Τις τελευταίες εβδομάδες η Δυτική Αττική έχει έρθει αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα της εγκληματικής πολεοδομικής πολιτικής του μπαζώματος των ρεμάτων, της παντελούς έλλειψης στεγαστικής πολιτικής, του περιορισμένου αντιπλημμυρικού σχεδιασμού. Τα αποτελέσματα της φονικής πλημμύρας γνωστά. Είκοσι ένας νεκροί, αρκετοί τραυματίες, νοικοκυριά στις λάσπες, επιχειρήσεις χαμένες. Τρόπος υπάρχει για να μην επαναληφθεί σε αυτή ή σε άλλη περιοχή ανάλογη καταστροφή [βλ. συνέντευξη Κ. Χατζημιχάλη, σελ. 8, 9], αρκεί να υπάρχει και η πολιτική βούληση, σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, αλλά και κυβέρνησης.
Οι πλημμύρες, όμως, πέρα από τα δεκάδες προβλήματα, ανέδειξαν και την αλληλεγγύη. Εργατικά σωματεία βάσης, ομοσπονδίες και σύλλογοι [π.χ. Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών, Σωματείο Εργαζομένων στη Wind, Πανελλήνια Ομοσπονδία Βιοτεχνικών Σωματείων Κατεργασίας Ξύλου, Σύλλογος Εκπαιδευτικών ΠΕ Δυτικής Αττικής, Σωματείο Φαρμακοϋπαλλήλων Αργολίδας, Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών, Εμπορικός Σύλλογος Αλεξανδρούπολης, κ.λπ.], δήμοι [π.χ. Αθήνας, Κηφισιάς, Καλλιθέας, Ηρακλείου, Αγίας Παρασκευής, Χαλκηδόνος, Αλίμου, Δάφνης-Υμηττού κ.λπ.], δομές αλληλεγγύης και στέκια [π.χ. Αλληλεγγύη για Όλους, Κοινωνικό Πολιτιστικό Κέντρο Βύρωνα, Ατραπός Κηφισιάς, κ.λπ.], συλλογικότητες και κομματικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, ακόμα και της Νέας Δημοκρατίας, ξενοδοχειακές μονάδες, πρόσκοποι, ιδιωτικές επιχειρήσεις, μεταναστευτικές κοινότητες, συνδράμουν με όποιο τρόπο μπορούν [συλλογή ρούχων, τροφίμων, νερού, φαρμάκων, οικιακού εξοπλισμού, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, βοήθεια στην καθαριότητα κ.λπ.]. Μεγάλος –και ίσως ο μόνος- απών είναι η εκκλησία.
Ανάλογο κύμα αλληλεγγύης έχουμε να δούμε από το καλοκαίρι του 2015, όταν εκατομμύρια πρόσφυγες αναζητούσαν, μέσω Ελλάδας, μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη, μακριά από πολέμους και φτώχεια. Όπως τότε οι πάντες είχαν βρεθεί στο πλευρό ανθρώπων που είχαν ανάγκη υλικών πραγμάτων, αλλά και στήριξης, έτσι και τώρα εκατοντάδες εθελοντές, οργανωμένα ή μη, βρίσκουν τρόπους να βοηθήσουν. Η πιο συγκινητική εικόνα ήταν αυτή της Πακιστανικής Κοινότητας, τα μέλη της οποίας φόρεσαν φόρμες εργασίας και πήγαν να βοηθήσουν στην καθαριότητα των πλημμυρισμένων δρόμων και φρεατίων. Είναι μια εικόνα ανταπόδοσης της αλληλεγγύης που ένιωσαν και εκείνοι, μια εικόνα που σβήνει τις φρικτές μνήμες φασιστών να κυνηγούν Πακιστανούς με μαχαίρια, με το πρόσχημα ότι «τους τρώνε το ψωμί».
Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες κατακάθισε όταν μειώθηκαν οι προσφυγικές ροές, αλλά και όταν το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής έκρινε τους εθελοντές «ανεπιθύμητους» και άνοιξε τις πόρτες στις ΜΚΟ. Όμως, ο σπόρος διατηρήθηκε ζωντανός και τώρα που χιλιάδες άνθρωποι από φτωχές συνοικίες της Δυτικής Αττικής, ανάμεσά τους και πολλοί εθελοντές στους αυτοσχέδιους καταυλισμούς του Πειραιά ή του Ελληνικού του 2015-2016, νιώθουν πως δεν είναι μόνοι. Αυτός ο σπόρος πρέπει να πάρει δύναμη από την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά και αρμόδια υπουργεία, ώστε όλοι μαζί να βοηθήσουν να ξανασταθούν αυτοί οι άνθρωποι στα πόδια τους. Και έτσι θα παραμείνει ανθηρός, ώστε η αλληλεγγύη να εξαπλωθεί και πάλι παντού, διότι οι ανάγκες είναι πολλές και όχι μόνο σε ακραίες περιπτώσεις, αλλά και κάθε μέρα, ενδεχομένως σε κάθε γειτονιά.
•