Για τον Κώστα θα αρκούσε μια λακωνική αναφορά, που θα τα ‘λεγε όλα με λίγες λέξεις: «ήταν ο σεμνότερος αγωνιστής της αριστεράς που γνωρίσαμε στην οργάνωση του ΚΚΕ Εσωτερικού στον Πειραιά». Για όσους δεν είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, όμως, αυτό δεν θα έδινε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του αγωνιστή στην πολιτική και στη ζωή, Κώστα Καλλέργη.
Εμείς οι νεότεροι, τριαντάρηδες και εικοσάρηδες τότε, τον θυμόμαστε, ήδη εξηντάρη, να στήνει τους πύργους με τις σκαλωσιές στις γιορτές και τις συγκεντρώσεις, πιο ζωηρό και ικανό από εμάς, με την εμπειρία και την αντοχή ενός οικοδόμου, που πιθανότατα τη σκληρή δουλειά της οικοδομής την ένιωθε σαν συνέχεια μιας αγωνιστικής διαδρομής με πολλές δοκιμασίες.
Από τις λίγες φορές που ύψωσε τον τόνο, ήταν όταν έπρεπε να μιλήσει για τα δικά μας λάθη, για τις αδυναμίες μας, για πράγματα που δεν κάναμε όπως έπρεπε. Τις πιο πολλές φορές πράος, υπομονετικός, διαλλακτικός, παρότι σταθερός στις απόψεις του και επίμονος στην υποστήριξή τους.
Ποιος δεν θυμάται την κριτική του, όπως και του Νίκου Αθανασάκου, στην τότε λάθος τακτική στα συνδικαλιστικά του ΚΚΕ Εσωτερικού που στο εργατικό κέντρο του Πειραιά, τελικά, άλλαξε; Ο Κώστας είχε κύρος στους εργαζόμενους του Πειραιά και από τη θέση του μέλους του γραφείου της οργάνωσης Πειραιά και της Κ.Ε του ΚΚΕ Εσωτερικού επηρέαζε τη γραμμή του.
Όσοι τον γνώρισαν από πιο κοντά και στις προσωπικές και οικογενειακές στιγμές του, θα πουν ότι και σ’ αυτό το κομμάτι της ζωής του δεν διέφερε. Δεν ήταν απλώς μια προσεκτική συμπεριφορά, ήταν στοιχείο πια του χαρακτήρα του αυτή η πραότητα συνδυασμένη με την επιμονή στην επιδίωξη του στόχου.
Ο τελευταίος αποχαιρετισμός στον αγωνιστή έγινε στη μία το μεσημέρι, Τετάρτη 25.1.17 εκκλησία Αγ. Ιωάννη, τμήμα Πειραιά, Σχιστό (Σκαραμαγκά). Τον αποχαιρέτησε ο Νίκος Μπελαβίλας, ενώ παρευρέθηκαν, εκτός από τους συγγενείς και φίλους του, σύντροφοί του από τότε, Ρηγάδες και Εσωτερικοί. Παραβρέθηκαν ακόμα πολλοί Συριζαίοι, μεταξύ των οποίων οι βουλευτές Πειραιά, Ελένη Σταματάκη και Θοδωρής Δρίτσας.
•