«ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ»Επέσατε θύματα… Του Στράτου ΚερσανίδηΟ Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα, το 1909, και μετά τη μικρασιατική καταστροφή μετακόμισε με την οικογένειά του στην Κρήτη. Από τα νεανικά του χρόνια οργανώθηκε στην ΟΚΝΕ, ενώ, αν και σπούδασε οικονομικά, ασχολήθηκε με τον πολιτισμό. Δημοσίευσε πολλά δοκίμια και ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τη λαϊκή παράδοση, καταγράφοντας χιλιάδες μαντινάδες, παραμύθια, γνωμικά της Κρήτης. Μετείχε ενεργά στο συνδικαλιστικό κίνημα, πρωτεργάτης και στέλεχος στο Εργατικό Κέντρο Ηρακλείου και, τον Ιούνιο του 1936, συνελήφθη μαζί με άλλους συντρόφους του και εκτοπίστηκε στον Αη Στράτη. Μετά την κατάληψη της χώρας από τους ναζί, ο Σουκατζίδης, όπως και χιλιάδες άλλοι έλληνες κομμουνιστές, παραδόθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση στους κατακτητές και παρέμειναν φυλακισμένοι.
Το 1944, βρίσκει τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη στις φυλακές Χαϊδαρίου, να εκτελεί χρέη διερμηνέα για τον γερμανό διοικητή Καρλ Φίσερ. Εκεί τον «συναντά» ο Παντελής Βούλγαρης και τον κάνει κεντρικό πρόσωπο στη ταινία «Το τελευταίο σημείωμα».
Στο Χαϊδάρι, ο διερμηνέας του γερμανού διοικητή έρχεται σε καθημερινή επαφή με τα βασανιστήρια και τη σκληρότητα του Φίσερ και του πρωτοπαλίκαρού του, Κόβατς. Η Χαρά, η αρραβωνιαστικιά του Ναπολέοντα, αντιμετωπίσει καρτερικά και με θάρρος την κατάσταση. Όταν στις 27 Απριλίου 1944, στους Μολάους Λακωνίας, ο γερμανός υποστράτηγος Κρεχ δέχτηκε επίθεση από ομάδα ανταρτών του ΕΛΑΣ, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο ίδιος και τρεις γερμανοί στρατιώτες, οι κατακτητές αποφάσισαν να εκτελέσουν 200 κρατούμενους για αντίποινα. Ανάμεσά τους ήταν και ο Ναπολέων Σουκατζίδης, ο οποίος αρνήθηκε την προσφορά του Φίσερ, να του χαρίσει τη ζωή και να εκτελεστεί κάποιος άλλος στη θέση του. Έτσι, την Πρωτομαγιά του 1944, έγινε στο Σκοπευτήριο της Καιραριανής η εκτέλεση των διακοσίων ελλήνων κομμουνιστών.
Η πραγματική ιστορία περνά μέσα από τη μυθοπλασία και γίνεται μια συγκλονιστική ταινία. Μια ταινία για την πίστη και την προσήλωση των ανθρώπων σε ιδανικά, που βλέπουν πιο μακριά από το πεπερασμένο της δικής τους ζωής. Από το πρώτο πλάνο βρίσκεσαι εγκλωβισμένος. Άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, σκάβουν τάφους. Μια νέα κοπέλα, σκαλίζει στην τσέπη ενός εκτελεσμένου και βρίσκει ένα σημείωμα. Αφού τελειώσει αυτή η σεκάνς, η οποία ήδη έχει φορτώσει με μπόλικη συγκίνηση τους θεατές, η δράση πηγαίνει μερικές μέρες πριν, στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Η αφήγηση της καθημερινότητας του Σουκατζίδη και των άλλων κρατουμένων αρχίζει. Θάλαμος, ανακρίσεις, βασανιστήρια εικόνες σκληρού ρεαλισμού, αλλά πώς αλλιώς να αφηγηθείς τη ναζιστική θηριωδία; Εδώ δεν χωράνε αφαιρέσεις και μισόλογα, πρόκειται για την επιτομή της ανθρώπινης βαρβαρότητας.
Βλέπουμε βήμα-βήμα την πορεία προς το θάνατο, την καθημερινή βία, το φανατισμό των θυτών και τον ηρωισμό των θυμάτων. Η κάμερα βρίσκεται κοντά στους πρωταγωνιστές, αγγίζει τα πρόσωπά, τον ιδρώτα, τις πληγές τους. Πλησιάζουμε προς την κορύφωση του δράματος, ενώ η συγκίνηση έχει πιάσει κόκκινο. Αλλά δεν τελειώνει, έχει κι άλλο. Είναι το γλέντι στους θαλάμους το τελευταίο βράδυ πριν την εκτέλεση. Η κάμερα στριφογυρίζει, χορεύει μαζί με τους ανθρώπους, ανασαίνει και αγωνιά μαζί τους. Μια συγκλονιστική σεκάνς, από τις καλύτερες που έχω δει στον ελληνικό -και όχι μόνον- κινηματογράφο. Στην κυριολεξία ανατριχιαστικά συγκινητική. Το ίδιος και στην εκτέλεση. Οι άνθρωποι στήνονται κατά εικοσάδες μπροστά στο πολυβόλο. Κι αρχίζει το μακελειό, κορμιά πέφτουν, χαριστική βολή, οι ναζί φωτογραφίζουν. Και η κάμερα πάντοτε κοντά στους ανθρώπους, καταγράφει και αποτυπώνει τη μεγαλύτερη μαζική εκτέλεση που έγινε στην Κατοχή.
Καθίσταται εμφ��νές στην ταινία πως οι διακόσιοι που εκτελέστηκαν την Πρωτομαγιά του 1944 ήταν κομμουνιστές. Αυτό φαίνεται από την αρχή, από το γεγονός ότι οι κρατούμενοι βρίσκονται στη φυλακή τουλάχιστον εδώ και 8 χρόνια, δηλαδή από τη δικτατορία του Μεταξά. Επίσης στη φυλακή υπάρχει καθοδήγηση και συνωμοτικότητα, καθαρά κομμουνιστικές πρακτικές. Και στο φινάλε, φαίνεται από τις σηκωμένες γροθιές των εκτελεσμένων και τα όσα φωνάζουν μπροστά στο απόσπασμα.
Με μεγάλη μου χαρά σημειώνω πως ο Παντελής Βούλγαρης όχι μόνον ανταποκρίθηκε αλλά ξεπέρασε τις προσδοκίες μου!
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ «Suburbicon» του Τζορτζ Κλούνι: Η οικογένεια Λοντζ ζει στο Σαμπέρμπικον, μια ιδανική κοινότητα, ευτυχισμένων ανθρώπων στο κέντρο της Αμερικής. Όμως η ζωή της οικογένειας θα ανατραπεί μετά από επίθεση κάποιων αγνώστων με θύμα τη μητέρα του μικρού Νίκι. Μετά από το τραγικό αυτό γεγονός, ο Νίκι προσπαθεί να καταλάβει την εγωιστική συμπεριφορά των ενήλικών μελών της οικογένειάς του. Ενώ ο πατέρας του Νίκι κλονίζεται προσπαθώντας να βρει μια νέα ισορροπία στην οικογένεια, η υπόλοιπη κοινότητα του Σαμπέρμπικον έχει αναστατωθεί. Αιτία της αναστάτωσης είναι η άφιξη της πρώτης αφροαμερικάνικης οικογένειας στη γειτονιά. Το σενάριο είναι των αδελφών Κοέν.
«Απαγωγή» (Kidnap) του Λουίς Πριέτο: Η Κάρλα, μια χωρισμένη γυναίκα η οποία εργάζεται ως σερβιτόρα, μεγαλώνει μόνη τον 6χρονο γιο της, Φράνκι. Μια μέρα που έχουν πάει για παιχνίδι στο πάρκο, βλέπει πως κάποιοι άγνωστοι τον αρπάζουν και τον βάζουν με το ζόρι σε ένα αυτοκίνητο. Η Κάρλα προλαβαίνει να μπει στο δικό της αυτοκίνητο κι αρχίζει να τους κυνηγά. Έχοντας χάσει το κινητό της δεν μπορεί να ειδοποιήσει κανέναν και αναλαμβάνει μόνη να σώσει το γιο της. Καλογυρισμένο αγωνιώδες θρίλερ, χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία, το οποίο ακολουθεί την πεπατημένη ανάλογων ταινιών. Η ιδέα για την ταινία ξεκίνησε από το γεγονός πως στις ΗΠΑ κάθε 40 δευτερόλεπτα χάνεται ένα παιδί!
«Καυγάς στο μπλοκ 99» (Brawl in cell block 99) του Σ. Κρεγκ Ζάχλερ: Ο Μπράντλεϊ Τόμας, πρώην μποξέρ, μένει χωρίς δουλειά ενώ επιστρέφοντας στο σπίτι μαθαίνει πως η γυναίκα του τον απατά. Θέλοντας να σώσει το γάμο του, αποφασίζει να δουλέψει για λίγο καιρό ως βαποράκι. Όμως θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια συμπλοκή με την αστυνομία και ενώ η γυναίκα του είναι έγκυος, ο Μπράντλεϊ φυλακίζεται. Στη φυλακή μαθαίνει πως ο εργοδότης του έχει απαγάγει τη γυναίκα του και για την απελευθερώσει του ζητά να σκοτώσει κάποιον μέσα στη φυλακή. Ο Μπράντλεϊ, προκειμένου να σώσει τη γυναίκα και το παιδί του, θα μετατραπεί σε φονική μηχανή, σκορπώντας το θάνατο. Βίαιο θρίλερ, το οποίο σύντομα χάνει το αρχικό του ενδιαφέρον καθώς τα όσα συμβαίνουν επί της οθόνης είναι υπερβολικά και καθόλου πιστευτά.
«Γενέθλια θανάτου» (Happy death day) του Κρίστοφερ Μπ. Λάντον: Η Τρι Γκέλμπαν δολοφονείται τη μέρα των γενεθλίων της αλλά την επόμενη μέρα ξυπνά και ξαναζεί τη μέρα της δολοφονίας της. Το ίδιο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Αυτό δίνει στην Τρι τη δυνατότητα να ανακαλύψει ποιος είναι ο δολοφόνος της ώστε να αποτρέψει τη δολοφονία της!
«Σπίτι μου, σπιτάκι μας» (Sweet home again) της Χάλι Μέγιερς Σάιερ: Μετά από το διαζύγιό της, η Άλις Κίνεϊ επιστρέφει στη γενέτειρα της, στο Λος Άντζελες, μαζί με τις δύο νεαρές κόρες της. Το βράδυ που η Άλις γιορτάζει τα τεσσαρακοστά γενέθλιά της, συναντά τρεις νεαρούς και η Άλις προσφέρεται να τους φιλοξενήσει. Η συμβίωση όλων αυτών και ένας έρωτας που αρχίζει να φουντώνει θα αναστατωθούν από τον πρώην σύζυγο της Άλις, ο οποίος φθάνει στο σπίτι με τις βαλίτσες στο χέρι!
«Κάιρο εμπιστευτικό» (The Nile Hilton incident) του Ταρίκ Σαλέχ: Μια τραγουδίστρια βρέθηκε δολοφονημένη στο ξενοδοχείο Χίλτον του Καΐρου. Ο ντετέκτιβ Νορεντίν Μουσταφά ανακαλύπτει τη σχέση της νεκρής με τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου και βουλευτή! Μοναδική μάρτυρας είναι μια αδήλωτη σουδανή καμαριέρα. Μια διαταγή που έρχεται από ψηλά τον υποχρεώνει να κλείσει την υπόθεση, αλλά εκείνος συνεχίζει την έρευνα για να φτάσει στην ελίτ η οποία διοικεί τη χώρα. Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Σάντανς.
«Η ταινία Lego Ninjago» (The Lego Ninjago movie) των Τσάρλι Μπιν, Πολ Φίσερ, Μπομπ Λόγκαν: Ο νεαρός Λόιντ ή Πράσινος Νίντζα και οι φίλοι του, έρχονται αντιμέτωποι με τον κακό άρχοντα Γκάρμαντον. Κομπιούτερ ανιμέισον.
Σινεφίλ