Ο Τάσος Μήνης και ο Στέφανος Παντελάκης παραπέμφθηκαν τον Φεβρουάριο του 1973 στο έκτακτο στρατοδικείο. Στις φωτογραφίες από τη δίκη που κατέκλυσαν τις εφημερίδες της εποχής (εδώ στα αριστερά ο Τάσος Μήνης και ο Στέφανος Παντελάκης καθισμένος), είναι φανερή η αγέρωχη στάση τους, με το χαμόγελο στα χείλη.
Την Τετάρτη, στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, κηδεύτηκε ο γνωστός αντιστασιακός και επιφανής επιστήμονας, ως παιδίατρος στο Νοσοκομείο Παίδων, Στέφανος Παντελάκης. Ήταν 88 ετών, καθώς γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν, εκτός από την οικογένειά του, τη γυναίκα του, τα παιδιά και τα εγγόνια του και πλήθος κόσμου. Προφανώς, γνωστοί και φίλοι από την επαγγελματική του διαδρομή, αλλά και πολλοί αντιστασιακοί της αντιδικτατορικής εποχής όπως και πολιτικοί. Ο Σύλλογος Φυλακισθέντων και Εξορίστων Αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) κατέθεσε στεφάνι ενώ παρευρέθηκε ευρεία αντιπροσωπεία του με επικεφαλής τον πρόεδρο του Κώστα Μανταίο.
Ο γιατρός Στέφανος Παντελάκης ήταν μια αντιπροσωπευτική και συνάμα ιδιαίτερη περίπτωση αντιστασιακού αγωνιστή. Και αυτό το έβλεπε κανείς και από τη σύνθεση των αντιστασιακών που παρευρέθηκαν στην κηδεία του, όλου του φάσματος. Ένας επιφανής γιατρός, με λαμπρές σπουδές, συμμετείχε στην αντίσταση. Μάλιστα συμμετείχε με δυναμικές ενέργειες όπως τοποθέτηση βομβών, προφανώς για λόγους προπαγανδιστικούς όχι για να προκαλέσουν θύματα.
Ήταν μια αυθόρμητη και προσωπική επιλογή ενός ανθρώπου που τον έπνιγε η δικτατορία: «Είναι ψευδές ότι με εμύησε ο κ. Μήνης και ότι δεν εγνώριζα που έβρισκε τις κροτίδες. Καθ’ υπαγόρευση εγράφησαν αυτά στην απολογία μου. Εστράφην εναντίον ενός τυραννικού καθεστώτος που φιμώνει το λαό και εκπαιδεύει βασανιστές», τόνισε στο στρατοδικείο που τον καταδίκασε σε 17 χρόνια φυλάκιση. «Δεν θα προέβαινα ποτέ σε τέτοιες πράξεις κάτω από ένα ελεύθερο καθεστώς. Είπε ο Κ. Γιαννικόπουλος ότι είμαι αναρχικός. Είναι ψέμα. Ιδεώδη έχω. Πιστεύω στην ελεύθερη έκφραση σκέψεως και την εκλογή των ηγετών από το λαό» συμπλήρωσε. Μια ακόμη αποστροφή από την απολογία του: αποσαφηνίζει ακόμη πιο καθαρά τα κίνητρά του. «Ακούσατε ότι το 1967 μου εδόθη η δυνατότης να σταδιοδρομήσω στο εξωτερικό. Μετά από ώριμη σκέψη και ανάμεσα στους τρεις δρόμους, της φυγής από τον τόπο αυτό, της παραμονής στον τόπο αυτό με το κεφάλι σκυφτό και της παραμονής στον τόπο αυτό με το κεφάλι αυτό ψηλά, προτίμησα την τελευταία λύση».
Ο γιατρός Παντελάκης συμμετείχε στην οργάνωση Α.Α.Α., «Αντίστασις, Απελευθέρωσις, Ανεξαρτησία», μαζί με τον αντισμήναρχο Τάσο Μήνη και άλλους πολίτες που δεν αποκαλύφθηκαν. Βασανίστηκε φρικτά και είχε το θάρρος και στο στρατοδικείο να το καταγγείλει αυτό και να βγάλει κρυφό σημείωμα σχετικά στο εξωτερικό για να συμβάλει στην καμπάνια κατά της χούντας.
Ο Στέφανος Παντελάκης μετά την αποφυλάκισή του συμπεριφέρθηκε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και όταν αναλάμβανε το ρίσκο του αγωνιστή. Το καθήκον του ως πολίτης, ευαίσθητος και γενναίος, τελειώνει μετά την πτώση της δικτατορίας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Επανήλθε αμέσως στο άλλο του καθήκον, την επιστήμη ξανά. Ως ένας ενεργός πολίτης, πάντα, αλλά μιας άλλης περιόδου. Δεν έκανε τον πολιτικό, δεν επεδίωξε «θέσεις», ούτε προβολή, ενώ ήταν το μόνο εύκολο. Η διαδρομή του, η συμμετοχή του στην αντιδικτατορική αντίσταση, φέρνει, όντως, κάτι ξεχωριστό και τον τιμά. Και οι συγκρατούμενοί του θα τον θυμούνται πάντα.
•