«ΤΟ ΚΡΥΟ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΥΝΤΑΣ»Χρυσοθήρες και ταυρομαχίες στη Μαύρη θάλασσαΤου Στράτου ΚερσανίδηΗ ζωή είναι σκληρή στα βουνά κοντά στην Τραπεζούντα. Οι άνθρωποι προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τα λιγοστά ζώα τους και έχοντας να αντιμετωπίσουν τα στοιχεία της φύσης. Αυτό είναι το σκηνικό στο οποίο διαδραματίζεται η δράση της ταινίας «Το κρύο της Τραπεζούντας» (Kalandar Sogugu) του Μουσταφά Καρά. Η οποία ήταν η επίσημη συμμετοχή της Τουρκίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Ο Μεχμέτ ζει σε ένα χαμόσπιτο μαζί με την οικογένειά του: την ηλικιωμένη μητέρα του, τη γυναίκα του Χανιφέ και τα δύο παιδιά του, τον Ιμπραήμ και τον Μουσταφά, ο οποίος έχει γεννηθεί με προβλήματα. Η ζωή είναι δύσκολη, τα χρέη τρέχουν και ο Μεχμέτ περιπλανιέται στα βουνά αναζητώντας χρυσάφι. Η Χανιφέ τον πιέζει να σταματήσει να ονειροβατεί και να πιάσει δουλειά στο κοντινό ορυχείο. Εκείνος, όμως, επιμένει και, όταν η γυναίκα του τον συμβουλεύει να πουλήσει τον ταύρο για να κερδίσουν κάποια χρήματα, εκείνος προτιμά να τον χρησιμοποιήσει για να πάρει μέρος στις τοπικές ταυρομαχίες ελπίζοντας πως θα κερδίσει μία από τις πρώτες θέσεις και το αντίστοιχο χρηματικό έπαθλο.
Ο Μουσταφά Καρά κινηματογραφεί στο μαγευτικό αλλά άγριο ορεινό τοπίο τη ζωή των ανθρώπων, εντελώς αφιλτράριστα παρουσιάζοντας την καθημερινότητά τους με απόλυτο ρεαλισμό. Η φτώχια είναι παρούσα, τίποτε δεν ωραιοποιείται, τίποτε δεν υποκρύπτεται. Αυτό που κάνει ο σκηνοθέτης είναι καθαρός κοινωνικός κινηματογράφος φτιαγμένος από πρωτογενή υλικά. Την τραχύτητα του τοπίου, το χαμόσπιτο που ζουν οι άνθρωποι, τα χέρια που δουλεύουν σκληρά, τα βασανισμένα πρόσωπα. Καμία ευκολία, καμία άνεση, τίποτε που να θυμίζει την αστική ζωή. Συνεχής κόπος, σκληρή δουλειά για όλα, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα. Κι ανάμεσα στο μόχθο της επιβίωσης, ξεχωρίζει το ονειροπόλο βλέμμα του Μεχμέτ, ο οποίος, ως άνδρας, αναζητά ανορθόδοξους τρόπους για να κερδίσει την εύνοια της οικογένειάς του, αλλά και το κουρασμένο βλέμμα της Χανιφέ, η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει λειτουργώντας ως φωνή της λογικής.
Με ισορροπημένα και καθαρά πλάνα ο σκηνοθέτης άλλοτε παγιδεύει την άγρια ομορφιά της φύσης και άλλοτε τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Οι ήχοι της φύσης αλλά και οι σιωπές αποτελούν συστατικά στοιχεία της δραματουργίας και της δράσης.
Είναι κάποιες ταινίες οι οποίες συνομιλούν με τις αισθήσεις. Και είναι οι ταινίες εκείνες οι οποίες ξεσηκώνουν το μέσα μας, το κάνουν να φτερουγίζει. Σε αυτήν την κατηγορία κατατάσσεται και «Το κρύο της Τραπεζούντας», μια ταινία η οποία χωρίς να μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη, δεν παύει να είναι σπουδαία.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ»Η πλατεία των παθώνΜια πολυκατοικία στην πλατεία Αμερικής. Ο Νάκος μετρά πόσοι από τους ενοίκους είναι Έλληνες και πόσοι ξένοι. Το σκορ υπέρ των ξένων είναι συντριπτικό. Ο Νάκος είναι δυσαρεστημένος, δεν θέλει τους ξένους, είναι ρατσιστής. Ο Μπίλι, ροκεντρολάς και παιδικός φίλος του Νάκου, έχει ένα καφέ-μπαρ στο ισόγειο μαζί με την αδελφή του Νάντια. Στο πατάρι του μαγαζιού έχουν και ένα εργαστήριο στο οποίο κάνουν τατουάζ. Ο Τάρεκ, πρόσφυγας από το Χαλέπι, μαζί με τη μικρή του κόρη, την Μάγια, ζουν στο υπόγειο της πολυκατοικίας και θέλουν να φύγουν για το Βερολίνο. Η Τερέζα, μια μαύρη τραγουδίστρια σε μπαρ, θέλει να ξεφύγει από τα νύχια το�� αφεντικού της, του Μάικ.
Ο Νάκος, που ζει με τους γονείς του, βρίσκει έναν τρόπο να εξοντώνει πρόσφυγες. Ο Τάρεκ πληρώνει 8.000 ευρώ για να φύγει στην Ιταλία. Η Τερέζα το σκάει από τον Μάικ. Και ο Μπίλι αναλαμβάνει το ρόλο του ανθρώπου που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας «Πλατεία Αμερικής» του Νίκου Σακαρίδη. Τώρα ας τη δούμε βήμα-βήμα.
Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως έχει θαυμάσιο σενάριο. Μια ιστορία με χαρακτήρες, με δραματουργία, με δράση, με πλοκή. Και επιπλέον ρεαλιστική, μέσα στην καθημερινότητά μας, χωρίς μελοδραματισμούς, διδακτισμούς και δημαγωγίες. Η σκηνοθεσία έχει απ’ όλα: ρυθμό, νεύρο, φαντασία, στόχευση. Οι προθέσεις του σκηνοθέτη είναι εμφανείς. Ξέρει τι θέλει να πει, ξέρει πως να υποστηρίξει τη θέση του, έχει άποψη και την καταθέτει. Έρχεται η τελική σεκάνς, εκεί όπου παίρνει φωτιά η μονταζιέρα, ο θεατής βλέπει κάτι που μπορεί να είναι κάτι άλλο, μπορεί και όχι. Η αγωνία κορυφώνεται, οι «κακοί» κυνηγούν τους «καλούς» η αδρεναλίνη ανεβαίνει. Και το κοινωνικό αυτό φιλμ, το οποίο μιλά για το δράμα των προσφύγων και για το φασίστα της διπλανής πόρτας, διαθέτει ένα συγκλονιστικό νουάρ φινάλε βγαλμένο από την καρδιά των καλύτερων ταινιών αυτού του κινηματογραφικού είδους.
Υψηλού επιπέδου ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς σε μια ταινία που θεωρώ ως μία από τις πιο καλύτερες ελληνικές της φετινής σεζόν.
Στρα. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Ακριβώς το τέλος του κόσμου» (Juste la fin du monde) του Ξαβιέ Ντολάν: Ο Λουίς, επιτυχημένος συγγραφέας και γκέι, μετά από 12 χρόνια απουσίας επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι. Εκεί τον περιμένουν η μητέρα του, ο αδελφός, η νύφη του και η αδελφή του. Ο Λουίς έχει κάτι σημαντικό να ανακοινώσει στην οικογένειά του, αλλά χάνεται μέσα σε μια σειρά λεκτικών αντιπαραθέσεων, καυγάδων και εντάσεων. Μια ταινία η οποία επιχειρεί να διεισδύσει στα άδυτα των οικογενειακών σχέσεων, χωρίς όμως να τα καταφέρνει αφού οι απορίες παραμένουν απορίες και τα ερωτήματα παραμένουν ερωτήματα. Και, τελικά, τι είναι εκείνο το οποίο θέλει ο Λουίς να αποκαλύψει στην οικογένειά του; Εξαιρετικός σκηνοθετικός ρυθμός από τον γαλλόφωνο καναδό σκηνοθέτη σε μια ταινία χωρίς νόημα, εξαιτίας του αδύναμου σεναρίου.
«Υπόγεια πόλη» (Suburra) του Στέφανο Σολίμα: Ο Σαμουράι, αρχιμαφιόζος στη Ρώμη, φιλοδοξεί να μετατρέψει την περιοχή Όστια στο ιταλικό Λας Βέγκας. Για να τα καταφέρει, όμως, πρέπει να περάσει ένας νόμος από το Κοινοβούλιο που να επιτρέπει την οικοδόμηση. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιεί έναν υπουργό της παραπαίουσας κυβέρνησης, ο οποίος αγαπά τα ναρκωτικά και τις ανήλικες πόρνες. Στο κόλπο συμμετέχει και ένας καρδινάλιος από το Βατικανό. Μια νεκρή πόρνη στο δωμάτιο του πολιτικού, ένας απρόσμενος εκβιαστής, ο αρχηγός της τσιγγάνικης μαφίας και ένας φιλόδοξος κακοποιός ο οποίος αμφισβητεί τον Σαμουράι, εμπλέκονται σε μια ιστορία διαφθοράς, μαύρου χρήματος, εμπορίου ναρκωτικών, εκβιασμών, φόνων και υποκρισίας. Εντάξει, η ταινία είναι μια αστυνομική περιπέτεια, αλλά μπορείτε να υποστηρίξετε με επιχειρήματα πως δεν είναι πολιτική; Προσεγμένη ταινία με σφιχτή σκηνοθεσία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον και με καλοδουλεμένο σενάριο, στην οποία κάποια μικροπροβλήματα περνούν απαρατήρητα.
«Θάρρος ή αλήθεια;» (Nerve) των Χένρι Τζουστ, Άριελ Σούλμαν: Η Βι, μαθήτρια λυκείου, αποφασίζει να πάρει μέρος σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι. Μόνο που όλο αυτό που ξεκινά ως μια πλάκα αρχίζει να γίνεται θανάσιμα επικίνδυνο. Μέσα σε ένα πολύχρωμο εφιαλτικό περιβάλλον εγκλεισμού οι σκηνοθέτες αναδεικνύουν μια κοινωνία ανταγωνισμού και απομόνωσης, χωρίς ιδανικά.
«Φοβού τον πεθερό» (All nighter) του Γκάβιν Γουίσεν: Ένας εργασιομανής πατέρας σε ένα από τα συνεχή του ταξίδια κάνει μια στάση στο Λος Άντζελες για να συναντήσει την κόρη του. Όμως εκείνη έχει εξαφανιστεί και ο πατέρας θα επιστρατεύσει τον πρώην φίλο της κόρης του για να την βρουν. Μια αναζήτηση γεμάτη ξεκαρδιστικά απρόοπτα αρχίζει.
«Power Rangers» του Ντιν Ισραλάιτ: Ο Ζακ, η Κίμπερλι, ο Μπίλι, η Τρίνι και ο Τζέισον, πέντε απλοί μαθητές, ανακαλύπτουν πως έχουν υπεράνθρωπες δυνάμεις, οι οποίες θα τους βοηθήσουν να σώσουν τη Γη από τους εξωγήινους.
«Κάποιος να με προσέχει» (The carer) του Γιάνος Έντελενι: Αθυρόστομος, εριστικός και προσβλητικός ο πρώην θρύλος του θεάτρου Μάικλ Γκίλφορντ, γέρος πια, χρειάζεται άνθρωπο για τον εξυπηρετεί. Η νεαρή ουγγαρέζα Ντόροτια υπομένει τα πάντα επειδή θέλει να διδαχτεί από το μεγάλο ηθοποιό. Όταν ο πάγος θα σπάσει μια νέα σχέση θα γεννηθεί ανάμεσά τους.
«Ευτυχία» του Χρήστου Πυθαρά: Ένας άνδρας με κόκκινο μπουφάν την παρακολουθεί. Μια σειρά από γεγονότα και εξελίξεις αρχίζουν να κλονίζουν την ψυχική της υγεία. Δραματικό θρίλερ.
Σινεφίλ