Ο Λευτέρης Καπώνης, που έφυγε από την ζωή πριν μέρες, ήταν ένας αγωνιστής με ελεύθερη σκέψη και πολιτική οξύνοια. Φοιτητής της Νομικής Θεσσαλονίκης συνδέθηκε με την τροτσκιστικών κατευθύνσεων αντιδικτατορική οργάνωση Σπουδαστική/Λαϊκή Πάλη που δρούσε στην Θεσσαλονίκη.
Συνελήφθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου του 1969 μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης και πλήρωσε το δικό του τίμημα. Οι καταδικασθέντες για λόγους ιστορικούς είναι ο Αντώνης Λιάκος, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Τάσος Δαρβέρης, Στέργιος Κατσαρός (και οι τέσσερις σε ισόβια κάθειρξη), και οι υπόλοιποι πέντε, Μιχάλης Αραπατζόγλου, Παναγιώτης Καϊσίδης, Ηλίας Οικονόμου, Πέτρος Έλκαν, Λευτέρης Καπώνης σε μικρότερες ποινές. Με πολλούς από τους καταδικασθέντες βρεθήκαμε μαζί στις φυλακές Κορυδαλλού. Παρενθετικά η αναφορά στον κατάλογο έχει την έννοια να τιμήσει τους υπόλοιπους αγωνιστές και ιδιαίτερα την μνήμη του ευαίσθητου αδικοχαμένου αγωνιστή Τάσου Δαρβέρη του Γεωργίου.
Ο Λευτέρης Καπώνης ήταν άτομο εφοδιασμένο με πολλές πολιτικές αρετές. Είχε επαφή με μια μικρή ομάδα Καστοριαδικών που είχαν σύνδεση με τον παλαίμαχο Τεταρτοδιεθνιστή αγωνιστή Σπύρο Στίνα. Σε εκείνη την ομάδα, που είχε επικεφαλής τον Γιώργο Μήλα, είχαν προσχωρήσει πολλοί νεώτεροι αγωνιστές που αργότερα εξέδιδαν κείμενα του Καστοριάδη με το ψευδώνυμό «Καρντάν».
Και στη διάρκεια της δικτατορίας αλλά και της μεταπολίτευσης στην Θεσσαλονίκη είχαν αναπτυχθεί πολλές αριστερές συσπειρώσεις που διέδιδαν και καλλιεργούσαν την μέχρι τότε «απαγορευμένη» μη ορθόδοξη κομμουνιστική θεωρία. Ήταν μια ιδιαίτερη εποχή ζυμώσεων, ιδεολογικών αντιπαραθέσεων και διενέξεων που είχαν εκδηλωθεί αρχικά στην σπουδαστική οργάνωση της Ν.ΕΔΑ τόσο στην Αθήνα όσο και στην Θεσσαλονίκη. Αυτή η έντονη ιδεολογική και πολιτική διένεξη όσο και αν φαινόταν παράξενο είχε αρχίσει από το 1963 στον Ελλαδικό χώρο. Ο Γαλλικός Μάης πυροδότησε καινούργια εναύσματα αλλά προδικτατορικά είχαμε και τον μικρό Ελληνικό Μάη.
Μετά τη μεταπολίτευση ο Λευτέρης Καπώνης, αναδείχθηκε σ’ ένα σοβαρό συγγραφέα και σεναριογράφο. Στην αρχή αισθάνθηκα κάποια έκπληξη και περιέργεια, ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορούσε την εμπλοκή του στην τηλεόραση. Μετά γρήγορα κατάλαβα πόσο χρήσιμο θα ήταν για την κοινωνία και τον πολιτισμό να συμβάλουν σ’ αυτούς τους κρίσιμους θεσμούς άνθρωποι και σύντροφοι σαν τον Λευτέρη Καπώνη. Από το 2012 εμφανίζεται με κείμενα και χρονογραφήματα στην «Αυγή». Δεν χρειάστηκα να ρωτήσω ποιος κρυβόταν κάτω από αυτό το όνομα, ήταν ο Λευτέρης της προδικτατορικής περιόδου, ώριμος πια έτοιμος σαν από καιρό να προσφέρει στο εργατικό κίνημα χωρίς παρωπίδες και ιδιοτέλειες.
Τα κείμενα του τώρα αποδίδουν μια πολιτική ωριμότητα και σοφία. Η σκέψη του που καιρό είχε αρδεύσει και γονιμοποιηθεί με θησαυρούς πολιτικών, κοινωνικών και φιλοσοφικών ρηγμάτων ήταν ρωμαλέα, εύστροφη και πάντα καίρια απέναντι στα αστικά στερεότυπα και το μετανεωτερικό πολιτισμό και την ιστορία.
Η σημερινή Αριστερά έχει ανάγκη τέτοιους διανοούμενους αγωνιστές παλιάς κοπής ευθύβολης ανεξάρτητης αριστερής πολιτικής σκέψης και κοινωνικής παρουσίας. Οι σύντροφοι αυτοί δεν έχουν την ανάγκη κάποιας επιθανάτιας τιμής, αλλά εδώ και τώρα περιμένουν την αξιοποίησή τους.
Θανάσης Καλαφάτης