Πανό με σύνθημα «Αφήστε την Ελλάδα να επιλέξει! Σεβαστείτε τη Δημοκρατία! Για την Ευρώπη» κρεμάστηκε στα στα κεντρικά γραφεία της Die Linke στο Βερολίνο. Οι Γερμανοί ανυπομονούν να γνωριστούν με την κυβέρνηση της Αριστεράς, ενώ σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αδημονούν για την “αλλαγή” της ατζέντας
Του Δημήτρη Σμυρναίου «Οταν ακόμα και το συντηρητικό Ίδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ προβλέπει τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τότε προφανώς όλοι στη Γερμανία έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η ιστορία ετοιμάζεται να σαρώσει τους αχυρανθρώπους της στην Ελλάδα». Έτσι σχολίαζε ένας γερμανός δημοσιογράφος την έκθεση-πρόβλεψη του ινστιτούτου, που πρόσκειται στη χριστιανοδημοκρατία, σχετικά με τις εξελίξεις στη χώρα μας. Αυτό που προσπαθούν οι συντηρητικές δυνάμεις στο Βερολίνο είναι πλέον να αποδομήσουν προκαταβολικά τη διαπραγματευτική προσπάθεια μιας αριστερής ελληνικής κυβέρνησης, αφού έχουν πάψει να ελπίζουν στο θαύμα.
Αυτό που θα μπορούσε να ξεχωρίσει κανείς, πάντως, ήταν ένα δημοσίευμα της συντηρητικής «Ράινισε Ποστ», η οποία, συμφιλιωμένη με την ιδέα της αριστερής επικράτησης, έμοιαζε να φοβάται το ενδεχόμενο να υπάρξει κάποιου είδους «ισοπαλία», με την έννοια ότι θα ήταν κακό να προκύψει αδυναμία συγκρότησης κυβέρνησης και νέες εκλογές. Φαίνεται, λοιπόν, ότι και στη Γερμανία είναι πολλοί αυτοί που θα προτιμούσαν τις καθαρές λύσεις, παρά μια κατάσταση, που θα σέρνεται επί μήνες και θα ενισχύει ένα γενικότερο κλίμα αβεβαιότητας στην Ευρώπη. Προτιμούν να ξεκινήσουν τις επαφές με μια κυβέρνηση με «νωπή εντολή» ειδικά τώρα που οι αποφάσεις του Ντράγκι για την ποσοτική χαλάρωση και τα σχόλια για την αποδέσμευση της Ελβετίας από την Ευρωζώνη έχουν δημιουργήσει πάλι ένα ιδιότυπο κλίμα «έκτακτης ανάγκης».
Κάποιοι βλέπουν μόνο δεξιάΒεβαίως, η κυρίαρχη αντίληψη, όπως αυτή επιχειρείται να περάσει από τα συντηρητικά μέσα ενημέρωσης είναι αυτή, που επέλεξαν να παρουσιάσουν και τα μνημονιακά μέσα στην Ελλάδα. Ότι δηλαδή, όπως έδειξε η διαδικτυακή ψηφοφορία της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», το 81% των γερμανών πολιτών θα προτιμούσε την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αλλά, οι 27.000 χρήστες της ηλεκτρονικής έκδοσης της συντηρητικής εφημερίδας δεν μπορεί να θεωρηθούν και το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα για την κοινή γνώμη της χώρας. Φυσικά, οι Γερμανοί έχουν «ταϊστεί» τα τελευταία χρόνια με υπερβολικές δόσεις αρνητικής προπαγάνδας για τα αίτια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα και για την ανάγκη παραδειγματικής τιμωρίας της. Αλλά δεν υπάρχει μόνο αυτή η Γερμανία, όπως έδειξαν και κάποιες συγκινητικές στιγμές κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, που διοργάνωσε «Η Αριστερά - Die Linke» στο Βερολίνο με τιμώμενο πρόσωπο το Μανώλη Γλέζο. «Η Ελλάδα έχει την επιλογή και η Ευρώπη μια ευκαιρία» ήταν το κεντρικό σύνθημα.
Δεν είναι ευσεβής πόθος. Για όποιον έχει παρακολουθήσει τη δημόσια συζήτηση των τελευταίων χρόνων όχι μόνο στο Βερολίνο, όχι μόνο στις Βρυξέλλες, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη, είναι φανερό ότι το τσιμεντένιο τείχος, που συναντούσε όποιος τολμούσε να σηκώσει τη φωνή του ενάντια στη φανατική νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία έχει πλέον σοβαρές ρωγμές, ίσως και κάποιες τρύπες. Είναι πολλοί πια αυτοί στην Ευρώπη που κατανοούν ότι δεν μπορεί να φταίνε για όλα οι Έλληνες, που έχουν υποστεί τέτοιες βάρβαρες περικοπές στο κοινωνικό κράτος και μειώσεις στις αμοιβές τους χωρίς να βλέπουν το παραμικρό αντίκρυσμα. Ακόμα και ο «Σπίγκελ» παραδεχόταν έμμεσα ότι η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα για μια άλλη πολιτική στην Ευρώπη. Μια «άλλη πολιτική» που έτσι και αλλιώς πολλοί υπόσχονταν και πριν τις ευρωεκλογές. Ακόμα και στις τάξεις των γερμανών οικονομολόγων, που μέχρι τώρα υπέφεραν από μια ιδιότυπη «καταπίεση» που επέβαλε η μονολιθικότητα της μοναδικής αλήθειας της δημοσιονομικής αρετής που επέβαλε τα τελευταία χρόνια στενόμυαλα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχουν αρχίσει και πυκνώνουν οι εστίες της αμφισβήτησης. Και φυσικά στην Ευρώπη του Νότου ολοένα και πιο φανερά υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις πέρα από την κλασσική «Αριστερά», που μιλούν ανοιχτά για την ελπίδα που μπορεί να σημάνει μια αλλαγή της ατζέντας και νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Αριστεροί γάλλοι σοσιαλιστές, Ιταλοί της πιο προοδευτικής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος, που βλέπουν τα αδιέξοδα του Ρέντσι, Πορτογάλοι συνδικαλιστές και διανοούμενοι, Ιρλανδοί και φυσικά Ισπανοί απλοί πολίτες, θύματα των μνημονίων έχουν μάθει πλέον να προφέρουν τη λέξη ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό είναι που ενοχλεί περισσότερο από όλα τα άλλα τα γεράκια του Βερολίνου, αλλά και τους φανατικούς γραφειοκράτες της λιτότητας (μόνο για τους άλλους) στις Βρυξέλλες. Ο τρόπος που απέσυραν τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ από το προσκήνιο μετά τις πρώτες του προκλητικές δηλώσεις είναι ενδεικτικός.
Ναι, «Η Ευρώπη αλλάζει»Μπορεί σήμερα να το πει κανείς με ασφάλεια: Το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «Η Ευρώπη αλλάζει» δεν είναι, λοιπόν, απλά ένα εύρημα κάποιου διαφημιστή. Απηχεί την πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για κάποια κοσμογονική αλλαγή, δεν βρίσκεται στα σκαριά κάποια επανάσταση. Αλλά ο προβληματισμός που έχει περάσει πλέον στο δημόσιο διάλογο σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, η αποδοχή της εκτίμησης ότι η «τρόικα απέτυχε» όπως σχεδόν καθημερινά πια παραδέχεται ο γερμανικός Τύπος, οι φωνές που ολοένα και πληθαίνουν ζητώντας να ακουστεί το αίτημα, που πριν από τις ευρωεκλογές είχε διατυπώσει ο υποψήφιος της ευρωπαϊκής Αριστεράς Αλέξης Τσίπρας για μια πανευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος, όλα αυτά επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα έχει ξεκουνήσει κάποιους, που κάθονταν ως τώρα σίγουροι και βολεμένοι στις πολυθρόνες τους. Από τη Δευτέρα ίσως καταφέρει να σηκώσει και ορισμένους και να τους κάνει να αναρωτηθούν για την αιτία των αδιεξόδων, στα οποία δείχνει να σπρώχνει εμμονικά την ευρωπαϊκή ιδέα ο δογματικός νεοφιλελευθερισμός.
Στο χέρι της Αριστεράς θα είναι να αποδείξει ότι έχει μια σοβαρή και αξιόπιστη πρόταση για διέξοδο από την κρίση, που θα σέβεται και τους άλλους λαούς χωρίς να ρίξει τους έλληνες εργαζόμενους στην αναξιοπρέπεια, που της επεφύλασσαν ως μόνιμο δώρο οι μέχρι τώρα μνημονιακές κυβερνήσεις. Από την επόμενη ελληνική κυβέρνηση θα εξαρτηθεί αν θα μπορέσει να ξεριζώσει τις προκαταλήψεις που επί σειρά ετών καλλιεργήθηκαν για τη χώρα και τους πολίτες της. Να κάνει τους πολίτες της υπόλοιπης Ευρώπης πόσο δίκιο είχε ο Αουγκστάιν όταν έλεγε ότι «ο Τσίπρας δεν είναι παράφρων, αλλά ζητά απλά δικαιοσύνη για το λαό του και να δώσει ένα τέλος σε αυτή τη βάναυση πολιτική της λιτότητας».
•