58ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣΜε Χρυσή Άρκτο η έναρξηΤου Στράτου ΚερσανίδηΤέταρτη μέρα του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου με τους θεατές να ανταποκρίνονται και φέτος στη μεγάλη κινηματογραφική γιορτή.
Η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ έγινε με την προβολή της βραβευμένης με Χρυσή Άρκτο ταινίας «Η ψυχή και το σώμα» (Teströl és lélekröl), της ουγγαρέζας σκηνοθέτιδας Ίλντικο Ένιεντι. Μια συναρπαστική ταινία για δύο ανθρώπους οι οποίοι κάθε βράδυ μοιράζονται το ίδιο όνειρο. Ένα ανθρώπινο και ατμοσφαιρικό παραμύθι, μια ταινία για τους φόβους και τις αναστολές των ανθρώπων.
Η Ίλντικο Ένιεντι, λέει για την ταινία της: «Είναι μια πολύ παθιασμένη ταινία, όμως, εάν δεν μπείτε στο μικρό μας λαβύρινθο από την αρχή, δεν θα την ανακαλύψετε. Θα δείτε απλώς το παγωμένο τοπίο, θα δείτε απόμακρους ανθρώπους σε ένα παγωμένο περίγυρο. Όμως το μεγάλο πάθος κρύβεται από πίσω». Στο πλαίσιο αφιερώματος στην Ένιεντι θα προβληθούν -συμπεριλαμβανομένης και της ταινίας έναρξης- 6 μεγάλου και 3 μικρού μήκους ταινίες της σκηνοθέτιδας, που αποτελούν το σύνολο του έργου της. Οι ταινίες αυτές, με χρονολογική σειρά, είναι: «Εισβολή» (1986, 37΄), «Ο τυφλοπόντικας» (1987, 70΄), «Ο εικοστός αιώνας μου» (1989, 104΄), «Μαγικός κυνηγός» (1994, 106΄), «Ο Τόμας και η Γιούλι» (1997, 63΄), «Σίμων ο Μάγος» (1999, 92΄), «Από την Ευρώπη στην Ευρώπη» (204), 3΄), «Πρώτη αγάπη» (2008, 20΄) και «Η ψυχή και το σώμα» (2017, 116΄).
Ο σεναριογράφος Ευθύμης Φιλίππου, συνεργάτης του Γιώργου Λάνθιμου, ο οποίος πρόσφατα κέρδισε το βραβείο σεναρίου στις Κάνες, προτείνει στο πλαίσιο του τμήματος carte blanche, 10 ταινίες οι οποίες και προβάλλονται τις μέρες αυτές στο φεστιβάλ: «Η φωτογραφία» (Νίκος Παπατάκης), «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» (Μάικ Νίκολς), «Μάρθα» (Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ), «Στάσου πλάι μου» (Ρομπ Ράινερ), «Ο χασάπης» (Κλοντ Σαμπρόλ), «Η συνομιλία» (Φράνσις Φορντ Κόπολα), «Το βίντεο του Μπένι» (Μίκαελ Χάνεκε), «Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: Επιχείριση κινούμενος στόχος» (Τζον Γκλεν), «Μπάρι Λίντον» (Στάνλεϊ Κιούμπρικ), «Βασιλιάς για μια νύχτα» (Μάρτιν Σκορσέζε)
Το φεστιβάλ θα ολοκληρωθεί στις 12 Νοεμβρίου με την προβολή της κωμωδίας, «Το πάρτι» (The party ) της Σάλι Πότερ. Μια φιλόδοξη πολιτευόμενη προσκαλεί ενθουσιασμένη τους φίλους της στο σπίτι για να γιορτάσουν την προαγωγή της. Οι καλεσμένοι, όμως, έχουν τα δικά τους δράματα, ενώ και ο σύζυγος της οικοδέσποινας μοιάζει ανήσυχος. Όταν τους ανακοινώσει πράγματα που θα σοκάρουν, θα ξεκινήσει ένα ντόμινο κωμικοτραγικών αποκαλύψεων. Κάπως έτσι, μια βραδιά που ξεκίνησε με πολλές υποσχέσεις, θα καταλήξει σε ό,τι δεν είχε ποτέ κανείς φανταστεί.
Περισσότερα για τις ταινίες του 58ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο φύλλο της επόμενης Κυριακής.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ»Αυτοβιογραφικές σελίδες στην οθόνηΟ ρομαντικός συγγραφέας και ποιητής Μαξ Μπλέχερ γεννήθηκε το 1909 στο Μποτοσάνι της Ρουμανίας. Εβραϊκής καταγωγής, σπούδασε αρχικά ιατρική στο Παρίσι αλλά σύντομα διαγνώστηκε με φυματίωση των οστών και εισήχθη σε σανατόριο. Αρχικά στην Ελβετία και στη συνέχεια στην κωμόπολη Τεκοργκιόλ, κοντά στην Κωστάντζα. Εκεί πέθανε το 1938 στα 29 του μόλις χρόνια.
Ο ρουμάνος σκηνοθέτης Ράντου Ζούντε («Άφεριμ!», 2015), με τις «Σημαδεμένες καρδιές (Inimi cicatrizate) μεταφέρει στην οθόνη το αυτοβιογραφικό βιβλίο του Μπλέχερ.
Ο Εμανουέλ είναι ένας νεαρός άνδρας ο οποίος προσβάλλεται από φυματίωση των οστών, μια σπάνια και ιδιαίτερα επώδυνη ασθένεια. Εισάγεται για θεραπεία σε ένα σανατόριο στα παράλια της Μαύρης θάλασσας όπου υποβάλλεται σε θεραπεία. Ο κορμός του τοποθετείται σε γύψο και έτσι μένει καθηλωμένος στο κρεβάτι. Παρά τη δύσκολη κατάστασή του το νεανικό πάθος για ζωή του δίνει δύναμη και αντιμετωπίζει την κατάστασή του με θάρρος και χιούμορ. Ακόμη και ερωτικές σχέσεις καταφέρνει να δημιουργήσει. Εν τω μεταξύ, η απειλή του ναζισμού αρχίζει να εξαπλώνεται πάνω από την Ευρώπη, ενώ στη Ρουμανία οι ομοϊδεάτες του Χίτλερ κερδίζουν έδαφος.
Το πνιγηρό περιβάλλον ενός σανατορίου όπου νοσηλεύονται άνθρωποι με βαριές παθήσεις είναι το σκηνικό αυτής της αυτοβιογραφικής ταινίας εποχής. Ο σκηνοθέτης αναπαριστά με πιστότητα την εποχή. Κινηματογραφεί με λεπτομέρεια την καθημερινότητα του Εμανουέλ μέσα στο νοσοκομείο, τις επώδυνες θεραπείες, τους έρωτές του, το χιούμορ και το κουράγιο του. Η μουντή, σκοτεινή φωτογραφία ταιριάζει αφενός με την κλονισμένη υγεία του πρωταγωνιστή, αφετέρου αναδεικνύει τη φαιά πανούκλα του ναζισμού η οποία εξαπλώνεται και απειλεί τη γηραιά ήπειρο. Παρόλα αυτά, αν και τα πάντα αναδύουν μυρωδιά απελπισίας και θανάτου, οι άνθρωποι πάντοτε αναζητούν το φως, την ελπίδα, θέλουν να γευτούν τη ζωή και να διαλύσουν το σκοτάδι.
Ο Ράντου Ζούντε με την ταινία αυτή, και εκμεταλλευόμενος την προσωπικότητα του ήρωά του, ρίχνει ματιές στο παρόν. Αφήνει σαφείς αιχμές στη θρησκοληψία και κυρίως στην ξενοφοβία και το ρατσισμό της σύγχρονης Ρουμανίας, κρατώντας τα όμως σε δεύτερο επίπεδο. Προσεγγίζει ένα δυνατό κείμενο της ρουμανικής λογοτεχνίας και το μετατρέπει σε μια εξαιρετικά δυνατή και διεισδυτική ταινία. Η διάρκειά της είναι αρκετά μεγάλη (141 λεπτά), αλλά πώς αλλιώς μπορεί ο θεατής να νιώσει τον πόνο της αρρώστιας και την πνιγηρή αίσθηση της καθήλωσης;
Στρα. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Τι συνέβη στη Δευτέρα;» (Seven sisters) του Τόμι Βίρκολα: 2073, η Γη αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα υπερπληθυσμού, τα τρόφιμα λιγοστεύουν και η κυβέρνηση αποφασίζει ότι η κάθε οικογένεια υποχρεούται να έχει μόνον ένα παιδί. Τυχόν περισσότερα παιδιά καταψύχονται με σκοπό να επανέλθουν στον κόσμο όταν θα έχει αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Όμως ο Τέρενς Σέτμαν, καταφέρνει να κρύψει τα επτάδυμα κορίτσια που γέννησε η κόρη του και να τα μεγαλώσει με αυστηρούς κανόνες ώστε να επιβιώσουν. Τα κορίτσια είναι πανομοιότυπα και η κάθε μία έχει το όνομα μια μέρας της εβδομάδας και την αντίστοιχη μόνο μέρα μπορεί να βγει έξω. Όμως μια μέρα η Δευτέρα δεν επιστρέφει από τη δουλειά και οι υπόλοιπες αδελφές προσπαθούν να μάθουν τι έχει συμβεί. Το μυστικό τους αποκαλύπτεται, οι αρχές προσπαθούν να τις εξοντώσουν και αυτές, στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, ανακαλύπτουν το τρομερό μυστικό της κυβέρνησης. Είναι αλήθεια πως από τις πρώτες σκηνές η ταινία σε μαγνητίζει και ότι πίσω από το όλο εγχείρημα βρίσκεται μια πολύ ωραία ιδέα. Όμως είναι επίσης αλήθεια πως όλο το ενδιαφέρον εξαντλείται μετά από τα πρώτα 30-35 λεπτά, όταν όλη η μελλοντολογική προβληματική μετατρέπεται σε ταινία δράσης και χάνει την αληθοφάνειά της. Πάνω στην ώρα αποκτά πάλι ένα ενδιαφέρον για να το ξαναχάσει λίγο αργότερα. Θαρρείς και με σκηνές δράσης προσπαθεί ο σκηνοθέτης να καλύψει κάποια σεναριακά κενά. Η Νούμι Ραπάς τα πάει πολύ καλά στο δύσκολο… επταπλό ρόλο της.
«Ο φόνος του ιερού ελαφιού» (The killing of a sacred deer) του Γιώργου Λάνθιμου: Η νέα ταινία του Λάνθιμου η οποία κέρδισε βραβείο σεναρίου στις Κάνες. Ο Στίβεν και η Άννα είναι γιατροί, πλούσιοι και ζουν ευτυχισμένοι με τα δυο παιδιά τους. Ο Στίβεν έχει υπό την προστασία του τον 16χρονο Μάρτιν, ένα αγόρι ορφανό από πατέρα. Όταν συστήνει το νεαρό στην οικογένειά του η κατάσταση θα πάρει ολέθρια τροπή.
«Mimosas» του Όλιβερ Λαξ: Ένας ετοιμοθάνατος σεΐχης μεταφέρεται με ένα καραβάνι στον τόπο που θέλει να ταφεί. Στο δρόμο όμως πεθαίνει και οι άνδρες του καραβανιού αρνούνται να συνεχίσουν φοβούμενοι το πέρασμα από τα βουνά. Δύο τυχοδιώκτες υπόσχονται να μεταφέρουν τη σωρό αλλά κανείς δεν γνωρίζει εάν λένε αλήθεια ή ψεύδονται. Θαυμάσια ταινία, που θα εκτιμήσουν οι απαιτητικοί σινεφίλ. Ένα σχεδόν κρυπτογραφημένο θρησκευτικό αφήγημα με αναφορές στο Κοράνι. Μεγάλο Βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ των Κανών, το 2016.
«Succes story» του Νίκου Περράκη: Ένας ψυχίατρος-συγγραφέας και μια απόφοιτη του Εθνικού Θεάτρου ξεκινούν έναν αταίριαστο έρωτα που σύντομα θα γίνει μάχη εξουσίας. Μια ιστορία παράνοιας, εκβιασμών, μίσους και φόνων.
«Ελεγεία υπανάπτυξης» του Σπύρου Τέσκου: Τα Λιπάσματα Δραπετσώνας ανοίγουν μετά από 18 χρόνια αλλά οι εργαζόμενοι, οι οποίοι επιστρέφουν στον τόπο εργασίας τους, αντικρίζουν ερείπια. Πολύ καλό ντοκιμαντέρ.
«Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης» του Πέτρου Σεβαστίκογλου: Η Άλκη Ζέη εξομολογείται, αφηγείται την πολυτάραχη ζωή της, μιλά για το πλούσιο έργο της. Για τη συγγραφέα μιλούν η αδελφή της, Ελένη Κόκου και οι φίλοι της, Μάνος Ζαχαρίας και Τίτος Πατρίκιος.
«Thor: Ragnarok» του Τάικα Γουατίτι: Ταινία βασισμένη στη νορβηγική μυθολογία.
«Νάνος στο σπίτι» (Gnome alone) των Πίτερ Λεπενιότης, Σέλι Σενόι: Τα νανάκια του κήπου εναντίον των τρογκ. Κινούμενο σχέδιο.
Σινεφίλ