Του Κωστή ΓιούργουΗταν μια εβδομάδα «με κρατημένη την ανάσα» η εβδομάδα που πέρασε. Ξεπερνώντας, μάλιστα, σε διάρκεια τα καθιερωμένα, αφού έκανε... ποδαρικό την προπερασμένη Παρασκευή, με την αποχώρηση από την Αθήνα των εκπροσώπων των δανειστών. Παρά την... ευρυχωρία της, δεν άρκεσε, ωστόσο, χρονικά για να συναχθούν ασφαλή συμπεράσματα και να υπάρξουν βεβαιότητες αναφορικά με την πορεία της διαπραγμάτευσης και, κυρίως, το πότε και το πώς της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης.
Εκκίνηση έκανε η αισιόδοξη προσέγγιση, διαπιστώνοντας σημαντική πρόοδο σε όλα τα εκκρεμή ζητήματα πλην των εργασιακών, εναποθέτοντας τις καλύτερες των ελπίδων της στη συνέχιση της διαπραγμάτευσης μέσω τηλεδιασκέψεων τόσο σε τεχνικό επίπεδο όσο και σε ανώτερο πολιτικό, ώστε να υπάρξει ακόμη περισσότερη πρόοδος έως το EuroGroup της Δευτέρας 20 Μαρτίου. Τοποθετώντας πάντως, πιο πραγματιστικά, το επόμενο ορόσημο για τελική συμφωνία στο EuroGroup της Παρασκευής 7 Απριλίου – Παγκόσμια Ημέρα της Υγείας, θυμίζουμε, επαύριο της ονομαστικής εορτής της Ευτυχίας και του Ευτυχίου, επίσης, αλλά και παραμονή της Αναστάσεως του Λαζάρου.
Σύντομα, προβάδισμα πήρε η λιγότερο αισιόδοξη προσέγγιση, πιο επιφυλακτική, περισσότερο δύσπιστη, η οποία –προσπερνώντας, θα λέγαμε, το αισιόδοξο συμβολικό φορτίο του τριημέρου και εστιάζοντας στην Εβδομάδα των Παθών που ακολουθεί αμέσως μετά από αυτό– ήταν εκείνη που έδωσε τον τόνο των ημερών και της γενικότερης διάθεσης. Απολύτως λογικά και δικαιολογημένα, καθώς αυτή τη φορά το κουαρτέτο των εκπροσώπων και οι εντολείς του εταίροι και δανειστές της Ελλάδας, ολοφάνερα για να εκτιμήσουν τις ανοχές της ελληνικής πλευράς, ξεπέρασαν εαυτούς και αλλήλους σε κυνισμό και αναξιοπιστία, σπέρνοντας δικαιολογημένες ανησυχίες.
Συνοχή και ενημέρωσηΟρθώς ζητήθηκε, ορθώς και έγκαιρα αποφασίστηκε και πραγματοποιήθηκε η ενημερωτική συνάντηση που είχαν την Τετάρτη ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η Έφη Αχτσιόγλου με τους 45 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν στις κοινοβουλευτικές Επιτροπές Οικονομικών Υποθέσεων και Εργασίας, για την πορεία των διαπραγματεύσεων. Το πιο σημαντικό δεν είναι ίσως ότι επιβεβαιώνεται έτσι η συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή, η οποία, σε κάθε περίπτωση, «ακουμπά» στη διαβεβαίωση ότι η κυβέρνηση και, προσωπικά, ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα φέρει καν στη Βουλή συμφωνία την οποία δεν θα μπορούν να ψηφίσουν όλοι ανεξαιρέτως οι βουλευτές της πλειοψηφίας. Ακόμα πιο σημαντικό είναι το ότι οι βουλευτές είχαν την ευκαιρία να μεταφέρουν στην κυβερνητική ηγεσία το κλίμα και τις διαθέσεις από τις περιφέρειές τους –κάτι που θα αποδειχθεί ακόμα σημαντικότερο και πιο παραγωγικό μακροπρόθεσμα αν τηρηθεί η δέσμευση ότι με τη συνάντηση της Τετάρτης άνοιξε ένας πρώτος κύκλος αναλυτικής ενημέρωσης της κοινοβουλευτικής ομάδας για την πορεία της διαπραγμάτευσης, τα σημεία σύγκλισης, τις αποκλίσεις και τα εμπόδια.
Υπενθυμίζεται, εξάλλου, η δέσμευση ότι, σε κάθε περίπτωση, η συμφωνία στην οποία θα καταλήξει η διαπραγμάτευση θα περάσει προς έγκριση από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος πριν πάρει το δρόμο για τη Βουλή. Το τελευταίο αυτό σωστά εκτιμάται ως ένα μήνυμα με κύριο αποδέκτη τους δανειστές, και ως τέτοιο είναι ένα μήνυμα δημοκρατίας πολύ πιο ηχηρό από το μήνυμα που φέρεται να έτυχε υποστήριξης σε πρόσφατη συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή τυχόν ακαμψία των δανειστών θα πρέπει να απαντηθεί εκ μέρους της κυβέρνησης με απόρριψη των νέων μέτρων και με προσφυγή στις κάλπες.
Αλλά το μήνυμα «έγκριση από την Κεντρική Επιτροπή» έχει, εκτός από τους δανειστές, και άλλον έναν αποδέκτη, ο οποίος οφείλει να το αποκρυπτογραφήσει σε όλο το μέγεθος της σημασίας του. Έχει φορτίο θετικό, στην ανάγνωσή του αυτή, και αποδέκτη τις ιδεολογικές και πολιτικές κατευθύνσεις στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, που δικαιολογημένα ανησυχούν μπροστά στο ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να αποξενωθεί από τις αρχές και τα αξιακά του προτάγματα.
Υπαρξιακά ερωτήματαΈχει υπαρξιακή, θα λέγαμε, σημασία για όλους όσοι έχουμε εμπλακεί οικειοθελώς και ανυστερόβουλα στην υπόθεση της Αριστεράς η πρόκληση να ��ρατούμε ανοιχτή στον διαρκή και απροκατάλυπτο δημοκρατικό διάλογο την αέναη πραγμάτευση και εμπλουτισμό των ιδεολογικών παραδοχών μας. Και, βέβαια, κάτω από το φως εμπειριών καινοφανών για μια Αριστερά μέχρι προχθές διωκόμενη και μέχρι χθες σπρωγμένη στο περιθώριο της πολιτικής ζωής του τόπου.
Από την άποψη αυτή, ο υποφαινόμενος δεν γνωρίζει πολλούς που θα διαφωνήσουν με την άποψη ότι στη λογική μας δεν υπάρχει η φράση «κυβέρνηση πάση θυσία». Γνωρίζει, αντίθετα, αρκετούς που αμφιβάλλουν αν ο ο αποτελεσματικότερος τρόπος να υπερασπιζόμαστε τα λαϊκά στρώματα είναι να δεχτούμε ότι ο αντίπαλος διαθέτει απέναντί μας τέτοια υπεροπλία που αυτό δεν μπορεί να συμβεί, ως απόρροια δυσμενών συσχετισμών, επιβολής, άρσης της λαϊκής κυριαρχίας, και, συνεπώς, δεν έχει κανένα νόημα η παραμονή σε θέση κυβερνητικής ευθύνης. Σε τελική ανάλυση, ποιος θα μπορούσε να αναλάβει την ευθύνη να πει «ήλθε η ώρα να συμβεί αυτό»; Είναι ένα ερώτημα. Η συλλογικότητα εντός της Αριστεράς; Η ολότητα της Αριστεράς; Ο «λαός» ίσως; Κι αν ο «λαός», τότε πώς και πού; Στην κάλπη; Και αν ναι, τότε σε ποια κάλπη; Αυτή στην οποία θα καταφύγουμε για να αποποιηθούμε ευσχήμως την ιστορική μας ευθύνη ή εκείνη στην οποία θα κριθεί το έργο μας όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου;
Τα ερωτήματα, όπως πάντα, προφανή. Οι απαντήσεις, όπως πάντα, κρυμμένες στο διάλογο.
•