Αναδημοσιεύουμε, σήμερα, λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες της ιστορικής εκλογικής μάχης, την πρώτη συνέντευξη που παραχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας στην Εποχή, ως νεοεκλεγείς, τότε, Πρόεδρος του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ. Η συνέντευξη δόθηκε τον Οκτώβριο του 2008 και ο σημερινός Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ συζητά με το Πάνο Λάμπρου για την στρατηγική της Αριστεράς και τις σκέψεις του για τον ΣΥΡΙΖΑ, την οικονομική κρίση που τότε βρισκόταν στα πρώτα της στάδια και την κρίση της σοσιαλδημοκρατίας αλλά και για τις σχέσεις του κόμματός του με το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ.
Τη συνέντευξη πήρε
ο Πάνος Λάμπρου
Να ξεκινήσω λίγο απότομα. Σε ανησυχούν οι δημοσκοπήσεις;
Δεν μπορεί να μας δημιουργεί ανησυχία, το γεγονός ότι το τελευταίο εξάμηνο –με βάση τις δημοσκοπήσεις- η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ είναι διπλάσια και παραπάνω του ποσοστού που είχαμε καταγράψει μόλις πριν ένα χρόνο. Ούτε, βεβαίως, το γεγονός ότι εξαιτίας αυτής της δημοσκοπικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ έχει ανατραπεί το πολιτικό σκηνικό. Υπάρχει μια απίστευτη ρευστότητα. Από την άλλη, γνωρίζουμε, ότι ο δικομματισμός δεν καταρρέει από την μια μέρα στην άλλη. Συνεπώς, θα είναι μια πορεία δύσκολη, μια πορεία με σκαμπανεβάσματα.
Μήπως υπήρχε, σε κάποια φάση υπεραισιοδοξία; Μήπως τα μυαλά μας είχαν πάρει αέρα με εκείνο το 18%;
Ήταν, ως ένα βαθμό, φυσιολογική η αισιοδοξία. Αισθανθήκαμε ότι τα ποσοστά αυτά έχουν καταγραφεί στην κάλπη και άρα πάμε παρακάτω. Εμείς, όμως, από τότε που ήμασταν στο 3% είχαμε θέσει ένα πολύ σημαντικό στόχο: να αλλάξουμε το τοπίο και να ανατρέψουμε το δικομματικό σκηνικό. Είναι ένας αγώνας, όχι ταχύτητας, αλλά αντοχής. Πρέπει να αντέξουμε. Ως εκ τούτου, κάνοντας ταμείο, το πρόσημο είναι απολύτως θετικό.
Για την οικονομική κρίση
Ναι, αλλά τώρα μπαίνουμε σε μια νέα περίοδο, όπου η οικονομία μπορεί να αλλάξει πάλι τα δεδομένα.
Είναι μια νέα ιστορική συγκυρία, με την οικονομική κρίση, που μεταφράζεται και σε κοινωνική. Ως ΣΥΡΙΖΑ, οφείλουμε να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών της κοινωνίας και να προβάλουμε έγκαιρα ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Παρακολουθούμε τις δημοσκοπήσεις, αλλά το σημαντικό για μας είναι η διεύρυνση της κοινωνικής μας επιρροής και η δημοσκοπική άνοδος να μεταφράζεται και σε άνοδο των αγώνων. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να κάνουμε πολιτική, όχι με βάση τα νούμερα των δημοσκοπήσεων, αλλά με βάση τη συνείδησή μας.
Παλιά, έλεγαν ότι όσο χειρότερα για το λαό, τόσο καλύτερα για την επανάσταση. Αλλά για να σοβαρευτούμε να το πω διαφορετικά: δεν θα μπορούσε η κρίση, η ανεργία, η γενικότερη ανασφάλεια να ωφελήσει εκλογικά την αριστερά;
Δεν έχει καταγραφεί ιστορικά. Μετά την κρίση το ΄29 αυτό που ακολούθησε ήταν μια μακρά πορεία πολυδιάσπασης του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και μια περίοδος άγριας επέλασης του φασισμού. Η ιστορία, βέβαια, δεν επαναλαμβάνεται. Το σημείο της διαφοράς του ΄29 με τη σημερινή κρίση, έχει να κάνει ότι τότε υπήρχε ένας διπολικός κόσμος. Σήμερα, έχουμε ένα διαφορετικό τοπίο. Η κρίση έρχεται 19 χρόνια μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και διαψεύδει όλους όσοι στις αρχές της δεκαετίας το ΄90 ήθελαν να μας πείσουν ότι είχε φτάσει το τέλος της ιστορίας, των ιδεολογιών, ακόμη και το τέλος της εργασίας. Και, επίσης, επιχείρησαν να μας πείσουν ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά ο δρόμος της ασύδοτης λειτουργίας των αγορών. Η σημερινή κρίση παίρνει το χαρακτήρα μιας αντίστοιχης, με το ΄89 κατάρρευσης, αλλά αυτή τη φορά για τον αντίπαλο. Βεβαίως, αυτό δεν σημαίνει ότι βρισκόμαστε στο τέλος του καπιταλισμού ή ότι αυτό που θα ακολουθήσει, με μαθηματική ακρίβεια, θα είναι μια εξέλιξη σε θετικότερη κατεύθυνση.
Όλα ρευστά;
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη φάση, που πρέπει να υπάρξουν πολύ σημαντικές αποφάσεις ανατροπής της ασκούμενης πολιτικής. Μπορούμε να μιλάμε για Σύμφωνο Σταθερότητας; Μπορούμε να συνεχίσουμε να μιλάμε και μην θεωρηθούμε ότι λέμε ανέκδοτα για τη συνθήκη του Μάαστριχ ή για τη στρατηγική της Λισσαβόνας; Όταν, μάλιστα βλέπουμε οι ίδιοι να την ακυρώνουν; Όταν εκταμιεύουν δισεκατομμύρια ευρώ από τους κρατικούς προϋπολογισμούς προκειμένου να καλύψουν το χρηματοπιστωτικο συστήμα. Και βλέπουμε τα ποσά αυτά να τα προσφέρουν στους κλυδωνιζόμενους πιστωτικούς οργανισμούς, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια και τα ελλείμματα και το Σύμφωνο Σταθερότητας… Το Σύμφωνο Σταθερότητας έχει γίνει ένα κουρελόχαρτο. Άρα, εμείς πρέπει να μιλήσουμε για την κατάργηση του και για την ανάγκη εκπόνησης ενός νέου Συμφώνου για την ανάπτυξη, την πλήρη απασχόληση, την κοινωνική συνοχή, την κοινωνική και την περιβαλλοντική προστασία. Πρέπει, λοιπόν, να εκπονήσουμε ένα εναλλακτικό, ριζοσπαστικό πρόγραμμα.
Η αριστερά δείχνει, θα έλεγα, αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις. Πόσο πειστική μπορεί να είναι όταν αναφέρεται σε αριστερή εναλλακτική λύση;
Αν δεν καταγραφεί η αριστερά ως εναλλακτική λύση, δεν θα μπορέσει κανείς να το κάνει. Φαντάζομαι, όμως, ότι το σύστημα θα αναζητήσει δρόμους ρύθμισης. Το ερώτημα είναι σε ποια κατεύθυνση; Η αριστερά πρέπει, πολύ γρήγορα, να αποκτήσει τη χαμένη της αυτοπεποίθηση και να πάψει να αισθάνεται ότι το γήπεδο που παίζει, είναι αυτό που της είχαν ορίσει τη δεκαετία το ΄90. Έχουμε μια δεξιά, που είχε μπει πλήρως στη λογική του νεοφιλελεύθερου μονόδρομου και μια μεταλλαγμένη σοσιαλδημοκρατία, η οποία είναι στον ίδιο άξονα.
Θα έλεγα ότι τόσο η σοσιαλδημοκρατία όσο και η ευρωπαϊκή δεξιά βρίσκονται σε σύγχυση. Έχουν και οι ίδιοι αντιληφθεί τη χρεοκοπία της πολιτικής τους. Βιώνουμε μια περίοδο που, πλέον, αυτό που μας είχαν σερβίρει σαν μονόδρομο, καταρρέει και πέφτει με παταγώδη κρότο, διαλύεται. Πρέπει, λοιπόν, να βγούμε επιθετικά. Δεν μπορούμε να μασάμε τα λόγια μας ή να βγαίνουμε και να λέμε ότι δεν υπάρχει δυνατότητα για ριζοσπαστικές προτάσεις, αλλά να πάμε σε μεταρρυθμιστικές προτάσεις εντός πλαισίου…
Για τις σχέσεις με το ΠΑΣΟΚ
Με τα δεδομένα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πιεστεί ακόμη περισσότερο από το ΠΑΣΟΚ ως προς το ζήτημα της διακυβέρνησης;
Θα πιεστεί, αλλά επειδή οι κυρίαρχες δυνάμεις και οι οικονομικοί κύκλοι απέναντι στην κρίση, δεν θα απαντήσουν με κοινωνικές παροχές, αλλά με σκλήρυνση της πολιτικής τους, στο μυαλό τους δεν έχουν εναλλακτικό σενάριο με την αριστερά στο προσκήνιο. Πάνε για διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Υπό αυτή την έννοια πως θα ενταχθεί η αριστερά σε αυτό; Το σχέδιό μας είναι ανταγωνιστικό. Συνεπώς, οι πιέσεις θα υπάρξουν, αλλά θα είναι προσχηματικές.
Και πως απαντάει η αριστερά σε αυτές τις πιέσεις;
Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να απαντάμε στις πιέσεις. Εμείς πρέπει να διαμορφώσουμε τη δική μας αυτόνομη δυναμική, έχοντας ως κριτήριο τι περιμένει η κοινωνία από μας.
Εύστοχη, λοιπόν, η παρατήρηση του Α. Αλαβάνου που είπε για το γάμο και τα πουρνάρια.
Θα υπάρξουν, πράγματι «επιθέσεις φιλίας», αλλά θα είναι πολύ γενικόλογες. Άρα, εμείς πρέπει να αφήσουμε αυτό το γήπεδο και να ασχοληθούμε με αυτό που περιμένει η κοινωνία. Η κοινωνία περιμένει από μας ένα συνεκτικό, συγκροτημένο, εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση.
Ένα σχέδιο για ποια χρήση; Λέει ο ΣΥΡΙΖΑ σας καταθέτουμε τις προτάσεις μας για να κυβερνήσουμε; Τις καταθέτουμε για την οργάνωση των αγώνων και των αντιστάσεων; Τις καταθέτουμε για ζύμωσης Τι;
Αυτά πηγαίνουν μαζί. Ένα εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο, το οποίο μπορεί να το εκπονήσει μόνο μια κυβέρνηση της αριστεράς, χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας και των κοινωνικών διεκδικήσεων, είναι άδειο πουκάμισο. Δεν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε. Αυτό το σχέδιο, ειδικά σήμερα με την οικονομική κρίση, δεν μπορεί να εφαρμοστεί από μια κυβέρνηση της κεντροαριστεράς.
Άρα δεν τίθεται θέμα μετεκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ.
Βεβαίως. Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσει το ΠΑΣΟΚ. Ωστόσο, δεν φαίνεται να αλλάζει ρότα. Θα μπορέσει να υπάρξει μια πολύ μεγάλη ανατροπή, αν αλλάξουν οι συσχετισμοί. Στόχος μας είναι με πυρήνα τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφωθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Την επόμενη μέρα όλοι θα κληθούν να πάρουν θέση και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Και πρώτα απ΄ όλες θα κληθούν οι δυνάμεις της αριστεράς, που δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν αρκεί σήμερα να μιλάνε γενικόλογα για την ανάγκη σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, αλλά πρέπει να δώσουν απαντήσεις. Δεν σας κρύβω ότι όταν αναφέρομαι σε αυτά έχω στο μυαλό μου μια μεγάλη παράταξη της αριστεράς και της οικολογίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει το όχημα για τη διαμόρφωση σημαντικών εξελίξεων σε αυτή την κατεύθυνση.
O ΣΥΡΙΖΑ και η ταυτότητά του
Αναφέρεσαι σε ένα ΣΥΡΙΖΑ που διευρύνεται και ενισχύεται ή σε μια άλλου τύπου συμμαχία;
Αναφέρομαι σε έναν ΣΥΡΙΖΑ που διευρύνεται και ενισχύεται και που την επόμενη μέρα της καταγραφής μιας μεγάλης αλλαγής στο επίπεδο των συσχετισμών οι δυνάμεις οι σημερινές, αλλά και μέρος δυνάμεων που βρίσκονται εντός συντεταγμένων πολιτικών δυνάμεων, που θα αναγκαστούν να πάρουν θέση…
Άρα δεν αναφέρεσαι στο ΚΚΕ;
Νομίζω ότι το ΚΚΕ είναι το πρώτο κόμμα που θα πρέπει να πάρει θέση. Το επόμενο διάστημα θα κάνει ένα συνέδριο, που το αντικείμενό της διαφωνίας δεν είναι το παρόν και το αύριο, αλλά το χθες. Παρ΄ όλα αυτά, η πρώτη δύναμη που πρέπει να πάρει θέση είναι το ΚΚΕ. Υπάρχει, όμως και το ΠΑΣΟΚ. Δεν είμαι αισιόδοξος ούτε για το ένα ούτε για το άλλο σήμερα. Αισιοδοξώ, όμως, ότι με μια ριζική ανατροπή των συσχετισμών θα απελευθερωθούν δυνάμεις ή ότι θα αλλάξουν στάση σε σχέση με αυτά που λένε σήμερα.
Θεωρείς ότι αυτά τα δύο κόμματα, σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι όμορα; Είμαστε μια γειτονιά;
Δεν με αρέσει να προσδιορίζω την πολιτική συζήτηση με αυτούς τους όρους. Είναι σαφές, ότι εντός των κομμάτων του ΚΚΕ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ και της εκλογικής τους βάσης υπάρχει συνάφεια. Είναι άλλο πράγμα η κατεύθυνση και η γραμμή της ηγεσίας τους και άλλο η στάση και οι διαθέσεις αυτών που τις στηρίζουν.
Η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ είναι διακριτή σε σχέση με τα κόμματα που ανέφερες; Αντιλαμβάνεται η κοινωνία τις διαφορές;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταγραφεί στη συνείδηση της κοινωνίας με δύο βασικά στοιχεία. Το πρώτο είναι ως εγχείρημα ενότητας της αριστεράς και δεύτερον ότι είναι η δύναμη που επιδιώκει τη βαθιά ανανέωση της πολιτικής ζωής και του πολιτικού σκηνικού και δεν διστάζει να καταθέτει ριζοσπαστικές προτάσεις, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη των κοινωνικών κινημάτων. Αυτά είναι τα δύο βασικά χαρακτηριστικά, που σε αυτή τη φάση είναι ικανά να δημιουργήσουν στίγμα και ταυτότητα.
Το αξιακό, το ιδεολογικό φορτίο της ριζοσπαστικής αριστεράς, δεν καθορίζει ή δεν πρέπει να καθορίζει την ταυτότητά της;
Πρέπει να συνομολογήσουμε ότι στο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκουμε κοινό τόπο δυνάμεις με διαφορετική ιδεολογική αφετηρία. Όλα αυτά τα χρόνια δομούμε μια νέα ταυτότητα.
Είσαι πρόεδρος του Συνασπισμού, ωστόσο, είσαι ταυτόχρονα και ένα κεντρικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Πως βλέπεις να εντάσσεις στη δραστηριότητα σου, αλλά και του κόμματος σου, την ανάγκη ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ;
Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν πρωτοβουλίες, δραστηριότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να είχε κάνει πολύ περισσότερα απ΄ ότι έχει κάνει. Πρέπει να υπάρξουν εξωστρεφείς δράσεις και παρεμβάσεις σε όλη την Ελλάδα. Η δράση και η ενίσχυση των συνιστωσών είναι ένα στοιχείο ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν το βλέπω αντιπαραθετικά.
Δεν διακρίνεις, όμως, ότι υπάρχει ένας ιδιότυπος κομματικός πατριωτισμός; Όλο και πληθαίνουν τα φαινόμενα της κομματικής ταμπέλας, αντί του όλου ΣΥΡΙΖΑ.
Αν όλες αυτές οι δραστηριότητες χτυπάνε σε ένα κοινό στόχο, μπορεί να δίνουν μια επιπλέον δυναμική στο εγχείρημα. Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Μέχρι σήμερα ο πλουραλισμός και η κοινή δράση όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ μας έχει προσφέρει μια πολύ μεγάλη δυναμική. Το ερώτημα είναι αν όλη αυτή η δυναμική είναι ανεξάντλητη. Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συζητήσουμε όλοι, πού σοβαρά, και να ανιχνεύσουμε τρόπους, ώστε να μην τρώμε από τα έτοιμα, να μην τρώμε, δηλαδή, από τη δυναμική της ενότητας. Αλλά να μπορούμε να βρούμε τρόπους συντονισμού, να βρούμε διαδικασίες μια πιο κοινής ταυτότητας.
Αναφέρεσαι σε ανασυνθετικές διεργασίες;
Σε αυτή τη φάση αυτό που πρέπει να μας απασχολήσει είναι να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ δυναμικά, να οργανώσει τις κοινωνικές αντιστάσεις. Να μας απασχολήσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι μόνο η Γραμματεία του ή η Κοινοβουλευτική του Ομάδα, αλλά και τα χιλιάδες μέλη του σε όλη την Ελλάδα.
Φοβάμαι, ότι ο κόσμος που προσεγγίζει τον ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να ενταχθεί στο ενωτικό εγχείρημα από τη στιγμή που η κάθε συνιστώσα δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τον εαυτό της. Θυμάμαι ότι στην ομιλία σου στο φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΝ, είπες οργανωθείτε στον Συνασπισμό. Σαν να υπάρχει ένα μικροανταγωνισμός ποιος θα εντάξει τους ανένταχτους…
Δεν πρέπει να μας δημιουργεί ανησυχία, καθώς αν δεν ενισχυθούν οι συνιστώσες δεν θα ενισχυθεί και το ενωτικό μας εγχείρημα. Βεβαίως, αν υπάρχει ανταγωνισμός είναι ένα μεγάλο λάθος. Το ζήτημα είναι η κατεύθυνση, η συναντίληψη. Θεωρώ σημαντικό να διευρύνεται η απήχηση και η επιρροή όλων των συνιστωσών, όχι μόνο του Συνασπισμού, αρκεί αυτό να μην δημιουργεί συναισθήματα αυτάρκειας και να μην χάνουμε τον κοινό μας στόχο. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να δούμε πως θα οργανώσουμε τα επόμενα βήματά μας. Θα πρέπει να δούμε πως η κάθε συνιστώσα, χωρίς να αναιρεί την αυτονομία της θα συνυπάρχει στο κοινό μας σπίτι, που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.
Θα πρέπει, όμως, να αισθάνονται ότι είναι ισότιμα μέρη του εγχειρήματος. Γιατί αν αισθάνονται ότι είναι η ουρά, δημιουργείται ανισορροπία και χάνεται η αίγλη, η δυναμική…
Χρειάζεται όλοι να είμαστε προσεχτικοί. Να σέβεται ο ένας τον άλλο. Προφανώς, ο Συνασπισμός δεν έχει λόγο να επιχειρεί με αλαζονικό τρόπο να επιβάλει τις απόψεις του, όπως και οι άλλες συνιστώσες δεν θα πρέπει να αγνοούν ότι ο Συνασπισμός είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα. Το ζητούμενο είναι να λειτουργούμε συλλογικά, ανοιχτά και με εξωστρεφή αντίληψη. Από εκεί και πέρα σε ένα βάθος χρόνου πρέπει να αναρωτηθούμε που πάμε, ποια είναι, πλέον, η προωθητική μας δύναμη, αν αρκεί η προωθητική δύναμη του 2004 που ήταν η ενότητα της αριστεράς ή πρέπει να δούμε και άλλες διεργασίες.
Για την Αυγή
Είσαι ικανοποιημένος από την έκβαση των προσπαθειών που κάνατε για τα «φιλικά μέσα ενημέρωσης»; Έχει ξεπεραστεί η κρίση;
Δεν υπήρξε κρίση. «Κρίση» είναι ότι η «Αυγή» δεν ξεπερνάει τα 1.500 φύλλα ημερησίως. Και «κρίση» είναι ότι δεν έχουμε καταφέρει να βγούμε από το λεκανοπέδιο της Αττικής με το εγχείρημα του ραδιοφωνικού σταθμού. Αυτή την κρίση πρέπει να δούμε.
Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση; Ενώ στελέχη της Ανανεωτικής Πτέρυγας έθεταν για μεγάλο διάστημα ζητήματα αρχών, δημοκρατίας, αυτονομίας της εφημερίδας από το κόμμα, έφτασε μια «συμφωνία» ανάμεσα σε εσένα και τον Φ. Κουβέλη, που αφορούσε τη συμμετοχή κάποιων προσώπων, για να ξεχαστούν οι αρχές και να υπάρξει απόλυτη συναίνεση… Τελικά τα πρόσωπα είναι που διαμορφώνουν την κατάσταση και όχι οι αρχές;
Με ειλικρίνεια να σας πω ότι όλο το προηγούμενο διάστημα είχαμε μια αντιπαράθεση που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω. Αλλά ούτε ο κόσμος της αριστεράς την κατανόησε. Οι συγκρούσεις και οι διαφωνίες πρέπει να γίνονται σε πολιτική βάση. Εδώ οι συγκρούσεις έγιναν στη βάση το πώς ο καθένας αντιλαμβανόταν τις προθέσεις του άλλου. Στην ουσία δεν υπάρχει διαφωνία. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ένα εύκολο εγχείρημα. Από την άλλη, αυτό που εσύ είπες για συναίνεση, δεν είναι τίποτα άλλο από εκλογίκευση των διαφορετικών εκτιμήσεων. Σε κάθε περίπτωση εμείς είμαστε υποχρεωμένοι, ως ηγεσία του Συνασπισμού, να αναβαθμίσουμε την παρέμβαση της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς στο χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Είμαστε υποχρεωμένοι να υλοποιήσουμε τις αποφάσεις των συλλογικών μας οργάνων.
Που σημαίνει ότι θα προχωρήσει η ενοποίηση…
Που σημαίνει ότι αν δεν προχωρήσει η ενοποίηση εγώ προσωπικά είμαι υπόλογος απέναντι στα συλλογικά όργανα.