Τι αποκαλύπτει η ομιλία του στην Κ.Ο. της ΝΔ Οι πολιτικοί αναλυτές έσπαγαν το κεφάλι τους για να εξηγήσουν γιατί ο κ. Σαμαράς, με μια παράλογη εμμονή, αρνείται να παραδεχθεί την εκλογική ήττα. Οι πιο πολλοί απέδιδαν αυτή τη στάση στην ανάγκη του να αποκρούσει την εσωκομματική αμφισβήτηση και να διασώσει τη θέση του.
Μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Η πρώτη του ομιλία στη νέα κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ την περασμένη Πέμπτη έδειξε δυστυχώς ότι είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Πρόκειται για την εκδήλωση μιας αντιδημοκρατικής νοοτροπίας, που δεν έχει την παραμικρή σχέση ακόμα και με την τυπική αντίληψη περί δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Στα παλιά του παπούτσια οι εκλογές… Δείτε τι υποστήριξε, απευθυνόμενος στους βουλευτές της ΝΔ, δέκα μόλις μέρες μετά τη νωπή και σαφέστατη ετυμηγορία του ελληνικού λαού, η οποία μάλιστα δημοσκοπικά ενισχύθηκε με τη θετική διάθεση του 70% των πολιτών απέναντι στα δείγματα γραφής της νέας κυβέρνησης: «Αν η νέα κυβέρνηση αποφασίσει να εφαρμόσει αυτά που υποσχέθηκε, και συνεχίζει να επαναλαμβάνει ακόμα και μετά τις εκλογές, τότε θα έρθουν πολύ δύσκολες μέρες για τον τόπο (…) Δικαίωση για μας θα είναι να καταλάβουν, έστω και την τελευταία στιγμή, τι πάνε να κάνουν και να αλλάξουν ρότα. Θα είμαστε εκεί, έτοιμοι να τους στηρίξουμε, αν επιλέξουν τη συνέχιση της πολιτικής που είχαμε ξεκινήσει εμείς»…
Παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό του, που ξέχασε το ίδιο βράδυ των εκλογών του 2012 τις υποσχέσεις του (τα Ζάππεια και τα 18 σημεία) και μετέτρεψε τη δέσμευσή του για αναδιαπραγμάτευση στη γνωστή δήλωση «ουδείς αναμάρτητος», ζητάει από τη νεοεκλεγμένη κυβέρνηση να ξεχάσει τι έλεγε προεκλογικά στον κόσμο (δείχνει, μάλιστα, να απορεί που επιμένει να λέει τα ίδια και μετά τις εκλογές!)
Πρόκειται για μια τρανταχτή επίδειξη κυνισμού και αδιαφορίας για οποιαδήποτε εκδοχή της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, που θα ήθελε πολύ να την παρουσιάσει σαν επίδειξη ρεαλισμού με γνώμονα τάχα το εθνικό συμφέρον.
Εθνικό ό,τι είναι καλό για τους δανειστές Δυστυχώς και πάλι γι’ αυτόν, η απουσία οποιασδήποτε έννοιας συμφέροντος της ελληνικής πλευράς είναι έκδηλη στην επιχειρηματολογία που ανέπτυξε σ’ αυτή την πρωτοφανή ομιλία του στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ:
«Απ’ έξω μαθαίνουμε ότι οριστικά δεν τίθεται πια θέμα κουρέματος του χρέους (…) Όλοι τους προειδοποιούν ότι δεν θα γίνει δεκτό». Με χαρά σχεδόν προβάλλει τον ισχυρισμό ότι δεν περνάει το αίτημα της νέας ελληνικής κυβέρνησης. Αίσθημα που επιβεβαιώνεται λίγο πιο κάτω, καθώς καταγγέλλει τη διαπραγματευτική θέση της νέας κυβέρνησης με τρόπο χειρότερο κι από αυτόν που θα επέλεγε ο κ. Σόιμπλε:
«Δεν είναι διαπραγμάτευση αυτό που γίνεται. Είναι προετοιμασία ρήξης από θέση αδυναμίας. Ή προετοιμασία κωλοτούμπας, που μπορεί να γίνει πολύ λίγο, πολύ αργά και να στοιχίσει πανάκριβα». Ο δεινότερος αντίπαλος της ελληνικής πλευράς δύσκολα θα μπορούσε να βρει χειρότερο τρόπο, για να περιγράψει την αντίθεσή του στις διεκδικήσεις της νέας κυβέρνησης. Και δύσκολα θα μπορούσε να δείξει με άλλα λόγια πόσο πολύ βιάζεται να γίνει και πόσο μεγάλη επιθυμεί να είναι η… κωλοτούμπα. Ξεπερνάει ακόμα και την τιμωρητική διάθεση του κ. Σόιμπλε, γιατί τη μετατρέπει σε διάθεση αυτοτιμωρίας. Σε μια διάταξη μάχης, που δίνεται για την επιβίωση της κοινωνίας και της οικονομίας, δεν του φτάνουν οι θυσίες που (του επιβάλλουν να) κάνει ο ελληνικός λαός, του προτείνει με απλοχεριά να κάνει κι άλλες: κομπάζει ότι, με αυτόν πρωθυπουργό, «το 2015 θα καλύπταμε το σύνολο των τόκων που πρέπει να πληρώσει η χώρα» και όχι το 50% που είχαμε υποχρέωση! Είναι να μην αναρωτιέσαι, λοιπόν, από ποια μεριά στέκει ο κ. Σαμαράς; Είναι να μην απορείς όταν ονομάζει βιώσιμο ένα χρέος που η εξυπηρέτησή του κάνει αβίωτο το βίο μας;
Με το μέρος του ΣΥΡΙΖΑ όποιος τον αμφισβητεί Έχει τόσο συνηθίσει στο ρόλο του από τη σκοπιά των δανειστών, που ακόμα και όσους ασκούν στο εσωτερικό της ΝΔ κριτική στη στάση του, τους αντιμετωπίζει με την ίδια λογική: σαν εχθρούς που αντιστρατεύονται το… εθνωφελές έργο του της υπεράσπισης της τρόικας και των μνημονίων. Δείτε με ποια επιχειρήματα τους αποκρούει:
«Κάποιοι θέλουν να μας βάλουν σε εσωστρέφεια. Θέλουν τη ΝΔ σε δίνη εσωτερικής αμφισβήτησης. Γιατί αυτό θα δώσει περιθώρια και χρόνο στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει».
Και δεν φτάνει μόνο αυτό, κατηγορεί όσους του κάνουν κριτική ότι «θέλουν να υπάρχει μια αδύναμη αντιπολίτευση απέναντι στη νέα κυβέρνηση, που θα περάσει δύσκολα έτσι κι αλλιώς»! Το προεξοφλεί με τόση χαρά, που δεν κρατιέται να προσκαλέσει σ’ αυτό το ρεβανσιστικό πανηγύρι όλους όσοι αμφισβητούν την ορθότητα των επιλογών του. Δεν είναι, ωστόσο, καθόλου βέβαιος αν θα αποδεχθούν την πρόσκλησή του. Γι’ αυτό και την επόμενη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ, στην οποία υποσχέθηκε ότι θα αφήσει και τους άλλους να μιλήσουν, την όρισε στις 19 Φεβρουαρίου. Όταν θα έχουν τελειώσει οι πρώτες δοκιμασίες της νέας κυβέρνησης στο Γιούρογκρουπ και τη σύνοδο κορυφής. Με τη φανερή ελπίδα ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει χάσει τη μάχη με τα θηρία, και τότε θα μπορεί ο ίδιος να αντιμετωπίσει με ευκολία την εσωκομματική αμφισβήτηση.
Η διαχωριστική γραμμή Σε όλα τα σχέδιά του, κύρια και δευτερεύοντα, βασικό στοιχείο ακλόνητο παραμένει η συμπαράταξή του με τα συμφέροντα των δανειστών. Στον άξονα αυτό συντονίζονται τα πάντα για τον κ. Σαμαρά. Αν, όμως, η εσωκομματική του αντιπολίτευση, σε όποιο βαθμό υπάρχει, εκφράζει υπαρκτά κοινωνικά στρώματα, τότε είναι ευθύνη τού ΣΥΡΙΖΑ να τα εντοπίσει και να τα πείσει με τον προγραμματικό λόγο του και τη συνεπή συμπεριφορά του να μετακινηθούν από την πλευρά που βρίσκονται τα πραγματικά συμφέροντά τους: απέναντι από τους αποικιοκράτες της υπερχρέωσης, που θέλουν να συντηρούν το απειλητικό μέγεθος του χρέους σαν δικαιολογητική – πολιτική και ηθική – βάση για την επιβολή τής διαρκούς και αέναης λιτότητας.
Η πολιτική τού κ. Σαμαρά μπορεί να ηττηθεί άλλη μια φορά, μετά τις εκλογές και χωρίς εκλογές. Αρκεί να ταυτοποιηθεί πειστικά ο απαράδεκτος –ακόμη και από τη σκοπιά ενός συντηρητικού πολιτικού– πολιτικός λόγος του.
Χ. Γεωργούλας