία από την Κοινή Αγορά». Πιο αισιόδοξος, ο Daily Mirror έγραψε: «Όλα τελείωσαν; Η ιστορία θα περιμένει!». Και δικαιώθηκε – αλλά μόνο εν μέρει: Οι συζητήσεις θα επανεκκινήσουν, μετά την αποχώρηση του Ντε Γκωλ, το 1969 και η Βρετανία θα ενταχθεί στην ΕΟΚ το 1973 – σαράντα τρία χρόνια πριν από το Brexit, είκοσι τέσσερα χρόνια πριν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (1992), σημείο εκκίνησης αυτού που σήμερα άλλοι αποκαλούν «γερμανική Ευρώπη» και άλλοι «αρχή του τέλους της Ενωμένης Ευρώπης» – στο οποίο πολλοί καταλογίζουν στις ΗΠΑ την ευθύνη (με γερμανική επικουρία) για τουλάχιστον δύο από τις κρίσιμες συνέπειές του: την επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς (εμπρόθετη στόχευση της συμμαχίας από ιδρύσεώς της) και τον διογκούμενο «ευρωσκεπτικισμό», αποτέλεσμα της αφύπνισης των ευρωπαϊκών λαών για τις αφανείς λειτουργίες της ΕΕ και την ανώνυμη (και ανεξέλεγκτη) γραφειοκρατία της.
9 Νοεμβρίου 2016. Επομένη της νίκης του Τραμπ. Πρωτοσέλιδος τίτλος της βερολινέζικης Berliner Zeitung: «Τη νύχτα που πέθανε η Δύση». Ποια μεταχείριση επιφυλάσσει, άραγε, το μέλλον σ’ αυτή τη διαπίστωση;
18 Νοεμβρίου 2016. Δυο μέρες μετά την αποχαιρετιστήρια επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στο Βερολίνο, μερίδα του αμερικανικού τύπου προσκείμενη στις πολιτικές του απερχόμενου προέδρου και αβέβαιη για τις πολιτικές του επερχόμενου, προτρέπει την κ. Μέρκελ στο ρόλο του νέου «ηγέτη του ελεύθερου κόσμου», «υπό το φως της εμφανούς απροθυμίας του Τραμπ να καλύψει έναν ρόλο που παραδοσιακά καταλαμβάνεται από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών». Αναγνωρίζει ότι «η εκλογή του Τραμπ και η προοπτική της απόσυρσης των ΗΠΑ έρχονται σε κακή στιγμή» για το Βερολίνο (προσφυγική κρίση, άνοδος του λεγόμενου “λαϊκισμού”, Brexit, κρίση και αβεβαιότητα στον ευρωπαϊκό Νότο, κ.λπ.), εκτιμά ωστόσο, ή θέλει να ελπίζει ότι, «από τα ντόμινο της φιλελεύθερης δημοκρατίας που στέκονται ακόμα, η Γερμανία εμφανίζεται ως ένα από τα πιο σταθερά».
Στη γραμμή πλεύσης που η χώρα της εγκαινίασε την επαύριο του πολέμου, μια υπολογίσιμη μερίδα του πλέγματος εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών προσδοκά από τη «γερμανική Ευρώπη» απάντηση στην «κρίση ρόλου» που αντιμετωπίζει η Αμερική σήμερα. Είναι πολύ πιθανό ότι η επικουρία που το ΔΝΤ προσφέρει στις επιλογές Σόιμπλε έναντι της Ελλάδας υπαγορεύεται από την επιλογή της Αμερικής (που απέρχεται;) να διατηρηθεί η Γερμανία στη «δεσπόζουσα στρατηγική θέση στην κεντρική Ευρώπη» που της εμπιστεύτηκε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια. Κρατήστε το, θα σας χρειαστεί.
•