“Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα……Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία …”Ο αρχαίος γεωγράφος, ο Στράβων, θέλοντας να μιλήσει για την πατρίδα του, την πόλη του, την ορίζει με σημάδια της γης. Αναφέρει ότι ο ποταμός Ίρις, που πηγάζει από τον Πόντο περνώντας μέσω των Κομάνων του Πόντου… επιστρέφει προς βορρά…. μετά κάνει καμπή ανατολικά, δεχόμενος τα νερά άλλων ποταμών και του Σκύλακος ποταμού και καταλήγει ορμητικός κοντά στα τείχη της πατρίδας του, της Αμάσειας. (βιβ. ΙΒ παρ. 547, εδ. 15).
Κάπως έτσι και στην Ελλάδα, παλιότερα, όταν ήθελαν να ορίσουν ένα χώρο, ένα οικόπεδο, αναφέρονταν σε δέντρα που ήταν στο χώρο αυτό ως σύνορο, σε λόφους, σε ρυάκια που περνούσαν από εκεί και είχαν ξεκινήσει από ψηλότερα, διασχίζοντας, όχι σε ευθεία γραμμή βέβαια, το χώρο, σε ποτάμια αριστερά ή δεξιά, σε βρύσες, άμπουλες όπως τις έλεγαν κάποτε. Έτσι οριζόταν ο χώρος.
Οι άνθρωποι έτσι τα βρήκαν, έτσι τα κληροδοτούσαν στους νεότερους με συμβόλαια. Δεν σκέφτονταν να «εκτρέψουν» ένα ρυάκι, ένα ποταμάκι, για να τετραγωνίσουν το βιος τους. Τα άφηναν ως είχαν. Άφηναν τη φύση στην ησυχία της. Εκείνη ήξερε και έκανε τη δουλειά της. Έστελνε το νερό στη θάλασσα, φτιάχνοντας τις κατάλληλες διεξόδους. Στο διάβα του πότιζε τη γη, περνούσε δάση, κατρακυλούσε στις πλαγιές, κελαρύζοντας ή μουγκρίζοντας ανάλογα με το φορτίο του.
Άφρονη γνώσηΚάποτε, λοιπόν, αγαπούσαν τη γη, την καλλιεργούσαν και τους έδινε τροφή, τη σέβονταν. Τη θεοποίησαν, τη λάτρευαν. Στο Θριάσιο υπήρχε το μεγαλύτερο ιερό αφιερωμένο στη Δήμητρα, θεά της γεωργίας. Η μητέρα Γη, η Δήμητρα που είχε και μια κόρη, την Περσεφόνη, πολύ αγαπημένη κόρη. Όταν της την έκλεψε ο Πλούτωνας και την έκανε γυναίκα του, η μητέρα από τον καημό της και τη λύπη της ξέρανε τη γη, οι άνθρωποι δεν είχαν να φάνε. Ο μύθος είναι γνωστός. Και η ερμηνεία του επίσης. Η έλλειψη γνώσης.
Σήμερα υπάρχει γνώση, αλλά αυτή έφερε το κέρδος, την υποβάθμιση της γης, του περιβάλλοντος, την ασύστολη εκμετάλλευσή του. Τα ισοπέδωσαν όλα, σημάδια της γης δεν υπάρχουν, όλα τσιμέντο. Όταν ζήτησα από τους μαθητές μου να ορίσουν τα σύνορα της πόλης μας, του Περιστερίου, δεν ήξεραν τι να μου πουν. Δεν γνώριζαν τον Κηφισό ποταμό στα ανατολικά, ούτε το βουνό στα δυτικά μας, το Ποικίλο. Και πού να τα ξέρουν τα παιδιά, βλέπουν καμιά γέφυρα, κάποιο ποτάμι. Δημόσια έργα έγιναν τεράστια, άσφαλτος παντού.
Και ζητάνε ευθύνες κάποιοι για τους νεκρούς στη Μάντρα. Από ποιους; Ισοπεδώθηκαν 800 χλμ ρέματα, μέχρι τα ΑΕΙ, στα αντίστοιχα τμήματα γινόταν αναφορά για την επικινδυνότητα της περιοχής αυτής. Πώς να προφυλάξει ο Πατέρας, που ίπταται της περιοχής, τους κατοίκους από τις πλημμύρες, όταν δεν υπάρχουν δέντρα ούτε διέξοδοι -ρέματα για να κατευθυνθεί με ασφάλεια το νερό στη θάλασσα. Πάνω στα ρέματα έγιναν κτίσματα. Τους έκλεψαν το χώρο κι αυτά τους έπνιξαν. Γιατί το νερό ήθελε το δρόμο του, να φύγει, να πάει στη θάλασσα. Και πήγε.
Κοιμήσου Περσεφόνη
Και κάποιοι, οι υπεύθυνοι της καταστροφής δεκαετιών, θρηνούν. Αντί να θρηνεί η Περσεφόνη που κατέστρεψαν το Ιερό της, σημάδι της αγάπης των παλιών κατοίκων της περιοχής στη γη. Στη μητέρα Γη. Οι καταπατητές, όπως οι αρχαίοι μύστες «που ευλαβικά έμπαιναν στο θυσιαστήριο της Δήμητρας», όπως λέει ο ποιητής, αυτοί ευλαβικά καταπατούν, καταστρέφουν τη φύση την ισοπεδώνουν, την ομορφαίνουν με τσιμέντο, άσφαλτο και σύγχρονα δομικά υλικά. Ευλαβικά κερδίζουν από την εκμετάλλευση του χώρου αδιακρίτως.
Χαίρε αρχαία Περσεφόνη στο αιώνιο βασίλειο του Άδη. Οι παλιοί κάτοικοι την έβγαλαν στο φως, έστω 6 μήνες. Για να βοηθήσει στην καρποφορία της γης. Οι σύγχρονοι την έστειλαν στα Τάρταρα. …….«τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο»**.
*, **(ποίημα του Ν.Γκάτσου)Γιούλα Τσουμπού, εκπαιδευτικός, μέλος συντον.,τμήματος Φεμινιστικής Πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ