Η σχεδόν επίσημη κοινοποίηση των πρακτικών της Ευρωομάδας της 22ας Μαΐου έκανε ακόμα πιο σκοτεινό το τοπίο. Η ελληνική πλευρά, που υποχρεώθηκε να νομοθετήσει νέα μέτρα πέραν του 2018, για να καταστεί δυνατή η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, όπως απαιτούσε το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών, βρίσκεται έκθετη, ακριβώς γιατί η προσωποποίησή του, ο κ. Σόιμπλε, δεν τα βρίσκει με το ΔΝΤ για το ζήτημα των μεσοπρόθεσμων μέτρων για το χρέος.
Η πρόταση που υποτίθεται ότι συμβίβαζε τα πράγματα, δεν εξασφάλιζε την έκθεση βιωσιμότητας του χρέους από την πλευρά του ΔΝΤ και, συνεπώς, δεν διευκόλυνε την ΕΚΤ να εντάξει τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, δίνοντας έτσι θετικό σήμα για μια, δοκιμαστική έστω, έξοδο στις αγορές για δανεισμό με σχετικά χαμηλά επιτόκια.
Το πώς θα εξασφαλιστεί μια τέτοια προοπτική δεν φαίνεται να απασχολεί τους ισχυρούς παράγοντες που διαμορφώνουν τις τελικές αποφάσεις στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών. Υπερασπίζεται ο καθένας τα συμφέροντά του, αναζητά τις συμφωνίες με τους άλλους που τον εξυπηρετούν, τονίζει τις διαφωνίες από τις οποίες δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει, και αδιαφορεί για το αποτέλεσμα, τόσο γενικά όσο και προς την ελληνική πλευρά.
Η διάθεση να βρεθεί λύση στις 15 Ιουνίου δηλώνεται από όλες σχεδόν τις πλευρές. Θα αναζητηθεί αυτή στις μικρές αμοιβαίες υποχωρήσεις από ΔΝΤ και Σόιμπλε, που αποτελούν τους ισχυρούς παίκτες ή στην ασφυκτική πίεση προς την ελληνική πλευρά, ώστε να δεχτεί μια μετά βίας αποδεκτή από την ΕΚΤ και αμφίβολης αξίας για τις αγορές λύση;
Από πλευράς Μαξίμου επαναλαμβάνεται ότι επιδιώκεται η συνολική διευθέτηση, όχι “σπασμένη λύση”. Ή θα υπάρξει λύση για το χρέος με συμμετοχή του ΔΝΤ, ή το Ταμείο θα αποχωρήσει από το πρόγραμμα. Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι η ελληνική πλευρά δεν θα μεταβεί στην ευρωομάδα της 15ης Ιουνίου με τους βαθμούς αισιοδοξίας που φαίνεται να τη συνόδευαν στις 22 Μαΐου. Ο ευρωπαϊκός κυνισμός ήταν τόσο έκδηλος που δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.