Ανταπόκριση: Λευτέρης Αδαμίδης
Το πρώτο μεγάλο κινηματογραφικό ραντεβού του 2018 και ένα εξακριβωμένα ακριβές βαρόμετρο της χρονιάς που ξετυλίγεται, κινηματογραφικά πάντα, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη και δεν είναι άλλο από το Φεστιβάλ Βερολίνου, με ένα πρόγραμμα όπως πάντα πολλά υποσχόμενο και βέβαια σταθερά επικεντρωμένο σε επείγοντα ζητήματα της εποχής μας, αυτή τη φορά λιγότερο μάλλον άμεσα πολιτικά και περισσότερο κοινωνικά. Αξίζει να σημειώσουμε ότι η Ευρώπη φέτος έχει τη μερίδα του λέοντος στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα. Η φετινή χρονιά πέρα από οτιδήποτε άλλο σίγουρα θα αποτελέσει τομή στο Φεστιβάλ καθώς σηματοδοτεί την αλλαγή φρουράς στην ηγεσία του θεσμού με τον διευθυντή Ντίτερ Κόσλικ, του οποίου η θητεία λήγει, να αποχωρεί σύντομα, μια κίνηση που σημαδεύτηκε από την ταυτόχρονη παρέμβαση των Γερμανών σκηνοθετών το περασμένο φθινόπωρο που ζήτησαν με τη σειρά τους την αλλαγή πλεύσης όσον αφορά το χαρακτήρα του Φεστιβάλ. Με μια οργισμένη επιστολή, που λίγο μετά προσπάθησαν να στρογγυλέψουν, οι σκηνοθέτες ζητούσαν μεγαλύτερη έμφαση στο γερμανικό σινεμά, λιγότερη λάμψη και περισσότερη ουσία, μια μάλλον άδικη επίθεση καθώς δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι οι γερμανικές ταινίες δεν δεσπόζουν εδώ, εκτός βέβαια και αν έχουν επιλεγεί από τις… Κάνες, όπου αρκετοί προτιμούν να κάνουν την πρεμιέρα τους. Όσο για τη λάμψη, ο Κόσλικ έχει καταφέρει να φέρει τους Βερολινέζους στο Φεστιβάλ κατά χιλιάδες δένοντας αποτελεσματικά το θεσμό με την πόλη. Και βέβαια για να το πετύχει αυτό χρειάστηκε και λίγο, σοβαρό πάντα, Χόλiγουντ και δεν νομίζουμε ότι είναι μεμπτό αυτό. Αξίζει, επίσης, να σημειώσουμε ότι δύο από τις περσινές ταινίες του διαγωνιστικού, το αγαπημένο και στην Ελλάδα
«Ψυχή και σώμα» της Ίλντιγκο Ενιέντι και η
«Φανταστική γυναίκα» του Σεμπαστιάν Λελιό, είναι φέτος υποψήφιες για το Ξενόγλωσσο Όσκαρ, γεγονός αναμφισβήτητα υπέρ των επιλογών του Κόσλικ.
Πάντως σε ένα κλείσιμο του ματιού ο διευθυντής επέλεξε φέτος έναν Γερμανό για pρόεδρο της κριτικής επιτροπής, τον σπουδαίο Τομ Τίκβερ. Με γερμανό πρόεδρο αναμφισβήτητα έχουμε ήδη ένα φαβορί για τα βραβεία που δεν είναι άλλο από το
«Transit», τη νέα ταινία του κορυφαίου Κρίστιαν Πέτζολντ, τοποθετημένο στη σημερινή Μασσαλία, μια αινιγματική ιστορία όπου το παρόν συναντά την ιστορία και τα χρόνια του Β’ Παγοκσμίου Πολέμου, ενώ εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μοιάζει και η δημιουργία του Τόμας Στούμπερ
«In the aisles», το πορτρέτο ενός απλού εργαζόμενου σε ένα σούπερ μάρκετ. Δίπλα τους τη γερμανική συμμετοχή συμπληρώνουν το τρίωρο
«My brother is Robert and he is an idiot» του Φίλιπ Γκρόνινγκ με θέμα την αιμομικτική σχέση δύο αδερφών και
«Οι τρεις ημέρες στο Κουίμπερον» της Εμιλί Ατέφ γύρω από ένα επεισόδιο από τη ζωή της αδικοχαμένης Ρόμι Σνάιντερ. Αξίζει πάντως να σημειώσουμε και την εκτός συναγωνισμού συμμετοχή του ντοκιμαντερίστα Μάρκους Ίμχουφ με το
«Eldorado» μια ακόμη συνταρακτική ματιά στο προσφυγικό.
Οι Αμερικανοί, όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα στο Βερολίνο, έχουν δυνατή παρουσία με πρώτη και καλύτερη την επίσημη έναρξη του Φεστιβάλ
«Isle of dogs», ένα αριστουργηματικό αλληγορικό animation δια χειρός Γουές Άντερσον. Με φοβερές κριτικές έρχεται και η νέα εξαιρετική ταινία του Γκας Βαν Σαντ
«Don’t worry , he won’t get far on foot» με τον Γιοακίμ Φοίνιξ να ενσαρκώνει συγκλονιστικά τον αληθινό χαρακτήρα ενός παραπληγικού κομίστα και να βάζει πλώρη ακόμη και για τα επόμενα Όσκαρ. Σε εντελώς άλλο μήκος κύματος οι αδερφοί Ζέλνερ παρουσιάζουν μια πανέξυπνη παρωδία των κωδίκων του γουέστερν στο
«Damsel». Αντίθετα το γαλλικό σινεμά εναποθέτει τις ελπίδες του κυρίως στον Σεντρίκ Καν και την
«Προσευχή» του γύρω από τις προσπάθειες ενός εθισμένου νεαρού να αποτοξινωθεί μέσα από τη συμμετοχή του σε μια θρησκευτική κοινότητα, ενώ το πάντα δυνατό λατιναμερικάνικο σινεμά εκπροσωπείται με το ντεμπούτο του Μαρτσέλο Μαρτινέσι
«Οι κληρονόμοι» από την Ουρουγουάη και τη μεξικανική
«Museo» του Αλόνσο Ρουιθπαλάσιος με θέμα της την απίστευτη ληστεία ενός μουσείου στην Πόλη του Μεξικού και πρωταγωνιστή τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ. Στις δυνατές συμμετοχές και ανάμεσα στις υποψήφιες για κάποιο βραβείο θα βρεθεί και ο
«Dovlatov» του Αλεξέι Γκέρμαν του νεώτερου ένα πορτρέτο του ανατρεπτικού απαγορευμένου επί Μπρέζνιεφ Ρώσου συγγραφέα Σεργκέι Ντοβλάτοφ και πιθανά το
«Figlia mia» η νέα ταινία της Λάουρα Μπισπούρι που επανακάμπτει στο Βερολίνο μετά την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρώτη ταινία της
«Ορκισμένη παρθένα». Μοναδική ασιατική επιλογή φέτος το τετράωρο
Season of the Devil του Λαβ Ντίαζ μια ακόμη σπουδή πάνω στην πολιτική ιστορία των Φιλιππίνων και την περίοδο της δικτατορίας του Μάρκομ εδώ με τη μορφή μιούζικαλ!
Από τις πιο αναμενόμενες ταινίες είναι σίγουρα το
«Real estate» του σουηδού Μανς Μάνσον που μας είχε εντυπωσιάσει πριν λίγα χρόνια με το ντεμπούτο του
«The yards» (προβλήθηκε αθόρυβα στο τμήμα Φόρουμ) και αναβαθμίζεται εδώ στο επίσημο διαγωνιστικό με μια βιτριολική σάτιρα της αστικής σουηδικής τάξης που παντρεύει την ντοκιμαντερίστικη ματιά με το σουρεαλισμό. Εξίσου αναμενόμενο είναι και το
«Touch me not» ντεμπούτο της Αντίνα Πιντιλιέ από τη Ρουμανία, μια στα όρια του πειραματικού σινεμά ματιά στην ερωτική σωματική επαφή. Τέλος, μια από τις τελευταίες ταινίες που προστέθηκαν στο πρόγραμμα και αναμένεται να ξεσηκώσει στα σίγουρα πολλαπλές συζητήσεις είναι και η νορβηγική
«U- July 22» του Έρικ Πόπε, μια προσπάθεια αναπαράστασης της δολοφονίας 69 ατόμων από τον ακροδεξιό Άντερς Μπρέιβικ το καλοκαίρι του 2011, μια υπόθεση που είχε συγκλονίσει τον πλανήτη.