«ΤΟ ΔΙΧΤΥ»Ιστορία κορεατικής τρέλας
Του Στράτου ΚερσανίδηΠόσο μετράει η ζωή του ανθρώπου μπροστά στον παραλογισμό ο οποίος καλύπτεται από έννοιες όπως ελευθερία, ανεξαρτησία, δημοκρατία; Η απάντηση που δίνει ο κορεάτης σκηνοθέτης Κιμ Κι Ντουκ είναι απόλυτη και ανατριχιαστική: καθόλου! Η ταινία «Το δίχτυ» (Geamul) έχει στο επίκεντρό της έναν άνθρωπο ο οποίος χωρίς να το καταλάβει πέφτει θύμα του παραλογισμού της πολιτικής αντιπαράθεσης.
Ένας ψαράς από τη Βόρεια Κορέα, ο οποίος ζει ήσυχα με τη γυναίκα του και την κόρη τους, περνά καθημερινά τον έλεγχο των συνοριακών αρχών για να ψαρέψει με τη βάρκα του στα νερά ενός ποταμού που χωρίζει την πατρίδα του από τη Νότια Κορέα. Μια μέρα, και ενώ μαζεύει τα ψάρια που έπιασε, το δίχτυ μπλέκεται στην προπέλα της βάρκας και άθελά του περνάει τα σύνορα. Συλλαμβάνεται, κατηγορείται για κατασκοπία, ανακρίνεται, βασανίζεται και αφού δεν αποδεικνύεται τίποτε εναντίον στέλνεται πίσω στην πατρίδα του. Στο μεταξύ, οι νοτιοκορεάτες θέλοντας να τον παρουσιάσουν ως φυγά για προπαγανδιστικούς λόγους, προσπαθούν να τον πείσουν να μείνει στο νότο. «Πήγες ποτέ στην πατρίδα μου; Πώς γνωρίζεις ότι είμαι δυστυχισμένος;» λέει εκείνος. Αλλά εάν από τη μια υπάρχει η επίφαση της ελευθερίας, από την άλλη υπάρχει η υποχρεωτική ευτυχία! Έτσι ενώ η βορειοκορεατική πλευρά προσπαθεί να εκμεταλλευτεί για δικό της λογαριασμό την έντονη επιθυμία του ψαρά να επιστρέψει στην πατρίδα του, παράλληλα τον υποπτεύεται! Και ο απλός αυτός άνθρωπος, ο οποίος από ένα παιχνίδι της τύχης μπλέχτηκε στη διαμάχη δύο κόσμων, θα βρεθεί στο επίκεντρο του ψυχροπολεμικού παραλογισμού και των εκατέρωθεν φανατισμών και βεβαιοτήτων, ενώ εκείνος το μόνο που ήθελε ήταν να είναι με την οικογένειά του.
Συγκλονιστικό πολιτικό θρίλερ με δραματική πλοκή που βλέπεται με κομμένη την ανάσα. Ο Κιμ Κι Ντουκ σκηνοθετεί μια ανθρωποκεντρική ταινία τοποθετώντας τον ήρωά του μέσα σε ένα σκηνικό τρόμου. Απολύτως σαφές και εύστοχο πολιτικό σχόλιο για την κατάσταση πολέμου, η οποία επικρατεί στη χερσόνησο της Κορέας. Πίσω από πολιτικές και σύνορα κρύβονται δραματικές ανθρώπινες ιστορίες και μόνο η τύχη καθορίζει από μια μεριά των συνόρων θα βρεθείς. Είναι όπως ακριβώς τα λέει ο σκηνοθέτης: «Ανεξάρτητα από τη θέληση του καθενός, οι άνθρωποι κολλάνε την πολιτική ιδεολογία των τόπων που γεννιούνται. Μέσω του ψαρά που υποφέρει ταξιδεύοντας στη Νότια Κορέα και ύστερα πίσω στη Βόρεια Κορέα λόγω της χαλασμένης του βάρκας, βλέπουμε πώς ο άνθρωπος θυσιάζεται λόγω της διαιρεμένης κορεάτικης χερσονήσου. Και πώς η διαίρεση προκαλεί μεγάλη θλίψη».
Ο Κιμ Κι Ντουκ στέκεται στο μέσο μια διαμάχης και η ταινία του γίνεται ακόμη πιο επίκαιρη σε μια εποχή που η Βόρεια Κορέα στοχοποιείται ως το απόλυτο κακό. Γιατί δείχνει και την άλλη πλευρά, εκείνη του «ελεύθερου κόσμου» και το πώς μπορεί ένας απλός άνθρωπος να συντριβεί στο όνομα της Δημοκρατίας. Γιατί ίσως πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά χωρίς τα φίλτρα της προερχόμενης από τη Σεούλ και την Ουάσινγκτον προπαγάνδας.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΑΓΡΙΑ ΟΝΕΙΡΑ»Η ηθική νομιμοποίηση της παρανομίας
Το νόμιμο, ή τουλάχιστον αυτό το οποίο παρουσιάζεται ως τέτοιο, δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το ηθικό. Αντίθετα, το θεωρούμενο ως παράνομο μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να είναι ηθικό, να βρίσκεται από την πλευρά του καλού. Στα «Άγρια όνειρα» (Mean dreams) του Νέιθαν Μορλάντο η ηθική απονομιμοποίηση αυτών που θεωρούνται ως εκπρόσωποι του νόμου, είναι πλήρης.
Ο νεαρός Γιόνας ζει με τους γονείς του σε ένα αγρόκτημα και βοηθά τον πατέρα του στις δουλειές. Όταν στο κοντινό σπίτι μετακομίζει ο αστυνόμος Γουέιν Κάραγουεϊ με την κόρη του Κάσεϊ, ο Γιόνας βρίσκει στο πρόσωπο της κοπέλας τη συντροφιά που τόσο του έλειπε. Όμως ο πατέρας της δεν βλέπει με καλό μάτι τη σχέση της κόρης του με το νεαρό. Όταν ο Γιόνας θα γίνει μάρτυρας βίαιης συμπεριφοράς του Γουέιν προς την κόρη του και θα προσπαθήσει να την υπερασπιστεί, θα δοκιμάσει και ο ίδιος τη βία του αστυνομικού. Όμως ο Γουέιν εκτός από βίαιος είναι μπλεγμένος και σε διακίνηση ναρκωτικών, μαζί με τον τοπικό αρχηγό της αστυνομίας. Όταν ο Γιόνας κλέβει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό από το διεφθαρμένο γείτονά του, προϊόν εμπορίας ναρκωτικών, θεωρεί πως μπορεί να σώσει την Κάσεϊ και τα δύο παιδιά το σκάνε. Όμως οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί είναι αποφασισμένοι να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και τους κυνηγούν. Να πώς αντιστρέφονται οι έννοιες των λέξεων και πώς ο παράνομος (κλέφτης και φυγάς) μπορεί να βρίσκεται από την πλευρά του καλού και να δικαιώνεται ηθικά. Ενώ ο εκπρόσωπος του νόμου βρίσκεται από την πλευρά του κακού και του ανήθικου.
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του καναδού σκηνοθέτη είναι ένα δραματικό θρίλερ το οποίο θέτει τα ζητήματα, αλλά αυτό που ενδιαφέρει είναι το πώς το κάνει. Γιατί το σινεμά δεν είναι κοινωνιολογία ούτε ψυχολογία αλλά τέχνη. Ο Νέιθαν Μορλάντο χωρίς αμφιβολία καταφέρνει να παρασύρει με την αφήγησή του, να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον με την πλοκή, τις ανατροπές και την ένταση και κυρίως να πείσει, με τους χαρακτήρες του. Ουσιαστικοί διάλογοι, αξιοποίηση του χώρου-τοπίου ώστε να βοηθηθεί η δραματουργία, υποδειγματικές ερμηνείες. Στέρεα υλικά τα οποία συνθέτουν μια ταινία δομημένη σωστά και ισορροπημένα, η οποία δεν υπερβάλλει, ούτε υποβάλλει. Το σασπένς δεν εκβιάζεται αλλά αποτελεί στοιχείο ενός σεναρίου που έχει γραφτεί με σαφήνεια, χωρίς κενά και άλματα.
Στρα.Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ «Όταν τελειώσει ο έρωτας» (L’ economie du couple) του Γιοακίμ Λαφός: Η Μαρί και ο Μπορίς χωρίζουν μετά από 15 χρόνια γάμου. Η Μαργκό και η Ζαντ είναι τα δίδυμα κοριτσάκια τους. Ζουν σε ένα σπίτι το οποίο έχει αγοραστεί με τα χρήματα της Μαρί αλλά ο Μπορίς το έχει ανακαινίσει και με προσωπική εργασία. Προς το παρόν ο Μπορίς δεν μπορεί να νοικιάσει δικό του σπίτι και έτσι το διαζευγμένο ζευγάρι με τα παιδιά τους, ζουν στο ίδιο σπίτι. Βέβαια η καθημερινότητα κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι καθόλου εύκολη. Όταν συζητούν για το πώς θα χωριστεί η περιουσία αλλά πολύ περισσότερο πώς θα μοιραστούν την επιμέλεια των παιδιών η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Ο σκηνοθέτης αφηγείται μια πολύ συνηθισμένη καθημερινότητα. Η ταινία δεν είναι βαριά, δεν «πλακώνει» το θεατή. Αντίθετα κρατά μια διάθεση ελαφρότητας, χωρίς βέβαια να διακωμωδεί το πολύ σοβαρό θέμα που διαπραγματεύεται. Δεν είναι η μεγάλη ταινία, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία αλλά είναι συνεπής απέναντι στο στόχο της και βλέπεται με ενδιαφέρον.
«Η πράξη του φόνου» (The act of killing) του Τζόσουα Οπενχάιμερ: Συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ, για τις σφαγές 1 εκατομμυρίου κομμουνιστών το 1956 στην Ινδονησία. Είναι το πρώτο μέρος του επίσης συγκλονιστικού «Η όψη της σιωπής» για το οποίο γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα.
«Ένας δράκος έρχεται!» (Ejhdeha vared mishavad!) του Μάνι Χαγκίκγκι: Ιρανικό νουάρ που μας μεταφέρει στα χρόνια της τρομοκρατίας του Σάχη μέσα από μια ιστορία μυστηρίου. Η ταινία έχει συγκεντρώσει εξαιρετικές κριτικές.
«Ο μαθητευόμενος» (Apprentice) του Μπου Τζανφεγκ: Ο νεαρός Αϊμάν εργάζεται σε φυλακή ως σωφρονιστικός υπάλληλος. Εκεί θα δημιουργήσει μια βαθιά φιλία με το δήμιο της φυλακής ο οποίος τον προορίζει για διάδοχό του. Συγκλονιστική ταινία από τη Μαλαισία.
«Δυο καρδιές» (Reparer les vivants) του Κατέλ Κιγιεβερέ: Ο νεαρός Σιμόν τραυματίζεται σε δυστύχημα. Ενώ είναι κλινικά νεκρός και οι γιατροί ζητούν από τους γονείς του να δωρίσουν τα όργανά του, η Κλερ περιμένει δωρητή καρδιάς.
«Άγγελοι» (Fallen) του Σκοτ Χικς: Μετριότατη ταινία φαντασίας.
«Στην κορυφή του κόσμου» (Tout et haut du monde) του Ρεμί Σαγιέ: Η νεαρή πριγκίπισσα Σάσα αναζητά τον παππού της στην Αρκτική. Κινούμενο σχέδιο.
«Φύλακες του Γαλαξία 2» (Guardians of the Galaxy 2) του Τζέιμς Γκαν: Ταινία φαντασίας, σίκουελ της ταινίας του 2014.
Σινεφίλ