ΛΟΥΤΣΙΑΝΑ ΚΑΣΤΕΛΙΝΑ: Η Ευ­ρώ­πη σώ­ζε­ται μό­νο αν ξα­να­βρεί τη δη­μο­κρα­τία

Κα­στε­λί­να, τό­τε ποιος εί­ναι ο σω­στός χα­ρα­κτη­ρι­σμός;
Η πο­ρεία μας ή­ταν υ­πέρ της Ευ­ρώ­πης, αλ­λά με δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο. Δεν εί­μα­στε ε­να­ντίον της Ευ­ρώ­πης, αλ­λά ε­να­ντίον αυ­τής της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης των κυ­βερ­νή­σεων, και ό­χι των πο­λι­τών. Ασκού­με με­γά­λη κρι­τι­κή για­τί πι­στεύου­με ό­τι η Ευ­ρώ­πη, αν θέ­λει να σω­θεί, πρέ­πει να αλ­λά­ξει σε βά­θος.

Πώς;
Ανα­κτώ­ντας έ­να μο­ντέ­λο δη­μο­κρα­τίας κα­τάλ­λη­λο για την ε­πο­χή μας, που να εί­ναι σε θέ­ση να δη­μιουρ­γή­σει έ­να πραγ­μα­τι­κό ευ­ρω­παϊκό κοι­νω­νι­κό υ­πο­κεί­με­νο.

Τι γνώ­μη έ­χε­τε για τη Δια­κή­ρυ­ξη της Ρώ­μης που υ­πο­γρά­φτη­κε α­πό τους 27 ευ­ρω­παίους η­γέ­τες;
Μου φαί­νε­ται πο­λύ α­πο­γο­η­τευ­τι­κή. Η μο­να­δι­κή σα­φής δέ­σμευ­ση που υ­πάρ­χει στο κεί­με­νο εί­ναι η εκ νέ­ου προώ­θη­ση της πο­λε­μι­κής βιο­μη­χα­νίας, λες και για να α­ντι­με­τω­πί­σει κα­νείς την τρο­μο­κρα­τία ή τη με­τα­νά­στευ­ση χρειά­ζο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρα κα­νό­νια.

Ποια εί­ναι τα λά­θη της α­ρι­στε­ράς έ­να­ντι της Ευ­ρώ­πης;
Από την πλευ­ρά της α­ρι­στε­ράς, ι­διαί­τε­ρα της ι­τα­λι­κής, υ­πήρ­ξε για χρό­νια μια με­γά­λη α­μέ­λεια για τις ευ­ρω­παϊκές θε­μα­τι­κές. Για ό­λες τις χεί­ρι­στες πο­λι­τι­κές αλ­λα­γές που έ­γι­ναν, ό­πως η α­πε­λευ­θέ­ρω­ση των κε­φα­λαίων, χω­ρίς να υ­πάρ­χει ταυ­τό­χρο­να μια ε­νο­ποίη­ση της φο­ρο­λο­γι­κής πο­λι­τι­κής και μια ι­σχυ­ρο­ποίη­ση των κοι­νω­νι­κών πο­λι­τι­κών, η α­ρι­στε­ρά δεν εί­πε λέ­ξη. Οι α­ξίες της πα­γκο­σμιο­ποίη­σης έ­γι­ναν α­πο­δε­κτές πα­θη­τι­κά. Σε πρό­σφα­τους και­ρούς, ό­ποιος προ­σπά­θη­σε να ε­πα­να­στα­τή­σει ε­νά­ντια σ’ αυ­τήν δια­πο­μπεύ­τη­κε.

Ανα­φέ­ρε­στε στον έλ­λη­να πρω­θυ­πουρ­γό Αλέ­ξη Τσί­πρα;
Ακρι­βώς, πρέ­πει να ευ­χα­ρι­στή­σου­με τον Τσί­πρα, για­τί ή­ταν ο πρώ­τος που χτύ­πη­σε τη γρο­θιά στο τρα­πέ­ζι α­πό μια κυ­βερ­νη­τι­κή θέ­ση και εί­πε ό­τι ή­ταν α­να­γκαία μια αλ­λα­γή. Στη συ­νέ­χεια α­φέ­θη­κε μό­νος κι έ­ρη­μος. Όταν ήρ­θε στο Μέ­γα­ρο Κίτ­ζι, ο Μα­τέο Ρέ­ντσι του χά­ρι­σε μια γρα­βά­τα, αλ­λά με­τά δεν έ­κα­νε τί­πο­τε άλ­λο.

Πι­στεύε­τε ό­τι τα κι­νή­μα­τα υ­πέρ της ε­θνι­κής κυ­ριαρ­χίας και τα α­ντιευ­ρω­παϊκά κι­νή­μα­τα μπο­ρούν να νι­κή­σου­ν;
Τα κι­νή­μα­τα υ­πέρ της ε­θνι­κής κυ­ριαρ­χίας εί­ναι α­πό μό­να τους κι­νή­μα­τα α­νό­η­τα, για­τί πρέ­πει να λη­φθεί υ­πό­ψη ό­τι με την πα­γκο­σμιο­ποίη­ση τα ε­θνι­κά κρά­τη δεν με­τρά­νε πια κα­θό­λου. Πρέ­πει να γί­νει κα­τα­νο­η­τό ό­τι η Ευ­ρώ­πη εί­ναι η μο­να­δι­κή ελ­πί­δα να ε­πα­να­κα­θο­ρι­στεί έ­νας δη­μο­κρα­τι­κός έ­λεγ­χος στις α­πο­φά­σεις που λαμ­βά­νο­νται α­πό τους κο­λοσ­σούς που ε­πι­χει­ρούν στην πα­γκό­σμια α­γο­ρά.

Σε τι α­να­φέ­ρε­στε;
Σας φέρ­νω έ­να πα­ρά­δειγ­μα: πριν α­πό έ­να μή­να η Μπά­γιερ α­γό­ρα­σε τη Μον­σά­ντο, εί­ναι μια ε­μπο­ρι­κή σύμ­βα­ση σε πα­γκό­σμιο ε­πί­πε­δο που θα έ­χει πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρες συ­νέ­πειες για τον κα­θέ­να μας α­πό ό­σες μπο­ρεί να έ­χει ο­ποια­δή­πο­τε α­πό­φα­ση των κοι­νο­βου­λίων μας. Επο­μέ­νως, ο μό­νος δρό­μος εί­ναι να δώ­σου­με με­γα­λύ­τε­ρη δύ­να­μη στην Ευ­ρώ­πη, εν­νοού­με­νη ως πο­λι­τι­κή ο­ντό­τη­τα, που προϋπο­θέ­τει το δι­καίω­μα, την ε­ξου­σία των λαών να συμ­βάλ­λουν στον κα­θο­ρι­σμό των ε­πι­λο­γών που τους α­φο­ρούν.

Με­τά­φρα­ση α­πό τη Repubblica,
Τό­νια Τσί­τσο­βι­τς