«Η ΨΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ»Συναντιόμαστε στο όνειρό μαςΤου Στράτου ΚερσανίδηΔεν είναι σπάνιο το γεγονός, ακόμη και σε ανθρώπους οι οποίοι ουδεμία σχέση έχουν με τη μεταφυσική, να συμβούν γεγονότα τα οποία δύσκολα εξηγούνται με τη λογική. Συνήθως τα ονομάζουμε συμπτώσεις και μάλλον έτσι είναι. Η τέχνη συνηθίζει να πιάνεται από τέτοια περιστατικά, να τα μεγιστοποιεί και να τα χρησιμοποιεί ως εργαλεία μυθοπλασίας. Αυτό συμβαίνει και με την ταινία της Ίλντικο Ένιεντι «Η ψυχή και το σώμα» (A testrοl es lelekrol), που κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Δύο εσωστρεφείς άνθρωποι ανακαλύπτουν κατά τύχη ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Αισθάνονται αμήχανοι, δύσπιστοι και φοβισμένοι. Διστακτικά, θα δεχτούν αυτήν την παράξενη σύμπτωση και θα επιδιώξουν να αναπαράγουν στο φως της ημέρας αυτά που συμβαίνουν στο όνειρό τους. Μια ταινία για τους φόβους και τις αναστολές του να «ανοίγεται» κανείς σε άλλους και για το πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι όταν τελικά συμβαίνει.
Εκείνος διευθύνει ένα σφαγείο και εκείνη είναι η νέα επιθεωρήτρια ποιότητας. Προσπαθεί να την προσεγγίσει αλλά δυσκολεύεται εξαιτίας της ψυχρότητάς της. Έπειτα από ένα περιστατικό που θα συμβεί, μια ψυχολόγος θα ανακαλύψει πως οι δύο αυτοί άνθρωποι συναντιούνται στα όνειρά τους, αφού βλέπουν κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Ενώ σχεδόν όλες οι προσπάθειες που έκαναν για να πλησιάσουν ο ένας τον άλλον απέτυχαν εξαιτίας της δυσλειτουργικότητάς τους, ο κόσμος των ονείρων θα τους δείξει ένα διαφορετικό δρόμο. Και έτσι θα αντιμετωπίσουν νευρώσεις, ανασφάλειες και δυσλειτουργίες και θα ανακαλύψουν έναν τρόπο συναισθηματικής προσέγγισης.
Στιβαρή σκηνοθεσία και ποιητική ματιά με φόντο ανθρώπινες σχέσεις σε μια ταινία διεισδυτική η οποία ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Με υποδειγματική οικονομία, η Ένιεντι παραμένει προσηλωμένη στο στόχο της χωρίς να επιδίδεται σε σκηνοθετικές ακροβασίες. Κοντινά και επίμονα πλάνα υψηλής αισθητικής και υποδειγματικές ερμηνείες υποστηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο το εγχείρημα της ουγγαρέζας σκηνοθέτιδας.
Η σκηνοθέτιδα Ίλντικο Ένιεντι λέει: «Χρειάστηκε πολλή δουλειά για να πραγματοποιηθεί αυτή η ταινία και ένα μεγάλο μέρος αυτής ήταν να κρύψουμε τι κάνουμε. Θέλαμε να σας παρουσιάσουμε μια πολύ απλή ταινία -σαν ένα ποτήρι νερό. Ήταν ρίσκο, όλοι μου οι συνεργάτες πίστεψαν σε αυτήν, αλλά δεν μπορούσαμε να ξέρουμε αν το κοινό θα μας ακολουθούσε, γιατί αυτή η ταινία προσεγγίζεται μόνο με γενναιόδωρη καρδιά».
Η ταινία προβλήθηκε στην τελετή έναρξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και καταχειροκροτήθηκε.
strakersdan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΝΤΑΜ ΜΠΟΒΑΡΙ»Απιστίες και αμαρτίες στην ΚίναΗ Λι και ο Κιν είναι παντρεμένοι και θέλουν να αποκτήσουν ένα δεύτερο διαμέρισμα στην πόλη. Ο μοναδικός τρόπος για να το πετύχουν είναι να πάρουν διαζύγιο επειδή, σύμφωνα με το νόμο, οι ανύπαντροι δικαιούνται διαμέρισμα. Το διαζύγιο βγαίνει και ενώ σύμφωνα με το σχέδιο θα ξαναπαντρεύονταν μεταξύ τους ύστερα από μερικούς μήνες, ο Κιν παντρεύεται μια άλλη γυναίκα. Η Λι, οργισμένη από την προδοσία του άντρα της, ξεκινά δικαστικό αγώνα υποστηρίζοντας πως το διαζύγιό τους είναι ψεύτικο. Φυσικά δεν δικαιώνεται αλλά συνεχίζει να ενοχλεί διάφορους αξιωματούχους ζητώντας το δίκιο της. Ο Κιν από τη μεριά του την κατηγορεί ως «ασύδοτη γυναίκα», επειδή όταν την παντρεύτηκε δεν ήταν παρθένα. Η Λι τυφλωμένη από το μίσος, φτάνει μέχρι του σημείου να ζητήσει από κάποιον να τον δολοφονήσει. Έτσι θα περάσουν δέκα χρόνια χωρίς η γυναίκα να δικαιωθεί.
Μια καθημερινή γυναίκα στην Κίνα, πέφτει θύμα προδοσίας. Μέσα από την πλοκή ο σκηνοθέτης αναδεικνύει μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα της μεγάλης ασιατικής χώρας, όπως το οικιστικό και το δημογραφικό. Επίσης τη διάρθρωση του δικαστικού και του διοικητικού συστήματος και τη θέση ενός απλού πολίτη μπροστά στην εξουσία. Παράλληλα ο σκηνοθέτης διεισδύει και στις κοινωνικές σχέσεις, τη θέση της γυναίκας, τα συντηρητικά αντανακλαστικά των ανθρώπων. Αυτή η καυστική ματιά, η διανθισμένη από χιούμορ και δραματικές εξάρσεις αποκτά διαστάσεις εξαιρετικού καλλιτεχνικού έργου. Κι αυτό επειδή ο Ξιάογκανγκ Φενγκ, επιλέγει μια υποδειγματική γεωμετρία στα κάδρα του, φροντίζει με λεπτομέρεια ζωγράφου τα χρώματα και τους φωτισμούς που θα τα αναδείξουν, δίνει στη μουσική τη δυνατότητα ανάδειξής της μέσα από τη διακριτική μεν, απαραίτητη δε, παρουσία της.
Η υπέροχη ταινία «Δεν είμαι η μαντάμ Μποβαρί» (Wo bu shi pan jin lian), του Ξιάογκανγκ Φενγκ κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, αλλά και το Βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου (FIPRESCI) στο Φεστιβάλ του Τορόντο.
Στρά. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣΠροβάλλονται επίσης οι ταινίες:
«Πολυξένη: Μια ιστορία από την Πόλη» της Δώρας Μασκλαβάνου: Το 1955 η επιφανής άτεκνη οικογένεια Σεριάδη από την Κωνσταντινούπολη, υιοθετεί τη 12χρονη Πολυξένη από το ορφανοτροφείο, χωρίζοντάς την όμως από τον αδελφό της. Μεγαλώνοντας και μετά το θάνατο του πατέρα της αρνείται να παντρευτεί τον άνδρα που της προόριζαν για σύζυγο, δείχνοντας έναν ανεξάρτητο και ασυμβίβασ��ο χαρακτήρα. Μετά το θάνατο και της μητέρας της έρχεται αντιμέτωπη με τους διεκδικητές της περιουσίας της, οι οποίοι σχεδιάζουν να την βγάλουν από τη μέση. Έτσι καταφέρνουν να την βάλουν στο ψυχιατρείο. Στο μεταξύ εκείνη έχει ερωτευτεί έναν νεαρό Τούρκο, τον Κερμέμ, ο οποίος παραμένει στο πλευρό της ενώ δεν παύει ούτε στιγμή να αναζητά το χαμένο της αδελφό. Μια ταινία από εκείνες που ο θεατής παρακολουθεί και την ευχαριστιέται. Μια ταινία χορταστική, με δεμένη αφήγηση, στέρεα ιστορία και δυνατούς χαρακτήρες. Μια ταινία, τέλος, για τη μνήμη, την αθωότητα και το τέλος της, την προδοσία και την αγάπη. Μια τραγική ιστορία για μια γυναίκα, η οποία δεν πρόφτασε να ζήσει αλλά όσο έζησε αρνήθηκε να συμβιβαστεί. Η εκφραστική Κάτια Γκουλιώνη ερμηνεύει την Πολυξένη σε μια απαιτητική παραγωγή, η οποία συνδυάζει ένα υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με απεύθυνση στο πλατύ κοινό.
«Coco: Το γεύμα του Δάντη» (Coco) των Λι Άνκριτς, Άντριαν Μολίνα: Ο Μιγκέλ, παρά την απαγορευτική οικογενειακή παράδοση, ονειρεύεται να γίνει μουσικός. Όταν θα βρεθεί στη μαγική Χώρα των Προγόνων θα ανακαλύψει την κρυφή ιστορία της οικογένειάς του.
«Star Wars: Οι τελευταίοι Τζεντάι» (Star Wars: The last Jendi) του Ρίαν Τζόνσον: Η Ρέι συνεχίζει το επικό της ταξίδι μαζί με τους Φιν, Πόε και Λιούκ Σκάιγουοκερ.
«Χριστούγεννα και Σία» (Christmas and cie) του Αλέν Σαμπά: Τα 92 χιλιάδες ξωτικά του Άι Βασίλη αρρωσταίνουν, ενώ τα Χριστούγεννα πλησιάζουν. Ο Άγιος έρχεται στη Γη για να βρει μια λύση.
Σινεφίλ