Η συμπλήρωση εξήντα χρόνων από την ιδρυτική πράξη ενοποίησης της Ευρώπης δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Έξι δεκαετίες γεμάτες ιστορικά γεγονότα, καθοριστικά για την πορεία της ηπείρου, δίνουν υλικό για μια αναδρομή και έναν αναστοχασμό.
Η ευρωπαϊκή συγκυρία, ωστόσο, δεν προσφέρεται για πανηγυρισμούς επί τη επετείω. Μια μάλλον γερασμένη, παρά ώριμη Ευρώπη δεν μπορεί να γιορτάσει τα εξήντα της, όταν τα πιο σημαντικά γεγονότα που σημαδεύουν την επέτειο είναι το Brexit και το μετέωρο ερώτημα αν αυτή η ήπειρος μπορεί να χωρέσει όλα τα μέλη της και όλους τους πολίτες της.
Αποπροσανατολισμένη, αμήχανη, χωρίς διάθεση και δυναμική για αναζήτηση διεξόδων, με νέο εύρημα τη διαλυτική ιδέα της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων, η ήπειρος που κάποτε επιχείρησε το αδύνατο, να μειώσει την ένταση των εθνικισμών και να κλείσει τις γενήτριες των πολέμων στην επικράτειά της, βλέπει το όραμά της να απειλείται από την εθνικιστική αναδίπλωση, την ξενοφοβία, την άλωση του κοινωνικού και πολιτισμικού ευρωπαϊκού προτύπου από τον απελπιστικά θριαμβεύοντα νεοφιλελευθερισμό.
Μπροστά στην απτή απειλή να καταλήξει μια φτωχή και υποσκελισμένη ενιαία αγορά, με κυρίαρχη ελευθερία και κυρίαρχο δικαίωμα τη ληστρική εκμετάλλευση ανθρώπων και περιβάλλοντος, δεν βρίσκει λόγο για να γιορτάσει τα γενέθλιά της.
Τουλάχιστον, χωρίς την περίσπαση των εορτασμών θα βρουν τον αναγκαίο χρόνο περισυλλογής και συσσώρευσης ενέργειας όσοι μπορούν, και ιστορικά έχουν τη δυνατότητα, να αντισταθούν σ’ αυτό τον εκφυλισμό και να της δώσουν ένα νέο κοινωνικό, δημοκρατικό και διεθνιστικό όραμα;
•