Πνοή ελ­πί­δας σε μια θά­λασ­σα σκό­τους και α­πό­γνω­σης

Ιστο­ρι­κή α­πό­φα­ση του Ο­ΗΕ ε­νά­ντια στην ισ­ρα­η­λι­νή ε­ποι­κι­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα στα πα­λαι­στι­νια­κά ε­δά­φη



Του  Γκί­ντε­ον Λε­βί

Την 29η Νο­εμ­βρίου 1947 η Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση των Ηνω­μέ­νων Εθνών ψή­φι­σε για να ο­ρί­σει έ­να ε­βραϊκό κρά­τος (πλάι σε έ­να α­ρα­βι­κό κρά­τος) στη Γη του Ισραήλ. Εξή­ντα εν­νέα χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, την 23η Δε­κεμ­βρίου 2016, το Συμ­βού­λιο Ασφα­λείας των Ηνω­μέ­νων Εθνών ψή­φι­σε για να προ­σπα­θή­σει να το δια­σώ­σει. Η Από­φα­ση 2334, που ε­γκρί­θη­κε την Πα­ρα­σκευή εί­ναι έ­νας κα­ται­γι­σμός κα­λών ει­δή­σεων, μια πνοή ελ­πί­δας μέ­σα στη θά­λασ­σα σκό­τους και α­πό­γνω­σης των τε­λευ­ταίων χρό­νων.

Ακρι­βώς τη στιγ­μή που φαί­νο­νταν ό­λα να παίρ­νουν τον κα­τή­φο­ρο – η κα­το­χή υ­πο­στη­ρι­ζό­ταν ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό την Αμε­ρι­κή, με την Ευ­ρώ­πη να καλ­πά­ζει προς τα δε­ξιά – ήρ­θε η α­πό­φα­ση Χα­νου­κά που α­νά­βει έ­να λε­πτό κε­ρί. Τη στιγ­μή που φαι­νό­ταν ό­τι οι κα­κοί θα νι­κού­σαν, ήρ­θαν η Νέα Ζη­λαν­δία και άλ­λες τρεις χώ­ρες και έ­δω­σαν στον κό­σμο έ­να χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δώ­ρο.
Ευ­χα­ρι­στού­με λοι­πόν τη Νέα Ζη­λαν­δία, τη Βε­νε­ζουέ­λα και τη Μα­λαι­σία. Εί­ναι α­λή­θεια, το χρι­στου­γεν­νιά­τι­κο δέ­ντρο που στό­λι­σαν, μα­ζί με ό­λα τα λα­μπε­ρά του φώ­τα, σύ­ντο­μα θα φύ­γει α­πό τη μέ­ση. Ο Ντό­ναλ­ντ Τρα­μπ πε­ρι­μέ­νει ή­δη μπρο­στά στην πόρ­τα. Όμως το α­πο­τύ­πω­μα θα πα­ρα­μεί­νει. Μέ­χρι τό­τε, αυ­τή η ε­φή­με­ρη χα­ρά εί­ναι χα­ρά, πα­ρά το προ­βλε­πό­με­νο με­θύ­σι.
Εμείς, φυ­σι­κά, πρέ­πει να ρω­τή­σου­με τον πρό­ε­δρο των Ηνω­μέ­νων Πο­λι­τειών Μπά­ρακ Ομπά­μα με με­γά­λη βια­σύ­νη: Τώ­ρα θα κά­νεις κά­τι; Και πρέ­πει να ρω­τή­σου­με τον α­πο­γο­η­τευ­μέ­νο κό­σμο: Τι λέ­τε να δρά­σου­με; Εί­ναι α­δύ­να­το να α­γνοή­σου­με την α­πό­φα­ση του Συμ­βου­λίου Ασφα­λείας και τους κα­νό­νες που ο­ρί­ζουν ό­τι ό­λοι οι ε­ποι­κι­σμοί εί­ναι πα­ρά­νο­μοι α­πό τη φύ­ση τους.
Ο πρω­θυ­πουρ­γός Μπέ­ντζα­μιν Νε­τα­νιά­χου μπο­ρεί να α­να­κα­λέ­σει τους πρε­σβευ­τές του, ε­νώ ο δε­ξιός υ­πουρ­γός του Γου­βάλ Στάι­νι­τς μπο­ρεί να στριγ­γλί­ζει ό­τι η α­πό­φα­ση εί­ναι «ά­δι­κη». (Έχει αί­σθη­ση του χιού­μορ). Και ο η­γέ­της της α­ντι­πο­λί­τευ­σης Ισαάκ Χέρ­τσο­γκ μπο­ρεί να α­ε­ρο­λο­γεί λέ­γο­ντας ό­τι «πρέ­πει να α­ντι­ταχ­θού­με σ’ αυ­τή την α­πό­φα­ση με κά­θε μέ­σο». Δεν υ­πάρ­χει ό­μως ού­τε έ­να ά­το­μο με συ­νεί­δη­ση σε ό­λο τον κό­σμο που να μη χά­ρη­κε με την α­πό­φα­ση.

Ο ε­ποι­κι­σμός εί­ναι έ­γκλη­μα

Δεν θα πρέ­πει  ού­τε έ­νας συ­νε­τός ισ­ρα­η­λι­νός να πέ­σει θύ­μα της προ­πα­γάν­δας που ο­νο­μά­ζει την α­πό­φα­ση «α­ντι-ισ­ρα­η­λι­νή», έ­ναν ο­ρι­σμό που τα μέ­σα μα­ζι­κής ε­νη­μέ­ρω­σης βιά­στη­καν να υιο­θε­τή­σουν – φυ­σι­κά με τη χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή τους δου­λι­κό­τη­τα.
Αυ­τή η α­πό­φα­ση έ­φε­ρε το Ισραήλ πί­σω στο στέ­ρεο έ­δα­φος της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας. Όλοι οι ε­ποι­κι­σμοί, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων ε­κεί­νων που βρί­σκο­νται στις πε­ριο­χές που έ­χουν προ­σαρ­τη­θεί, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νό­με­νης, φυ­σι­κά, της Ανα­το­λι­κής Ιε­ρου­σα­λή­μ, εί­ναι μια πα­ρα­βία­ση του διε­θνούς δι­καίου. Με άλ­λα λό­για, εί­ναι έ­να έ­γκλη­μα. Δεν υ­πάρ­χει ού­τε μια χώ­ρα στον κό­σμο που να έ­χει άλ­λη ά­πο­ψη. Ολό­κλη­ρος ο κό­σμος έ­χει αυ­τή την ά­πο­ψη – ό­λοι οι α­πο­κα­λού­με­νοι φί­λοι του Ισραήλ και ό­λοι οι α­πο­κα­λού­με­νοι εχ­θροί του – σύσ­σω­μος.
Εί­ναι πο­λύ πι­θα­νό τα όρ­γα­να πλύ­σης ε­γκε­φά­λου στο Ισραή­λ, μα­ζί με τους μη­χα­νι­σμούς κα­τα­στο­λής και άρ­νη­σης, να προ­σπα­θή­σουν να υ­πο­νο­μεύ­σουν την α­πό­φα­ση. Όταν ό­μως οι Ηνω­μέ­νες Πο­λι­τείες, η Με­γά­λη Βρε­τα­νία, η Γαλ­λία, η Κί­να και η Ρω­σία ε­νώ­νο­νται σε μια τό­σο ξε­κά­θα­ρη δή­λω­ση, αυ­τή η δου­λειά θα εί­ναι δύ­σκο­λη.
Έτσι μπο­ρεί­τε να λέ­τε «ό­λος ο κό­σμος εί­ναι ε­να­ντίον μας». Μπο­ρεί­τε να ουρ­λιά­ζε­τε «α­ντι­ση­μι­τι­σμός!» Μπο­ρεί­τε να ρω­τά­τε «Και η Συ­ρία;» Στο τέ­λος αυ­τή η κα­θα­ρή σαν κρύ­σταλ­λο α­λή­θεια θα πα­ρα­μεί­νει. Ο κό­σμος πι­στεύει ό­τι οι ε­ποι­κι­σμοί εί­ναι έ­γκλη­μα. Όλοι οι ε­ποι­κι­σμοί και ό­λος το κό­σμος.
Εί­ναι α­λή­θεια, ο κό­σμος δεν κου­νά­ει το δα­χτυ­λά­κι του για να με­τα­κι­νή­σει τους ε­ποι­κι­σμούς, αλ­λά ί­σως μια μέ­ρα αυ­τό να συμ­βεί. Πα­ρό­λο που θα εί­ναι πο­λύ αρ­γά τό­τε, πο­λύ αρ­γά.

Από­φα­ση α­φύ­πνι­σης

Η Από­φα­ση 2334 δια­χω­ρί­ζει τε­χνη­τά το Ισραήλ α­πό τους ε­ποι­κι­σμούς, για­τί α­πευ­θύ­νε­ται στους ε­ποι­κι­σμούς, ό­χι στην κα­το­χή.  Λες και η ε­νο­χή για την Αμό­να α­νή­κει στους ε­ποί­κους της και ό­χι σε ό­λους τους ισ­ρα­η­λι­νούς. Αυ­τή η α­πά­τη δεί­χνει με ποιον τρό­πο ο κό­σμος ε­ξα­κο­λου­θεί να συν­δια­λέ­γε­ται και να συ­νερ­γά­ζε­ται με το Ισραήλ και δι­στά­ζει να πά­ρει μέ­τρα ε­να­ντίον του, ό­πως έ­κα­νε με την κα­τά­λη­ψη της Κρι­μαίας α­πό τη Ρω­σία, για πα­ρά­δειγ­μα.
Όμως οι ισ­ρα­η­λι­νοί που δεν ζουν στην Αμό­να, που δεν πή­γαν πο­τέ ε­κεί, που δεν εν­δια­φέ­ρο­νται στην ου­σία κα­θό­λου για τη μοί­ρα της – μάλ­λον οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ισ­ρα­η­λι­νοί – πρέ­πει να α­να­ρω­τη­θού­ν: α­ξί­ζει στ’ α­λή­θεια τον κό­πο; Όλη αυ­τή η φα­σα­ρία για κα­να-δυο ε­ποί­κους που δεν γνω­ρί­ζουν και στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ού­τε θέ­λουν να γνω­ρί­σου­ν;
Η ι­δέα της Από­φα­σης 2334 έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί κυ­ρίως για τα ισ­ρα­η­λι­νά αυ­τιά, σαν έ­να ξυ­πνη­τή­ρι που φρο­ντί­ζει να σε ξυ­πνή­σει ε­γκαί­ρως, σαν μια σει­ρή­να που σου λέει να πας στο α­ντια­ε­ρο­πο­ρι­κό κα­τα­φύ­γιο. Εί­ναι α­λή­θεια, η α­πό­φα­ση δεν έ­χει κα­μία συ­γκε­κρι­μέ­νη α­ξία. Πράγ­μα­τι, η νέα διοί­κη­ση των Ηνω­μέ­νων Πο­λι­τειών υ­πό­σχε­ται ό­τι θα την α­κυ­ρώ­σει. Όμως υ­πάρ­χουν δύο ε­ρω­τή­μα­τα που δεν εί­ναι δυ­να­τό να α­γνο­η­θού­ν: για­τί οι πα­λαι­στί­νιοι δεν α­ξί­ζει να έ­χουν αυ­τό α­κρι­βώς που α­ξί­ζει να έ­χουν οι ισ­ρα­η­λι­νοί, και πό­σο μπο­ρεί μια χώ­ρα, με ό­λη την ε­ξου­σία του σε λό­μπιν­γκ, ό­πλα και υ­ψη­λή τε­χνο­λο­γία, να α­γνο­εί ό­λο τον κό­σμο; Αυ­τή την πρώ­τη μέ­ρα τό­σο του Χα­νου­κά ό­σο και των Χρι­στου­γέν­νων, μπο­ρού­με να χα­ρού­με, έ­στω και για μια στιγ­μή, τη γλυ­κιά αυ­τα­πά­τη  ό­τι η α­πό­φα­ση 2334 θα ξυ­πνή­σει αυ­τά τα ε­ρω­τή­μα­τα στο Ισραήλ.

* Ο Γκί­ντε­ον Λε­βί εί­ναι α­ντα­πο­κρι­τής της Χάα­ρετζ. Πολ­λά άρ­θρα του, που α­να­φέ­ρο­νται στα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα και κα­τα­δι­κά­ζουν την ισ­ρα­η­λι­νή κα­το­χή στην Πα­λαι­στί­νη, έ­χουν βρα­βευ­τεί.

Με­τά­φρα­ση α­πό τα ι­τα­λι­κά:
Τό­νια Τσί­τσο­βι­τς
Το κεί­με­νο πρω­το­δη­μο­σιεύ­τη­κε
στην Χαα­ρέτζ στις 25/12/16.