Το χειρότερο είναι ότι βλάπτει πιο πολύ τη δική μαςΗ βασική κριτική που ασκήθηκε –και εκ των έσω– στην εκλογική τακτική της ΝΔ, ήταν, πρώτον, ότι στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στο φόβο και την κινδυνολογία και, δεύτερον, ότι, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, εμφάνιζε τους εκπροσώπους της, κάθε φορά που μιλούσαν, τοποθετημένους από την πλευρά των δανειστών.
Αν κρίνουμε από την προχθεσινή τοποθέτηση του κ. Σαμαρά στη γραμματεία του κόμματος, το σύνολο της κριτικής αυτής πετάχτηκε από την ηγεσία της ηττημένης εκλογικά ΝΔ στο καλάθι των αχρήστων. Για να εξασφαλίσει αυτή την απόρριψη, ο κ. Σαμαράς πρόβαλε δύο εξίσου προβληματικούς και αυθαίρετους ισχυρισμούς: πρώτον, ότι το κόμμα του δεν ηττήθηκε στις εκλογές (στήριξε, μάλιστα, τον ισχυρισμό αυτό και σε… αριθμούς), δεύτερον, ότι η νέα κυβέρνηση αποτελεί μια παρένθεση ως την ανάληψη και πάλι των ηνίων από τη ΝΔ.
Οι ισχυρισμοί του αυτοί εκ πρώτης όψεως απευθύνονται προς το εσωκομματικό ακροατήριο, και γι’ αυτό δεν θα έπρεπε, κατά μία εκδοχή, να τους δοθεί ιδιαίτερη σημασία. Ακόμα κι αν ισχύει όμως αυτό, η μετεκλογική αυτή γραμμή συνδέει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την προεκλογική τακτική του εξασφαλίζοντας την αδιατάρακτη συνέχιση της συνταγής της αποτυχίας: αν δεν υπάρχει ήττα, δεν χρειάζεται επανεξέταση της γραμμής· αν η γραμμή ήταν σωστή, θα αποτελέσει τη βάση και της νέας, ενδεχομένως, εκλογικής καταμέτρησης.
Το αλάθητο του κ. ΣαμαράΕίναι πολύ πιθανό ο κ. Σαμαράς να μη μπορέσει να εφαρμόσει αυτή τη φοβερή πολιτική σύλληψη. Ήδη οι φωνές αμφισβήτησής του ακούγονται όλο και καθαρότερα. Για όσο καιρό, όμως, αποτελεί την επίσημη γραμμή με την οποία πολιτεύεται η ΝΔ, οι επιπτώσεις της στη διαπραγματευτική θέση της χώρας μπορεί να είναι κατά πολύ σοβαρότερες από τις επιπτώσεις στην εσωκομματική διαπάλη της Συγγρού και στην ικανότητά της να ανακάμψει.
Οι λόγοι είναι προφανείς. Ο κ. Σαμαράς, μη αποδεχόμενος οποιαδήποτε κριτική στην αποτυχημένη γραμμή που ακολούθησε, διατηρεί τη ΝΔ από την πλευρά των δανειστών και της επιβάλλει και μετεκλογικά την τακτική του φόβου και της κινδυνολογίας. Μια ματιά στα φιλικά προς τη ΝΔ μίντια μπορεί να πείσει και τον πιο δύσπιστο. Η παραμικρή «ταραχή» στον ψυχισμό των «αγορών» μεγεθύνεται στις διαστάσεις ενός ποθητού πανικού. Τα ΑΤΜ εξακολουθούν να παίζουν στους τίτλους των κινδυνολόγων. Οι δε, πραγματικές ή φανταστικές, απειλές των δανειστών ανυψώνονται στο βάθρο των δέκα εντολών, που όποιος τις παραβεί τον περιμένει η κόλαση. Στην τελική σούμα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζεται και μετεκλογικά να μην έχει άλλο σχέδιο για τη χώρα από το μνημονιακό σχέδιο της λιτότητας, της ύφεσης, της παραγωγικής αποσύνθεσης και της κοινωνικής ισοπέδωσης.
Ο κ. Σαμαράς στο ρόλο του ΣαμψώνΛίγο θα μας ενδιέφερε αν οι επιπτώσεις αυτής της αποδεδειγμένα αποτυχημένης γραμμής περιορίζονταν στην τύχη της ΝΔ. Δυστυχώς, λειτουργούν σαν συνηγορία υπέρ της πολιτικής λιτότητας και της διαιώνισης της κρίσης χρέους, που μαστίζει την ΕΕ. Δηλαδή, σε μια στιγμή που ήδη διεξάγεται μάχη ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα στο εσωτερικό της ΕΕ (με παρέμβαση και από την πέραν του Ατλαντικού δύναμη), ένα ισχυρό πολιτικό κόμμα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τοποθετείται από την πλευρά εκείνων που έχουν καταφανώς διαφορετικά από την Ελλάδα και τις χώρες του Νότου συμφέροντα.
Αν αυτή η στάση ως προεκλογική πολιτική έβλαψε εκλογικά τη ΝΔ, μετεκλογικά προξενεί γενικότερη βλάβη. Αν αυτή τη επιλογή προεκλογικά συνιστούσε μια πολιτική ελέγξιμη με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα, η υποστήριξή της και μετά από αυτό, σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, συνιστά απαράδεκτη πολιτικά στάση, που μπορεί να περιγραφεί με τη γνωστή βιβλική ρήση «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», και με τον κ. Σαμαρά στο ρόλο του Σαμψών.
Αδιέξοδη επιλογήΠρόκειται για μια επιλογή αδιέξοδη, καταστροφική και αυτοκαταστροφική. Ακόμα κι αν υποθέταμε ότι η νέα κυβέρνηση αποτύγχανε πλήρως (πράγμα που μοιάζουν να εύχονται όλες οι δεξιές και ακροδεξιές μοιρολογίστρες), κι ότι ξανακαθόταν στον κυβερνητικό θώκο η ΝΔ, το «έπαθλό» της θα ήταν μια οικονομία εξουθενωμένη, μια κοινωνία καταβεβλημένη, ένας λαός ταπεινωμένος. Μ’ αυτά τα υλικά, που η ίδια θα είχε παρασκευάσει, θα έπρεπε να δουλέψει μια τέτοια ρεβανσιστική κυβέρνηση. Υλικά πολύ δυσμενέστερα από αυτά που είχε ετοιμάσει η μνημονιακή πενταετία 2010-2014.
Η ακύρωση ενός τέτοιου απεχθούς ενδεχόμενου είναι ένας ακόμα σοβαρότατος λόγος να πετύχει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εξασφαλίζοντας –με την πολιτική της– τη στήριξη της μεγαλύτερης δυνατής πλειοψηφίας των λαϊκών τάξεων.
Χ. Γεωργούλας