«Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΖΩΟΛΟΓΙΚΟΥ ΚΗΠΟΥ»Άνθρωποι και θηρίαΤου Στράτου ΚερσανίδηΟ άνθρωπος διαφέρει από το θηρίο επειδή έχει αναπτύξει τη νοημοσύνη υποτάσσοντας τα άγρια ένστικτα. Αλλά δεν τα εξαλείφει, αρκεί να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες ώστε η νοημοσύνη να υποταχθεί στο ένστικτο και ο άνθρωπος να λειτουργήσει ως θηρίο. Όταν μάλιστα η νοημοσύνη χρησιμοποιείται για να εξυπηρετήσει τη βαρβαρότητα του ενστίκτου, τότε το νοήμων ον άνθρωπος μετατρέπεται σε κάτι, χειρότερο και από θηρίο.
Η Νίκι Κάρο στη Γυναίκα του ζωολογικού κήπου (The zookeeper’s wife), ανθρώπους, θηρία και ανθρώπους-θηρία! Τα θηρία ζουν σε ένα ζωολογικό κήπο, οι άνθρωποι τα φροντίζουν και επισκέπτονται το ζωολογικό κήπο για να τα δουν, ενώ οι άνθρωποι-θηρία, με εργαλείο την αρρωστημένη νοημοσύνη τους, έρχονται για να καταστρέψουν την ισορροπία. Με απλά λόγια, έρχονται οι ναζί με εφόδιο την ιδεοληψία τους για να εξοντώσουν τους ανθρώπους.
Το 1939 στη Βαρσοβία, ο Αντονίνα Ζαμπίνσκα και ο σύζυγός της δρ Γιαν Ζαμπίνσκι, διευθύνουν το ζωολογικό κήπο της πόλης και φροντίζουν τα ζώα. Ο Λουτζ Χεκ, ένας γερμανός ζωολόγος, επισκέπτεται πριν από τον πόλεμο το ζωολογικό κήπο, γνωρίζεται με τους Ζαμπίνσκι και όταν κάποιοι τον ρωτούν ποια είναι η άποψή του για τον Χίτλερ, απαντά πως δεν είναι πολιτικός αλλά ένα απλός ζωολόγος. Όταν όμως οι Γερμανοί εισβάλλουν στην Πολωνία, ο Χεκ έρχεται ως κατακτητής, πιστός στο Τρίτο Ράιχ. Φυγαδεύει τα ζώα στη Γερμανία, για να τα σώσει, όπως υποστηρίζει και χρησιμοποιεί το χώρο για να κάνει κάποια γενετικά πειράματα με ζώα. Οι Ζαμπίνσκι από την πλευρά τους, προτείνουν ένα μέρος του ζωολογικού κήπου να μετατραπεί σε εκτροφείο χοίρων για τις ανάγκες του στρατού. Έτσι θα έχουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν ένα δίκτυο διαφυγής των Εβραίων της Βαρσοβίας και να τους σώσουν τη ζωή. Ο πόλεμος πλησιάζει προς το τέλος του και ο Χεκ υποψιάζεται πως κάτι ύποπτο συμβαίνει στο ζωολογικό κήπο.
Μια ακόμη ταινία με θέμα τη ναζιστική θηριωδία, η οποία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Η σκηνοθέτιδα βάζει στο κέντρο της αφήγησής της, την γοητευτική Τζέσικα Τσαστέιν (δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ), η οποία ερμηνεύει ιδανικά την Αντονίνα Ζαμπίνσκα. Γύρω της τοποθετεί τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι οποίοι όχι μόνον δεν είναι επικουρικοί αλλά είναι δομημένοι με πολλή προσοχή.
Ωραία ταινία η οποία δίνει με πιστότητα την εποχή και τον τρόμο που έζησαν οι άνθρωποι. Καλογυρισμένη με δυνατές και όμορφες σκηνές, η κάμερα αξιοποιεί όλες τις δυνατότητες που έχει για να καταγράψει το χώρο και τους ανθρώπους. Η ταινία διαθέτει ένταση, αγωνία και συγκίνηση, δεν κραυγάζει αλλά αντίθετα προσεγγίζει το θέμα της με διακριτικότητα. Κι αν θέλετε, πολύ καλά κάνει και καταπιάνεται με αυτό το θέμα, επειδή είναι ανεξάντλητο και δυστυχώς, χρειάζονται συνεχείς υπενθυμίσεις.
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Νταιάν Άκερμαν, το οποίο με τη σειρά της είναι βασισμένο στο ημερολόγιο που κρατούσε η Αντονίνα Ζαμπίνσκα.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «Η ΟΡΓΗ ΕΝΟΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»Δίψα για εκδίκηση Ενας άνδρας περιμένει μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Μέλος συμμορίας ληστών, περιμένει τους συνεργάτες του, οι οποίοι ληστεύουν ένα κοσμηματοπωλείο. Τρέχουν προς το αυτοκίνητο, η αστυνομία πλησιάζει, οι συνεργάτες του προσπαθούν να διαφύγουν χωρίς να φτάσουν στο αυτοκίνητο, εκείνος αναγκάζεται να φύγει. Η αστυνομία τον κυνηγά, σε ένα σταυροδρόμι συγκρούεται και συλλαμβάνεται τραυματισμένος.
«Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου» (Tarde para la ira) του Ραούλ Αρεβάλο ξεκινά κάπως έτσι. Η επόμενη σκηνή μας μεταφέρει, οκτώ χρόνια μετά, σε ένα καφέ, όπου συχνάζει ένας μοναχικός άνδρας, ο Χοσέ. Το μπαρ ανήκει στον Χουάνχο και εκεί εργάζεται η Άννα, μια όμορφη γυναίκα η οποία περιμένει να αποφυλακιστεί ο άντρας της, Κούρτο ο οποίος είναι αδελφός του Χουάνχο. Σύντομα μαθαίνουμε πως ο Κούρο είναι ο οδηγός του αυτοκινήτου που προσπάθησε να διαφύγει από τη ληστεία.
Ο Χοσέ βλέπει ερωτικά την Άννα και προσπαθεί να την προσεγγίσει. Έτσι αναπτύσσεται μια ερωτική σχέση μεταξύ τους, ενώ όπου νά ’ναι ο Κούρο πρόκειται να αποφυλακιστεί. Και ενώ η κατάσταση αρχίζει να περιπλέκεται με την Άννα να βρίσκεται ανάμεσα σε δύο άνδρες, ο σκηνοθέτης με φλας μπακ μας μεταφέρει στο παρελθόν, οκτώ χρόνια πριν, και έτσι μαθαίνουμε τι είχε συμβεί την ημέρα της ληστείας. Τα γεγονότα αρχίζουν να συνδέονται και ο Χοσέ αποδεικνύεται πως είναι ένας άνδρας ο οποίος ζητούσε εκδίκηση.
Η ταινία είναι αρκετά ρεαλιστική και η «βία αποτυπώνεται ως ακατέργαστη και τραχιά, όπως συμβαίνει στην ίδια τη ζωή», όπως λέει και ο σκηνοθέτης. Η αφήγησή του χαρακτηρίζεται από μια ανησυχητική ηρεμία, ενώ είναι εξαιρετικός ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τη σχέση ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, τον Χοσέ και τον Κούρο. Η ερμηνεία του Αντόνιο ντε λα Τόρε, ως Χοσέ, είναι εκρηκτικά ερμητική, ενώ πλάι του ο γνωστός, Λουίς Καγιέχο, είναι απόλυτα πειστικός.
Ο Ραούλ Αρεβάλο, γνωστός ως ηθοποιός μέχρι τώρα, σκηνοθετεί για πρώτη φορά. Παρόλα αυτά η ταινία, δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από αντίστοιχες έμπειρων σκηνοθετών. Προσωπικά πιστεύω πως «Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου» θα συμπεριληφθεί ανάμεσα στις ταινίες οι οποίες θα σημαδέψουν θετικά το φετινό κινηματογραφικό καλοκαίρι.
Στρα. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ «Τα παράπονα στο δήμαρχο» (L’ ora legale) των Σάλβο Φικάρα και Βαλεντίνο Πικόνε: Το Πιετραμάρε είναι ένα χωριό στη Σικελία, στο οποίο επί πολλά χρόνια εκλέγεται δήμαρχος ο Γκαετάνο Πατάνε. Ένας τύπος με το χαμόγελο της επιτυχίας αλά Μπερλουσκόνι, βουτηγμένος στη διαφθορά. Ο Πιερπάολο Νατόλι είναι ο άνθρωπος ο οποίος έρχεται να αμφισβητήσει την παντοδυναμία του Πατάνε. Τίμιος και αδέκαστος, ο καθηγητής Νατόλι κατέρχεται στις εκλογές και διεκδικεί τη δημαρχία. Οι κάτοικοι του Πιετραμάρε, έχοντας βαρεθεί να ζουν σε ένα καθεστώς συνδιαλλαγής και ανομίας, εκλέγουν για δήμαρχο το Νατόλι. Ο νέος δήμαρχος ξεκινά τη θητεία του με σκοπό να διοικήσει σύμφωνα με τα ιδανικά και το ήθος του. Σύντομα, όμως, έρχεται αντιμέτωπος με εκείνους που τον ψήφισαν επειδή αναγκάζονται να λειτουργήσουν σε ένα πλαίσιο νομιμότητας. Και καθώς δεν ήταν συνηθισμένοι να σέβονται τους νόμους, αλλά σε ένα καθεστώς προσωπικών εξυπηρετήσεων, ρουσφετιών και χατιριών, σύντομα στρέφονται εναντίον του νέου δημάρχου. Μια κωμωδία η οποία καταπιάνεται με ένα θέμα που αποτελεί καθημερινότητα, και όχι μόνο για την Ιταλία. Ενώ διαθέτει ένα πολύ αληθινό υλικό, τελικά αυτό παραμένει αναξιοποίητο. Κάκιστη σκηνοθεσία με το γέλιο να εξαντλείται μετά το πρώτο πεντάλεπτο. Η συνέχεια είναι απογοητευτική, το σενάριο θυμίζει σαράβαλο που ανεβαίνει ανηφόρα, οι ερμηνείες είναι εξωφρενικά κραυγαλέες.
«Πάρτι γυναικών» (Rough night) της Λουτσία Ανιέλο: Οι πέντε κολλητές φίλες, Τζες, Πίπα, Φράνκι, Άλις και Μπλερ συναντιούνται μετά από δέκα χρόνια με αφορμή το γάμο της Τζες. Τι καλύτερο από ένα Σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι για ένα τρελό μπάτσελορ πάρτι; Όμως το γέλιο θα τις κοπεί απότομα όταν ο στρίπερ που έχουν καλέσει θα πέσει ξαφνικά νεκρός! Προσπαθώντας να βρουν μια λύση στο ξαφνικό… πρόβλημα που προέκυψε, θα συνειδητοποιήσουν πως πολλές πτυχές της ιστορίας δεν έχουν ακόμη ξεδιπλωθεί. Κωμικοτραγικές καταστάσεις, άφθονο γέλιο σε μια αμερικάνικη κωμωδία που δεν μπορεί να ξεφύγει από τα τετριμμένα. Η ταινία είναι μια καθαρά γυναικεία υπόθεση καθώς πρωταγωνιστούν πέντε γυναίκες, η σκηνοθετιδα είναι γυναίκα ενώ η μία εκ των δύο σεναριογράφων, είναι επίσης γυναίκα! Μπορεί και να διασκεδάσετε, αλλά δεν μπορώ να το εγγυηθώ.
«Οδηγός οικογενειακής επιβίωσης» (C’ est quoi cette famille) του Γκαμπριέλ Ζιλιέν-Λαφεριέρ: Ο Μπαστιέν, ένα 13χρονο αγόρι, μεγαλώνει μέσα σε μια πολυπληθή οικογένεια. Οι γονείς του, μετά από πολλές σχέσεις και πολλούς χωρισμούς, του έχουν προσφέρει 6 ετεροθαλή αδέλφια! Και επίσης 8 γονείς(!), πολλά δωμάτια, πολλά σπίτια, συνεχείς μετακινήσεις. Κι αν όλα αυτά είναι ζόρικα για τον Μπαστιέν, το ίδιο συμβαίνει και με τα αδέλφια του. Έτσι τα παιδιά, αποφασίζουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Το σχέδιο είναι τα αδέλφια να μείνουν όλα μαζί σε ένα σπίτι και εκείνοι οι οποίοι θα μετακινούνται για να τα βλέπουν θα είναι …οι γονείς.
Ενδιαφέρουσα ιδέα, μάλλον προβληματική η εκτέλεσή της!
Σινεφίλ