ΠΑ­ΡΑ­ΣΗ­ΜΟ­ΦΟ­ΡΗ­ΣΗ ΜΕΡ­ΤΖΟΥ: Προ­σβο­λή στους α­γω­νι­στές της δη­μο­κρα­τίας

Η ελ­λη­νι­κή Δη­μο­κρα­τία, και μά­λι­στα εν έ­τει 2017, ε­πί της πρώ­της δια­κυ­βέρ­νη­σης της α­ρι­στε­ράς, πα­ρα­ση­μο­φο­ρεί και τι­μά έ­ναν υ­μνη­τή και στέ­λε­χος της Χού­ντας! Απί­θα­νο; Εξορ­γι­στι­κό; Προ­σβο­λή για ό­λους και ό­λες που α­γω­νί­στη­καν ε­να­ντίον της δι­κτα­το­ρίας; Πρό­κλη­ση για την ί­δια τη δη­μο­κρα­τία; Όλα αυ­τά...
Εί­ναι τό­σα πολ­λά, που υ­πο­ψιά­ζε­ται κα­νείς ό­τι εί­ναι κα­κό­γου­στο α­στείο, «τρο­λιά» ή μια α­πό ε­κεί­νες τις πα­ρα­ποιη­μέ­νες ει­δή­σεις που κυ­κλο­φο­ρούν στο δια­δί­κτυο. Και, ό­μως, δυ­στυ­χώς, εί­ναι α­πο­λύ­τως α­κρι­βές. Ο Νι­κό­λα­ος Μέρτ­ζος, μέ­λος της Συμ­βου­λευ­τι­κής Επι­τρο­πής της Χού­ντας, τι­μά­ται με το με­γά­λο πα­ρά­ση­μο «Ανώ­τε­ρος Τα­ξιάρ­χης του Τάγ­μα­τος του Φοί­νι­κος», α­πό τον πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τίας, έ­πει­τα α­πό πρό­τα­ση του υ­πουρ­γού Εξω­τε­ρι­κών Νί­κου Κοτ­ζιά —ο τε­λευ­ταίος υ­πο­στη­ρί­ζει ό­τι ή­ταν υ­πο­χρεω­μέ­νος. Από ποιο­ν;... Η ε­πί­ση­μη τε­λε­τή θα γί­νει στο Προ­ε­δρι­κό Μέ­γα­ρο, στις 7 Ιου­νίου 2017. Η λέ­ξη «ντρο­πή» για την α­πό­φα­ση αυ­τή εί­ναι μάλ­λον ε­πιει­κής. Για πολ­λούς λό­γους.

Αμε­τα­νό­η­τοι και προ­κλη­τι­κοί

Η Συμ­βου­λευ­τι­κή Επι­τρο­πή ή­ταν έ­να σώ­μα διο­ρι­σμέ­νο α­πό τη Χού­ντα, με έμ­μι­σθα μέ­λη, το ο­ποίο υ­πο­τί­θε­ται ό­τι ε­ξέ­φρα­ζε την ά­πο­ψή του για τα νο­μο­θε­τι­κά δια­τάγ­μα­τα που ε­ξέ­δι­δε η Χού­ντα. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ή­ταν έ­να σώ­μα υ­πο­στη­ρι­κτών σε δια­τε­ταγ­μέ­νη υ­πη­ρε­σία: ε­ξυ­μνού­σε τη δι­κτα­το­ρία και α­πο­τε­λού­σε μια βι­τρί­να «εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού» της. Ο Νι­κό­λα­ος Μέρτ­ζος ο­ρί­στη­κε α­πό τον Πα­πα­δό­που­λο μέ­λος της Συμ­βου­λευ­τι­κής το 1970, ε­νώ στην ε­πό­με­νη Συμ­βου­λευ­τι­κή α­να­δείχ­θη­κε σε α­νώ­τε­ρα πό­στα: γραμ­μα­τέ­ας και δεύ­τε­ρος α­ντι­πρό­ε­δρός της. Και ό­πως δεί­χνει έ­να πα­λιό­τε­ρο α­να­λυ­τι­κό δη­μο­σίευ­μα του Ιού της Ελευ­θε­ρο­τυ­πίας*, ο Μέρτ­ζος δεν εί­χε πε­ριο­ρι­στεί στο ρό­λο ε­νός α­δρα­νούς μέ­λους, αλ­λά ε­πα­νει­λημ­μέ­να ύ­μνη­σε τη Χού­ντα, ε­ξαί­ρο­ντας την πο­λι­τι­κή της.
Πε­ρα­σμέ­να ξε­χα­σμέ­να ά­ρα­γε; Κα­θό­λου! Εί­ναι άλ­λο η Δη­μο­κρα­τία να μην εκ­δι­κεί­ται και άλ­λο να τι­μά­ει αυ­τούς που την κα­τέ­λυ­σαν —πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο ό­ταν αυ­τοί δεν λο­γο­δό­τη­σαν πο­τέ, ό­πως θα έ­πρε­πε, και πα­ρα­μέ­νουν α­με­τα­νό­η­τοι. Και δεν λο­γο­δό­τη­σαν πο­τέ, ε­πει­δή με την τε­ρα­τώ­δη νο­μι­κο­πο­λι­τι­κή θεω­ρία του «στιγ­μιαίου α­δι­κή­μα­τος» η δίω­ξη πε­ριο­ρί­στη­κε στους πρω­τερ­γά­τες του πρα­ξι­κο­πή­μα­τος την 21η Απρι­λίου, και ό­χι σ’ ό­σους υ­πη­ρέ­τη­σαν τη Χού­ντα στην ε­πτα­ε­τή διάρ­κειά της. Έτσι, γλί­τω­σαν, μα­ζί με πολ­λούς άλ­λους, και τα μέ­λη της Συμ­βου­λευ­τι­κής, που κα­νο­νι­κά θα έ­πρε­πε να πα­ρα­πεμ­φθούν, να δι­κα­στούν και να κα­τα­δι­κα­στούν. Ωστό­σο, και αν α­κό­μα το κα­τα­πιεί κα­νείς αυ­τό, δεν μπο­ρεί να δεί­ξει κα­μιά α­νο­χή, ό­ταν οι πά­σης φύ­σεως υ­πο­στη­ρι­κτές της Χού­ντας πα­ρα­μέ­νουν α­με­τα­νό­η­τοι και προ­κλη­τι­κοί. Όπως α­κρι­βώς ο Νι­κό­λα­ος Μέρτ­ζος.
Το 2007, ό­ταν η δη­μο­σιο­γρα­φι­κή ο­μά­δα του Ιού α­πευ­θύν­θη­κε στα μέ­λη του ΔΣ της Εται­ρείας Μα­κε­δο­νι­κών Σπου­δών, της ο­ποίας ή­ταν πρό­ε­δρος ο Μέρτ­ζος, με το ε­ρώ­τη­μα πώς α­πα­ντούν στο ό­τι ο πρό­ε­δρός τους στή­ρι­ξε τη Χού­ντα, ο ί­διος α­πά­ντη­σε με μια ε­πι­στο­λή υ­βρι­στι­κή και α­πα­ξιω­τι­κή. Μην λέ­γο­ντας τί­πο­τα ε­πί της ου­σίας, η ε­πι­στο­λή του εί­ναι έ­να μνη­μείο θρά­σους, γε­μά­τη α­πό χλευα­στι­κές φρά­σεις ό­πως χέ­στη­κα», «εν συ­νε­χεί α­κρα­τεία ού­ρων τε και κο­πρά­νων» (λό­γω του ε­ρω­τή­μα­τος του Ιού) και ει­ρω­νείες, ό­πως «Ο Ια­βέ­ρης ζει, αυ­τός μας ο­δη­γεί» ή «Απο­κη­ρύσ­σω με­τά βδε­λυγ­μίας τον χου­ντι­σμόν και πά­σας τας πα­ρα­φυά­δας του». Αυ­τό εί­ναι το ή­θος του αν­δρός που βρα­βεύει σή­με­ρα η ελ­λη­νι­κή Δη­μο­κρα­τία.
Να α­να­κλη­θεί

Η κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αν ή­θε­λε να τι­μή­σει κά­ποιον πο­λι­τι­κό α­ντί­πα­λο ή εν πά­σει πε­ρι­πτώ­σει μη α­ρι­στε­ρό, υ­πάρ­χουν δε­κά­δες ευ­πρε­πείς συ­ντη­ρη­τι­κοί ή κε­ντρώοι, δια­νοού­με­νοι, α­γω­νι­στές, δη­μο­σιο­γρά­φοι και άλ­λοι. Όχι ό­μως τον υ­μνη­τή της Χού­ντας…
Ο Β. Μέρτ­ζος βέ­βαια, στη με­τα­πο­λί­τευ­ση, υ­πήρ­ξε συ­νερ­γά­της και εξ α­πορ­ρή­των σύμ­βου­λος του Ευάγ­γε­λου Αβέ­ρωφ και του Κων­στα­ντί­νου Κα­ρα­μαν­λή. Αλλά α­πό την κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς πε­ρι­μέ­νου­με (ή πε­ρι­μέ­να­με;...) άλ­λη στά­ση και ή­θος. Πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, που τέ­τοιες πα­ρα­ση­μο­φο­ρή­σεις δεν τις ε­πι­βάλ­λει κα­νέ­να Μνη­μό­νιο, κα­νέ­νας διε­θνής συ­σχε­τι­σμός, κα­νέ­νας δα­νει­στής, κα­νέ­να ΔΝΤ ή Σόι­μπλε. Και πά­ει πο­λύ να  «α­νε­χτού­με» ή να «δι­καιο­λο­γή­σου­με» τέ­τοιες α­πο­φά­σεις, δείγ­μα μιας α­νη­συ­χη­τι­κής με­τάλ­λα­ξης.
Δεν ξέ­ρου­με α­πό ποιον υ­πα­γο­ρεύ­θη­κε αυ­τή η πρω­το­φα­νής πρά­ξη: α­πό υ­πο­χρεώ­σεις και πο­λι­τι­κές σχέ­σεις ε­ντός του δε­ξιού χώ­ρου (με τον πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τίας;) ή α­πό ε­κλε­κτι­κές, ι­δε­ο­λο­γι­κές, «πα­τριω­τι­κές» συγ­γέ­νειες (με τον υ­πουρ­γό Εξω­τε­ρι­κών Νί­κο Κοτ­ζιά), κα­θώς ο Νι­κό­λα­ος Μέρτ­ζος εί­χε πρω­το­στα­τή­σει σε α­διάλ­λα­κτο ε­θνι­κι­σμό, τη δε­κα­ε­τία του 1990 στο Μα­κε­δο­νι­κό. Ό,τι και να συμ­βαί­νει εί­ναι ντρο­πή και προ­σβο­λή. Όχι μό­νο για την Αρι­στε­ρά, αλ­λά για την ί­δια τη Δη­μο­κρα­τία. Και ό­σο κι αν αυ­τό εί­ναι δύ­σκο­λο, η α­πό­φα­ση πρέ­πει να α­να­κλη­θεί, ό­πως ζη­τά­νε οι α­ντι­δι­κτα­το­ρι­κοί α­γω­νι­στές. Για­τί η πα­ρα­ση­μο­φό­ρη­σή του θα εί­ναι στίγ­μα ες α­εί γι’ αυ­τούς που θα την κά­νουν.

Α. Π. Θά­νος



ΥΓ. Το ση­μα­ντι­κό και α­πα­γο­ρευ­τι­κό με τον Μέρτ­ζο εί­ναι ο βίος και η πο­λι­τεία του ε­πί Χού­ντας. Αλλά α­κό­μα και αν το πα­ρα­με­ρί­σου­με αυ­τό —που δεν πρέ­πει— δύ­σκο­λα θα βρει κα­νείς στο βιο­γρα­φι­κό του ε­παρ­κή λό­γο να τον τι­μή­σει η ελ­λη­νι­κή πο­λι­τεία. Εκο­φί­της στα προ­δι­κτα­το­ρι­κά χρό­νια, χου­ντι­κός με­τά, ο­πα­δός ε­νός έ­ξαλ­λου ε­θνι­κι­σμού στα χρό­νια της με­τα­πο­λί­τευ­σης για το Μα­κε­δο­νι­κό, πρω­τα­γω­νι­στής στην εκ­στρα­τεία κα­τά του βι­βλίου της Μα­ρίας Ρε­πού­ση της ΣΤ΄ Δη­μο­τι­κού. Τι α­πό αυ­τό εί­ναι ά­ξιο πα­ρα­ση­μο­φό­ρη­σης και τι­μής; Ας μας το ε­ξη­γή­σει κά­ποιος α­πό την κυ­βέρ­νη­ση που, του­λά­χι­στον, α­νέ­χε­ται, αν δεν το έ­χει προ­τεί­νει...

Ση­μείω­ση:

* http://www.iospress.gr/ios2007/ios20070930.htm