Το νέο πολιτικό τοπίο στη Γαλλία διαμορφώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Ο Μακρόν, σαν έτοιμος από καιρό, επέλεξε τον πρωθυπουργό του, Έντουαρντ Φιλίπ, με τον οποίο σχημάτισε τη νέα ολιγομελή κυβέρνηση (22 μέλη) ως δείγμα εκσυγχρονισμού και αποτελεσματικότητας. Ένα κυβερνητικό σχήμα «πλουραλιστικό», με το οποίο εκφράζεται ο σεβασμός στην αρχή της ισότητας (με 11 άνδρες και 11 γυναίκες). Πέραν, όμως, αυτών των εντυπωσιακών κινήσεων, ο γάλλος πρόεδρος φρόντισε να καταστήσει σαφές ότι η κυβέρνησή του ήρθε για να δώσει λύσεις στα προβλήματα που οι προκάτοχοί του, Νικολά Σαρκοζί και Φρανσουά Ολάντ, απέτυχαν να αντιμετωπίσουν. Δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε στο υπουργείο Οικονομίας ο Μπρούνο Λε Μερ (υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων επί Σαρκοζί), ο οποίος έχει πολύ καλές σχέσεις με τη γερμανική πολιτική ηγεσία, ενώ ο σοσιαλιστής Ζαν-Ιβ Λε Ντριαν, στενός συνεργάτης του Φρ. Ολάντ, από το υπουργείο Άμυνας πήγε στο Εξωτερικών.
Χαρτοφυλάκιο πήρε και ο κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού για να προωθήσει, προφανώς, από το υπουργείο Δικαιοσύνης την «ηθικοποίηση της πολιτικής ζωής», μια από τις δεσμεύσεις του νέου προέδρου. Σε πάνω από δέκα υπουργεία βρέθηκαν στελέχη της κοινωνίας των πολιτών, όπως ανακοινώθηκε. Τις υποθέσεις του υπουργείου Εργασίας, ανέλαβε να διαχειριστεί η Μιριέλ Πενικό, διευθύντρια ανθρώπινων δυναμικού σε επιχειρήσεις. Έκπληξη, βέβαια, αποτελεί η ανάληψη του υπουργείου Περιβάλλοντος και Αλληλεγγύης από τον γνωστό για τους αγώνες του Νικολά Ιλό, ο οποίος έκανε πολλούς φίλους του να αναρωτηθούν πώς θα συμβιβάσει την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική με τη διάσωση του περιβάλλοντος.
Φίμωση του κοινοβουλίουΤο κυβερνητικό σχήμα ήρθε για να μείνει και μετά τις βουλευτικές. Γι’ αυτό θα πρέπει να στηριχθεί στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία του νέου κόμματος του Μακρόν, της «Δημοκρατίας σε Κίνηση», το οποίο σηματοδοτεί τη σύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Η εμφάνιση και η εξάπλωσή του διασφαλίστηκε με τη διεμβόλιση των δύο παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας, των Ρεπουμπλικάνων και του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Και τα δύο κόμματα κρατούν αποστάσεις και μάλιστα του ασκούν κριτική. Ταυτόχρονα, όμως, προσδοκούν να συγκατοικήσουν στο νέο μετεκλογικό σχήμα.
Ο πρόεδρος Μακρόν, ωστόσο, φροντίζει να θέσει από τώρα όρους πολύ δύσκολους για κόμματα με κοινοβουλευτική παράδοση, με τους οποίους «θα φιμώνει το κοινοβούλιο», όπως έγραψε η «Λε Μοντ» σε άρθρο της με τίτλο «Υψηλού κινδύνου η στρατηγική Μακρόν για το κοινοβουλευτικό έργο».
Για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας «το κοινοβούλιο είναι το πρόβλημα και όχι η λύση» αναφέρει η πρόεδρος της ομάδας του Μετώπου της Αριστεράς στη Γερουσία, Ελιάν Ασασί, και συνεχίζει: «όλες οι πολιτικές δυνάμεις συμφωνούν στην ανάγκη της ανανέωσης των θεσμών, δεν το εννοούν με τον ίδιο τρόπο όμως. Ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν κρύβει την πρόθεσή του να περιορίσει την κοινοβουλευτική διαδικασία σε τρεις μήνες το χρόνο, να μειωθεί ο αριθμός των εδρών στο ένα τρίτο. Εν ολίγοις θα ευχόταν το κοινοβούλιο να περιοριστεί στην έκδοση διαταγμάτων. Πρόκειται για ένα σχέδιο πρωτοφανούς βίας.»
Και η αριστερά τι κάνει;Η αριστερά, για μια φορά ακόμα, έχασε την ιστορική ευκαιρία να παίξει ένα σημαντικό, αν όχι καθοριστικό ρόλο. Μετά τον α’ γύρο των προεδρικών εκλογών και το ικανοποιητικό αποτέλεσμα, ο Ζαν -Λικ Μελανσόν επιδιώκει «να ενοποιήσει την αριστερά κάτω από την ομπρέλα του κινήματος “Ανυπότακτη Γαλλία”». Για τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της αριστεράς η στάση αυτή του Μελανσόν προκαλεί πολλά ερωτηματικά. Δεν πήρε σαφή θέση καταψήφισης της Λεπέν στο δεύτερο γύρο, η συμπεριφορά του προς τους παλιούς του συμμάχους, τους κομμουνιστές, είναι εχθρική, και, τέλος, θέτει υποψηφιότητά στη Μασσαλία, έχοντας απέναντι ένα υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Μετά την αποτυχία του πολλαπλασίασε την επιθετικότητά του όχι κατά της Δεξιάς, του Εθνικού Μετώπου ή του Μακρόν, παρά κατά του Γαλλικού ΚΚ και κυρίως των «μακρονιζόντων σοσιαλιστών», όπως είπε, παρουσιάζοντας τους υποψήφιους της «Ανυπότακτης Γαλλίας».
Τι παιχνίδι παίζει ο Μελανσόν; αναρωτιέται το περιοδικό «Politis». Τι μπορεί να υποθέσει κάποιος; Πάντως, πολλοί παρατηρητές της πολιτικής ζωής και όσοι τον έχουν παρακολουθήσει τριάντα χρόνια τώρα δεν μπορούν να ερμηνεύσουν διαφορετικά αυτή τη στάση του. Ένας άνθρωπος μεθοδικός, παλιός τροτσκιστής, ακολουθεί με σαφήνεια μια στρατηγική που συνοψίζεται στη δήλωσή του σε δημοσιογράφους: «δεν θέλω την αποδυνάμωση του ΣΚ, θέλω να το αντικαταστήσω, δηλαδή να κάνω την “Ανυπότακτη Γαλλία” ηγεμονική δύναμη της αριστεράς».
Η επιδίωξη αυτή δεν έχει σχέση με το διακύβευμα των βουλευτικών εκλογών. «Εμείς θα στηρίξουμε όλες τις αντιφασιστικές υποψηφιότητες. Αυτό σημαίνει ότι δεσμευόμαστε να αντιταχθούμε στις αντικοινωνικές πολιτικές της νέας κυβέρνησης. Είναι κρίμα που άλλοι άλλαξαν ατζέντα, θολώνοντας, έτσι, το στόχο αυτό» καταλήγει ο «Politis».
Μ. Κοβάνης