«ΠΟΡΤΟ»Η αιωνιότητα των ερωτικών στιγμών Του Στράτου ΚερσανίδηΕίναι κάποιες στιγμές που επανέρχονται, που έχουν νικήσει το χρόνο και διεισδύουν στη μνήμη διαρκώς, εγκαθίστανται μέσα μας και μας ακολουθούν.
Ο έρωτας μπορεί να είναι η κορυφαία ανθρώπινη αυταπάτη, αλλά ως τέτοια τροφοδοτεί διαρκώς όλες τις μορφές της τέχνης. Διεισδύει στη μνήμη και ερωτικές στιγμές από το παρελθόν επανέρχονται με τρυφερότητα πλέον, κρατώντας όμως πάντοτε στον πυρήνα τους κάποιον πόνο που ο χρόνος έχει μετατρέψει σε νοσταλγική ηδονή.
Η ταινία «Πόρτο» (Porto) του Γκέιμπ Κλίνγκερ δανείζεται το όνομά της από τη γοητευτική πορτογαλική πόλη στην οποία γυρίστηκε. Ιδανικό σκηνικό για την ερωτική ιστορία του Τζέικ και της Ματί, ενός αμερικανού και μιας γαλλίδας που επέλεξαν να ζήσουν εκεί. Εκείνος κάνει διάφορες δουλειές, εκείνη είναι αρχαιολόγος. Συναντιούνται σε κάποια ανασκαφή, τα πρώτα μακρινά βλέμματα, το τρένο της επιστροφής, η συνάντηση σε ένα καφέ. Φεύγουν μαζί και μοιράζονται μια παθιασμένη νύχτα. Όμως η επόμενη μέρα κρύβει μια δυσάρεστη έκπληξη για τον Τζέικ. Απελπισμένος περιφέρεται στους δρόμους της πόλης αναζητώντας την αγαπημένη του.
Μήπως, όμως, δεν έγιναν έτσι τα πράγματα; Μήπως η επόμενη μέρα ήταν η πρώτη μιας δυνατής ερωτικής σχέσης; Και ο χρόνος; Τι ρόλο παίζει ο χρόνος και η μνήμη η οποία τον ακολουθεί; Πρόκειται για αναμνήσεις από το παρελθόν ή μήπως για επανασύνδεση των κάποτε εραστών της μιας νύχτας που χώρισαν λόγω των συνθηκών; Μην περιμένετε την απάντηση, ανακαλύψτε την –εάν υπάρχει– ή δώστε εκείνη που θέλετε. Μην αναλωθείτε στην αναζήτηση απαντήσεων γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να χάσετε τη μαγεία μιας ταινίας που απαιτεί απόλυτη ταύτιση βηματισμού με το ρυθμό της. Και είναι υπνωτικός ο ρυθμός της, σέρνεται στους δρόμους του Πόρτο, σε ένα δωμάτιο που βλέπει τη θάλασσα, σε ένα στρώμα που ζωντανεύει από ερωτικούς στεναγμούς. Ο Τζέικ και η Ματί μαζί, ο Τζέικ μόνος, η Ματί μόνη. Και η κάμερα δίπλα τους, τους κυκλώνει.
Ο Άντον Γιέλτσιν είναι συγκλονιστικός. Το ίδιο και η Λούσι Λούκας. Σε δύο απαιτητικούς ρόλους, καθώς η ταινία βασίζεται κυρίως επάνω τους, συνθέτουν ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο. Οφείλω να αναφερθώ και στο θαυμάσιο σάουντρακ της ταινίας, με τη μουσική να συνοδεύει τη δράση και να παρεμβαίνει όπου χρειάζεται άλλοτε διακριτικά άλλοτε πιο έντονα.
Η ταινία είναι αφιερωμένη στη μνήμη του πρωταγωνιστή, Άντον Γιέλτσιν, ο οποίος σκοτώθηκε το 2016, σε ηλικία 27 ετών, όταν το αυτοκίνητό του κύλησε προς τα πίσω και ο άτυχος ηθοποιός σκοτώθηκε. Ο Γιέλτσιν, ο οποίος γεννήθηκε το 1989 στο Λένινγκραντ (έτσι ονομαζόταν, τότε), έκανε καριέρα στις ΗΠΑ. Ήταν γνωστός κυρίως από τις ερμηνείες του σε δύο ταινίες «Σταρ Τρεκ», στο ρόλο του Τσέχοφ.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ»Αναζητώντας εκδίκησηΟ Φρεντερίκ Μερμούντ σκηνοθετεί την ταινία «Η γυναίκα με τη Μερσεντές» (Moka), έχοντας για πρωταγωνίστριες δύο εξαιρετικές ηθοποιούς: την Εμανουέλ Ντεβός και τη Ναταλί Μπαγί.
Η ζωή της Ντιάν Κράμερ ανατράπηκε όταν ο γιος της σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα. Το μόνο που θέλει τώρα είναι να βρει τον οδηγό της καφέ Μερσεντές, ο οποίος εγκατέλειψε το θύμα του και έφυγε. Η μοναδική πληροφορία που έχει, είναι πως το μοιραίο αυτοκίνητο οδηγούσε μια ξανθιά γυναίκα με έναν άνδρα συνοδηγό. Έτσι, ενώ αναρρώνει από το σοκ σε μια κλινική στη λίμνη Λεμάν στην Ελβετία, το σκάει και ξεκινά να αναζητήσει το αυτοκίνητο και την οδηγό. Οι πληροφορίες, που έχει από έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ που έχει προσλάβει, την φέρνουν στα ίχνη της ξανθιάς γυναίκας που αναζητά, της Μαρλίν. Προσπαθώντας να την πλησιάσει γνωρίζεται μαζί της και μαθαίνει από την ίδια για τη ζωή της. Έχει μια όμορφη κι ατίθαση κόρη, την Ελοντί και δεσμό με έναν νεότερό της άνδρα, τον Μισέλ. Οι δύο γυναίκες έρχονται κοντά αλλά ο πόνος της Ντιάν δεν την αφήνει και το μόνο που σκέφτεται είναι η εκδίκηση. Όταν θα αποκαλυφθεί η αλήθεια τίποτε δεν θα είναι όπως τα φανταζόταν.
Δραματικό θρίλερ με ψυχολογικές προεκτάσεις. Ο σκηνοθέτης οικοδομεί το μυθοπλαστικό πλαίσιο, αναπτύσσει τους χαρακτήρες του και μέσα από την ανατροπή καταλήγει σε ένα συγκλονιστικό αλλά τραγικό φινάλε. Πολύ καλή ταινία, η οποία παραπέμπει στο μετρ Άλφρεντ Χίτσκοκ, του οποίου θαυμαστής φαίνεται πως είναι ο σκηνοθέτης, Φρεντερίκ Μερμούντ, όπως ομολογεί ο ίδιος: «Όταν αποφασίζεις να κάνεις μια ταινία που προσπαθεί να καταδυθεί βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή (…), δεν μπορείς παρά να σκεφτείς μεγάλους σκηνοθέτες όπως ο Πολάνσκι ή ο Χίτσκοκ, οι οποίοι δεν διστάζουν να κατασκευάσουν ένα στιλιζαρισμένο σύμπαν γεμάτο με χαρακτήρες πιο περίπλοκους από όσο φαίνονται».
Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Τατιάνα ντε Ροστέ.
Στρα. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Το αυτό» (It) του Αντρέ Μουσιέτι: Η υπόθεση ξεκινά σε μια μικρή πόλη, το Ντέρι, το φθινόπωρο του 1989 με τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις παιδιών. Τα μόνα ίχνη που αφήνουν πίσω τους είναι κομμένα μέλη από τα σώματά τους! Η τρομακτική αυτή ιστορία συνοδεύεται από την εμφάνιση του Πένιγουαϊζ, ενός κλόουν, ο οποίος είχε σχέση με τα παιδιά που εξαφανίστηκαν. Ο Μπιλ Ντέμπορο, του οποίου ο μικρός αδελφός υπήρξε το πρώτο θύμα, συγκεντρώνει 7 παιδιά με σκοπό να βρουν τον κλόουν, τον οποίο θεωρούν υπεύθυνο. Ξαφνικά όμως οι εξαφανίσεις σταματούν μαζί με την εξαφάνιση του κλόουν. Μετά από 27 χρόνια, ο Πένιγουαϊζ επανεμφανίζεται και μαζί του αρχίζουν και πάλι να χάνονται τα παιδιά! Έτσι η ομάδα των παιδιών, που πλέον είναι ενήλικες, με επικεφαλής τον Μπιλ, ανασυγκροτείται, με μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη για τις ζωές τους, αποστολή. Η μεταφορά στην οθόνη ενός μυθιστορήματος του Στίβεν Κινγκ είναι από μόνη της ένα γεγονός. Άρα η ταινία του αργεντίνου σκηνοθέτη, Αντρέ Μουσιέτι ξεκινά με ένα δυνατό πλεονέκτημα. Το οποίο ο σκηνοθέτης αξιοποιεί με τον καλύτερο τρόπο και καταλήγει σε ένα απολύτως ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
«Παράδεισος» (Ray) του Αντρέι Κοντσαλόφσκι: Οι ζωές τριών ανθρώπων διασταυρώνονται λίγο πριν τελειώσει ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος. Η Όλγα, ρωσίδα ευγενούς καταγωγής η οποία έχει μεταναστεύσει στη Γαλλία, είναι μέλος σε αντιστασιακή οργάνωση. Όταν συλλαμβάνεται επειδή έκρυβε Εβραιόπουλα, ο Ζιλ, γάλλος συνεργάτης των ναζί, υπόσχεται να την βοηθήσει, αρκεί να ενδώσει και να κοιμηθεί μαζί του. Όταν όμως δολοφονείται από την αντίσταση, η Όλγα καταλήγει σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Εκεί θα συναντηθεί με τον Χέλμουτ, υψηλόβαθμο αξιωματικό στα Ες Ες, ο οποίος κάποτε ήταν ερωτευμένος μαζί της. Θα ξεκινήσουν μια θυελλώδη και καταστροφική σχέση και ο Χέλμουτ θέλοντας να την σώσει αποφασίζει να δραπετεύσει μαζί της στην Νότια Αμερική. Ενώ αρχικά συμφωνεί, τελικά αλλάζει γνώμη και θέλοντας να σώσει τη ζωή μιας Εβραίας, της Ρόζα, αποφασίζει να πάρει τη θέση της στο θάλαμο αερίων. Δυνατή ασπρόμαυρη ταινία από έναν μεγάλο ρώσο σκηνοθέτη.
«American assassin: Η εκδίκηση» (American assassin) του Μάικλ Κουέστα: Ο Μιτς Ραπ έχασε την κοπέλα του σε τρομοκρατική επίθεση. Έτσι αποφάσισε να γίνει μυστικός πράκτορας στη Σι Άι Έι, σε μια επίλεκτη αντιτρομοκρατική ομάδα. Νεοσύλλεκτος ακόμη αναλαμβάνει μια δύσκολη αποστολή μαζί με το βετεράνο πράκτορα, Σταν Χάρλεϊ. Εξερευνούν μια σειρά επιθέσεων σε στρατιωτικούς και πολιτικούς στόχους, οι οποίοι φαινομενικά δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Τελικά θα ανακαλύψουν έναν επικίνδυνα αδίστακτο άνδρα, ο οποίος σχεδιάζει να ξεκινήσει παγκόσμιο πόλεμο από τη Μέση Ανατολή.
«120 χτύποι το λεπτό» (120 battements par minute) του Ρομπέν Καμπιγιό: Στις αρχές του 1990 εμφανίζεται το Έιντς, μια άγνωστη αρχικά ασθένεια η οποία προκαλεί πολλούς θανάτους. Στο Παρίσι μια ομάδα ακτιβιστών προσπαθεί να αφυπνίσει την κοινή γνώμη αλλά και να πιέσει για την ανακάλυψη φαρμάκου. Ο νεοφερμένος στην ομάδα, Νατάν θα συγκλονιστεί από τη δυναμικότητα του Σον, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, που καταναλώνει τις τελευταίες του δυνάμεις στη μάχη ενάντια στο κράτος και τις φαρμακευτικές εταιρείες. Η ταινία τιμήθηκε στο Φεστιβάλ των Κανών με το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI).
Σινεφίλ