Την προηγούμενη Πέμπτη αποχαιρετήσαμε στο νεκροταφείο της Καλλιθέας τον σύντροφο και φίλο Θόδωρο Μουράβα. Αιφνιδιαστήκαμε από την κακή είδηση, όχι μόνο εμείς αλλά και οι συγγενείς του, καθώς τίποτε δεν προμηνούσε ότι ξαφνικά η καρδιά του θα τον πρόδιδε. Ο ένας με τον άλλο, όμως, το μάθαμε και βρεθήκαμε όλοι εκεί σε μια ιδιότυπη συνέλευση, χωρίς αντιπαραθέσεις και τοποθετήσεις, αλλά με ζεστή θύμηση στιγμών της μακράς, από τα εξήντα τρία χρόνια που ��ζησε, κοινής μας διαδρομής με τον Θοδωρή.
Γέννημα και θρέμμα της πόλης του, της Καλλιθέας την ήξερε απ’ έξω. Η πρώτη του επαφή, ως ανήσυχου νέου, ήταν με τις οργανώσεις της ΚΝΕ. Αποχώρησε, όμως, και προσέγγισε την ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος, όπου και δραστηριοποιήθηκε, ενώ αργότερα εντάχθηκε στο ΚΚΕ εσωτερικού. Ο Θόδωρος ανήσυχος άνθρωπος από ιδιοσυγκρασία, επηρεάστηκε πολύ από την εμπειρία του της πρώτης του οργάνωσης και δύσκολα έμπαινε, μετά, σε «καλούπι». Μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ εσωτερικού παρέμενε ένας ανένταχτος αριστερός, αλλά με άποψη, σταθερός αναγνώστης της «Εποχή», και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ, «στηρίζω τον Τσίπρα ως νέο άνθρωπο που σε τόσο σύντομο χρόνο γνώρισε τόσες και σοβαρές εμπειρίες, και τον ΣΥΡΙΖΑ» έλεγε έως πρόσφατα, κάτι που δεν σήμαινε καθόλου ότι δεν είχε τη δική του άποψη και κρίση και γι’ αυτό. Όπως πάντα εξ άλλου. Ποιος δεν θυμάται τον Θόδωρο να είναι ο μόνος στη Δημοτική Κίνηση που ήταν υπέρ του έργου για Βιβλιοθήκη και Λυρική στον πρώην Ιππόδρομο.
Αποχαιρετώντας τον ο Φώτης Δεληβοριάς στάθηκε σε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του, πέρα από το να μας θυμίσει, κάτι που ξέραμε όλοι, ότι ήταν ένας ανοιχτός και καλόκαρδος άνθρωπος, με ευαισθησία, πραότητα στον χαρακτήρα και χιούμορ, επαγγελματίας άρτια καταρτισμένος στον τομέα του και μορφωμένος. Μας θύμισε, «είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον πολιτισμό. Είχε αισθητική και πνευματική καλλιέργεια. Υπήρξε οργανωτής πολλών αξιόλογων πολιτιστικών και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, συμμετείχε σε δράσεις και κινήσεις με στόχο την πολιτιστική αναβάθμιση της Καλλιθέας».
Πράγματι την περασμένη Κυριακή, με τη σύντροφό του Λίτσα είχαν πάει σε έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη. Κρύωνε όμως πολύ, όπως είπε, αλλά ποιος να φαντασθεί. Σχεδίαζε, και το είχε υποσχεθεί στην παρέα, μια μεγάλη ιστορική ξενάγηση - περιήγηση στην Καλλιθέα για το αμέσως επόμενο διάστημα. Τα ήξερε όλα: γιάφκες, εκτελεσμένους, μάχες, μπλόκα, παράνομα τυπογραφεία, φυλακές για πολιτικούς κρατούμενους. Δεν πρόλαβε.
Πίνοντας τον καφέ, κουβεντιάζοντας και κοιτάζοντας προς τους βαθιά λυπημένους συγγενείς, την αδελφή του, τον Γιάννη και τη Λίτσα, λέγαμε μεταξύ μας, βρε αδελφέ να σμίξουμε και σε καμιά χαρά, τέλος πάντων, όχι πάντα έτσι. Την ιδέα για να το πετύχουμε μας την άφησε αυτός που, αν και σκόρπιους, μας μάζωξε: να οργανώσουμε την ιστορική ξενάγηση που είχε προγραμματίσει, στη μνήμη του.
Από την «Εποχή» αποχαιρετούμε τον ενεργό αναγνώστη της, τον φανατικό συμμέτοχο στις εκδρομές της, στις γιορτές και στις συζητήσεις της. Εκφράζουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στον γιο και τη σύντροφό του στη ζωή.
•