ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του Νίκου Ναγκούλη*Το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών της περασμένης Τετάρτης ήταν σαφές: η ιδεολογία της δεξιάς ηγεμονεύει στις συνειδήσεις των φοιτητών. Τη συνείδηση του «μέσου φοιτητή» μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε «συντηρητική», όχι εξαιτίας των εθνικών ή θρησκευτικών χαρακτηριστικών της παρουσίας της στον πολιτικό χώρο, αλλά εξαιτίας της απουσίας της από αυτόν. Ποια ιδέα είναι, άλλωστε, πιο συντηρητική από την πίστη πως κάθε προσπάθεια για αλλαγή είναι μάταιη ή επιβλαβής;
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως παρά τις επιθέσεις «αναρχικών» και την προσπάθειά τους να υπονομεύσουν την εκλογική διαδικασία, παρά τη διάσπαση της και τις συνεχιζόμενες εσωτερικές διαμάχες, η ΔΑΠ –γνήσιο αντίγραφο του κομματικού μηχανισμού της Ν.Δ.- κατάφερε να επιβιώσει, ενισχύοντας το αριθμητικό της πλεονέκτημα έναντι των άλλων δυνάμεων. Δεύτερη ακολουθεί η Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας (ΠΚΣ), διατηρώντας τα ποσοστά της, ενώ έπεται η ΠΑΣΠ, τα σχήματα της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης (ΕΑΑΚ), της Αριστερής Ανατρεπτικής Συνεργασίας (ΑΑΣ) και του Μπλόκο. Η ακριβής καταμέτρηση δεν κατέστη δυνατή, κυρίως εξαιτίας των διενέξεων ανάμεσα στα ΕΑΑΚ και την ΑΑΣ, που αποτελούν δίκτυα σχημάτων στα οποία δραστηριοποιούνται φοιτητές που οργανώνονται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τη ΛΑ.Ε και σε άλλες οργανώσεις της αριστεράς. Νικήτρια, όμως, στέφθηκε για άλλη μια φορά η αποχή, καθώς τα ποσοστά της ξεπέρασαν το 70% του εκλογικού σώματος σε αρκετές σχολές.
Οικονομικοί και ιδεολογικοί λόγοιΗ άνοδος της δεξιάς, ο κατακερματισμός της αριστεράς και τα μεγάλα ποσοστά αποχής είναι ενδείξεις μια πολιτικής κρίσης, που η φοιτητική κοινότητα κληρονόμησε από την περασμένη δεκαετία. Η οικονομική κρίση και η εφαρμογή μνημονιακής πολιτικής είχε σαν αποτέλεσμα τη μείωση του κρατικού προϋπολογισμού στην παιδεία και ειδικότερα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Οι ελλείψεις οικονομικών πόρων, καθώς και διδακτικού προσωπικού, οδήγησαν τα ιδρύματα σε μια εσωστρέφεια, ενώ η φοιτητική μέριμνα μειώθηκε, διότι, όπως συμβαίνει σε κάθε οικονομία που λειτουργεί με καπιταλιστικούς όρους, οι κοινωνικές παροχές καταλήγουν να θεωρούνται πολυτέλεια.
Για να μην κατηγορηθούμε ως «οικονομιστές», δεν πρέπει σε αυτό το σημείο να παραλείψουμε τις ατομιστικές ιδεολογικές επιρροές του εποικοδομήματος. Σε αυτό το γενικευμένο κλίμα αστάθειας, η φοιτητική κοινότητα σε μια προσπάθεια εύρεσης ατομικής διεξόδου στην κρίση, που μοιάζει να έχει «σωτηριολογικές» διαστάσεις, αντιδρά με «παθολογικό άγχος». Με αυτόν τον τρόπο, άλλοι επιδίδονται με πάθος στις σπουδές, άλλοι στις τέχνες και άλλοι στην πολιτική. Καταλήγουν, έτσι, οι συλλογικές διαδικασίες να είναι για λίγες και λίγους, τα κίνητρα των οποίων μπορεί να μην είναι πάντα ιδιοτελή, είναι όμως πάντα ακατανόητα στην πλειονότητα των φοιτητών. Συγκροτείται, τελικά, ένα «δόγμα» γύρω από τις θέσεις τις αριστεράς, το οποίο κάποιοι αποδέχονται και κάποιοι όχι, ενώ μόνο μερικοί μυημένοι καταφέρνουν κάποια στιγμή να κατανοήσουν.
Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ με όχημα το Μπλόκο (Bloco) έχει ως κύριο μέλημά της το «άνοιγμα» στους φοιτητές και τις φοιτήτριες. Μια ενίσχυση σε αυτόν τον αγώνα είναι ο νέος νόμος για τη συνδιοίκηση, καθώς διευκολύνει τη συμμετοχή των φοιτητών στις αποφάσεις των ιδρυμάτων. «Να κάνουμε το εγώ εμείς», «τις ανάγκες μας να τις βάλουμε εμείς», είναι δύο από τα κύρια συνθήματά μας, που στοχεύουν στην ανάδειξη του κοινωνικού χαρακτήρα της αριστεράς. Μας ωθεί η κοινή ελπίδα πως η μέρα εκείνη που οι λαοί θα καταλάβουν πως είναι κοινά τα συμφέροντα τους θα έρθει, γιατί η πρόοδος δεν γνωρίζει εμπόδια.
*Μέλος ΔΣ πολιτικών μηχανικών ΑΠΘ, μέλος Ν. ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης,