«ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΟΥΝΕΛ»Το τούνελ της εξαπάτησης Του Στράτου ΚερσανίδηΗ εξαπάτηση είναι ένα μοτίβο που έχει χρησιμοποιηθεί σε πολλές ταινίες. Έτσι και ο Ροντρίγκο Γκράντε, με το «Στο τέλος του τούνελ», (El final del tunel) στήνει τη δική του ιστορία εξαπάτησης. Ένας ανάπηρος άνδρας, ο Γιοακίμ, ζει με την ανάμνηση του θανάτου της γυναίκας και της κόρης του σε δυστύχημα, ενώ την ίδια ώρα κινδυνεύει να χάσει το σπίτι του λόγω χρεών στην τράπεζα. Έτσι αναγκάζεται να νοικιάσει ένα δωμάτιο στην Μπέρτα, μια όμορφη χορεύτρια, και στην 6χρονη αδελφή της, Μπέτι, η οποία εδώ και δύο χρόνια έχει χάσει τη μιλιά της. Η συγκατοίκηση έχει ξεκινήσει με κάποια προβλήματα, ενώ ο Γιοακίμ καθημερινά κατεβαίνει στο υπόγειο όπου έχει εγκαταστήσει έναν σύγχρονο υπολογιστή. Ενώ η σχέση του με την Μπέρτα αρχίζει να εξομαλύνεται και το ερωτικό στοιχείο να διεισδύει ανάμεσά τους, μαθαίνουμε το λόγο που ο ανάπηρος άνδρας εξαφανίζεται για πολλές ώρες στο υπόγειό του. Παρακολουθεί μια συμμορία, η οποία από το κελάρι του διπλανού σπιτιού σκάβει ένα τούνελ, το οποίο περνάει κάτω από το υπόγειο του και το οποίο καταλήγει σε μια τράπεζα. Ο Γιοακίμ καταστρώνει ένα σχέδιο για να ληστέψει τους ληστές. Ενώ η Μπέρτα έχει μπει για τα καλά στη ζωή του, σκέφτεται να της αποκαλύψει το μυστικό. Τελικά, όμως, ποιος είναι ο ρόλος της γυναίκας αυτής; Μπορεί να την εμπιστευτεί ή όχι;
Αυτό το συγκλονιστικό φιλμ από την Αργεντινή συνδυάζει το νουάρ, με το θρίλερ, έχει μεγάλες δόσεις σασπένς, έχει ανατροπές και κάπου στο βάθος φαίνεται και η κοινωνική του προσέγγιση. Μια τράπεζα στόχος των ληστών, μια τράπεζα απειλεί το σπίτι του Χοακίμ και αυτός σχεδιάζει να κλέψει τους ληστές για να σώσει το σπίτι του από την τράπεζα! Ο φαύλος κύκλος της οικονομικής κρίσης στην Αργεντινή, όπου χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους επειδή δεν μπορούσαν να τα ξοφλήσουν. Ο Ροντρίγκο Γκράντε επιλέγει να δημιουργήσει αποπνικτική ατμόσφαιρα μέσα σε ένα κλειστοφοβικό ντεκόρ, επιτυγχάνοντας έτσι όλους τους στόχους του. Τόσο της ταινίας θρίλερ όσο και της κοινωνικής ταινίας, αφού η κρίση μοιάζει με σκοτεινό τούνελ χωρίς έξοδο!
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΑΚΟΜΑ ΚΡΥΒΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΠΝΙΣΩ»Μανιφέστο απελευθέρωσης για μουσουλμάνεςΑλγέρι 1995, οι φανατικοί ισλαμιστές τρομοκρατούν, βάζουν βόμβες, δολοφονούν. Αυτός είναι ο χώρος και ο χρόνος των γεγονότων που αφηγείται η Ραϊανά Ομπερμάγιερ, στην ταινία «Ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω» (A mon age je me cache encore pour fumer) που είδαμε στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Η Φατίμα εργάζεται σε ένα χαμάμ μαζί με τη Σάμια, μια κοπέλα 29 ετών και μισό, όπως λέει, η οποία θέλει να παντρευτεί. Το χαμάμ ανοίγει και οι γυναίκες αρχίζουν να έρχονται, πειράζονται, και εξομολογούνται η μία στην άλλη τα πάθη αλλά και τα βάσανα της οικογενειακής τους ζωής. Μια έγκυος κοπέλα η οποία είναι έτοιμη να γεννήσει, ζητά από την Φατίμα να την κρύψει επειδή ο αδελφός της θέλει να την σκοτώσει, εξαιτίας της εκτός γάμου εγκυμοσύνης της. Και ενώ οι γυναίκες λούζονται, χασκογελούν, συζητούν απελευθερωμένες από τη σκληρή για το φύλο τους καθημερινότητα, έρχεται η στιγμή της γέννας ενώ την ίδια ώρα ο αδελφός της εγκύου μαζί με μια ομάδα φανατικών έχουν συγκεντρωθεί έξω από το χαμάμ απειλώντας να εισβάλουν.
Ολόκληρη σχεδόν η ταινία είναι γυρισμένη μέσα στο χαμάμ. Ο κλειστός χώρος αναδεικνύει το αίσθημα του εγκλεισμού και της ασφυξίας που βιώνουν οι γυναίκες σε μια μουσουλμανική χώρα. Ταυτόχρονα όμως είναι και ο χώρος όπου νοιώθουν ελεύθερες να μιλήσουν, να εκφραστούν. Το χαμάμ λειτουργεί και ως καθρέφτης της κοινωνίας στην Αλγερία. Βλέπουμε έτσι το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο η κάθε μία από αυτές αντιμετωπίζει τη θρησκεία, την πολιτική, την οικογένεια, τις σχέσεις.
Μια πολύ δυνατή, ιδεολογικά τουλάχιστον, ταινία, ένα φεμινιστικό μανιφέστο για τις γυναίκες στον αραβικό κόσμο. Η τελική σκηνή με το κοριτσάκι να πετά μια μαύρη μαντήλα στο αέρα και στη συνέχεια χιλιάδες μαντήλες να υψώνονται στον ουρανό, απελευθερώνοντας τις γυναίκες από την καταπίεση στην οποία οδηγεί η ακραία ερμηνεία του Κορανίου από τους φανατικούς, είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Η ταινία γυρίστηκε στο Μπέι Χαμάμ στη Θεσσαλονίκη, οθωμανικό κτίριο που χτίστηκε το 1444.
Στρά. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Ομίχλη τον Αύγουστο» (Nebel im August) του Κάι Βέσελ: Το 1942, στη Γερμανία, ο 13χρονος Ερνστ Λόσα, εισάγεται σε ένα ίδρυμα. Πρόκειται για ένα ίδρυμα όπου εισάγονται κυρίως άτομα με ψυχικά προβλήματα, αλλά ο Ερνστ δεν είναι ψυχασθενής, είναι απλώς Ρομά! Στο χώρο αυτό θα βρει ζεστασιά και συντροφικότητα, πράγματα που του είχαν λείψει ως τότε. Ο δρ Βέρνερ Φάιτχαουζεν, ο οποίος διευθύνει το ίδρυμα, είναι ένας ήρεμος και γλυκομίλητος άνθρωπος. Πίσω όμως από τη βιτρίνα κρύβεται ένα τρομερό μυστικό. Το ίδρυμα είναι ενταγμένο σε ένα πρόγραμμα ευθανασίας των ναζί. Όταν ο Ερνστ το ανακαλύπτει προσπαθεί να δραπετεύσει και, με τη βοήθεια της νοσοκόμας Σοφίας, να σώσει κι άλλους από τους έγκλειστους. Όταν το έγκλημα τελείται με τέτοια μεθοδικότητα και επιστημονική ακρίβεια, η ανθρώπινη λογική καταρρέει. Αυτό αναδεικνύει ο Κάι Βέσελ μέσα από τη σκηνοθεσία του. Το σκηνικό συμπληρώνουν και οι ερμητικές ερμηνείες του εκπληκτικού, Ίβο Πίετζκερ (Ερνστ) και του Σεμπάστιαν Κοχ (δρ Φάιτχαουζεν). Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Νόμες.
«Το κύμα» (Bolgen) του Ρόαρ Ούτχαουγκ: Σύμφωνα με τους γεωλόγους, οι πελώριοι βράχοι που σχηματίζουν το όμορφο φιορδ Γκιράνγκερ, στο ορεινό στενό Άκνεσετ στη Νορβηγία, υποχωρούν και ανάμεσά τους σχηματίζεται ένα τεράστιο χάσμα το οποίο κάποια στιγμή θα καταρρεύσει. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα, οι χιλιάδες τόνοι βράχων, οι οποίοι θα κατακρημνισθούν στη θάλασσα, να δημιουργήσουν ένα μεγάλο τσουνάμι 80 μέτρων το οποίο θα καταστρέφει την απέναντι τουριστική κωμόπολη και θα αλλάξει όλο το τοπίο της περιοχής. Ο Κρίστιαν, είναι γεωλόγος και εργάζεται στον τοπικό σταθμό που παρακολουθεί την εξέλιξη του φαινομένου. Είναι η τελευταία του μέρα στη δουλειά καθώς έχει πάρει μετάθεση για το Όσλο και μαζί με τη γυναίκα του, την κόρη και το γιο του ετοιμάζονται να φύγουν. Όμως εκείνη τη μέρα γίνεται η κατάρρευση και οι άνθρωποι έχουν μόνο 10 λεπτά στη διάθεσή τους. Μια ταινία καταστροφής από τη Νορβηγία η οποία δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τις αντίστοιχες χολιγουντιανές παραγωγές. Καλογυρισμένη, ρεαλιστική, βλέπεται με κομμένη την ανάσα αλλά ως εκεί. Είναι «μια από τα ίδια», με μόνη διαφορά πως η χώρα παραγωγής βρίσκεται από αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού.
«Leatherface» των Αλεξάντρ Μπουστίγιο, Ζουλιέν Μορί: Από το 1974, που προβλήθηκε η πρώτη ταινία του «Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι» (The Texas chain saw massacre), έχουν γυριστεί άλλες επτά! Το «Leatherface» είναι πρίκουελ εκείνης του 1974 και βλέπουμε τον ήρωά μας, σε νεαρή ηλικία, να δραπετεύει από ψυχιατρική κλινική μαζί με άλλους τρεις συγκρατούμενούς του. Φεύγοντας απάγουν και μία νοσοκόμα. Ακολουθεί ένα τρομακτικό ρόουντ μούβι με έναν εξίσου παρανοϊκό αστυνομικό να τους κυνηγά.
«Kingsman: Ο χρυσός κύκλος» (Kingsman: The golden circle) του Μάθιου Βον: Το 2014, η ανεξάρτητη διεθνής εταιρεία πληροφοριών Kingsman έγινε γνωστή με την πρώτη ταινία «Η μυστική υπηρεσία». Στο σίκουελ, οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν αναλάβει την ασφάλεια του κόσμου, πρέπει να τα βάλουν με την Statesman, μια κατασκοπευτική οργάνωση στις ΗΠΑ. Περιπέτεια.
«Δεσποινίς, ετών 50» (Marie-Francine) της Βαλερί Λεμερσιέ: Στα 50 της, η Μαρί Φρανσίν αναγκάζεται να επιστρέψει στο πατρικό της, αφού την εγκατέλειψε ο άντρας της και ταυτόχρονα απολύθηκε και από τη δουλειά της. Οι γονείς της προσπαθούν να την αποκαταστήσουν και της ανοίγουν ένα κατάστημα που πουλά ηλεκτρονικά τσιγάρα. Εκεί γνωρίζεται με τον Μιγκέλ, ο οποίος είναι ιδιοκτήτης εστιατορίου και μένει κι αυτός στο σπίτι των γονιών του. Κάτι που διστάζει να της το αποκαλύψει. Ευχάριστη και τρυφερή κωμωδία.
«Emoji: Η ταινία» (The emoji movie) του Τόνι Λεόντις: Μια ιστορία μέσα σε σμαρτ φόουν. Κινούμενα σχέδια.
Σινεφίλ