«ΗΡΕΜΟ ΠΑΘΟΣ»Ο κόσμος της Έμιλι ΝτίκινσονΤου Στράτου Κερσανίδη «Η ψυχή θα πρέπει να μένει πάντα μισάνοιχτη,
έτοιμη να καλωσορίσει
την εκστατική εμπειρία»
Απόφθεγμα της Έμιλι Ντίκινσον
Μια βιογραφική ταινία η οποία να αναφέρεται στη ζωή της μεγαλύτερης αμερικανίδας ποιήτριας και μιας από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως, της Έμιλι Ντίκινσον δεν είναι εύκολο εγχείρημα. Μάλιστα είναι ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο αφού θα πρέπει να αποδοθεί με διακριτικότητα η ζωή της αλλά και το έργο της ως άμεσο παράγωγο της ζωής της. Το ρίσκο ανέλαβε ο Τέρενς Ντέιβις, ο οποίος βούτηξε στα βαθιά σκηνοθετώντας την ταινία «Ήρεμο πάθος» (A quiet passion). Ο σκηνοθέτης παρακολουθεί τη ζωή της Ντίκινσον από τα νεανικά της χρόνια, καταγράφοντας τις σχέσεις της με την οικογένειά της, το ανυπότακτο πνεύμα της, την αγάπη της για την ποίηση και φτάνει μέχρι το θάνατό της.
Ολόκληρο σχεδόν το έργο της Ντίκινσον, η οποία έγραφε ακατάπαυστα, παρέμεινε ανέκδοτο μέχρι το θάνατό της. Η ποιήτρια γεννήθηκε το 1830, και πέθανε το 1886, ενώ πέρασε ολόκληρη τη ζωή της στο πατρικό της σπίτι στο Άμερστ της Μασσαχουσέτης. Φαίνεται πως ο Τέρενς Ντέιβις λατρεύει το έργο της Ντίκινσον, έχει κατανοήσει πλήρως τους ρυθμούς και τους αναστεναγμούς των στίχων της και τις δονήσεις οι οποίες έρχονται μέσα από τους συνδυασμούς των λέξεων. Όλα αυτά συμπυκνώνονται σε τούτο το σπαρακτικό φιλμ, το οποίο αν και στο επίκεντρό του έχει κυρίως τη ζωή της Έμιλι Ντίκινσον και όχι την ποίησή αυτή καθαυτή, εν τούτοις, ο Τέρενς Ντέιβις κατορθώνει να εξορύξει από τα βάθη της καθημερινότητας, την καρδιά της ποιητικής δημιουργίας.
Εξ όλων αυτών συνάγεται το συμπέρασμα, πως η ποίηση της Έμιλι Ντίκινσον ήταν η ζωή της, ήταν αυτό ακριβώς αποκαλούμε «ζην ποιητικώς». Ωστόσο, η ταινία του Ντέιβις δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνου που αποκαλούμε «ποιητικό κινηματογράφο». Είναι μια ταινία βιογραφική, αφηγηματική, κατακλυσμένη από την ποιητική προσωπικότητα της μεγάλης αμερικανίδας ποιήτριας. Ο σκηνοθέτης ανιχνεύει με απόλυτη προσήλωση και αγάπη, σχεδόν θρησκευτική, τη ζωή της, απόρροια της οποίας υπήρξε η ποίησή της. Επηρεάστηκε από το αυστηρό προτεσταντικό περιβάλλον της οικογένειάς και του τόπου της. Έζησε περίπου μοναστικά και αναζήτησε διέξοδο στην ποίηση με τους στίχους της οι οποίοι δονούνται από τη λαχτάρα για ελευθερία, ζωή και έρωτα.
Ζώντας στα όρια της ασφυξίας και της διαρκούς εσωτερικής πάλης βρίσκει στο πρόσωπο του Τέρενς Ντέιβις ένα σκηνοθέτη ο οποίος γνωρίζει πώς να μετατρέψει την οδύνη της μοναξιάς και της απόσυρσης σε κινηματογραφική εικόνα και πώς να αποδώσει με ευλάβεια τον ποιητικό στοχασμό και το ασυμβίβαστο πνεύμα της. Έτσι ο σκηνοθέτης επιλέγει να κινηθεί στα στενά όρια του εσωτερικού χώρου, του σπιτιού και του δωματίου όπου έζησε και έγραφε η Έμιλι Ντίκινσον. Επιπλέον αναδεικνύει την ευφυΐα της, την αίσθηση του χιούμορ και τη ζωντάνια της τα οποία συνδυάζονται με τη συστολή και τον ντροπαλό της χαρακτήρα.
Εξαιρετικά συγκροτημένες, ισορροπημένες και εσωτερικές ερμηνείες, με εκείνη της Σύνθια Νίξον στο ρόλο της ποιήτριας, να αγγίζει τα όρια της τελειότητας.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΣΛΟΑΝ»Αδίστακτη σε έναν αδίστακτο κόσμο Η Ελίζαμπεθ Σλόαν, υπεύθυνη πολιτικής στρατηγικής σε μια εταιρεία, αποφασίζει να αλλάξει στρατόπεδο όταν καλείται να υποστηρίξει μια εκστρατεία υπέρ της οπλοκατοχής στις ΗΠΑ. Έτσι περνά από την άλλη πλευρά και στηρίζει τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις, για τον περιορισμό της χρήσης όπλων. Φυσικά όλα αυτά με το αζημίωτο καθώς προσλαμβάνεται από το λόμπι των υπέρμαχων του περιορισμού και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να νικήσει!
Η «Δεσποινίς Σλόαν» του Τζον Μάντεν, είναι μια ταινία για μια γυναίκα η οποία ζει μόνον για την καριέρα και την επιτυχία. Μια γυναίκα μαχητική, αδίστακτη και ιδιαίτερα ευφυή. Αλλά και μια γυναίκα μοναχική, η ερωτική ζωή της οποίας περιορίζεται σε προγραμματισμένες, πληρωμένες συνευρέσεις.
Η πρόκληση είναι μεγάλη, η Σλόαν δεν θέλει να χάσει και γι’ αυτό χρησιμοποιεί κάθε τρόπο, κάθε μέθοδο θεμιτή ή αθέμιτη, νόμιμη ή όχι. Δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει ακόμη και τους ανθρώπους για να επιτύχει το σκοπό της.
Στην οθόνη κυριαρχεί η γοητευτική αλλά εντελώς αποστασιοποιημένη και ψυχρή μορφή της Ελίζαμπεθ Σλόαν, την οποία ερμηνεύει ιδανικά η Τζέσικα Τσαστέιν. Ο σκηνοθέτης χτίζει ένα συγκλονιστικό πολιτικό θρίλερ αποκαλύπτοντας τον κρυφό πόλεμο των αμερικανικών λόμπι και τις μεθόδους που χρησιμοποιούν προκειμένου να προωθήσουν τις απόψεις και τις πολιτικές τους επιδιώξεις. Βέβαια στην περίπτωση αυτή, η αδίστακτη Σλόαν βρίσκεται από την καλή πλευρά, από εκείνη δηλαδή που υποστηρίζει τον περιορισμό της οπλοκατοχής. Ο σκηνοθέτης με διαρκή φλας μπακ, ακολουθεί τη μέθοδο της παραπλάνησης. Για να καταλήξει σε ένα φινάλε το οποίο ανατρέπει τα πάντα και για να αναδείξει το μακιαβελικό τρόπο με τον οποίο γίνεται η αντιπαράθεση.
Αν και υπάρχουν σημεία τα οποία μπορεί να δυσκολεύουν το θεατή να αποδεχτεί πως μπορεί να είναι αληθινά, ο Μάντεν οικοδομεί ένα πολύ δυνατό φιλμ, με ένταση κι ανατροπές. Ένα φιλμ στο οποίο κυριαρχεί ο κυνικός χαρακτήρας της Σλόαν, το οποίο αξίζει να προσεχτεί επειδή, αφενός, αποκαλύπτει τα κρυμμένα μυστικά του αμερικανικού -και όχι μόνον- πολιτικού συστήματος, αφετέρου, είναι φτιαγμένο από εκείνα τα υλικά τα οποία συγκροτούν μια ταινία που, εκτός από τις αδιαμφισβήτητες κινηματογραφικές της αρετές, εισχωρεί στα άδυτα της πολιτικής και των μηχανισμών χειραγώγησης. Ο Τζον Μάντεν στα βήματα του Σίντνεϊ Λιούμετ και του Σίντνεϊ Πόλακ.
Στρα. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ «Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ» (Ma loute) του Μπρουνό Ντιμόν: Ένα αλλόκοτο σύμπαν με ήρωες ενός κόσμου που γέννησε η φαντασία του Μπρουνό Ντιμόν. Μια οικογένεια που ζει από τη συλλογή οστράκων, με περίεργες γαστριμαργικές προτιμήσεις. Κοντά τους ζει μια άλλη πλούσια αλλοπρόσαλλη οικογένεια. Και ένας παχύσαρκος ντετέκτιβ με το βοηθό του, που έρχονται για να εξιχνιάσουν το μυστήριο της εξαφάνισης ανθρώπων στην περιοχή. Ο σκηνοθέτης διασκεδάζει και μαζί του διασκεδάζουν και οι θεατές. Τελικά μήπως δεν αξίζει να παίρνουμε και τόσο σοβαρά τον κόσμο; Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας περί σωστού και λάθους; Δεν ξέρω τι θέλει να μας πει, αλλά ξέρω πως πέρασα πολύ καλά, διασκέδασα, γέλασα και γούσταρα πολύ τους κόμικς χαρακτήρες, τις αντισυμβατικές καταστάσεις και τα μικρά όμορφα θαύματα.
«100 μέτρα» (100 metros) του Μαρσέν Μπαρένα: Είναι 35 ετών, πετυχημένος στη δουλειά του, έχει μια όμορφη γυναίκα, την Ίνμα, που τον αγαπά και έναν γιο που τον θαυμάζει. Το μόνο μελανό σημείο στη ζωή του Ραμόν είναι οι κακές σχέσεις που έχει με τον πεθερό του, Μανόλο. Όλα όμως αλλάζουν όταν ο Ραμόν θα διαγνωστεί με σκλήρυνση κατά πλάκας. Μετά την πρώτη απογοήτευση παίρνει απόφαση πως πρέπει να παλέψει με την αρρώστια. Συγκλονιστικό φιλμ το οποίο δημιουργεί στο θεατή συνεχείς συναισθηματικές μεταπτώσεις. Βασισμένο σε αληθινή ιστορία μεταφέρεται στο σινεμά με τον καλύτερο τρόπο, αποτυπώνοντας μια πραγματικότητα και αναδεικνύοντας τη δύναμη της θέλησης και της αγάπης. Χωρίς υπερβολές και μελοδραματισμούς.
«Η βασίλισσα της Ισπανίας» (La reina de Espana) του Φερνάντο Τρουέμπα: Δεκαετία του 1950, η ηθοποιός Μακαρένα Γρανάδα, εγκαταλείπει το Χόλιγουντ και επιστρέφει στην πατρίδα της, την Ισπανία. Σκοπός του ταξιδιού είναι μια μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή στην οποία πρόκειται να ερμηνεύσει το ρόλο της Ισαβέλλας Α΄ της Καστίλλης.
«Για όνομα του θεού» (Mes tresors) του Πασκάλ Μπουρντιό: Η Καρόλ είναι ειδική στην πληροφορική. Η Καρολίον είναι κλέφτρα. Δυο γυναίκες που δεν γνωρίζονται, δεν έχουν τίποτε κοινό εκτός από …έναν πατέρα, τον Πατρίκ! Καταζητούμενος διεθνώς κλέφτης αποφασίζει να κάνει ένα τελευταίο κόλπο μαζί με τις κόρες του. Να κλέψουν ένα Στραντιβάριους που αξίζει 15 εκατ. δολάρια! Μέτρια γαλλική κωμωδία.
«Baywatch» του Σεθ Γκόρντον: Ο ναυαγοσώστης Κρις Μπιουκάναν, εκπαιδεύει τον υπερφίαλο πρωταθλητή κολύμβησης Ματ Μπρόντι. Η σύγκρουσή τους είναι αναπόφευκτη αλλά θα αναγκαστούν να συνεργαστούν όταν μια εγκληματική οργάνωση διακινεί ναρκωτικά στην παραλία.
«Δαιμονισμένος άγγελος» (Angel heart) του Άλαν Πάρκερ: Επαναπροβολή της ταινίας του 1987 με το Μίκι Ρούρκ, το Ρόμπερτ ντε Νίρο, τη Λίζα Μπονέ και τη Σαρλότ Ράμπλινγκ.
Σινεφίλ