Αι­σιο­δο­ξία για την τύ­χη των 8

Του Βα­σί­λη Πα­πα­στερ­γίου

Η ε­βδο­μά­δα που πέ­ρα­σε ή­ταν ί­σως η πιο κρί­σι­μη έως τώ­ρα σε σχέ­ση με το έκ­βα­ση του αι­τή­μα­τος της Τουρ­κίας να εκ­δο­θούν οι 8 τούρ­κοι στρα­τιω­τι­κοί. Σε τρεις δια­φο­ρε­τι­κές συ­νε­δριά­σεις Ποι­νι­κών Τμη­μά­των του Αρείου Πά­γου ε­ξε­τά­στη­καν οι ε­φέ­σεις που α­σκή­θη­καν κα­τά των α­πο­φά­σεων των α­ντί­στοι­χων Συμ­βου­λίων Εφε­τών. Οι ε­φέ­σεις στις δύο πε­ρι­πτώ­σεις α­σκή­θη­καν α­πό τον Προϊστά­με­νο της Ει­σαγ­γε­λίας Εφε­τών Αθη­νών και σε μία πε­ρί­πτω­ση α­πό τους ί­διους τους στρα­τιω­τι­κούς.
Οι σχε­τι­κές α­πο­φά­σεις του Αρείου Πά­γου δεν έ­χουν α­κό­μα εκ­δο­θεί, κά­τι που εί­ναι σύ­νη­θες σε αυ­τές τις υ­πο­θέ­σεις. Επί­σης, δεν εί­ναι δυ­να­τό α­πό τις α­κρο­α­μα­τι­κές δια­δι­κα­σίες να ε­ξαχ­θούν α­σφα­λή συ­μπε­ρά­σμα­τα.

Ωστό­σο μπο­ρεί να α­ξιο­λο­γη­θεί το γε­γο­νός ό­τι υ­πήρ­ξαν δύο κοι­νά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά και στις τρεις συ­νε­δριά­σεις:
Α. Και στις 3 πε­ρι­πτώ­σεις η ει­σαγ­γε­λι­κή πρό­τα­ση ή­ταν υ­πέρ της μη έκ­δο­σης των στρα­τιω­τι­κών και μά­λι­στα με πα­ρεμ­φε­ρή ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γία. Και στις 3 ει­σαγ­γε­λι­κές προ­τά­σεις το­νί­στη­κε η ση­μα­σία της έλ­λει­ψης εγ­γυή­σεων για μια δί­καιη δί­κη στην Τουρ­κία του 2017. Η πα­ρα­δο­χή αυ­τή εί­ναι κρί­σι­μης ση­μα­σίας για την ου­σια­στι­κή κρί­ση του Δι­κα­στη­ρίου, κα­θώς η έλ­λει­ψη εγ­γυή­σεων δί­καιης δί­κης, αλ­λά και η α­πει­λή ε­πα­να­φο­ράς της θα­να­τι­κής κα­τα­δί­κης (και μά­λι­στα με α­να­δρο­μι­κή ι­σχύ!) α­πό την τουρ­κι­κή πο­λι­τι­κή η­γε­σία δη­μιουρ­γεί τη βε­βαιό­τη­τα ό­τι μία τυ­χόν α­πό­φα­ση υ­πέρ της έκ­δο­σης θα συ­νε­πά­γε­ται α­να­γκα­στι­κά την πα­ρα­βία­ση α­πό τη χώ­ρα μας συ­γκε­κρι­μέ­νων δια­τά­ξεων της Ευ­ρω­παϊκής Σύμ­βα­σης για τα Δι­καιώ­μα­τα του Ανθρώ­που (ΕΣ­ΔΑ),
Β. Η κοι­νω­νία των πο­λι­τών ή­ταν πα­ρού­σα (και μά­λι­στα με τρεις του­λά­χι­στον ά­τυ­πες ο­μα­δο­ποιή­σεις με δια­φο­ρε­τι­κές ι­δε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κές α­φε­τη­ρίες) και ε­ξέ­φρα­σε την α­ντί­θε­σή της στην έκ­δο­ση των 8 στρα­τιω­τι­κών. Αυ­τή η στά­ση εκ­φρά­στη­κε τό­σο με την ε­ξέ­τα­ση εκ­προ­σώ­πων της α­πό έ­να ευ­ρύ κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό φά­σμα (πα­νε­πι­στη­μια­κοί δά­σκα­λοι, δι­κη­γό­ροι, στρα­τιω­τι­κοί) ως μαρ­τύ­ρων υ­πε­ρά­σπι­σης, αλ­λά και με τη φυ­σι­κή πα­ρου­σία πολ­λών πο­λι­τών στο α­κρο­α­τή­ριο. Η σύ­γκλι­ση αυ­τή α­ρι­στε­ρών, “δι­καιω­μα­τι­κώ­ν”, αλ­λά και φι­λε­λεύ­θε­ρων έ­χει τη ση­μα­σία της, ι­δίως σε αυ­τή τη συ­γκυ­ρία της έ­ντο­νης πο­λι­τι­κής πό­λω­σης. Εξάλ­λου, η γε­νι­κό­τε­ρη στά­ση της ελ­λη­νι­κής κοι­νής γνώ­μης κα­τά της έκ­δο­σης των 8 έ­χει ή­δη δια­γνω­στεί α­πό με­τρή­σεις της κοι­νής γνώ­μης.
Επί της ου­σίας βέ­βαια τα δε­δο­μέ­να δεν έ­χουν αλ­λά­ξει και δεν μπο­ρεί να προ­δι­κά­σει κα­νείς τις α­πο­φά­σεις του δι­κα­στη­ρίου, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι οι ει­σαγ­γε­λι­κές προ­τά­σεις μπο­ρούν να μας κά­νουν πιο αι­σιό­δο­ξους.

Δεν θα έ­πρε­πε να υ­φί­στα­ται δί­λημ­μα

Για κά­θε α­ρι­στε­ρό και δη­μο­κρά­τη, νο­μί­ζω ό­τι δεν θα έ­πρε­πε να υ­φί­στα­ται δί­λημ­μα. Η βε­βαιό­τη­τα ό­τι οι 8 δεν θα τύ­χουν δί­καιης δί­κης σε μια χώ­ρα που έ­χει α­να­στεί­λει την ι­σχύ της ΕΣ­ΔΑ στο έ­δα­φός της, φυ­λα­κί­ζει σω­ρη­δόν χι­λιά­δες αν­θρώ­πους με βά­ση προϋπάρ­χου­σες λί­στες διώ­ξεων, διώ­κει, παύει και φυ­λα­κί­ζει τους μη α­ρε­στούς στην κυ­βέρ­νη­ση δι­κη­γό­ρους και δι­κα­στές, η σο­βα­ρή πι­θα­νό­τη­τα βα­σα­νι­στη­ρίων και ι­δίως η ε­νερ­γός εκ­στρα­τεία υ­πέρ της ε­πα­να­φο­ράς της θα­να­τι­κής ποι­νής που υ­πο­δαυ­λί­ζει η τουρ­κι­κή κυ­βέρ­νη­ση, νο­μί­ζω ό­τι θα έ­πρε­πε να κα­τα­λύουν κά­θε προ­βλη­μα­τι­σμό.
Υπεν­θυ­μί­ζω ό­τι σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση α­κό­μα εκ­κρε­μεί η ε­ξέ­τα­ση των αι­τη­μά­των α­σύ­λου των “8” και ε­πο­μέ­νως θα ή­ταν του­λά­χι­στο πα­ρά­δο­ξο να α­πο­φα­σι­στεί η ά­με­ση έκ­δο­σή τους ε­νό­ψει της πι­θα­νό­τη­τας να τους χο­ρη­γη­θεί πο­λι­τι­κό ά­συ­λο στην Ελλά­δα λό­γω του κιν­δύ­νου δίω­ξης στη χώ­ρα κα­τα­γω­γής τους.
Οι α­πο­φά­σεις προ­φα­νώς α­να­μέ­νο­νται τις ε­πό­με­νες η­μέ­ρες. Αν οι α­ρε­ο­πα­γί­τες αρ­νη­θούν την έκ­δο­ση, τό­τε το ζή­τη­μα λή­γει ε­δώ. Εί­ναι μια λύ­ση που νο­μί­ζω ό­τι ε­ξυ­πη­ρε­τεί και την ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση που – σε έ­να ζή­τη­μα η διε­θνο­πο­λι­τι­κή δια­χεί­ρι­ση του ο­ποίου πράγ­μα­τι έ­χει δυ­σκο­λίες – θα μπο­ρεί να ε­πι­κα­λε­στεί τη δι­κα­στι­κή α­πό­φα­ση. Στην α­πευ­κταία πε­ρί­πτω­ση που η α­πό­φα­ση των δι­κα­στών εί­ναι υ­πέρ της έκ­δο­σης, υ­πάρ­χει α­πό το νό­μο πά­ντα η δυ­να­τό­τη­τα να την αρ­νη­θεί ο υ­πουρ­γός Δι­καιο­σύ­νης με δι­κή του α­πό­φα­ση.
Η δη­μο­κρα­τι­κή συ­γκρό­τη­ση και η εν γέ­νει πο­λι­τι­κή δια­δρο­μή του ση­με­ρι­νού υ­πουρ­γού Δι­καιο­σύ­νης μάς κά­νει αι­σιό­δο­ξους ό­τι αν –ο μη γέ­νοι­το– βρε­θεί στη δύ­σκο­λη θέ­ση να λά­βει τέ­τοιες α­πο­φά­σεις, η α­πό­φα­σή του δεν μπο­ρεί πα­ρά να εί­ναι η άρ­νη­ση της έκ­δο­σης των 8.
•