Η νύχτα των συνομιλιών των G20 στο Αμβούργο, Παρασκευή προς Σάββατο, αναμενόταν μακρά κατά την εκτίμηση της καγκελαρίου Μέρκελ λόγω των συσσωρευμένων, οξύτατων προβλημάτων και διαφωνιών μεταξύ των συμμετεχουσών χωρών όσον αφορά την επίλυσή τους. Ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να υπάρξει κοινό ανακοινωθέν ή ανακοινωθέν των 19, χωρίς τις ΗΠΑ, ιδίως για το ζήτημα του κλίματος. Οι διμερείς επαφές, όπως αυτή μεταξύ Τραμπ και Πούτιν, περισσότερο επιχειρούσαν να αντιμετωπίσουν επιμέρους προβλήματα στις σχέσεις τους, παρά για το σύνολο.
Όμως, στο Αμβούργο, ως φαίνεται, άρχισε να γεννιέται μια νέα ελπίδα. Και αυτή, αν κρίνουμε από το πλήθος των διαδηλωτών –άνω των 100.000 κατά τις επίσημες αρχές– τη μαχητικότητά τους και το πολιτικό τους εύρος, είναι ότι μπορεί να βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας αναζωογόνησης του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος.
Οι 20.000 αστυνομικοί, που κρίθηκε μάλιστα ότι δεν αρκούσαν και ζητήθηκε πρόσθετη βοήθεια, επιχείρησαν με τη συνήθη άσκηση βίας –αντλίες νερού, δακρυγόνα, γκλομπς, σκύλοι, κ.λπ.– να αποκρούσουν τους διαδηλωτές και να διαλύσουν το ενιαίο των μπλοκ. Οι άνω των 150 τραυματίες, όμως, όπως και οι 50, τουλάχιστον, συλλήψεις δεν στάθηκαν ικανές παρά μόνο να επιβεβαιώσουν ένα από τα κεντρικά συνθήματα των διαδηλωτών: «Καλώς ήρθατε στην κόλαση».
Απ’ αυτή την άποψη υπήρξε πολύ χαρακτηριστική η δήλωση του Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, ο οποίος, όταν ρωτήθηκε για τις δυναμικές διαδηλώσεις, απάντησε: «Δεν είμαστε κουφοί, ούτε τυφλοί». Αυτή ήταν μια συγκαταβατική δήλωση μπροστά στα αδιέξοδα που αποκαλύπτονται συνεχώς στη διεθνή πραγματικότητα και την αδυναμία των ηγέτιδων χωρών να τα αντιμετωπίσουν. Αδυναμία, ωστόσο, που έχει πρόσημο: οδηγεί σε πολιτικές ακραία ταξικές στο κοινωνικό πεδίο, ακραία αντιπεριβαλλοντικές, που δημιουργούν εκρηκτικές περιφερειακές ανισότητες και αντιθέσεις.