Του Σπύρου ΠλέγαΗ αριστερά -είτε μιλάμε για τον ευρωκομμουνιστικό-νεομαρξιστικό χώρο, είτε για τον καθαρόαιμα σταλινικό- κοινωνικά και πολιτικά έχει έναν και μόνο αντίπαλο κατά το πέρας της νεότερης ελληνικής ιστορίας, τη δεξιά.
Ο παράγοντας αυτός με ιδεολογικό του άρμα το «Πατρίς – Θρησκεία - Οικογένεια» και το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», εγκαθιδρύθηκε στην εξουσία, είτε με τη μορφή νόμιμου κράτους, είτε ως ακροδεξιό παρακράτος μετά το τέλος του Εμφυλίου, και μέχρι τις μέρες μας στην ουσία. Οι μαζικές διώξεις κομμουνιστών συντρόφων, οι πολίτικες προβοκάτσιας και η δημιουργία μιας γενικής εντύπωσης στη μεταπολεμική Ελλάδα ότι το να είσαι αριστερός σήμαινε αυτομάτως ότι ήσουν «προδότης του πατριωτικο-χριστιανικού απόγονου των αρχαίων Ελλήνων έθνους», αποτέλεσε συνήθη πρακτική της ενορχηστρωμένης συγχορδίας δεξιάς και ακροδεξιάς την περίοδο εκείνη.
Ο διάχυτος συντηρητισμός, που έλαβε χώρα σε όλες τις εκφάνσεις του δημοσίου βίου, με πρωτεργάτες τις κυβερνήσεις και την εκκλησιαστική εξουσία, επιβλήθηκε στους πολίτες με την μορφή της «τάξης και ασφάλειας». Σύμφωνα με την προηγούμενη φράση, κάθε άτομο όφειλε να υπακούει στις εντολές του νόμιμου δημοκρατικά έθνους, και ως ανταμοιβή αυτό θα τον προστάτευε από τον «κοινωνικό κίνδυνο» της εξάπλωσης του σοβιετικού μπολσεβικισμού. Η προσήλωση στην παράδοση και στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους (πχ αστυνομία), αποτέλεσε ένα είδος «κοινωνικού συμβολαίου» μεταξύ πολιτών και εξουσίας.
Το κυνήγι των αριστερών «μαγισσών»Μετά το πέρας του διχαστικού Εμφυλίου και την ένταξη της Ελλάδας στη σφαίρα επιρροής του αμερικανικού άξονα (σχέδιο Μάρσαλ και ένταξη στο ΝΑΤΟ), πολλές φιλομοναρχικές κυβερνήσεις συνεργάστηκαν άψογα σε επίπεδο εσωτερικής και διεθνής πολιτικής, με απομεινάρια εθνικοσοσιαλιστικών σχηματισμών. Ο αντίπαλος κοινός: η αποφυγή επέκτασης του κομμουνιστικού «ιού» εντός της χώρας.
Μεταξύ 1949 με 1974, παρατηρείται ένα «κυνήγι μαγισσών» εντός των τειχών, όσον αφορά τους ανθρώπους με αριστερές προοδευτικές απόψεις. Εξορίες και στρατοδικεία, συνέθεσαν ένα πλαίσιο αντιδημοκρατικότητας και ποινικοποίησης των ιδεολογικών ιδανικών.
Επομένως, η νεοφασιστική άκρα δεξιά, απόγονος των χιτών και των ταγμάτων ασφαλείας, υπήρξε καθοδηγούμενη μαριονέτα της εξουσίας και πρωτεργάτρια της χούντας των συνταγματαρχών. Οι εκλογές «βίας και νοθείας» του 1961, που ανέδειξαν την καραμανλική ΕΡΕ πρώτη δύναμη έναντι της ριζοσπαστικής ΕΔΑ, μέσω του σχεδίου Περικλής (συμμετοχή χωροφυλακής και σωμάτων ασφαλείας στην τρομοκράτηση των πολιτών) και η δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγορίου Λαμπράκη 2 χρόνια αργότερα στη Θεσσαλονίκη, αποτέλεσαν αδιάψευστα στοιχεία μιας άνευ προηγουμένου αντι-αριστερής φιέστας. Το «αόρατο χέρι» της Αμερικής έδινε την εντολή και το παρακράτος εκτελούσε. Πολλά επιφανή στελέχη του ακροδεξιού χώρου υπήρξαν για χρόνια υπάλληλοι της ΚΥΠ, τόσο πριν τη χούντα όσο και στη Μεταπολίτευση, εκτελώντας ως πράκτορες εντολές και «πολιτικά συμβόλαια». Παράδειγμα τέτοιων ανθρώπων είναι ο αρχηγός των συνταγματαρχών, Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Υ.Γ.: Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, ο νεοχουντισμός παραδόξως θεωρείται αντισυστημική και πολέμια αυτής δύναμη…