Οταν πριν λίγους μήνες ακούγαμε τα προανακρούσματα της εν ευρεία εννοία προεκλογικής περιόδου (γιατί την εν στενή εννοία περίοδο φρόντισαν να την περιορίσουν όσο μπορούσαν), ποιος φανταζόταν ότι στα επίδικά της θα περιλαμβανόταν και η τύχη των… ιερών εικόνων!
Πριν προλάβει κάποιος να σηκώσει το χέρι απαντώντας στο ρητορικό ερώτημα, να θυμίσουμε ότι, μετά την εκλογική ήττα της ΝΔ στις ευρωεκλογές, εκείνο που συζητιόταν έντονα στους κόλπους της συντηρητικής παράταξης, ήταν η δημιουργία ενός συνασπισμού πολιτικών δυνάμεων ή ακόμα και η μετατροπή της ίδιας της ΝΔ σε κόμμα ευρύτερο, κάπως πιο κεντρώο, με πρόσημο τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό (ο οποίος, αν μη τι άλλο, διαχωρίζει τη θέση του από την επίσημη και αιώνια σύζευξη κράτους και επίσημης εκκλησίας).
Κλίνατε επί δεξιά…
Το σχέδιο αυτό είτε δοκιμάστηκε στα προκαταρτικά και απέτυχε να προχωρήσει στη ζωή, είτε απορρίφθηκε πριν καν δοκιμαστεί. Δεν έχει νόημα αυτή τη στιγμή να το διερευνήσουμε. Η ουσία είναι ότι η εκλογική τακτική που βλέπουμε σήμερα να ξεδιπλώνει η ΝΔ, στηρίζεται στην παραδοχή μιας ιδεολογικοπολιτικής και ταξικής αδυναμίας: να διεκδικήσει το κόμμα του κ. Σαμαρά την πρώτη θέση στις 25 Ιανουαρίου ως φορέας ενός πλειοψηφικού πολιτικοκοινωνικού συνασπισμού. Και στην παραδοχή ως μόνης δυνατότητας να επιδιωχθεί η μεγαλύτερη δυνατή άντληση από τις ακροδεξιές πηγές, που θα εξασφάλιζε στη σημερινή ηγεσία της ΝΔ μια διαχειρίσιμη ήττα.
Γι’ αυτό και το επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ επέλεξε να διευρύνει την προεκλογική ατζέντα θεματολογικά στενεύοντάς τη όμως επί της ουσίας πολιτικά και ιδεολογικά. Τα θέματα που επέλεξε να αναδείξει, πέρα από το θέμα των εικόνων που είχε και τη φαιδρή πλευρά του, ήταν εν αρχή ο ερεθισμός του φόβου για τον μετανάστη. Το επιχείρησε μπροστά στο φράχτη του Έβρου ο κ. Σαμαράς απευθυνόμενος άμεσα σε όσους είναι ευάλωτοι στην επιρροή της ρατσιστικής Χρυσής Αυγής.
Κατόπιν, ήρθε η αξιοποίηση της σύλληψης του Χριστόδουλου Ξηρού, που έγινε αφορμή για επίθεση εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι, ξανά, ένα με τους τρομοκράτες. Ο στόχος καταφανής: να αποσπαστεί η συναίνεση στην αυταρχία, προκειμένου να υπάρξει ασφάλεια, που μόνο η δεξιά μπορεί να υποσχεθεί.
Τέλος, δεν άφησε να πάει χαμένη ούτε η «ευκαιρία» της δολοφονίας των ανθρώπων του Charlie Ebdo στο Παρίσι από τζιχαντιστές. Συνέδεσε απερίφραστα την αιματηρή επίθεση με το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για μια μεταναστευτική πολιτική βασισμένη στον ανθρωπισμό, την αλληλεγγύη και τη μακραίωνη παράδοση της Ευρώπης. Έφτασαν να πουν ότι όποιος ζητάει να δοθεί ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών, εκτρέφει δολοφόνους, άρα ευθύνεται για μελλοντικές δολοφονίες. Κι όλα αυτά με ειδικό τηλεοπτικό σποτ. Κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουν ότι, ειδικά στη Γαλλία μάλιστα, ο «εχθρός» δεν είναι «εισαγόμενος», αλλά γέννημα θρέμμα της αποικιακής πολιτικής του γαλλικού κράτους, όχι οποιασδήποτε μετανάστευσης, νόμιμης ή μη.
Πόσο βοηθάει ο Ραχόι;
Με ειδικό τηλεοπτικό σποτ, επίσης, επιδιώχθηκε ο προσεταιρισμός όσων υπηρετούν στις αστυνομικές δυνάμεις και τις δυνάμεις καταστολής. Με αφορμή τη σύλληψη του Ξηρού και τις δολοφονίες στο Παρίσι, έσπευσαν να υπερασπιστούν τη γενική και αδιάκριτη οπλοφορία των ανδρών και γυναικών της ΕΛΑΣ, ενώ ποτέ κανείς δεν υπονόησε ότι μπορεί να σταθείς απέναντι στο οργανωμένο έγκλημα άοπλος μπροστά σε πάνοπλους. Κι ενώ ποτέ δεν ειπώθηκε από κανέναν ότι στη δεκαετία του ’60 και επί εφτάχρονης χούντας οι λαϊκές κινητοποιήσεις αντιμετωπίστηκαν και η καταστολή επιχειρήθηκε με αστυνομικές δυνάμεις που όπλο είχαν το γκλομπ και δεν φορούσαν ούτε κράνος!
Αφού ανέσυρε από την εποχή του μετεμφυλιακού καθεστώτος το ακροδεξιό ρεπερτόριο, η ΝΔ σκέφτηκε να επισφραγίσει την τακτική της αυτή καλώντας σε βοήθεια τον ισπανό πρωθυπουργό, τον κ. Ραχόι. Τον δεξιότερο πολιτικό του Νότου, βεβαρημένο με όλα τα κακά της… διεθνούς της εθνικοφροσύνης, δηλαδή την τυφλή πίστη στη λιτότητα και τη μόνιμη διαβίωση σ’ ένα περιβάλλον όπου ευδοκιμούν τα οικονομικά σκάνδαλα και η διαφθορά.
Εμφυλιοπολεμικό πνεύμα
Δεν θα μπορούσε να γίνει πιο πλήρης βύθιση στη λογική του δεξιού συντηρητισμού και της αυταρχίας. Μια λογική που μπορεί να διασώσει ίσως τον κ. Σαμαρά προσωρινά στην ηγεσία της ΝΔ, θα αφήσει, όμως, το δηλητήριό της στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής ζωής.
Η λογική της εθνικοφροσύνης, που χαρακτηρίζει τον κ. Σαμαρά, δεν αρκείται στην υπόδειξη και αντιμετώπιση πολιτικών ή και ταξικών αντιπάλων. Έχει ανάγκη από τη δημιουργία «εχθρών της πατρίδος», αλλά και της θρησκείας και της οικογένειας. Δηλαδή, αντιπάλων που δεν έχουν μόνο ριζικά διαφορετική στόχευση, αλλά είναι, υποτίθεται, πρόξενοι εθνικής καταστροφής.
Για τον κ. Σαμαρά και τη σημερινή ηγετική ομάδα της ΝΔ ο εμφύλιος δεν έχει τελειώσει. Με το πνεύμα του εμφυλίου ζωντανό μέσα τους βιώνουν την ισότιμη και νομιμοποιημένη πια για την πλειονότητα των πολιτών διεκδίκηση της κυβέρνησης από την αριστερά. Με το πνεύμα της οριστικής λήξης της εκμετάλλευσης των εμφυλιακών ανακλαστικών οφείλει να δοθεί και η απάντηση από την πλευρά τής πολύ μεγάλης πλειονότητας του εκλογικού σώματος: δεν τελείωσε μόνο ο εμφύλιος, δεν έληξε μόνο η διαιώνιση της συμφωνίας της Βάρκιζας, έληξε και η ιδεολογική τρομοκρατία με εργαλείο τα σκιάχτρα της νέας εθνικοφροσύνης. Η καλύτερη επικύρωση της λήξης ισχύος όλων αυτών γίνεται με ψήφο που νιώθει απαλλαγμένη πια από την επιρροή των μορμολύκιων της Συγγρού.
Χ. Γεωργούλας