Η εξαιρετική πίεση που δέχθηκε η κυβέρνηση τόσο από την πλευρά των δανειστών, και ιδιαίτερα από το ΔΝΤ και το Βερολίνο, όσο και από την αντιπολίτευση και τις λαϊκές κινητοποιήσεις, μπορεί να μην απείλησε σοβαρά τη συνοχή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, έφερε πάντως στα όρια της αντοχής τη σχέση της με τα στρώματα που τη στήριξαν εκλογικά και την παρακολουθούν με ανάμεικτα συναισθήματα ή από κάποια απόσταση, χωρίς να πείθονται από την επιχειρηματολογία και τις προτάσεις της αντιπολίτευσης.
Με την έναρξη της συζήτησης του πολυνομοσχεδίου στη βουλή, ο πρωθυπουργός προχώρησε στη γνωστή αισιόδοξη πρόβλεψη ότι οι συζητήσεις για το ζήτημα αυτό πηγαίνουν τόσο καλά, που μάλλον θα αναγκαστεί να εκπληρώσει τη δέσμευση του να φορέσει γραβάτα.
Οι δηλώσεις, ωστόσο, κυβερνητικών παραγόντων του Βερολίνου, αλλά και άλλες ενδείξεις που ακολούθησαν, έδειχναν ότι δεν είναι βέβαιο πως θα υπάρξει λευκός καπνός για το θέμα στην Ευρωομάδα της Δευτέρας 22 Μαΐου και ότι η διελκυστίνδα για την ελάφρυνση του χρέους συνεχίζεται με άγνωστη τη χρονική κατάληξή της, καθώς η γερμανική πλευρά κυρίως πιέζει επίμονα την απώθηση του χρονικού σημείου στο απώτερο δυνατό μέλλον.
Τα σημάδια αυτά φαίνεται ότι οδήγησαν τον πρωθυπουργό στην ομιλία του στη Βουλή να επαναλάβει, με ακόμα μεγαλύτερη έμφαση, τη δήλωση ότι χωρίς συμφωνία για το χρέος δεν υπάρχουν και τα μέτρα που νομοθετήθηκαν κατ’ απαίτηση του ΔΝΤ.
Δεν πρόκειται, προφανώς, για μια ένταση που αφορά μια μάχη για τις εντυπώσεις. Μια έγκαιρη επίλυση του προβλήματος θεωρείται από την ελληνική κυβέρνηση προϋπόθεση για τη δρομολόγηση θετικών εξελίξεων τόσο στο πεδίο των χρηματοπιστωτικών αγορών όσο και στην ελληνική οικονομία.
Χωρίς αυτές, η προοπτική για ανάκαμψη και συνεπώς για επίτευξη των υψηλών πλεονασμάτων, αλλά και για τη δημιουργία δημοσιονομικού χώρου που να επιτρέπει στην κυβέρνηση και ασκήσει έστω επανορθωτική κοινωνική πολιτική, και πολύ περισσότερο πολιτική παραγωγικής ανασυγκρότησης, ελαχιστοποιούνται. Με τον κίνδυνο η ελληνική πλευρά να οδηγηθεί παρά τις υποχωρήσεις και τους συμβιβασμούς σε αδιέξοδα σαν αυτά για τα οποία οι δανειστές είχαν συνηθίσει να κάνουν, κατόπιν εορτής, ανέξοδες αυτοκριτικές.