«ΑΙΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΟΥ»Η διαχρονικότητα των πραγμάτωνΤου Στράτου ΚερσανίδηΓια πολλαπλές αναγνώσεις προσφέρεται η ταινία του Μάρκο Μπελόκιο, «Αίμα από το αίμα μου» (Sangue del mio sangue), που ο ιταλός σκηνοθέτης γύρισε το 2015 και προβάλλεται φέτος στη χώρα μας.
Ο Φεντερίκο, αδελφός ενός κληρικού πηγαίνει σε ένα μοναστήρι όπου είναι φυλακισμένη και αντιμέτωπη με την Ιερά Εξέταση, η Μπενεντάτα, μια όμορφη κοπέλα η οποία κατηγορείται πως αποπλάνησε τον ιερωμένο αδελφό του και τον οδήγησε στην αυτοκτονία. Η κοπέλα περνά διάφορες δοκιμασίες και τέλος φυλακίζεται πίσω από έναν τοίχο.
Στη σύγχρονη εποχή, ένας εφοριακός επισκέπτεται το εγκαταλειμμένο μοναστήρι φυλακή, το οποίο πρόκειται να αγοραστεί από έναν ζάπλουτο Ρώσο. Όμως κάποιος κόμης ο οποίος κυκλοφορεί μόνο τη νύχτα και ο οποίος έχει εγκαταλείψει τη γυναίκα του, ζει μέσα στο μοναστήρι μαζί με τους πιστούς του υπηρέτες.
Στο πρώτο μέρος η αφήγηση είναι σφιχτή, ο θεατής παρακολουθεί με αγωνία τις δοκιμασίες της κοπέλας ενώ ο Μπελόκιο αφήνει σαφείς αιχμές εναντίον της εκκλησίας και της υποκρισίας των πιστών και του κλήρου. Η νεαρή κατηγορούμενη, αν και αθώα, βρίσκεται μπροστά στην ανάλγητη σκληρότητα της Ιεράς Εξέτασης, ενώ o Φεντερίκο, αποπλανεί δύο παρθένες αδελφές που τον φιλοξενούν.
Στο δεύτερο μέρος, ο Μπελόκιο γίνεται σαρκαστικός ενώ δίνει στην ταινία του μια φελινική γκροτέσκα μορφή. Ποιος είναι ο μυστηριώδης κόμης ο οποίος κρύβεται στα σκοτεινά δωμάτια του εγκαταλελειμμένου μοναστηριού; Μοιάζει με βαμπίρ αλλά όλο το στiλ θυμίζει μαφιόζο. Αλλά και ο εφοριακός είναι εφοριακός ή μήπως είναι απατεώνας; Και γιατί το ίδιο πρόσωπο ερμηνεύει τον Φεντερίκο αλλά και τον εφοριακό;
Υπάρχει επιθυμία από τη μεριά του Μάρκο Μπελόκιο να μιλήσει για τη διαχρονικότητα της διαφθοράς και της υποκρισίας; Για τη διαχρονικότητα της εξουσίας και της δύναμης του χρήματος; Τέλος για τη διαχρονικότητα και τη δύναμη της αγνότητας και της αληθινής ομορφιάς;
Όλες οι απαντήσεις είναι ευπρόσδεκτες και μπορεί ο καθένας να συμφωνήσει, να διαφωνήσει ή να δώσει τη δική του εκδοχή. Άλλωστε Μπελόκιο είναι αυτός, και η ομορφιά, το πάθος, ο έρωτας αλλά και η Αγία Αμαρτία είναι κάποια από τα αγαπημένα του θέματα. Θέματα που τον τοποθετούν στον αντίποδα της σοβαροφάνειας και της συμβατικής αντίληψης, άρα η στάση του είναι απολύτως αιρετική έως και απελευθερωτική.
Ειρωνικός, επαναστάτης και κινηματογραφιστής μέχρι το μεδούλι, ο Μάρκο Μπελόκιο κάνει σινεμά που ξεβολεύει, που θέτει ερωτήματα και επιλέγει να μη δώσει απαντήσεις, αφού κι ο ίδιος αναζητά και ευχόμαστε για πολλά χρόνια ακόμη να αναζητά.
Διάβασα κάπου πως τα θέματα που πραγματεύεται η ταινία είναι ο καθολικισμός, η υποκρισία, η δίψα για εξουσία αλλά και η αληθινή πίστη, μαζί με την παγκοσμιοποίηση και τις αλλαγές στη σημερινή ιταλική (και όχι μόνο) κοινωνία. Νομίζω πως όντως αυτοί είναι οι άξονες ανάμεσα στους οποίους κινείται, μόνο που ο θεατής καλείται να κοιτάξει λιγάκι πίσω από το προφανές.
Η υπόθεση της ταινίας εκτυλίσσεται στο χωριό Μπόμπιο στην Εμίλια Ρομάνα της Βόρειας Ιταλίας. Το ενδιαφέρον είναι πως ο σκηνοθέτης επιστρέφει εδώ μετά από 52 χρόνια, αφού εδώ γύρισε το 1955 την πρώτη του ταινία, «Γροθιές στην τσέπη».
Η τελευταία ταινία του Μάρκο Μπελόκιο γυρίστηκε πέρυσι και έχει τίτλο «Όνειρα γλυκά» (Fai bei sogni).
ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Ηνωμένες Πολιτείες της Αγάπης» (Zjednoczone Stany Milosci) του Τόμας Βασιλιέφσκι: Το 1990, που η Πολωνία ζούσε τον ενθουσιασμό της πολιτικής αλλαγής, τέσσερις γυναίκες βρίσκονται μπροστά στις προσωπικές τους αλλαγές. Η Αγκάτα, νεαρή μητέρα νιώθει τα αδιέξοδα ενός δυστυχισμένου γάμου και αναζητά διέξοδο σε μια σχέση η οποία όμως μοιάζει το ίδιο αδιέξοδη. Η Ρενάτα είναι δασκάλα και γοητεύεται από τη ζωή που κάνει η Μαρζένα, μια νεότερη γειτόνισσά της που έχει υπάρξει νικήτρια σε καλλιστεία και τώρα εργάζεται ως δασκάλα αεροβικής, ενώ ο σύζυγός της εργάζεται στη Γερμανία. Η Ίζα είναι διευθύντρια σε σχολείο και νιώθει τον ανεπίτρεπτο έρωτα για τον πατέρα ενός μαθητή της να την κατακλύζει. Οι γυναίκες αυτές πρέπει να πάρουν σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή τους, οι οποίες όμως δεν είναι καθόλου εύκολες να παρθούν. Βραβείο σεναρίου στο 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Βερολίνο.
«Afterimage» (Powidoki) του Αντρέι Βάιντα: Το 1945, καθώς ο Στάλιν εισβάλει στην Πολωνία, ο διάσημος ζωγράφος Βλάντισλαβ Στρζεμίνσκι αρνείται να συμβιβαστεί με τις επιταγές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Καταδιωκόμενος, καθαιρείται από την έδρα του στο πανεπιστήμιο και σταδιακά εξαφανίζεται από τους τοίχους όλων των μουσείων. Έτσι ο Στρζεμίνσκι θα γίνει σύμβολο καλλιτεχνικής αντίστασης εναντίον σε κάθε είδους λογοκρισία, απαγόρευση και στέρηση της ελευθερίας έκφρασης. Η τελευταία ταινία του Βάιντα ο οποίος πλάθει με μαεστρία το πορτρέτο ενός ζωγράφου που αγωνίστηκε για το δικαίωμα στην ελεύθερη καλλιτεχνική δημιουργία.
«Μια βόλτα στη Γαλλία» (Tour de France) του Ρασίντ Τζαϊντανί: Ο 20χρος ράπερ Φαρούκ, εξαιτίας μια διαμάχης, αναγκάζεται για λίγο καιρό να εγκαταλείψει το Παρίσι. Ταξιδεύει ως σοφέρ του Σερζ, ενός συντηρητικού και αρκετά μεγαλύτερού του άνδρα, ο οποίος αναζητά τα ίχνη του ζωγράφου Ζοζέφ Βερνέ σε ολόκληρη τη Γαλλία. Ο Σερζ είναι κατασκευαστής πέτρινων κατασκευών και ένας άνδρας εντελώς διαφορετικός από το μοντέρνο και ταλαντούχο μουσικό, Φαρούκ. Κατά τη διάρκεια του μακρινού ταξιδιού οι δύο άνδρες θα γνωριστούν και θα εκτιμήσουν ο ένας τον άλλον.
«Τα μυστήρια του Ιερώνυμου Μπος» (El bosco, el jardin de los suenos) του Χοσέ Λουίς Λόπεθ Λινάρες: Η ταινία προσπαθεί να εξερευνήσει τις αναπάντητες ερωτήσεις πάνω στον πίνακα «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος και να εξηγήσει την έμπνευση που αυτός προκάλεσε σε συγγραφείς, ζωγράφους και μουσικούς ανά τον πλανήτη.
«Πέντρο Νούλα» του Κάρολου Ζωναρά: Μετά από ένα σοβαρό αυτοκινητικό δυστύχημα, ένας άνδρας συνέρχεται και δεν θυμάται τίποτε. Πλάι του υπάρχει ένα ιταλικό διαβατήριο, ένα σπασμένο κινητό τηλέφωνο, μια επιταγή και η φωτογραφία μιας γυναίκας. Το διαβατήριο γράφει το όνομα Πέντρο Νούλα και ο άνδρας υποθέτει πως έτσι ονομάζεται. Με αυτά τα στοιχεία θα ξεκινήσει έναν αγώνα για να μάθει ποιος πραγματικά είναι και θα έρθει αντιμέτωπος με ένα πραγματικό εφιάλτη.
«Ο κύριος Τίποτα» (Norman: A moderate rise and tragic fall of a New York fixer) του Τζόζεφ Σίνταρ: Ο Νόρμαν Οπενχάιμερ γνωρίζει τα κατάλληλα πρόσωπα και διαμεσολαβεί ανάμεσα σε ανθρώπους υψηλών κοινωνικών κύκλων. Ένα ακριβό ζευγάρι παπούτσια που θα δωρίσει στον ισραηλινό αξιωματούχο, Μίσα Έσελ, θα τοποθετήσει το Νόρμαν ανάμεσα στους ευνοούμενούς του. Όταν μετά από τρία χρόνια ο Έσελ θα γίνει πρωθυπουργός του Ισραήλ, ο Νόρμαν θα αναγκαστεί να πάρει μέρος σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι.
«Life» του Ντανιέλ Εσπινόζα: Τα έξι μέλη του διαστημικού σταθμού ISS είναι ενθουσιασμένα επειδή ανακάλυψαν ίχνη ζωής στον Άρη. Όμως ο ενθουσιασμός θα μετατραπεί σε εφιάλτη επειδή η μορφή ζωής που ανακάλυψαν θεωρείται υπεύθυνη για τον αφανισμό κάθε άλλου είδους ζωής στον Κόκκινο Πλανήτη. Τα μέλη του πληρώματος πρέπει να σώσουν τη ζωή τους και να μη μεταφέρουν το κακό στη Γη.
«Άρης: Κίνδυνος στο Παρίσι» (Ares) του Ζαν Πατρίκ Μπενέ: Το 2035 τα πάντα έχουν αλλάξει και η Γαλλία είναι μια από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου με 10 εκατομμύρια ανέργους. Οι άνθρωποι εκτονώνουν τα βίαια ένστικτά τους και οι αντιδράσεις τους ελέγχονται μέσα από βίαια τηλεπαιχνίδια. Ένας πρώην μονομάχος, ο Ρεντά, αναλαμβάνει να σώσει την αδελφή του και τις κόρες της όταν αυτήν συλλαμβάνεται.
«Θα πέσει η νύχτα» (Night will fall) του Αντρέ Σίνγκερ: Μέσα από τη χρήση αρχειακού υλικού και μαρτυριών από τους επιζώντες, αλλά και τους απελευθερωτές, η ταινία μιλάει για τις απόπειρες τεκμηρίωσης των απίστευτων σκηνών που είδαν οι σύμμαχοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Το ντοκιμαντέρ καταγράφει πώς μια ομάδα από κορυφαίους σκηνοθέτες (Σίντνεϊ Μπέρνσταϊν, Ρίτσαρντ Κρόσμαν και Άλφρεντ Χίτσκοκ), ένωσαν τις δυνάμεις τους για να κάνουν μια ταινία που θα παρείχε αδιάψευστα στοιχεία για όσα συνέβησαν.
«Μπάντι, ο ροκ σταρ» (Rock dog) του Ας Μπράνον: Ένα ραδιόφωνο που πέφτει από τον ουρανό γίνεται η αφορμή για τον Μπάντι να αγαπήσει τη μουσική και να βάλει στόχο του να γίνει ροκ σταρ.
Σινεφίλ