«ΑΦΤΕΡΛΩΒ»Ερωτικά πάθη, αδιέξοδα σχέσεωνΤου Στράτου ΚερσανίδηΜε τον έρωτα δεν παίζεις γιατί θα καείς. Αλλά αν δεν παίξεις πως θα τον νιώσεις; Κι αν δεν τον νιώσεις πως θα προχωρήσεις στη ζωή; Γιατί όλα, ή σχεδόν όλα, κινούνται γύρω από την ανθρώπινη αυταπάτη που ονομάζουμε έρωτα.
Καμένος από έρωτα είναι ο Νίκος, ο ήρωας της ταινίας «Άφτερλωβ», του Στέργιου Πάσχου. Βέβαια έχει περάσει κάποιος χρόνος και ο ίδιος υποστηρίζει με κάθε ευκαιρία, πως την έχει ξεπεράσει. Την Σοφία, την πρώην κοπέλα του. Είναι σίγουρος γι’ αυτό και εντελώς έτοιμος να δει τη σχέση τους διαφορετικά. Με ψυχραιμία, χωρίς ερωτικό πάθος αλλά ως μια αγνή φιλία.
Κάποιο καλοκαίρι που βράζει ο τόπος, ο Νίκος δροσίζεται στην πισίνα μιας βίλας στα προάστια της Αθήνας. Η βίλα δεν είναι δική του, αλλά ανήκει σε έναν φίλο του, τον Σταύρο, και ο Νίκος ανέλαβε να προσέχει τόσο τη βίλα όσο και το σκύλο του Σταύρου, τη Λέιλα. Ωραία περνάει αλλά αρχίζει και πλήττει, οπότε αποφασίζει να προσκαλέσει τη Σοφία να μείνει μερικές μέρες μαζί του. Ως φίλη, μη φανταστείτε τίποτε παραπάνω. Άλλωστε την έχει ξεπεράσει!
Την έχει ξεπεράσει αλλά κάποιο σκοτεινό σημείο τον βασανίζει ακόμη. Ποιος ήταν ο λόγος του χωρισμού του; Η Σοφία έφυγε και ποτέ δεν του εξήγησε το λόγο. Ο Νίκος θα ήθελε πολύ να το ξέρει, έτσι για να ησυχάσει. Και ενώ όλα πηγαίνουν καλά, αρχίζει να την ρωτά, εκείνη δεν του λέει και λίγο-λίγο η κατάσταση ξεφεύγει. Ο Νίκος κλειδώνει τη Σοφία σε ένα δωμάτιο μέχρις ότου του εξηγήσει γιατί τον παράτησε. Οι εξομολογήσεις αρχίζουν ενώ η ατμόσφαιρα δεν παύει ούτε στιγμή να είναι εκρηκτική αλλά και ερωτική!
Αν αυτό που θέλει να δώσει ο Στέργιος Πάσχος είναι μια ιστορία σχέσης και υποβόσκοντος ερωτικού πάθους, τα πηγαίνει πολύ καλά. Αν θέλει οι διάλογοί του να έχουν ενδιαφέρον, να είναι καθημερινοί αλλά και έξυπνοι, επίσης τα καταφέρνει. Αν θέλει η ταινία του να διαθέτει χιούμορ αλλά και στοιχεία δράματος, τα καταφέρνει και πάλι. Τέλος, αν θέλει να κινηματογραφήσει με επιτυχία μια μεγάλης διάρκειας ερωτική σκηνή, χωρίς να είναι προκλητική αλλά να είναι πολύ, μα πολύ αισθησιακή, ξανά τα καταφέρνει.
Εν ολίγοι, λοιπόν, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, η οποία διαθέτει φρέσκια και δροσερή ματιά, προσωπικά με ενθουσίασε. Βέβαια δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθώ στους δύο πρωταγωνιστές, την Ηρώ Μπέζου και το Χάρη Φραγκούλη, οι οποίοι τα πηγαίνουν περίφημα σε δύο πολύ δύσκολους ρόλους.
Τους δύο χαρακτήρες του συναντήσαμε πριν από τέσσερα χρόνια στη μικρού μήκους ταινία του Πάσχου «Ο Έλβις είναι νεκρός».
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpess.com «ΟΙ ΚΩΔΙΚΕΣ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ»Γράφοντας για το γαλλικό φιλμ νουάρΤο αμερικανικό γκαγκστερικό φιλμ των δεκαετιών 1940-1950, ονομάστηκε με το γαλλικό όρο «φιλμ νουάρ» (film noir), δηλαδή «μαύρη ταινία», το 1946 από το γάλλο κριτικό κινηματογράφου, Νινό Φρανκ. Σύντομα, όμως, αρχές της δεκαετίας του 1950, πέρασε τον Ατλαντικό και ταινίες παρόμοιου ύφους και αισθητικής άρχισαν να γυρίζονται και στην Ευρώπη. Ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου όμως ενσωματώθηκε η ιδιοσυγκρασία, η αισθητική και οι αναζητήσεις των γάλλων κινηματογραφιστών. Μια συναρπαστική γνωριμία και περιπλάνηση στους δρόμους του γαλλικού φιλμ νουάρ προσφέρει στους λάτρεις αυτού του κινηματογραφικού είδους (;) ή ύφους όπως προτιμούν κάποιοι να το αποκαλούν, το βιβλίο του κριτικού κινηματογράφου, Αλέξη Δερμεντζόγλου, «Οι κώδικες των αμαρτωλών», με τον υπότιτλο «στο γαλλικό φιλμ νουάρ». Είναι μια έκδοση του Κέντρου Μελετών και Ερευνών για το Σινεμά (ΚΕΜΕΣ) και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ερωδιός.
Δεν είναι ένα δύσκολο, στριφνό και βαρετό βιβλίο. Αντίθετα, διαβάζεται με μιαν ανάσα κι αυτό επειδή ο συγγραφέας ξέρει πώς να προσεγγίσει τον αναγνώστη. Πρώτα απ’ όλα δεν επιχειρεί μια βαθιά θεωρητική κοινωνιολογική και αισθητική προσέγγιση του γαλλικού φιλμ νουάρ. Γράφει, βέβαια για όλα αυτά, αλλά με έναν τρόπο που κρατά το θεατή, με ρέοντα και γλαφυρό λόγο. Κι αυτό μπορεί να το κάνει μόνον κάποιος ο οποίος είναι βαθύς γνώστης του αντικειμένου με το οποίο καταπιάνεται. Και ο Αλέξης Δερμεντζόγλου εκτός από γνώστης του φιλμ νουάρ είναι και φανατικός λάτρης των ταινιών αυτού του είδους. Έτσι μέσα σε μόλις 111 σελίδες, ο συγγραφέας καταφέρνει να συμπυκνώσει και να μεταδώσει όλη την αγάπη του και τη γνώση, καθιστώντας τον αναγνώστη συνταξιδιώτη στους δρόμους του γαλλικού αστυνομικού φιλμ αλλά και να του δημιουργήσει ερεθίσματα για περαιτέρω κινηματογραφικές αναζητήσεις, μέσα από τις ίδιες πλέον τις ταινίες.
Στον επίλογο του βιβλίου, ο συγγραφέας γράφει: «για να νοιώσουμε ακριβώς το γαλλικό φιλμ νουάρ, είναι απαραίτητο να ζούμε με τις σιωπές, τη “μυστικότητα” και τη διαίσθησή του. Αυτά δε διδάσκονται. Ευτυχώς, είναι αυτοφυή».
Το βιβλίο προλογίζει ο κριτικός κινηματογράφου, Δημήτρης Κολιοδήμος, το κυρίως κείμενο είναι 59 σελίδες, ενώ οι υπόλοιπες σελίδες έχουν αφιερωθεί σε μια ανθολόγηση 65 ταινιών, ως οδηγό πλεύσης για όσους επιθυμούν να γνωρίσουν τουw κώδικες των αμαρτωλών μέσα από τις ίδιες τις ταινίες.
Στρα. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Σ΄ αγαπώ ισπανικά» (Kiki, el amor se hace) του Πάνο Λεόν: Πέντε ιστορίες με επίκεντρο το σεξ, τον έρωτα, τις σχέσεις, το γάμο. Οι ήρωες της ταινίας αναζητούν, προβληματίζονται και διεκδικούν το καλύτερο για τη ζωή τους. Πολύ ευχάριστη ταινία, με χιούμορ και ελαφριά διάθεση η οποία προσεγγίζει τις σχέσεις με τρυφερότητα και τακτ. Αν μη τι άλλο, οι θεατές περνούν καλά. Πρόκειται για την ισπανική εκδοχή του «Μαζί σου κι ας πεθάνω» που γύρισε το 2015 ο Τζος Λόσον.
«Υπόθεση Φριτς Μπάουερ: Μυστική ατζέντα» (Der staat gegen Fritz Bauer) του Λαρς Κράουμε: Το 1957 ο εισαγγελέας Φριτς Μπάουερ διεξήγαμε μεγάλο αγώνα με σκοπό να ανακαλύψει και να φέρει για να δικαστεί στη Γερμανία, τον Άντολφ Άιχμαν, τον άνθρωπο που σχεδίασε την Τελική Λύση, ο οποίος κρύβεται στο Μπουένος Άιρες. Ο Μπάουερ αγωνίζεται για να εκδοθεί μόνο που στη χώρα το κλίμα που επικρατεί είναι αντίθετο καθώς θεωρείται πως, για να ξεχαστεί το σκοτεινό παρελθόν, δεν πρέπει να το σκαλίζει κανείς. Έτσι ο Μπάουερ, εβραϊκής καταγωγής και κρυφο-ομοφυλόφιλος, αναγκάζεται να ζητήσει τη βοήθεια της Μοσάντ με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί για εθνική προδοσία. Δυνατή αφήγηση, με ένταση και ρυθμό που δημιουργεί την αίσθηση μιας διαρκούς απειλής. Αν κάτι θα είχα να παρατηρήσω είναι η επιφανειακή προσέγγιση του κεντρικού χαρακτήρα, ο οποίος υπήρξε μια σημαντική προσωπικότητα για τη Γερμανία, αφού ήταν εκείνος ο οποίος πρωτοστάτησε στη μεγάλη δίκη των υπευθύνων του Άουσβιτς, η οποία έγινε την περίοδο 1963-1965. Έτσι η ταινία παρά τα καλά στοιχεία που διαθέτει παραμένει στην επιφάνεια.
«Ένα προφίλ για δύο» (Un profil pour deux) του Στεφάν Ρομπελέν: Ο Πιερ είναι 75 ετών και από τότε που πέθανε η γυναίκα του ζει μια μοναχική ζωή. Η κόρη του για να τον κινητοποιήσει του αγοράζει έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και ο Πιερ αρχίζει να μαθαίνει να τον χρησιμοποιεί με τη βοήθεια του νεαρού δασκάλου, Άλεξ. Μέσα στο διαδίκτυο ο Πιερ θα γνωρίσει μια γυναίκα με το όνομα Φλόρα63, θα την ερωτευτεί και σύντομα εκείνη θα του ζητήσει να συναντηθούν. Μόνο που το προφίλ που χρησιμοποίησε ο Πιερ ήταν του Άλεξ!
«Ο τοίχος» (The wall) του Νταγκ Λάιμαν: Πόλεμος στο Ιράκ. Ένας ιρακινός ελεύθερος σκοπευτής καθηλώνει δύο αμερικανούς στρατιώτες. Ο ένας μάλιστα από τους δύο είναι τραυματισμένος. Ένας λίθινος τοίχος χωρίζει τους δύο Αμερικανούς από τον Ιρακινό. Ένα ψυχολογικό θρίλερ μέσα στη δίνη ενός άγριου πολέμου.
«Alien: Covenant» του Ρίντλεϊ Σκοτ: Στο δεύτερο μέρος της τριλογίας πρίκουελ του περίφημου «Άλιεν» (1977), που ξεκίνησε με τον «Προμηθέα» το 2012, ο Ρίντλεϊ Σκοτ μας μεταφέρει σε έναν μακρινό πλανήτη κάπου στο Γαλαξία. Το διαστημόπλοιο Convenant, μεταφέρει εκεί το πλήρωμά του και όλοι νομίζουν πως εκεί θα βρουν έναν παράδεισο. Όμως τελικά πρόκειται για έναν επικίνδυνο πλανήτη, με μοναδικό κάτοικο τον «συνθετικό» Ντέιβιντ, επιζώντα της αποστολής του Προμηθέα.
Σινεφίλ