Ο σοσιαλισμός, κάθε μέρα
Λέγεται συχνά πως η επερχόμενη πολιτική μεταβολή στην Ελλάδα δεν αφορά κάποιον μεγάλο μετασχηματισμό, αλλά μια αλλαγή στο κυβερνητικό επίπεδο με περιορισμένα επίδικα. Σίγουρα, πάντως, δεν είναι μια υπόθεση που αφορά τον σοσιαλισμό.
Είναι, όμως, έτσι; Έχουν δίκιο οι εκτός ΣΥΡΙΖΑ αριστερές δυνάμεις που το θεωρούν ως δεδομένο; Έχουν δίκιο όσοι -και ανάμεσά μας ακόμη- θεωρούν πως όσα προεικονίζει το πρόγραμμά μας είναι χρήσιμα μεν, αναγκαία και επιτακτικά προφανώς, ελάχιστα, ωστόσο, σχετικά με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό;
Ε, λοιπόν, ισχυρίζομαι πως κάθε άλλο παρά έτσι είναι τα πράγματα. Αν, μάλιστα, συμφωνούμε με τον Μαρξ πως «ο κομμουνισμός είναι το κίνημα που καταργεί καθημερινά την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων» και όχι κάποιο είδος καθεστώτος, τότε όσα συμβαίνουν τα χρόνια της κρίσης στην Ελλάδα, από τις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις μέχρι τις πλατείες της πραγματικής δημοκρατίας, από τις κοινότητες αλληλεγγύης μέχρι τα εγχειρήματα αυτοδιαχείρισης και κοινωνικής παραγωγικής δραστηριότητας, τώρα και η κυβέρνηση της Αριστεράς ως συμπύκνωμα στο πολιτικό όλων των προηγούμενων έχουν και παραέχουν σχέση με την κομμουνιστική υπόθεση. Καλύτερα, αυτά είναι που συνιστούν την κομμουνιστική υπόθεση. Και, από αυτήν την άποψη, το μικρό καλάθι, που φέρνει η κυβερνητική μεταβολή, είναι μια τεράστια υπόθεση, που μπορεί να αποδειχτεί στρατηγικής σημασίας. Μπορεί και όχι, βέβαια. Η έκβαση θα εξαρτηθεί από πολλά –σίγουρα, πάντως, η μεγάλη δυνατότητα εμπεριέχεται σε αυτήν την κίνηση των πραγμάτων.
Όσοι, συνεπώς, βλέπουν τον «κεϋνσιανισμό» και όχι το ελπιδοφόρο αστάθμητο που ενεργοποιείται με όλα αυτά και στις 25 Ιανουαρίου αφήνουν να διαφύγει από την προσοχή τους αυτό που ίσως λειτουργεί κάτω από τον άμεσο αφρό των γεγονότων. Η σύγκρουση με την άρχουσα τάξη και τους πολιτικούς της εκπροσώπους, που προεικονίζεται από την προσπάθεια της δικής μας ριζοσπαστικής Αριστεράς, ανοίγει δρόμους που μέχρι πολύ πρόσφατα θεωρούταν οριστικά κλειστοί. Κι ας μη μας πουν πως δεν γίνονται αυτά με το δεδομένο επίπεδο συνείδησης της μεγάλης πλειοψηφίας. Γιατί και η συνείδηση είναι εξίσου αντικείμενο όσο και υποκείμενο του μετασχηματισμού.
Να το πω κι αλλιώς. Αν τα καταφέρουμε να σταματήσουμε τη λιτότητα εδώ, ανοίγουμε δρόμους που δεν μπορούμε ίσως να φανταστούμε ακόμη. Καιρός ν’ αρχίσουμε να το κάνουμε.