ΠΡΟ­ΣΦΥ­ΓΙ­ΚΟ ΚΑΙ Α­ΚΡΟ­ΔΕ­ΞΙΑ 4 ε­ρω­τή­μα­τα με­τά τις γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές

Απα­ντά ο Βα­σί­λης Τσιά­νος

Μία ε­βδο­μά­δα με­τά τις γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές, ο Βα­σί­λης Τσιά­νος, κα­θη­γη­τής Κοι­νω­νι­κών Επι­στη­μών α­πα­ντά σε τέσ­σε­ρις ε­ρω­τή­σεις μας για το προ­σφυ­γι­κό και την ά­νο­δο της α­κρο­δε­ξιάς. Το το­πίο εί­ναι α­κό­μα θο­λό, ό­πως ση­μειώ­νει, στο ποια θα εί­ναι η κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή ό­σον α­φο­ρά το προ­σφυ­γι­κό, ό­μως οι εν­δεί­ξεις α­πό τις το­πο­θε­τή­σεις των με­ρών δεν α­φή­νουν ι­διαί­τε­ρα πε­ρι­θώ­ρια αι­σιο­δο­ξίας. Ύστε­ρα δε α­πό την τρο­μα­κτι­κή αύ­ξη­ση της α­κρο­δε­ξιάς, το το­πίο κα­θί­στα­ται ε­πι­κίν­δυ­νο.

Πώς θεω­ρείς ό­τι θα ε­πη­ρεά­σουν τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα των γερ­μα­νι­κών ε­κλο­γών στη με­τα­να­στευ­τι­κή πο­λι­τι­κής της χώ­ρας;
Δεν μπο­ρώ να κά­νω προ­βλέ­ψεις, για­τί το το­πίο εί­ναι α­κό­μα αρ­κε­τά νε­φε­λώ­δες. Από την άλ­λη, θεω­ρεί­ται σί­γου­ρο ό­τι θα έ­χου­με κυ­βέρ­νη­ση «Τζα­μάι­κα», δη­λα­δή με συμ­με­το­χή των Φι­λε­λευ­θέ­ρων και των Πρα­σί­νων, κά­τι που έ­χει προ­ε­τοι­μα­στεί ε­δώ και ε­νά­μι­ση χρό­νο, δεν α­πο­τε­λεί κε­ραυ­νό εν αι­θρία. Όσον α­φο­ρά τους Πρά­σι­νους, ε­δώ και με­γά­λο διά­στη­μα προ­ε­τοι­μά­ζουν κά­ποιες προ­τά­σεις ό­σον α­φο­ρά το προ­σφυ­γι­κό, ό­που εί­χε ζη­τη­θεί και η δι­κή μου ε­πι­στη­μο­νι­κή α­ρω­γή. Από αυ­τό το σχέ­διο α­να­μέ­νε­ται να γί­νει α­πο­δε­κτό α­πό τη νέα κυ­βέρ­νη­ση, με­τά την κα­τά­θε­σή του τον ε­πό­με­νο μή­να, έ­να 20% μό­νο για τη νό­μι­μη με­τα­νά­στευ­ση. Πο­λύ ση­μα­ντι­κό, ό­μως, εί­ναι για την α­ξιο­λό­γη­ση της συ­γκυ­ρίας, το γε­γο­νός ό­τι οι Φι­λε­λεύ­θε­ροι του­λά­χι­στον δεν α­πο­δέ­χο­νται, ού­τε πρό­κει­ται να συμ­φω­νή­σουν, σε θέ­σπι­ση α­νώ­τα­του ο­ρίου α­πο­δο­χής προ­σφύ­γων, που ζη­τά­νε οι Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­στές, το δε­ξιό κομ­μά­τι των Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών στη Βαυα­ρία. Οι Φι­λε­λεύ­θε­ροι, δη­λα­δή, ό­σον α­φο­ρά αυ­τό το ση­μείο του προ­σφυ­γι­κού, που εί­ναι ό­μως με­γά­λης ση­μα­σίας, εί­ναι πραγ­μα­τι­κά φι­λε­λεύ­θε­ροι και δεν θέ­λουν να αγ­γί­ξουν το θέ­σφα­το του μη προσ­διο­ρι­σμού α­νώ­τα­του ο­ρίου στην υ­πο­δο­χή προ­σφύ­γων, που βέ­βαια δεν εί­ναι και τί­πο­τα άλ­λο α­πό μία συ­νε­πή ερ­μη­νεία των ευ­ρω­παϊκών ρυθ­μί­σεων και α­ξιών. Σε κά­ποιους μό­νο φαί­νε­ται ρι­ζο­σπα­στι­κό, υ­πό την εί­σο­δο τώ­ρα των α­κρο­δε­ξιών στο κοι­νο­βού­λιο. Εύ­χο­μαι, λοι­πόν, ό­τι σε αυ­τό το ση­μείο δεν θα έ­χου­με εκ­πλή­ξεις. Οι μό­νες α­ντι­στά­σεις που υ­φί­στα­νται αυ­τή τη στιγ­μή, που δεν πρέ­πει να υ­πο­τι­μη­θούν ό­μως, προέρ­χο­νται α­πό το χώ­ρο των Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­στών, οι ο­ποίοι εί­ναι οι μό­νοι που θέ­τουν το συ­γκε­κρι­μέ­νο αί­τη­μα, ε­δώ και έ­να χρό­νο, ως ό­ρο εκ των ων ουκ ά­νευ για ο­ποια­δή­πο­τε κυ­βέρ­νη­ση που θα προ­κύ­ψει μα­ζί τους. Οπό­τε, ό­πως κα­τα­λα­βαί­νε­τε, τα πράγ­μα­τα εί­ναι θο­λά α­κό­μα.
Οι σκό­πι­μες κα­θυ­στε­ρή­σεις του τε­λευ­ταίου δια­στή­μα­τος στις με­τε­γκα­τα­στά­σεις και στις οι­κο­γε­νεια­κές ε­πα­νε­νώ­σεις που δέ­χε­ται η Γερ­μα­νία, πρό­κει­ται να συ­νε­χι­στού­ν;
Γνω­ρί­ζου­με για την ad hoc συμ­φω­νία με­τα­ξύ των κκ. Ντε­μερ­ζιέ και Μου­ζά­λα για τη συ­στη­μα­τι­κή μείω­ση και ε­πι­βρά­δυν­ση των ρυθ­μών της οι­κο­γε­νεια­κής ε­πα­νέ­νω­σης και της με­τε­γκα­τά­στα­σης. Όσον α­φο­ρά συ­γκε­κρι­μέ­να την οι­κο­γε­νεια­κή ε­νο­ποίη­ση, δη­λα­δή οι πρό­σφυ­γες και με­τα­νά­στες που έ­χουν δι­καίω­μα να φέρ­νουν κα­τευ­θείαν την οι­κο­γέ­νειά τους στη Γερ­μα­νία, ό­χι τις με­τε­γκα­τα­στά­σεις, α­να­μέ­νε­ται να υ­πάρ­ξει μια πο­λύ αυ­στη­ρή ρύθ­μι­ση που ου­σια­στι­κά θα α­πο­κό­ψει 2.000.000 α­να­γνω­ρι­σμέ­νους πρό­σφυ­γες α­πό το δι­καίω­μα της οι­κο­γέ­νειας να εί­ναι μα­ζί. Πολ­λές ορ­γα­νώ­σεις, κα­θη­γη­τές κτλ, πρό­κει­ται να προ­σφύ­γου­με στο Ανώ­τα­το Ευ­ρω­παϊκό Δι­κα­στή­ριο, προ­κει­μέ­νου να α­πο­τρα­πεί αυ­τή η κα­τα­πά­τη­ση των δι­καιω­μά­των των προ­σφύ­γων, αλ­λά αυ­τό μπο­ρεί να διαρ­κέ­σει μέ­χρι και τρία χρό­νια.
Η εί­σο­δος της α­κρο­δε­ξιάς στο κοι­νο­βού­λιο πώς θεω­ρείς ό­τι θα ε­πη­ρεά­σει την πο­λι­τι­κή ατ­ζέ­ντα; Τα υ­πό­λοι­πα κόμ­μα­τα πρό­κει­ται να τσι­μπή­σουν το ε­πι­κίν­δυ­νο δό­λω­μα να εν­στερ­νι­στούν κομ­μά­τια της α­κρο­δε­ξιάς για ε­πα­να­προ­σέλ­κυ­ση ψη­φο­φό­ρω­ν;
Σί­γου­ρα. Η κ. Μέρ­κε­λ, βέ­βαια, προ­σπά­θη­σε να κερ­δί­σει αυ­τές τις ε­κλο­γές στο κέ­ντρο και ε­πι­τέ­θη­κε στη σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία στο ση­μείο που ή­ταν κά­πο­τε πο­λύ δυ­να­τή, στα ζη­τή­μα­τα κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης. Επέ­λε­ξε, δη­λα­δή, να μην παί­ξει την α­κρο­δε­ξιά κάρ­τα, πα­ρό­τι θα μπο­ρού­σε, με α­πο­τέ­λε­σμα να έ­χει α­πώ­λεια ψή­φων προς την α­κρο­δε­ξιά πα­ρα­πά­νω α­πό 1.000.000 ψή­φους. Αυ­τή α­να­μέ­νε­ται να εί­ναι και η στά­ση της και στην κυ­βέρ­νη­ση. Οι Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­στές, α­πό την άλ­λη, χρη­σι­μο­ποίη­σαν κα­τά κό­ρον την α­κρο­δε­ξιά ατ­ζέ­ντα προ­ε­κλο­γι­κά και συ­νε­χί­ζουν και τώ­ρα. Για την α­κρί­βεια, προ­κει­μέ­νου να ε­ξα­σφα­λί­σουν ό­τι θα α­κού­γε­ται στο κοι­νο­βού­λιο αυ­τή η δια­φο­ρε­τι­κή στά­ση τους α­πό του Χρι­στια­νο­δη­μο­κρά­τες, ζή­τη­σαν να έ­χουν ξε­χω­ρι­στές κοι­νο­βου­λευ­τι­κές εκ­προ­σω­πή­σεις τα δύο α­δελ­φά κόμ­μα­τα της δε­ξιάς, γε­γο­νός που δεν έ­χει ξα­να­συμ­βεί. Κά­ποιοι φθά­νουν να ζη­τούν και την πα­ραί­τη­ση της Μέρ­κελ α­πό την αρ­χη­γία του συ­να­σπι­σμού. Να ση­μειώ­σου­με ό­τι η α­κρο­δε­ξιά πή­ρε ψή­φους α­πό τρία κόμ­μα­τα, α­πό τη δε­ξιά, α­πό τους Σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες μι­σό ε­κα­τομ­μύ­ριο πε­ρί­που, και α­πό την Αρι­στε­ρά ε­πί­σης μι­σό ε­κα­τομ­μύ­ριο. Αυ­τό το τε­λευ­ταίο εί­ναι που κα­θι­στά ε­πι­κίν­δυ­νο το το­πίο.
Που ο­φεί­λε­ται αυ­τή η ά­νο­δος της α­κρο­δε­ξιάς;
Για τους Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­στές, ο­φεί­λε­ται στο προ­σφυ­γι­κό, που δή­θεν υ­πο­νό­μευ­σε τη νο­μι­μό­τη­τα και τις οι­κο­νο­μι­κές ε­πι­τυ­χίες της κυ­βέρ­νη­σης Μέρ­κελ. Άλλοι, στους ο­ποίους α­νή­κω και ε­γώ, α­πο­δί­δου­με την ά­νο­δο της α­κρο­δε­ξιάς σε μια ι­διαι­τε­ρό­τη­τα, πρώ­τον, ό­σον α­φο­ρά την τέως Ανα­το­λι­κή Γερ­μα­νία και στην Αρι­στε­ρά ε­κεί, που δεν μπό­ρε­σε να κρα­τή­σει τον κό­σμο της, σε α­ντί­θε­ση με την Αρι­στε­ρά στη Δυ­τι­κή Γερ­μα­νία. Ο δεύ­τε­ρος λό­γος εί­ναι ό­τι η συ­γκυ­βέρ­νη­ση με­τα­ξύ Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τών και Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών ά­φη­σε έ­να τε­ρά­στιο χώ­ρο κοι­νω­νι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης ε­λεύ­θε­ρο, το ο­ποίο δεν μπό­ρε­σε η Αρι­στε­ρά να κα­λύ­ψει κα­τάλ­λη­λα και ε­παρ­κώς. Ίσα-ί­σα η >Σά­ρα Βά­γκεν­κνε­χτ έ­παι­ξε και ε­πί­ση­μα την α­κρο­δε­ξιά – α­ντι­προ­σφυ­γι­κή κάρ­τα, και σα­φώς έ­χα­σε με αυ­τή την κί­νη­ση. Κα­νο­νι­κά θα έ­πρε­πε να εί­χε πα­ραι­τη­θεί, με­τά α­πό αυ­τή τη στά­ση. Να υ­πεν­θυ­μί­σου­με ε­πί­σης πως ε­δώ και δέ­κα χρό­νια έ­χου­με α­πό­πει­ρες δη­μιουρ­γίας νέων α­κρο­δε­ξιών κομ­μά­των, που μά­λι­στα σε κά­ποια κρα­τί­δια έ­παιρ­ναν και 10%, υ­πήρ­χε πο­λύ και­ρό αυ­τή η τά­ση ρι­ζο­σπα­στι­κο­ποίη­σης κά­ποιων προς τα α­κρο­δε­ξιά. Αυ­τό που δεν εί­χε ξα­να­συμ­βεί μέ­χρι τώ­ρα, ή­ταν να έ­χουν παν­γερ­μα­νι­κό α­ντί­κτυ­πο, να έ­χουν τό­σο α­κραία ρη­το­ρεία, και να εκ­προ­σω­πού­νται κοι­νο­βου­λευ­τι­κά.
•